Τον Kee Marcello τον έχουμε μάθει κυρίως από το πέρασμα του από τους EUROPE μετά τη φυγή του John Norum το 1986. Ποιος δεν θυμάται το αξέχαστο solo στο “Superstitious” το οποίο ακόμη και σήμερα θεωρείται ένα από τα καλύτερα που έχουμε ακούσει στα 80’s! Μετά τους EUROPE, ο Marcello προσπάθησε να ορθοποδήσει δεδομένου και του εθισμού του σε ναρκωτικές ουσίες, και στην solo καριέρα του έχει κάποια αξιόλογα albums αλλά και κάποια που πραγματικά εξόργισαν τους φίλους των EUROPE (αναφέρομαι στο κάκιστο “Redux: Europe”).
To “Scaling up” διαδέχεται το αρκετά καλό “Judas kiss” και όπως ενημερώνει και το info sheet, υπάρχει μεγάλη έμφαση στον ήχο των EUROPE από την εποχή του “Prisoners in paradise” (PiP) αλλά και των LE BARON BOYS, ενός παράπλευρου project που είχαν οι EUROPE την εποχή που μετακόμισαν στην Αμερική. Ο ήχος των EUROPE εκείνης της περιόδου έχει χαρακτηριστεί ως “Αμερικάνικος” μιας και έχει πιο blues αίσθηση και απέχει από την Σουηδική μελωδία που μας είχαν συνηθίσει. Το πρώτο τραγούδι του δίσκου “Black hole star” επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό αλλά και μια τρανταχτή αδυναμία του Marcello, τα φωνητικά. Χωρίς να τα λες άσχημα, υπάρχουν στιγμές που προσπαθεί να δώσει γκάζι και το μόνο που ακούς είναι τσιριχτά ενώ δεν λείπουν και κάποια φαλτσαρίσματα. Την ίδια στιγμή βέβαια, όταν ο άνθρωπος σολάρει στη κιθάρα κυριολεκτικά ζωγραφίζει.
Ο δίσκος συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό με ήχο που μοιάζει αρκετά με τον ήχο του PiP ενώ περιλαμβάνει και δύο τραγούδια από το γνωστό demo tape των LE BARON BOYS και συγκεκριμένα τα “Wild child” και “Don’t know how to love no more”. Να πω την αμαρτία μου, όσο και αν τα παίζει με σεβασμό, απλά δεν βγάζουν το συναίσθημα που έβγαζαν τα αυθεντικά. Θέλεις κάτι τα φωνητικά του Joey Tempest, κάτι τα πλήκτρα που ήταν εμφανώς πιο έντονα στην αρχική εκτέλεση, η αίσθηση του αυθεντικού είναι δυστυχώς άφταστη. Φιλότιμη προσπάθεια πάντως και από τα δυνατά κομμάτια του δίσκου. Είναι ξεκάθαρο πως η πλειοψηφία των τραγουδιών παραπέμπει σε ήχο των EUROPE και τονίζουν μια άλλη τρανταχτή αδυναμία του Marcello που έχει να κάνει με την σύνθεση. Το μοναδικό κομμάτι που ακούστηκε λίγο διαφορετικό στα αυτιά μου είναι μια κακή μπαλάντα επιπέδου Eurovision με τίτλο “Finger on the trigger”. Ο δίσκος είναι βέβαια αρκετά γεμάτος και ακούγεται ευχάριστα αν εξαιρέσουμε τις αδυναμίες που αναφέρω.
Είναι ξεκάθαρο πως με το “Scaling up” ο Marcello απευθύνεται κυρίως στους φίλους των EUROPE που έχουν νοσταλγήσει κάτι από τα παλιά. Δεν μπορώ να τον κακίσω βέβαια γι’ αυτό καθώς αν δεν είχε πάει στους EUROPE δεν θα είχε γίνει ποτέ γνωστός. Δεν θεωρώ όμως τόσο συνειδητή την εμμονή του στο παρελθόν, καθώς πιστεύω πως ως μουσικός δεν έχει τη δυνατότητα να πρωτοτυπήσει. Ακόμη και αν μπορούσε, θεωρώ πως σε μια χώρα με συγκροτήματα όπως οι W.E.T., ECLIPSE κλπ δεν θα είχε καμία τύχη. Αν βέβαια θέλει να πάει ένα επίπεδο πιο πάνω, θα πρέπει να καταλάβει ότι χρειάζεται κάποιος “πραγματικός” τραγουδιστής καθώς ο ίδιος δεν το έχει. Εν κατακλείδι, το “Scaling up” είναι ένας αρκετά καλός δίσκος που απευθύνεται όμως σε πολύ συγκεκριμένο κοινό.
7 / 10
Νίκος Ανδρέου
