Τη μπάντα του Ούγγρου Tamás Kátai την ακούω εδώ και 3-4 χρόνια, αν και υφίσταται από το 1999. Σαν όνομα την είχα ακούσει πολύ πριν, αλλά επειδή το μυαλό τρώει γελοία σκαλώματα ορισμένες φορές, δεν έβαζα κάτι να ακούσω, παρόλο που διάβαζα καλά πράγματα για τη μουσική τους, γιατί δε μου άρεσε το όνομα της μπάντας. Ηλιθιότητα στο τετράγωνο, το παραδέχομαι. Κάποια στιγμή όμως, πάτησα το μαγικό κουμπί που λέγεται play και άκουσα το δίσκο-αριστούργημα “Rengeteg” (2011) και ερωτεύτηκα! Από τότε, τους παρακολουθώ ανελλιπώς. Το “Sgùrr”, το οποίο κυκλοφόρησε πέρυσι, δε με τρέλανε συνθετικά και ας ήταν πολύ καλό. Ένα χρόνο μετά, πριν λίγες μέρες δηλαδή, κυκλοφόρησαν την έβδομη κατά σειρά ολοκληρωμένη δουλειά τους, με τίτλο “Meta”, υπό τη στέγη της Season of Mist.
Ο Tamás, πέρα από εκπληκτικός all-around μουσικός, είναι και φοβερός συνθέτης και το αποδεικνύει για άλλη μία φορά. Το “Meta” σε κερδίζει από την αρχή με το “Urania” και απλά απολαμβάνεις το δίσκο, περιμένοντας τις χαρακτηριστικές μελωδίες, ντυμένες από μεγατόνους παραμόρφωσης να σε συνεπάρουν. Αυτό που γουστάρω πολύ με τη μπάντα, είναι ότι παρόλο που το μεγαλύτερο ποσοστό των συγκροτημάτων του είδους γίνεται πιο light και σχεδόν εξαφανίζει το extreme ύφος του στην πορεία, οι THY CATAFALQUE ακόμα και μετά από 17 χρόνια παραμένουν ακραίοι. Μπορεί να προσθέτουν στοιχεία, να πειραματίζονται, αλλά τα black και doom στοιχεία παραμένουν. Τρανό παράδειγμα το “Ixion duun”. Tο “Meta” συγκεκριμένα, διέπεται από πολλούς ηλεκτρονικούς πειραματισμούς, αλλά και τραγούδια που θυμίζουν soundtrack ταινιών των δεκαετιών του ’70 του ’80. Για παράδειγμα, το instrumental “Osszel otthon”, είναι σαν να ήταν μέρος του soundtrack του “Midnight express”, το οποίο ήταν ντυμένο με την απίστευτη μουσική του Giorgio Moroder. Το “10^(-20) Ångström”, είναι το πιο πειραματικό τραγούδι, με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, ενώ τα υπόλοιπα είναι πιο κοντά στον κλασικό ήχο της μπάντας. Το διάρκειας 21 λεπτών “Malmok jarnak”, το οποίο για εμένα είναι και το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω στοιχεία, όντας το πιο αντιπροσωπευτικό του “Meta”. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στο “Siraly”, όπου ακούμε την παραμυθένια φωνή της Ágnes Tóth, ενώ η μελωδία της κιθάρας είναι εξωπραγματική.
Το “Meta” είναι ότι ήθελα από τη μπάντα. Συνδυασμός extreme με επικού μεγέθους μελωδίες και δύσκολες συνθέσεις. Χωρίς να θυμίζει τόσο πολύ το “Rengeteg”, είναι ότι πιο κοντά σε αυτό, από θέμα ποιότητας. Σκοτεινό, ταξιδιάρικο, νοσταλγικό, επιθετικό. Tα κατάφερε για άλλη μια φορά ο Tamás, συνεχίζοντας το σερί κυκλοφορίας δίσκων μόνο υψηλού επιπέδου. Είναι απορίας άξιο γιατί αυτή η μπάντα δεν απολαμβάνει την αναγνώριση που της αξίζει, την ίδια στιγμή που άλλες, αμφιβόλου ποιότητας, μονοπωλούν τα αυτιά των απανταχού μεταλλάδων.
8.5/10
Γιώργος Δρογγίτης
