Η τελευταία φορά που ακούσαμε κάτι από τους STYX, ήταν πριν έντεκα χρόνια με τον δίσκο διασκευών, “Big Bang Theory”, ενώ αυθεντικό υλικό είχαν να μας προσφέρουν από το 2003, με το “Cyclorama”, που έφερνε στο νου τις 80s AOR καταβολές της μπάντας, οι οποίες δίχασαν πολλούς οπαδούς. Επομένως, το ερώτημα στο άκουσμα του νέου ενός καινούργιου concept δίσκου, ήταν το κατά πόσο θα αναμασήσουν το παρελθόν τους και θα παραμείνουν ως μία πεπαλαιωμένη μπάντα που είναι μόνο για τα φεστιβάλ.
Τα νέα όμως είναι πολύ καλά, μιας και η μπάντα κάνει με το “The Mission” μία δυναμική επιστροφή στις hard/prog rock εποχές που την ανέβασαν στο πάνθεον, πλάι σε μπάντες όπως οι KANSAS, PROCOL HARUM και WISHBONE ASH. Και μάλιστα με έναν concept δίσκο, στα χνάρια κλασσικών prog rock δίσκων που θεμελίωσαν τη δομή και το ύφος του concept δίσκου από το “2112” των RUSH, μέχρι και το πρόσφατο “The Source” των AYREON. Και δεν είναι τυχαία πιστεύω η αναφορά στη μπάντα του Lucassen, μιας και το “The Mission” μιλάει για το πρώτο ταξίδι εποικισμού του πλανήτη Άρη, στο όχι και τόσο μακρινό 2033, που εδώ, φυσικά, προμηνύεται ιδιαίτερα δυστοπικό για την ανθρωπότητα. Η μόνη σωτηρία, είναι η αποστολή του διαστημοπλοίου “Khedive” στον κόκκινο πλανήτη. Space/prog rock concept δίσκος για μυημένους οπαδούς της επιστημονικής φαντασίας είπε κανείς;
Ο δίσκος ανοίγει με το τυπικό πλέον overture που, όπως αρμόζει σε prog rock concept δίσκο, είναι ορχηστρικό, δυναμικό, τίγκα στη μελωδία που σε παρασέρνει μαζί με το rhythm section των Panozzo/Sucherman, που φέρνει στο νου τους Chris Squire και Bill Brufford από τις καλύτερες εποχές των YES. Και ήδη από το overture, παρατηρούμε ένα από τα βασικά ατού του δίσκου, που είναι η συνοχή των συνθέσεων, οι οποίες είναι σύντομες, με ευθύτητα, πιασάρικα ρεφρέν και μελωδίες που σου καρφώνονται, χωρίς να πάσχουν σε prog πολυπλοκότητα. Εν ολίγοις, με το “The Mission” οι STYX καταφέρνουν να χωρέσουν όσα τους έκαναν αγαπητούς σε όλους τους οπαδούς τους, μέσα σε μεστές συνθέσεις, που απαιτούν πολλές ακροάσεις και που ξετυλίγονται σταδιακά, αλλά δεν κουράζουν και χαρακτηρίζονται από rock/pop χροιά.
Για παράδειγμα, το πρώτο single (και ύπερ χιτάρα) “Gone gone gone”, είναι βγαλμένο από τα “Machine head” και “In rock” των DEEP PURPLE, με τα Lord-ικά πλήκτρα να θέτουν τον ορχηστρικό χαρακτήρα ενός κατά τα άλλα σύντομου και δυναμικού ροκ κομματιού, που βρωμάει 70-ίλα, χωρίς όμως να αποτελεί μουσειακό έκθεμα. Και καπάκι έρχεται το εξίσου πιασάρικο “Hundred million miles from home”, που είναι μεστό rock και σίγουρο χιτάκι για αρένες. Και η φάση με τα χιτάκια συνεχίζεται, με το pop “Radio silence”, όπου τα ταξιδιάρικα 70s πλήκτρα του Lawrence Gowan πρωταγωνιστούν, ενώ το ρεφρέν θυμίζει μέχρι και ABBA. Μέχρι τώρα λοιπόν, οι STYX δείχνουν την καλύτερη πλευρά τους, συνδυάζοντας hard rock ριφάρες και δυναμισμό, prog μουσικότητα και πλούσια ενορχήστρωση (τα chorus φωνητικά και οι πολυφωνίες είναι επιπέδου masterclass), με γερό song-writing και πιασάρικα ποπ/ροκ ρεφρέν.
Όσο το “The Mission” ξετυλίγεται, τόσο φανερώνεται η prog πλευρά της μπάντας από άποψη δομής και σύνθεσης: εξάλεπτα κομμάτια δίνουν τη θέση τους σε δίλεπτες συνθέσεις, που ρέουν η μία μέσα στην άλλη και που φέρνουν το ταξίδι του “Khediva” προς το επικό του κλείσιμο. Παράλληλα, τα αγαπημένα μου “Time may bend”, “Ten thousand ways” και “Khediva”, δεν είναι μονάχα ορχηστρικά, μελωδικά, με πολυφωνίες και ροκ συναίσθημα, αλλά φανερώνουν ότι οι STYX είναι και βιρτουόζοι, που δεν κωλώνουν στα πολύπλοκα μέτρα, κοινώς γνωστά ως odd-time signatures. Στο τέλος όμως, φροντίζουν να μας επαναφέρουν με τα ποπ/ροκ ρεφρέν και τον δυναμικό, ευθύ ρυθμό για αρένες.
Παρόλο λοιπόν που δεν επαναφεύρουν τη ρόδα, με το “The Mission” οι Styx αποδεικνύουν πως δεν είναι παλιοροκάδες που επαναπαύονται στις δάφνες τους, αλλά αντιθέτως, παραμένουν παραγωγικοί, σε τρομερή φόρμα και πιστοί στη μουσική που ανέθρεψε γενεές παλιοροκάδων οπαδών. Το “The Mission” είναι ένας δυνατός prog rock δίσκος, που επάξια στέκεται δίπλα σε ιστορικά άλμπουμ, αλλά και στο έργο σύγχρονων καλλιτεχνών που έχουν χαθεί ανάμεσα στην (ύπερ)πολυπλοκότητα και τις άνευρες συνθέσεις.
8.5/10
Φίλιππος Φίλης
