Σαν χθες μου φαίνεται η χρονιά (2013) που κυκλοφόρησαν την ομώνυμη δουλειά τους οι SATYRICON και την ψυχρολουσία που δέχτηκα με το άκουσμα της. Ομολογώ εκεί είπα ότι τελείωσε η όποια «ενασχόληση» μου με την πορεία της μπάντας. Το ξενέρωμα-στεναχώρια μου ήταν μεγάλο καθώς οι SATYRICON ότι κυκλοφόρησαν μετά το “Volcano” ήταν αδιάφορες κυκλοφορίες. Στον “Now Diabolical” είναι αισθητή η εμπορική κατεύθυνση που παίρνει η μπάντα, ενώ είναι και ο τελευταίος δίσκος που είχε κάτι από το DNA τους ή που βρήκα στοιχεία και τραγούδια που να μου άρεσαν.
Με τον “Satyricon” νομίζω ότι το DNA της μπάντας αλλοιώθηκε τελείως. Το έχασαν για τα καλά το feeling που είχαν και δεν θύμιζαν σε τίποτα τους SATYRICON που ξέραμε. Μιλάμε για το συγκρότημα που έχει δίσκους ευαγγέλια στο Black Metal, που συνέβαλλε όσο λίγα στην εξέλιξη και διάδοσή του ιδιαίτερου αυτού μουσικού ιδιώματος. Στο Βέλγιο το 2016 είχα την ευλογία να δω να αποδίδουν το “Nemesis Divina” στην ολότητα του, και σκεφτόμουν μήπως τους επηρεάσει και κυκλοφορήσουν κάτι που να είναι κοντά στις «ρίζες» τους και όχι στο «Pop- τύπου Black» Metal που παίζουν τα τελευταία χρόνια για να κερδίσουν ένα πιο ευρύ κοινό. Η μέρα της νέας κυκλοφορίας έφτασε και ενώ είπα ότι δεν θα ξαναασχοληθώ μαζί τους, οι ρημαδο εφηβικοι-μουσικοί έρωτες δεν σε αφήνουν να «αγιάσεις».
“Deep Calleth Upon Deep” το όνομα του νέου δίσκου, με εξαιρετική παραγωγή και το εξώφυλλο του να κοσμείται από έργο του Νορβηγού ζωγράφου Edvard Munch (1898). Όταν το πρωτοείδα δεν με ενθουσίασε καθόλου, αλλά ακούγοντας τον δίσκο έδεσε νομίζω με το γενικότερο βαθύ, ψυχρό και σκοτεινό feeling που βγάζει. Τον δίσκο αυτόν ομολογώ τον άκουσα πολλές φορές. Ο λόγος… η δήλωση του Satyr: “ότι ο “Deep Calleth Upon Deep” είναι διαφορετικός από ότι έκαναν στο παρελθόν και είτε θα είναι η αρχή μιας νέας φάσης της μπάντας ή ο τελευταίος δίσκος SATYRICON”. Προβληματίστηκα ομολογώ, αν και δεν περίμενα να ακούσω έναν “Rebel Extravaganza II”. Είναι πράγματι ιδιαίτερος δίσκος, με κάποια τραγούδια να μου αρέσουν αρκετά και να έχουν κάτι από την μαυρίλα και από την αύρα του παρελθόντος τους, αλλά κινείται στα γνωστά κατά βάση επίπεδα και ταχύτητες που μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία 10 χρόνια.
Το εναρκτήριο “Midnight Serpent” το οποίο δεν είναι το κλασσικό εναρκτήριο καταιγιστικό κομμάτι σε δίσκο SATYRICON, αλλά αργά και σταθερά, βγάζει μία σκοτεινή αύρα και διαστροφή που δημιουργεί ωραία ατμόσφαιρα και προσμονή για ανάλογη συνέχεια. Το “To Your Brethren In The Dark” είναι επίσης σε ίδιο τέμπο, με εξαιρετικό ρεφραίν και βγάζει πολύ πόνο και εσώψυχη μιζέρια. Το “Black Wings And Withering Gloom” είναι SATYRICON από τα παλιά. Δεν εννοώ εποχές “Nemesis Divina” αλλά είναι ένα τραγούδι που ο Frost ξεμπουκώνει για τα καλά από τα Mid-tempo τραγούδια και είναι ένα κλασσικό Black Metal τραγούδι, που σε «αρπάζει από τα μούτρα από το καλημέρα» σχεδόν. Στο ίδιο feeling κινείται το “Burial Rite” το οποίο κλείνει και τον δίσκο. Tο ομώνυμο είναι ένα εσώψυχο επίσης τραγούδι, που όσο το ακούς τόσο σε κερδίζει και ακούγοντας το, οι αρμονίες, τα χορωδιακά φωνητικά από πίσω και το στραβωμένο riff, το κάνει πράγματι διαφορετικό και ιδιαίτερο. Από εκεί και πέρα στα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου “Blood Cracks Open The Ground” και “Dissonant” δεν βρήκα κάτι ξεχωριστό ή ιδιαίτερο που να μου κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση. Σταθερά Mid-tempo τραγούδια όπου τους λείπει ενέργεια και επαναλαμβάνονται τόσο, που γίνονται αδιάφορα και βαρετά.
Γενικότερα στον δίσκο, τα φωνητικά του Satyr είναι σταθερά κορυφαία, ενώ η ένσταση μου για έναν ακόμα άλμπουμ τους, έχει να κάνει με τον περιορισμό των δυνατοτήτων του Frost σε mid-tempo τραγούδια, παίζοντας απλά drums κατά κανόνα, ενώ ο άνθρωπος είναι «πολεμική μηχανή» και με τις δυνατότητες του θα μπορούσε να δώσει άλλη διάσταση και ταχύτητα στα τραγούδια των SATYRICON.
Ο δίσκος “Deep Calleth Upon Deep” δεν είναι επουδενί ο δίσκος της χρονιάς ή η επιστροφή που όλοι θα θέλαμε. Είναι ένας αξιοπρεπής δίσκος όμως από μία μπάντα που έχει προσφέρει πολλά. Συγκριτικά με τον προηγούμενο “Satyricon” είναι “μαργαριτάρι” δίσκος. Εν γένει στην δισκογραφία τους, νομίζω ότι είναι ότι καλύτερο κυκλοφόρησαν μετά τον “Now Diabolical”, χωρίς όμως να τίθεται σύγκριση του με τις προηγούμενες δουλειές τους. Οι old school οπαδοί της μπάντας να μην μπουν στον κόπο να ασχοληθούν με τον “Deep Calleth Upon Deep”, ενώ όσοι συνέχισαν να παρακολουθούν την δισκογραφία τους θα βρουν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία συγκριτικά με τις δουλειές τους τα τελευταία 10 χρόνια. Γεγονός είναι ότι από μπάντες με τέτοια συνεισφορά και με ύπαρξη δισκογραφική πάνω από 25 χρόνια, δεν έχεις απαιτήσεις να σου «σπρώχνουν» μονίμως τα όρια του “Black” Metal ή να ανοίγουν νέους δρόμους. Αυτό είναι δουλειά των νεότερων συγκροτημάτων καθώς οι SATYRICON ότι ήταν να κάνουν το έκαναν και με το παραπάνω και είμαστε όλοι ευγνώμονες για αυτό. Δεν ξέρω αν θα είναι ο τελευταίος δίσκος τους ή η αρχή μιας νέας φάσης του συγκροτήματος. Αυτό που θέλω από τέτοιου βεληνεκούς μπάντες είναι να υπάρχει δισκογραφικά μουσική ακολουθία, αξιοπρέπεια και σεβασμός στο παρελθόν τους και στον δίσκο “Deep Calleth Upon Deep” τουλάχιστον αυτά τα πήραμε.
6.5/10
Θάνος “Thanoz” Κολοκυθάς
