Είκοσι studio άλμπουμ σε σχεδόν 50 χρόνια καριέρας! Θα μπορούσα κάλλιστα να σταματήσω την παρουσίαση του νέου δίσκου των DEEP PURPLE εδώ. Τίποτα παραπάνω. Οι Βρετανοί έχουν προσφέρει τα πάντα και δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Η είδηση της κυκλοφορίας νέου υλικού από τους PURPLE χαροποίησε μεν τους απανταχού fans της μπάντας αλλά από την άλλη συνδυάστηκε από την υποφαινόμενη είδηση της αποχαιρετιστήριας “Long Goodbye Tour” χωρίς βέβαια να έχει υπάρξει επίσημη επιβεβαίωση ότι αυτό θα είναι το τέλος των PURPLE. Βέβαια ο βιολογικός χρόνος είναι αμείλικτος και δεν χαρίζεται πουθενά (παρά μόνο στους STONES).
Πριν από τέσσερα χρόνια έγραφα ότι το “Now what?!” ήταν ένα κακό άλμπουμ το οποίο όμως είχε μακράν τον καλύτερο ήχο που είχαν βγάλει οι PURPLE από το “Perfect strangers” και μετά. Τα τραγούδια όμως δεν μου άρεσαν, κάτι που δεν συμμερίστηκε η πλειοψηφία του μουσικού τύπου εκείνη την εποχή. Ωστόσο, επιμένω ότι το “Now what?!” είναι ένα κακό άλμπουμ για τα δεδομένα των PURPLE. Τι γίνεται όμως με το “Infinite”…;
Το ενθαρρυντικό μήνυμα από το πρώτο κομμάτι που δόθηκε στη δημοσιότητα (“Time for Bedlam”) έδινε βάσιμες ελπίδες για κάτι καλό και διαφορετικό σε σχέση με τον προκάτοχό του. Κλασικός ήχος PUPRLE με την πεντάδα να βγάζει φωτιά στο studio. Και ευτυχώς η συνέχεια με την ακρόαση ολόκληρου του δίσκου ήταν εξίσου καλή. Μιλάμε για ένα κλασικό PURPLE άλμπουμ της ύστερης περιόδου, το οποίο θα έλεγα ότι είναι στα ίδια επίπεδα με το “Bananas” και σαφώς καλύτερο από τα “Abandon” & “Rapture of the deep”. Αυτονόητα δεν μπορεί να πιάσει το “Purpendicular” αλλά και πάλι μικρό το κακό. Ο θρυλικός παραγωγός Bob Ezrin έχει καταφέρει να βγάλει τον καλύτερο εαυτό και των πέντε μελών του συγκροτήματος αλλά εκεί που έκανε θαύματα ήταν στα μουσικά μέρη του Hammond από τον Don Airey. Μιλάμε για το απόλυτο highlight του δίσκου! Ο Ezrin δεν είναι φυσικά τυχαίος. Γνωρίζει ποιος είναι ο trademark ήχος των PURPLE και εκεί επένδυσε. Άλλο highlight είναι η ερμηνεία του Gillan ο οποίος γράφει ξανά μερικούς από τους καλύτερους (και πιο σαρκαστικούς) στίχους του ενώ διαχειρίζεται έξυπνα τη φωνή του αφού πλέον όσο και να θέλει δεν μπορεί να φτάσει τα επίπεδα του παρελθόντος.
Αυτό που πραγματικά μου έκανε προσωπικά εντύπωση (σχεδόν με εξέπληξε, να σας πω την αλήθεια) είναι το κομμάτι “The surprising” το οποίο είναι το πιο κοντινό στον ήχο του “Now what?!” αλλά πολύ ποιοτικότερο και πολύ…PURPLE. Τεράστιο κομμάτι είναι επίσης το “Hip boots” ενώ ο ορισμός της πεμπτουσίας των (ύστερων) PURPLE εντοπίζεται στο κομμάτι “One night in Vegas” που πιθανότατα να θυμήσει σε κάποιους κάτι από τη σάτιρα του “Ted the mechanic”.
Στο δια ταύτα….το “Infinite” είναι σαφέστατα ένα καλό DEEP PURPLE άλμπουμ που μας θυμίζει σε σημεία το που μπορεί να φτάσει συνθετικά αυτό το συγκρότημα. Ειλικρινά, έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος με τα εννιά κομμάτια αν και θα μπορούσα να ζήσω ζωρίς τη διασκευή στο “Roadhouse blues” (THE DOORS) που κλείνει το δίσκο. Μακάρι να τους δούμε μία τελευταία φορά…
7,5 / 10
Σάκης Νίκας
