ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Paradox” – ROYAL HUNT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1997
ΕΤΑΙΡΙΑ: Semaphore Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Andre Andersen
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – D.C. Cooper
Πλήκτρα, κιθάρα – Andre Andersen
Κιθάρα – Jacob Kjaer
Μπάσο – Steen Mogensen
Τύμπανα – Allan Sorensen
Ακόμα προσπαθώ να ξεπεράσω το σοκ που είχα πάθει, όταν άκουσα την ίδια μέρα το “Moving target” και το “1996”, το live άλμπουμ των ROYAL HUNT, το οποίο θεωρώ ως ένα από τα αρτιότερα live άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Γιατί το λέω αυτό; Διότι όταν έπεσε στα χέρια μου το “Paradox” τον Σεπτέμβριο του 1997, ήμουν υποψιασμένος. Ίσως όχι για ένα τέτοιο αριστούργημα, αλλά σίγουρα για έναν πολύ καλό δίσκο.
Οι ROYAL HUNT, το πνευματικό παιδί του δίμετρου Δανού πληκτρά Andre Andersen, με το “Paradox” έφτασαν στο απόγειο της δημιουργικότητας και της έμπνευσής τους, φτιάχνοντας έναν δίσκο, ακατέβατο «δεκάρι». Η μουσική τους, ένα κράμα AOR, progressive και μελωδικού power metal, βρήκε τον τέλειο εκφραστή της, στο πρόσωπο το –επίσης πανύψηλου- Αμερικάνου τραγουδιστή, D.C. Cooper (που ήταν και από τους τελικούς υποψηφίους για τη θέση του Bruce Dickinson στους IRON MAIDEN), ο οποίος μετά το εξαιρετικό “Moving target” που μας παρουσιάστηκε, στο “Paradox” κάνει την ερμηνεία της ζωής του… Οι ROYAL HUNT, πάντα είχαν πολύ καλούς τραγουδιστές, από τον αρχικό Henrik Brockmann, μέχρι τον John West και τον Mark Boals, κανείς όμως δεν ήταν τόσο ταιριαστός όσο εκείνος και δεν είναι τυχαίο ότι όταν αποχώρησε μετά το “Paradox”, τα επόμενα άλμπουμ του γκρουπ έτυχαν πολύ μικρής απήχησης…
Μιλάμε για έναν concept δίσκο, που στην περιοδεία παρουσιάστηκε καθ’ ολοκληρία (κι έγινε και επετειακή περιοδεία πριν λίγα χρόνια) και κυκλοφόρησε σε CD και DVD σε διάφορες εκδόσεις. Βλέπετε, οι ROYAL HUNT ήταν πάρα πολύ μεγάλοι στην Ιαπωνία ήδη, αλλά και σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, εξ ου και το γεγονός ότι είχαν τρία διαφορετικά δισκογραφικά συμβόλαια. Με την Teichiku Records στην Ιαπωνία, τη Magna Carta στην Αμερική και τη Semaphore στην Ευρώπη (μετά τους πήρε η SPV). Όλα αυτά, είχαν ως αποτέλεσμα να βγουν στην αγορά πάρα πολλές διαφορετικές εκδόσεις του δίσκου, με διάφορα bonus tracks (έχω καταφέρει να έχω τέσσερις διαφορετικές, αλλά μέχρι εκεί!!!), ο κορμός του δίσκου όμως είναι ασυναγώνιστος.
Το lead single, “Message to God”, σε αφήνει άφωνο με το μελωδικό του ρεφρέν και πρόκειται –ίσως- για τον πιο διαχρονικό ύμνο του σχήματος. Από εκεί και πέρα, τι να πρωτοαναφέρεις; Το neoclassical “Tearing down the world”; Το εννιάλεπτο έπος “Time will tell”; Ή τα “River of pain” που ανοίγει το δίσκο και το uptempo “Silent scream”; Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη γυναικεία χορωδία που κάνει τα δεύτερα φωνητικά και προσδίδει ένα εξαιρετικό ύφος στα τραγούδια…
Στην Ελλάδα είμαστε τυχεροί που τους έχουμε δει ζωντανά δύο φορές και τον D.C. Cooper άλλη μία, μαζί με τους SHADOW GALLERY κι έχουμε θαυμάσει από κοντά το μεγαλείο αυτού του γκρουπ, που με το “Paradox” έφτασε στην εμπορική και συνθετική του ακμή. Θεωρώ αδιανόητο να ακούει κάποιος μελωδικό metal με prog στοιχεία και να μην είναι ο δίσκος αυτός μέσα στους κορυφαίους του όλων των εποχών.
Σάκης Φράγκος
