Είμαι από αυτούς που δυσκολεύομαι να χωνέψω τις συνεχείς αλλαγές μελών στα συγκροτήματα, πόσο δε όταν μιλάμε για τον τραγουδιστή. Στην χώρα μας, όσο και αν η hard rock/metal σκηνή βρίθει από ποιότητα, το φαινόμενο είναι δυστυχώς ιδιαίτερα συχνό. Οι “δικοί” μας DANGERANGEL, είναι μια από τις μπάντες που έχουν το μικρόβιο της αλλαγής τραγουδιστή εδώ και χρόνια κι έτσι κυκλοφορούν το τρίτο τους δίσκο με νέο τραγουδιστή στη σύνθεση τους, τον B.J.,γνωστό τόσο από τους Βραζιλιάνους TEMPESTT όσο και από τους SOTO όπου παίζει κιθάρα και πλήκτρα ενώ κάνει και δεύτερα φωνητικά.
Το “All the king’s horses” διαδέχεται το πολύ καλό και μελωδικότατο “Revolutia” κι εννοείται πως μια αλλαγή στα φωνητικά μπορεί να επιφέρει και αλλαγές στον ήχο όπως είχε συμβεί και στον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος. Στο “All the king’s horses” λοιπόν, έχουμε μια ελαφρά στροφή σε πιο hard ‘n’ heavy ήχο χωρίς αυτό να αφαιρεί κάτι από το μελωδικό κομμάτι. Θα έλεγα μάλιστα πως τα πλήκτρα σε μερικά τραγούδια έχουν μια ελαφρώς πιο συμφωνική χροιά, πινελιά που ομολογώ πως μου άρεσε αρκετά. Το μεγάλο ερώτημα είναι πως τα πάει με τα φωνητικά ο νέος τραγουδιστής. Κατ’ αρχάς, είναι δύσκολο να συγκρίνεις τον ήχο των δύο τελευταίων δίσκων. Σίγουρα μιλάμε για το ίδιο συγκρότημα, για παρόμοια αίσθηση αλλά δεν μπορείς να συγκρίνεις τα φωνητικά σε δύο ανόμοια albums. Σε αυτόν το δίσκο, σε αυτές τις συνθέσεις, ο B.J. αποδίδει πολύ καλά. Θα έλεγα μάλιστα ότι τόσο ο ήχος όσο και τα φωνητικά θύμισαν έντονα κάτι από Σκανδιναβία. Τα δώδεκα συνολικά κομμάτια έχουν αρκετά πιο πολύπλοκο ήχο από ότι μας έχουν συνηθίσει οι DANGERANGEL, ενώ κυριαρχεί μια πιο σκοτεινή αίσθηση. Όσο και αν μου αρέσει να ακούω δυνατές κιθάρες στη μουσική, πρέπει να παραδεχθώ ότι τα πλήκτρα σε αυτόν το δίσκο έχουν την τιμητική τους. Η χρήση τους είναι καταλυτική στον ήχο του “All the king’s horses” αποδίδοντας μια εξαιρετικά ισορροπημένη μελωδία. Ασφαλώς δεν λείπουν τα heavy riffs στις κιθάρες τα οποία πολλές φορές αγριεύουν αρκετά με μπόλικο γκάζι! Γενικώς δύσκολα θα βρείτε τραγούδι που να μην σας αρέσει ενώ αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποια, αυτά θα ήταν το εξαιρετικό “Call my name”, το επικών διαστάσεων “All the king’s horses”, το “How about right now” με τα σούπερ πλήκτρα, και το “Hollow men” που μου θύμισε αρκετά MUSE!
Αν και αντιλαμβάνομαι πως οι φίλοι των DANGERANGEL θα δυσκολευτούν να προσαρμοστούν στις όποιες αλλαγές στον ήχο και τα φωνητικά, εντούτοις γουστάρω που το “All the king’s horses” είναι 100% δίσκος της μπάντας. Είναι ωραίο να ακούς κάτι φρέσκο που ένα συγκρότημα μπορεί να παινευτεί πως είναι ολόδικό του. Είμαι σίγουρος πως αν το συγκρότημα πατήσει σε αυτή τη δουλειά, τότε μπορεί να βγάλει ακόμη καλύτερους δίσκους στο μέλλον. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
8 / 10
Νίκος Ανδρέου
