Τα λέμε και τα ξαναλέμε, για να μην βαριόμαστε. Άλλωστε η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως. Ο Russell Allen είναι ανάμεσα στους 2-3 κορυφαίους σύγχρονους τραγουδιστές της γενιάς του. Ήμουν περίεργος να δω πως θα τα κατάφερνε στο μοντέρνο, groovy metal των ADRENALINE MOB και πραγματικά ενθουσιάστηκα και στο “Omerta” και στο “Men of honor”. Εκείνοι οι δύο δίσκοι, περιείχαν μερικά εκπληκτικά δείγματα που τιμούν το μουσικό ύφος που υπηρετούν. Από πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις: “Undaunted”, “Indifferent”, “Dearly departed”, “Feel the adrenaline” και τόσα άλλα. Εντάξει, διαφωνούσα με τις πολλές διασκευές και τα δύο EP που κυκλοφόρησαν, αλλά μην ξεχνάμε ότι είχαν και την εξαιρετική εκδοχή του “Come undone” των DURAN DURAN.
Με τους ντράμερ τους είχαν ένα θέμα, αφού ο Mike Portnoy (ex-DREAM THEATER) αποχώρησε μετά το ντεμπούτο και ο AJ Pero (TWISTED SISTER) που τον αντικατέστησε, πέθανε από καρδιακή προσβολή πριν δύο χρόνια, κατά την περιοδεία για την προώθηση του “Men of honor”. Πλέον από την αρχική σύνθεση, έχει μείνει μόνο ο Allen κι ο ιδρυτής –ουσιαστικά- του σχήματος, κιθαρίστας, Mike Orlando (με τον μπασίστα των DISTURBED, John Moyer εκτός γκρουπ εδώ και λίγα χρόνια).
Τι λέει το “We the people” όμως; Θα είμαι πολύ αυστηρός, διότι γουστάρω πολύ και τον Allen και τους ADRENALINE MOB. Όταν ακούω αυτό το ύφος μουσικής, δεν θέλω μόνο τη «γκρούβα», θέλω και τη ρεφρενάρα που θα με κρατήσει να ακούσω το κομμάτι και να με κερδίσει. Αυτό δεν το άκουσα παρά σε ελάχιστες στιγμές στο “We the people”. Μοναδικές εκλάμψεις είναι το “The killer’s inside”, το “Chasing dragons” και το “Blind leading the blind”. Παιχτικά κι εκτελεστικά, το άλμπουμ είναι άψογο. Ο νέος ντράμερ,Jordan Cannata, είναι πολύ δυναμικός, ότι πρέπει για το σχήμα, αλλά οι συνθέσεις δεν έχω το κάτι παραπάνω που μπορεί να τις απογειώσει. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κακός δίσκος, αλλά σίγουρα περίμενα πολύ περισσότερα πράγματα από το δίδυμο Allen – Orlando. Μέχρι και η διασκευή στο “Rebel yell” του Billy Idol, είναι άοσμη. Μάλλον μου ακούγονται επηρεασμένοι από τις αλλαγές στη σύνθεση του γκρουπ, το θάνατο του Pero και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι οι SYMPHONY X καθυστερούν να κυκλοφορήσουν δίσκο, επειδή ο Russell Allen είναι απασχολημένος με τους ADRENALINE MOB, τους οποίους και –πιθανώς- θεωρεί πιο πολύ δικό του παιδί, από τους SYMPHONY X, που είναι περισσότερο δουλειά του Michael Romeo. Ας αφήσει όμως στην άκρη αυτές τις σκέψεις. Αν και ο επόμενος δίσκος των ADRENALINE MOB, είναι σαν το “We the people”, μόλις έχασαν έναν οπαδό…
6 / 10
Σάκης Φράγκος
