ΟΝΟΜΑ ALBUM: ‘Trilogy’ – Yngwie J. Malmsteen
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1986
ΕΤΑΙΡΙΑ: Polydor
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Yngwie J. Malmsteen
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρες, Μπάσο, Moog Taurus Pedals – Yngwie J. Malmsteen
Φωνητικά – Mark Boals
Πλήκτρα – Jens Johansson
Τύμπανα – Anders Johansson
Κάθε φορά που συναντώ μπροστά μου κάποια δουλειά του Yngwie J. Malmsteen δεν μπορώ παρά να μην αναγνωρίσω το ταλέντο, την ικανότητα αλλά δυστυχώς και την τρέλα και τον εγωισμό που τον κυριεύει και που αποτέλεσαν τροχοπέδη στην διάρκεια της καριέρας του μέχρι και σήμερα. Αυτό κατά την εκτίμηση μου πάντα, ισχύει σε όλες τις δουλειές του από την χειρότερη, που μπορεί να την κρίνεις άθλια ή ανέμπνευστη μέχρι και την κορυφαία του που σφύζει από ενέργεια με συνθέσεις γραμμένες ικανές να μείνουν στην ιστορία. Ευτυχώς αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με την δεύτερη περίπτωση, έτσι είχα την ευκαιρία και τη χαρά, να θυμηθώ το εξαιρετικό ‘Trilogy’ που κυκλοφόρησε πριν από 30 χρόνια. Το ‘Trilogy’ έρχεται να κλείσει την πρώτη του υπέροχη «τριλογία» που ξεκίνησε με το ‘Rising Force’, συνέχισε με το ‘Marching Out’ και ολοκληρώθηκε με το εν λόγω άλμπουμ. Μια τριλογία που ανήγαγε και όχι άδικα τον Σουηδό, ως έναν εκ των κορυφαίων και επιδραστικότερων κιθαριστών της γενιάς του, ακόμα και αν υπάρχει ο αντίλογος πως μερικές φορές μπορεί να κουράσει η φλυαρία του. Αρκεί άλλωστε να ρωτήσει κανείς, όλους τους κιθαρίστες που επακολούθησαν, όχι για το αν τους αρέσει φυσικά, αλλά για το ταλέντο του και αν πήραν έστω και κάτι από τον τρόπο παιξίματος του, ανεξαρτήτως είδους. Ο Malmsteen, εδώ έρχεται καταστήσει σαφές, πως βρίσκεται στην καλύτερη συνθετική περίοδο της ζωής του, αφού μας δείχνει έντονα τα σημάδια βελτίωσης και ωριμότητας, τόσο συνθετικά όσο και στιχουργικά. Αυτό μάλιστα μας το προσφέρει χωρίς καν πολύπλοκες και δαιδαλώδεις συνθέσεις, αλλά στηριζόμενος σε απλές δομές βασισμένες κατ’ εξοχήν στις κιθαριστικές δημιουργίες, τις αξιομνημόνευτες ισχυρές μελωδίες αλλά και στα εύκολα και κολληματικά refrain του. Το κερασάκι στην τούρτα όμως φυσικά και έρχεται από τα γρήγορα, τεχνικά και απαιτητικά solos που εξαπολύει με την περίσσια άνεση που ο ίδιος πάντα έχει.
Μέσω όλων αυτών κατορθώνει να μας ταξιδέψει εδώ νοητά στους φανταστικούς και μεσαιωνικούς κόσμους που φτιάχνει με την μουσική και τους στίχους του με πραγματικά υπέροχο τρόπο. Το άλμπουμ σφύζει από την αφθονία νεοκλασσικών, με τα μαγευτικά instrumental ‘Trilogy Suite Op.5’ και ‘Crying’ να είναι πραγματικά μνημειώδη και το ‘Dark Ages’ να ακολουθεί. Από power metal στοιχεία, στην καλύτερη τους μορφή, με το εκπληκτικό ‘Liar’ να ζωγραφίζει και τα ‘Fury'(με τον σκασμό από tapping να σε τρελαίνει) και ‘Magic Mirror’ να έπονται. Ενώ τέλος έχει και κάτι από το Pop Metal της δεκαετίας των 80’s, που τόσο αγαπήθηκε από πολλούς αλλά και τόσο μισήθηκε από λιγότερους. Το συγκεκριμένο στοιχείο στο “Trilogy” είναι δε τόσο όμορφο, με τρανό ασφαλώς παράδειγμα, το υπέροχο, υπερ-κλασικό και χιλιοακουσμένο, ‘You Don’t Remember, I’ll Never Forget”, που μόνο να γοητεύσει μπορεί. Σε αυτό, μπορούν να προστεθούν και τα λιγότερα γνωστά αλλά εξίσου ποιοτικά και πιασάρικα, ‘Queen In Love’ και ‘Fire’ να κινούνται στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα, αφού σίγουρα μπορεί να εντοπίσει κανείς και κάποιες μικρές αδυναμίες στη συγκεκριμένη δουλειά. Η κυριότερη έχει να κάνει με τους στίχους ορισμένων κομματιών, που σε φάσεις επαναλαμβάνονται περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε, παρ’ ότι πάντως έχει υπάρξει σημαντικά βελτίωση στιχουργικά. Στις πιο δευτερεύουσες αδυναμίες, θα παρατηρούσαμε το γεγονός, ότι οι υπόλοιποι μουσικοί δεν δίνουν το κάτι παραπάνω σε όλες τις συνθέσεις, παρά μόνο σε όποιες ο δημιουργός τους το επιτρέπει και αυτό ξεχωριστά στον καθένα και σχεδόν ποτέ σε σύνολο. Αλλά αυτό μοιάζει λογικό όταν έχουμε να κάνουμε με άλμπουμ του Yngwie J. Malmsteen μιας και τον πρώτο λόγο και τελευταίο, έχει μόνο ο ίδιος και οι υπόλοιποι απλά ακολουθούν τις οδηγίες. Στο κάτω – κάτω, έτσι κι αλλιώς, ο ίδιος θέλει να κερδίζει πάντα τον ακροατή με το κιθαριστικό του έργο πρωτίστως και δευτερευόντως με οτιδήποτε άλλο, κάτι που εδώ αναμφίβολα το καταφέρνει άψογα. Ως επακόλουθο, τα τύμπανα του Anders Johansson, ξεχωρίζουν για τα δίκασα γκάζια σε κάποιες στιγμές και κυρίως ακολουθούν το ρυθμό με το μπάσο, που εδώ παίζει ο ίδιος ο Malmsteen. Η φωνή του Mark Boals, που μπορεί να μην είναι Jeff Scott Soto, ο ίδιος όμως είναι ένας πολύ ικανός τραγουδιστής, που αναδεικνύει το ταλέντο του, όπου ο δημιουργός το επιτρέπει. Τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά με τον έτερο των αδελφών Johansson, τον Jens, (τη γνωστή ταλεντάρα με τις πολλές συνεργασίες που παίζει στους STRATOVARIUS), ο οποίος έχει κάπως περισσότερη ελευθερία κινήσεων και έχει την δυνατότητα να λάμψει περισσότερο από τους υπόλοιπους με την ικανότητα του στα πλήκτρα. Αυτό φυσικά γίνεται γιατί σε εκείνον προσφέρεται η δυνατότητα από τον Yngwie, να τον συνοδεύει μέσα από δισολίες και να τον κοντράρει με τις εναλλαγές του στα κιθαριστικά όργια του Σουηδού βιρτουόζου. Η παραγωγή είναι σε αρκετά καλό επίπεδο για τα δεδομένα της εποχής, όντας καθαρή και με πολύ καλή ενορχήστρωση, με την κιθάρα φυσικά σε πρώτο πλάνο αφού και για αυτά υπεύθυνος είναι και πάλι ο Malmsteen. Το σημαντικό με το ‘Trilogy’ εκτός από το προφανές της υπόθεσης, που είναι η μεγάλη εμπορική του επιτυχία τότε, είναι πως με το τρίτο του αυτό άλμπουμ και την συνεχή βελτίωση στο συνθετικό και στο τεχνικό επίπεδο για τον Yngwie J.Malmsteen και την αγαπημένη του Stratocaster, ήρθε η αναγνώριση και η καθιέρωση του ως ένας από τους μεγαλύτερους και επιδραστικότερους κιθαρίστες που έχουν περάσει από τον πλανήτη (με τα καλά του και τα κακά του που όλοι γνωρίζουμε).
Did you know that:
– Το ‘Trilogy’ κατέλαβε την δεύτερη καλύτερη θέση στο Billboard 200 στην καριέρα του Σουηδού φτάνοντας στο νούμερο 44, (πρώτο είναι το ‘Eclipse’ που επακολούθησε) ενώ επίσης κατέλαβε την 18η θέση στα Σουηδικά και την 60η στα Ολλανδικά charts.
– To άλμπουμ είναι αφιερωμένο όπως αναφέρεται μέσα και δια χειρός Malmsteen στον δολοφονηθέντα, στις 28 Φεβρουαρίου του 1986, πρωθυπουργό της Σουηδίας, Olof Palme.
Παναγιώτης ‘The Unknown Force’ Γιώτας
