ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Gambling with the devil”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2007
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Steamhammer
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Charlie Bauerfeind
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Andi Deris – φωνητικά
Michael Weikath – κιθάρα
Sascha Gerstner – κιθάρα
Dani Loble – τύμπανα
Markus Grosskopf – μπάσο
Το 2000, οι HELLOWEEN είχαν κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ-μνημείο της καριέρας τους, το “The dark ride”. Για να γίνω και λίγο «αιρετικός» για πολλούς, προσωπικά, το “The dark ride” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το “Keeper of the seven keys III” σε αξία, ποιότητα και σπουδαιότητα και σίγουρα θα ήταν πιο άξιο να λέγεται έτσι, παρά το αντίστοιχο “Keeper of the seven keys – The legacy”.
Μετά το σπουδαίο αυτό άλμπουμ όμως, ακολούθησε η κρυάδα με το “Rabbit don’t come easy”, που πλην κάποιων λίγων τραγουδιών δεν έχει να προσφέρει και κάτι ιδιαίτερο στη δισκογραφία της μπάντας, για να έρθει μετά το “Keeper of the seven keys – The legacy”, που πραγματικά πιστεύω ότι ο τίτλος του του έδωσε ένα έξτρα bonus και μία έξτρα ώθηση που δεν αντιστοιχεί στην ποιότητά του. Χωρίς να είναι κακός δίσκος, δεν είναι σίγουρα αυτός που θα μπορεί να φέρει αυτόν τον τόσο βαρύ (πραγματικά σαν ιστορία) τίτλο.
Το 2007 όμως, οι κολοκύθες μπαίνουν πάλι στο σωστό το δρόμο, εκείνον με τις δισκάρες, κυκλοφορώντας το δωδέκατο κατά σειρά άλμπουμ τους, με τίτλο “Gambling with the devil”.
Συνεχίζοντας με τον Charlie Bauerfeind πίσω από την κονσόλα της παραγωγής, σε αυτό το δίσκο μπορεί από τη μία να έχουμε σε στιγμές περισσότερη χρήση πλήκτρων από ότι μας είχαν συνηθίσει μέχρι τότε οι Γερμανοί, ταυτόχρονα όμως μιλάμε για έναν από τους πιο heavy και σκοτεινούς σε σημεία δίσκους της μπάντας. Κομμάτια όπως το “Kill it” (το οποίο μάλιστα είναι αποκλειστικά γραμμένο από τον Deris!!!) για παράδειγμα, δεν τα λες και συνηθισμένα στη δισκογραφία τους. Ο Deris εδώ έχει αναλάβει το μισό περίπου δίσκο και τα έχει καταφέρει εξαιρετικά. Ο Gerstner επίσης συμμετέχει σε δύο τραγούδια, τα οποία έχει γράψει μαζί με τον Weikath, o oποίος με τη σειρά του έχει συμμετοχή σε 4 συνολικά, ενώ σε άλλα δύο έχει ο Grosskopf. Αρκετά ομαδικός δίσκος λοιπόν και το καλύτερο ότι είναι τόσο καλός που θεωρώ ότι έχει αδικηθεί και αρκετά μάλιστα!
Τραγούδια πρώτης γραμμής, όπως τα “Kill it”, “As long as I fall”, “Paint a new world”, “Fallen to pieces”, “The bells of the 7 hells” και εκ των αγαπημένων μου, το “Heaven tells no lies”, αποτελούν εγγυητικά της ποιότητας του άλμπουμ.
Φαίνεται πως ο δίσκος τους έδωσε μία νέα ώθηση, καθώς ήταν η αρχή μίας εξαιρετικής περιόδου για τη μπάντα, με τη Hellish Rock world tour (μαζί με GAMMA RAY) να ακολουθεί, ενώ δισκογραφικά το “Unarmed” που ακολούθησε, αλλά κυρίως το “7 sinners” (που ήταν και κανονικό νέο άλμπουμ) διατήρησε τον πήχυ σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο.
Στους πολύ αγαπημένους μου δίσκους τους HELLOWEEN, γεμάτος εναλλαγές, όντας ταυτόχρονα βαρύς, μελωδικός και ατμοσφαιρικός σε πολλά σημεία. Πραγματικά αγαπημένη δουλειά από τους Γερμανούς και επιμένω υποτιμημένη!
Did you know that:
– Ένα ωραίο περίεργο του δίσκου, είναι ότι όποιος έγραφε τη μουσική ενός κομματιού, έγραφε και τους στίχους. Κάτι που γενικά οι HELLOWEEN έκαναν και κάνουν αρκετά στην καριέρα τους, όμως εδώ μιλάμε για απόλυτο ποσοστό στα τραγούδια.
– Το άλμπουμ μπήκε στα charts 11 χωρών και ναι, η Ελλάδα ήταν μία από αυτές, με την υψηλότερη θέση που πήρε στη χώρα μας να είναι η 16η.
– Στο εισαγωγικό “Crack the riddle”, η απαγγελία ανήκει στον τεράστιο κύριο που ακούει στο όνομα Biff Byford. Ναι καλέ, των SAXON.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τη face to face συνέντευξη που είχε κάνει ο Κωνσταντίνος Βασιλάκος με τον Andi Deris για τον δίσκο εκείνο στο έντυπο Rock Hard, καθώς και την παρουσίασή του, αλλά κι έναν οδηγό αγοράς από τον Σάκη Φράγκο!!!
HELLOWEEN interview (Andi Deris)
“Fortune favours the brave?”
Σε ξενοδοχείο κοντά στο παλιό Ρόδον παρευρίσκονται οι κύριοι Andi Deris (φωνητικά) και Dani Loeble (τύμπανα) για να μιλήσουν στον τοπικό τύπο για το νέο τους άλμπουμ “Gambling with the devil”. Κι ενώ το πρόγραμμα έχει ήδη καταργηθεί, ο κύριος Andi είναι πλέον τόσο λαλίστατος και ενδιαφέροντας σε ό,τι λέει, καθώς σε κάποια σημεία ανοίγεται χωρίς ενδοιασμούς, που παραλίγο να μη μιλήσουμε καν για τη νέα τους κυκλοφορία.
Καλησπέρα Andi.
Καλησπέρα Κώστα. Σήμερα είναι γεμάτο Κώστηδες. Ο μόνος Κώστας που λείπει είναι ο Ζαφειρίου (PINK CREAM 69). Παλιότερα τον είχα συνέχεια μαζί μου, είτε σαν ντράμερ, είτε σαν manager. (γέλια) Σε πειράζει εάν καπνίζω; (βγάζει ένα πουράκι)
Όχι, αλλά νόμιζα ότι ως τραγουδιστής δε θα έπρεπε να καπνίζεις.
Μόνο μερικές ρουφηξιές κάνω.
Νέο άλμπουμ έτοιμο. Πως νιώθεις;
ΟΚ. Είναι ένα ακόμα άλμπουμ, μία ακόμα αρχή για τον 12-μηνο κύκλο της προώθησής του. Μετά από την παρούσα περιοδεία για την προώθηση, θα πάω στην Ασία για να συνεχίσω, μόνος (παίρνει μία λυπημένη έκφραση). Οι υπόλοιποι ξεκινάνε ταυτόχρονα τις πρόβες και τους συναντώ μετά από 2 εβδομάδες.
“Gambling with the devil”. Γιατί επιλέξατε αυτό τον τίτλο; Μήπως είναι αντιπροσωπευτικό αυτού που κάνατε με την προηγούμενη full-length κυκλοφορία σας;
(γέλια) (με δείχνει με νόημα) Όχι άσχημα. Ναι, αυτή ήταν μία από τις ιδέες. Αυτό μας είχε πει ο Αμερικανός promoter μας όταν του είπαμε ότι θα τιτλοφορούσαμε το τότε νέο μας άλμπουμ “Keeper of the seven keys”. Από τότε το είχα πάντα στο μυαλό μου. Έχεις δίκιο όμως. Ήταν όντως ένα στοίχημα με το Διάβολο. Το είχαμε πει όμως σε όλους ότι το κάναμε επίτηδες, διότι γνωρίζαμε ότι θα προέκυπτε η συζήτηση όταν ο κόσμος αναφερόταν σ’ αυτό. Γνωρίζαμε πω κάποιοι θα λέγανε ότι δεν έπρεπε να κάνουμε κάτι τέτοιο, ενώ κάποιοι άλλοι θα μας ενθάρρυναν να το κάνουμε. Άλλωστε, πάντοτε μας ρωτούσαν εάν θα κάνουμε ποτέ ένα ακόμα “Keeper…” άλμπουμ. Η απάντηση ήταν «δεν ξέρουμε, ίσως θα ήταν καλύτερα να μην κάνουμε» κτλ. Ο πρόεδρος της JVC στην Ιαπωνία ήταν που μας είπε: «Είναι καιρός να κάνετε ένα ακόμα “Keeper…” άλμπουμ, δε νομίζετε;» Τότε ήταν η πρώτη φορά που συζητήσαμε σοβαρά τι θα γινόταν εάν κάναμε ένα τέτοιο εγχείρημα. Διότι θα είχαμε τις αντιπαραθέσεις που είπα και πριν, κάτι το οποίο συνέβη εάν κοιτάξεις τις χιλιάδες δηλώσεις που έχει γράψει ο καθένας στο διαδίκτυο.
Ναι, αλλά κοιτώντας κανείς τις δηλώσεις αυτές, το μόνο σίγουρο που μπορεί να πει είναι «αποστολή εξετελέσθη».
Τώρα πλέον ναι, μπορείς να το πεις αυτό. Επιπλέον, θα προτιμούσα να έχω μία αρνητική κριτική, παρά μία που να είναι αδιάφορη. Προτιμώ ο κόσμος να γκρινιάζει (σ.σ.: bitching) διότι τότε ξέρεις ότι κάτι συμβαίνει και ο ακροατής που δεν έχει ακούσει ακόμα το άλμπουμ σκέφτεται ότι πρέπει να αποκτήσει άποψη γι’ αυτό, κάτι το οποίο θα κάνει ακούγοντας το δίσκο. Σε αντίθετη περίπτωση, μπορεί να μην ήξερε καν ότι οι HELLOWEEN έχει βγάλει νέο δίσκο ή ότι υπάρχουμε ακόμα. Οπότε, μέχρι κι αυτοί που δε γνώριζαν ότι το συγκρότημα συνεχίζει να υφίσταται, πρώτα αναρωτιόντουσαν για την ύπαρξή μας αλλά και για την κυκλοφορία ενός νέου “Keeper…” δίσκου. Αυτό δε σημαίνει ότι όρμησαν σαν ηλίθιοι στο πλησιέστερο δισκάδικο κι αγόρασαν το δίσκο. Αλλά γνώριζαν την ύπαρξή του και λογικά, κάποια στιγμή τον άκουσαν και τους άρεσε. Διαφορετικά δε θα είχαμε αυτό το αποτέλεσμα. Γιατί να μην χρησιμοποιείς τα διάφορα marketing κόλπα εάν μπορείς; Φυσικά μπορούσε να είχε πάει προς λάθος κατεύθυνση…
Εάν το άλμπουμ δεν ήταν καλό, θα είχε πάει προς τη λάθος κατεύθυνση.
Οι QUEENSRYCHE για παράδειγμα, είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Η αποστολή τους όμως δεν εξετελέσθη. Άκουσα το άλμπουμ (σ.σ.: εννοεί το “Operation: mindcrime II”) 10 φορές και ήθελα να το λατρέψω, αλλά δεν μπορούσα. Γι’ αυτούς δε θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο, καθώς είναι τα ίδια άτομα, με τον ίδιο τραγουδιστή. Στο δικό μας συγκρότημα είναι μόνο 2 από τα αρχικά και εν ζωή μέλη που έγραψαν τα αρχικά “Keeper…” και είμαστε με διαφορετικό τραγουδιστή. Τα σημάδια ήταν εναντίον μας για ένα ακόμα τέτοιο άλμπουμ. Από την άλλη, είναι καλύτερο να αφήνεις τη μουσική να μιλήσει από μόνη της. Ακόμα κι αν σε μερικούς δεν άρεσε η επιλογή του τίτλου, άρεσε η μουσική.
Ήταν κάτι που έπρεπε να κάνετε, όπως με το “The dark ride”; Θυμάμαι το Weiki (Michael Weikath, κιθάρα) να λέει με ειλικρίνεια: «Δεν μου αρέσει το άλμπουμ, αλλά έπρεπε να το κάνουμε». Αυτή τη φορά όμως μήπως ήταν «και μας αρέσει το άλμπουμ και έπρεπε να το κάνουμε»;
(γέλια) Μπορείς να το θέσεις κι έτσι. Έπρεπε να το κάνουμε αργά ή γρήγορα. Η σωστή χρονική στιγμή δε φαινόταν να είχε έρθει μέχρι τότε. Μερικοί το ζητούσαν γιατί δεν είχαν τι άλλο να ζητήσουν και τις περισσότερες φορές δεν το έπαιρναν και οι ίδιοι στα σοβαρά. Εάν το σκεφτείς, έπρεπε να υπάρχει ένας λόγος για τον Keeper να ανορθώσει το ύψος του και να πολεμήσει για την ανθρωπότητα. Κάτι έπρεπε να είχε συμβεί μ’ ένα από τα κλειδιά. Ένα κλειδί βρέθηκε ή χάθηκε… Κάτι έπρεπε να συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο για να δράσει πάλι ο Keeper στο δικό του κόσμο. Πριν 2,5 χρόνια φάνηκε η κατάλληλη στιγμή για να μεταφέρουμε τη σκληρή πραγματικότητα στον κόσμο του Keeper. Αυτή τη φορά υπήρχε λόγος. Έπρεπε να γίνει μία δήλωση. Σίγουρα μπορούσαμε να πούμε ότι δε μας αρέσει ο Bush, ο πόλεμος στο Ιράκ, η μάχη για το πετρέλαιο κτλ. Δεν είναι όμως αυτός ο τρόπος των HELLOWEEN. Μπορείς να μεταφέρεις το μήνυμα πιο κομψά ώστε ο κόσμος να μην χάσει και το νόημα της μουσικής. Κι εάν θέλει να κάνει τη μεταφορά των στίχων, μπορεί.
Αυτό είναι καλό για εσάς διότι έτσι αποφεύγετε κατηγορίες του στυλ «οι HELLOWEEN πολιτικοποιήθηκαν ή είναι αντιαμερικάνοι» κτλ.
Είμαστε οι μεγαλύτεροι δειλοί που υπάρχουν, διότι κρυβόμαστε πίσω από τον Keeper μας. Ό,τι δεινό συμβαίνει στον κόσμο μας, μπορούμε και το μεταφέρουμε στον κόσμο του Keeper.
Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να δούμε ένα ακόμα “Keeper…” στο μέλλον, εάν είναι σωστός ο χρόνος;
Εάν είναι σωστός ο χρόνος, δε θα έλεγα όχι. Πάντως το “The legacy” δε θα είχε δημιουργηθεί εάν δεν ήταν σωστός ο χρόνος. Η ιστορία πάντως είναι ακόμα ανοιχτή. Πολύς κόσμος μας ρωτάει στο message board εάν ο Keeper είναι ζωντανός, εάν κέρδισε ή έχασε τη μάχη. Δεν έχουμε καταλήξει. Επίσης τίθενται τα ερωτήματα για τον πραγματικό κόσμο. Έχουμε κερδίσει τον πόλεμο; Έχουμε χάσει τον πόλεμο; Υπάρχει πόλεμος; Που λαμβάνει μέρος αυτός; Εμείς είμαστε οι «κακοί»; Αυτοί είναι οι «κακοί»; Πιστεύεις ότι θα έπρεπε να κάνουμε ένα ακόμα “Keeper…” άλμπουμ;
Πιστεύω ότι είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο, καθώς οι περισσότεροι θα πουν ότι βρήκατε την εύκολη λύση. Παίρνεις μερικά τραγούδια που ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο σα συνθέσεις, τα μαζεύεις, τα βάζεις κάτω από τον τίτλο του “Keeper…” και το κυκλοφορείς.
Θα έπιανε. Αλλά δε θα το κάνουμε.
Θα έπιανε, αλλά πόσες φορές; Ας πάμε όμως στο νέο σας δίσκο, “Gambling with the devil”. Μήπως ο τίτλος έχει κι άλλο νόημα; Ότι τώρα βάζετε στοίχημα με τον εαυτό σας μετά την τεράστια επιτυχία του “Keeper…” να κρατήσετε υψηλά το επίπεδο, ειδικά εφόσον ο κόσμος έχει μεγάλες προσδοκίες από σας.
Αυτό που κάναμε στο “The legacy”, συνεχίζεται εν μέρει μουσικά και στο καινούριο άλμπουμ. Μάλιστα πιστεύω ότι 3-4 τραγούδια θα μπορούσαν να ήταν μέρος του “The legacy”. Με το προηγούμενο άλμπουμ έπρεπε να κοιτάξουμε να υπάρχει μία συνέχεια με τα αρχικά “Keeper…”. Τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά. Πέρα από την ύπαρξη των μεγάλων σε διάρκεια τραγουδιών με τις πολλές αλλαγές. Με το νέο άλμπουμ δε χρειάζεται να κάνουμε κάτι τέτοιο. Πήγαμε σε όποια κατεύθυνση πιστεύαμε ότι ήταν καλύτερη. Ήταν ευκολότερο. Το μόνο που έπρεπε να έχουμε κατά νου είναι στο στιχουργικό τομέα, όπου όλα θα έπρεπε να ασχολούνται με το θέμα του τίτλου. Επιπλέον, θα έπρεπε ο ακροατής να ξεκινήσει ένα ταξίδι με το πρώτο τραγούδι κι όταν φτάσει στο τέλος να έχει κατανοήσει την πορεία, ακόμα κι αν δεν του άρεσε ολόκληρη και να είναι έτοιμος να ξανακούσει το δίσκο.
Άρα το άλμπουμ είναι concept;
Όχι. Κάθε τραγούδι είναι ένα διαφορετικό στοίχημα με το διάβολο. Όπως όταν παρόλο που αγαπάς την κοπέλα σου, ξενοπηδάς. (γέλια) Αυτό είναι κάτι που αρκετοί έχουμε κάνει, αλλά μπορείς να χάσεις περισσότερα από όσα μπορείς να κερδίσεις. Είναι διεστραμμένο, αλλά συνεχίζουμε να το κάνουμε.
Νομίζουμε ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε.
Αυτό είναι μία καλή έκφραση. Από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο πολιτικό αξίωμα πιστεύουμε ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε, αλλά τα γα**με όλα τόσο πολύ και τόσο συχνά και δεν κερδίζουμε τίποτα. Ένα καλό παράδειγμα είναι η σχάση του ατόμου. Με αυτή έγιναν πολλά επιτεύγματα υπέρ του ανθρώπου. Όμως έχουμε και την ατομική βόμβα. Ο κόσμος, σε καθημερινή βάση, στοιχηματίζει με το διάβολο, σε κάθε επίπεδο.
Γιατί ξεκινήσατε το άλμπουμ με το “Kill it”; Δεν είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει να ακούμε από τους HELLOWEEN, τόσο επιθετικό, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το ρεφρέν.
Είναι όπως με το “Push” (σ.σ.: από το “Better than raw”). Όπως το “Push” είχε ωμούς στίχους, έτσι και το “Kill it”.
Ναι αλλά ο στίχος “Kill it” είναι πιο άμεσος, πιο ευθύς.
Αυτό είναι αλήθεια. Όμως το συγκεκριμένο τραγούδι μιλάει για το υψηλότερο βαθμό στοιχήματος με το διάβολο. Βασίζεται σε θεωρίες συνωμοσίας, όπου οι δυνάμεις που κυβερνούν τον κόσμο στέλνουν δολοφόνους να σκοτώσουν οποιονδήποτε πρεσβεύει το καλό ή νοιάζεται για τον κόσμο. Η θεωρία μου λέει, πως όταν η ανθρωπότητα σταματήσει να ενδιαφέρεται και πάψει να υπάρχει αγάπη, αυτή είναι η ιδανική ανθρωπότητα για να υποτάξεις. Κανείς δε θα ρωτάει, μόνο θα ακολουθεί. Σκέφτηκαν ότι θα πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι οικειοθελώς καταστρέφουν οτιδήποτε αντιπροσωπεύει το καλό στον κόσμο, εφόσον δεν υπάρχει άλλη «λύση». Όπως λένε και οι στίχοι στο τραγούδι: “What we can’t tie, what we can’t buy, must die” (ελεύθερη μετάφραση: ό,τι δεν μπορούμε να παραποιήσουμε, ό,τι δεν μπορούμε να εξαγοράσουμε, πρέπει να πεθάνει). Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Πως μπορείς να τραγουδήσεις κάτι τέτοιο; Θέλει ένταση και επιθετικότητα.
Το ξέρω, αλλά είναι και το πρώτο τραγούδι του δίσκου και δεν ξέρω κατά πόσο ο ακροατής θα είναι έτοιμος να ακούσει κάτι τέτοιο αμέσως. Προσωπικά ακούγοντας αμέσως μετά την εισαγωγή τους στίχους “Kill it, kill it!” δε μου έκανε και την καλύτερη των εντυπώσεων.
Θα έπρεπε. Όσοι ξέρουν τους HELLOWEEN γνωρίζουν το μαύρο μας χιούμορ. Ακούγοντας το τραγούδι θα έπρεπε να χαμογελάσεις διότι δε θα έπρεπε να το πάρεις στα σοβαρά. Αυτός που λέει τέτοια πράγματα, ο ίδιος ο δολοφόνος, (σ.σ.: ο ρόλος που υποδύεται ο Andi στο συγκεκριμένο τραγούδι) είναι τόσο ξεκάθαρα μαλ***ς που θα έπρεπε να νιώθεις απέχθεια για το πρόσωπό του. Fuck you! Kill you motherfucker! (σ.σ.: κάνοντας και την χαρακτηριστική χειρονομία)
Υπάρχει κάποια ιστορία από αυτές που περιγράφονται μέσα στα τραγούδια που βρίσκεις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα;
Μου αρέσει η άτυπη τριλογία που έχουμε με τα τραγούδια “The bells of the seven hells”, “Fallen to pieces” και “I.M.E.”. Σαν την πτώση και άνοδο της Γερμανίας ή της Ευρώπης. Η εμπειρία που αποκομίσαμε με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σαν Ευρωπαίοι μπορούμε να πούμε ότι είμαστε περήφανοι για ό,τι έχουμε καταφέρει σήμερα. Οι πρόγονοί μας έχυσαν πολύ αίμα για να απολαμβάνουμε σήμερα την Ενωμένη Ευρώπη, όπου μία χώρα όπως η Γερμανία, η Γαλλία ή η Ελλάδα μπορεί να ζητήσει βοήθεια και να τη λάβει απρόσκοπτα. Δε χρειάζεται για παράδειγμα να αγοράσει κάθε χώρα 20 ελικόπτερα και να διατηρεί στρατό 100.000 ανδρών. Αγοράζουμε από κοινού, όλοι μαζί, 40 ελικόπτερα και τα τοποθετούμε όπου χρειάζονται περισσότερο κι έχουμε σαν Ενωμένη Ευρώπη στρατό 300.000 ανδρών. Αυτό σημαίνει ότι συνολικά λιγότεροι πόροι ξοδεύονται για εξοπλισμούς κι άρα υπάρχει μεγαλύτερη προοπτική ευημερίας σε κάθε χώρα, ενώ ταυτόχρονα είμαστε δυνατοί σα σύνολο. Επιπλέον κρατάμε τις παραδόσεις μας. Μου αρέσει αυτό. Η ιστορία στο “The bells of the seven hells” μιλάει για τον κόσμο που ακολουθούσε σαν πρόβατα έναν άνθρωπο επειδή φώναζε πιο δυνατά από τους υπόλοιπους, όπως έγινε με τη Γερμανία που οδήγησε στο Δ.Π.Π.. Σήμερα δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει αυτό. Μιλάω για την Ευρώπη και μόνο για την Ευρώπη. Μετά φτάνουμε στο “Fallen to pieces” όπου επέρχεται η πτώση όλων των αξιών. Ιδεολογία, οικογένεια, πίστη, όλα κατεστραμμένα. Είναι δύσκολο για μένα να σκεφτώ πως είναι να βιώνεις κάτι τέτοιο. Ο παππούς μου πίστευε ότι πολεμούσε για τους σωστούς λόγους. Όταν έληξε ο πόλεμος δε μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του όταν επιβεβαιώθηκε ότι οι φήμες για τη γενοκτονία των Εβραίων ήταν αληθινές. Γι’ αυτό δεν έχασε μόνο η Γερμανία σα χώρα, αλλά και ο ίδιος έχασε όλα του τα πιστεύω. Για 40 χρόνια, όποτε του έρχονταν αναμνήσεις από τον πόλεμο, έκλαιγε διότι έζησε και πίστεψε το μεγαλύτερο ψέμα. Απ’ αυτόν έμαθα πολλά. Μου έλεγε ανέκαθεν να μην ακούω τι μου λένε οι άλλοι χωρίς να το σκεφτώ πρώτα.
Η κριτική σκέψη είναι το σημαντικότερο προσόν που μπορεί να αποκτήσει ένα παιδί που μεγαλώνει.
Απόλυτα. Αυτό μάθαμε όλοι οι Ευρωπαίοι. Αυτό τραγουδάω στο “I.M.E.”. Πιστεύω ότι κάθε Ευρωπαίος των ημερών μας είναι μία ξεχωριστή προσωπικότητα. Δε χρειάζεται να του πεις ποιος είναι και τι να κάνει. Και όταν πας να του επιβληθείς, αντιδρά. Στους πολιτικούς δεν αρέσει αυτό, διότι είναι δυσκολότερο να κυβερνήσεις κόσμο που σκέφτεται από μόνος του. Το ζήτημα του πολέμου στο Ιράκ. Μου άρεσε που υπήρχαν διαφορετικές απόψεις. Κάποιοι αποφάσισαν να πάνε, κάποιοι αρνήθηκαν. Δεν είπε όμως ένας «πάμε» και πήγαν όλοι. Είναι δύσκολο να βρεις ένα κοινό «δρόμο» που να κατευθυνθούν όλοι σε μία ενωμένη Ευρώπη, αλλά μου αρέσει που δεν είναι αναγκαστικό να κατευθυνόμαστε όλοι προς την ίδια πορεία. (σ.σ.: κάπου εδώ επεμβαίνει ο manager των HELLOWEEN και μου λέει ότι τελείωσε ο χρόνος μου. Κάτι του τσαμπουνάει ο Andi στα γερμανικά και συνεχίζουμε για λίγο ακόμα)
Λοιπόν, μικρότερες απαντήσεις. Σχετικά με την περιοδεία με τους GAMMA RAY, υπάρχουν πολλές φήμες που λένε ότι είναι το πρώτο σημάδι επιστροφής του Kai Hansen στο συγκρότημα.
Πολύς κόσμος μας ρωτάει γι’ αυτό. Όμως ένας από τους λόγους που ο Kai είχε φύγει από τους HELLOWEEN ήταν το άγχος των 12-μηνων περιοδειών και δε νομίζω να θέλει να ξαναμπεί σε αυτή τη διαδικασία. Γνωρίζω ότι για τον Kai δεν είναι το ίδιο εύκολο μία τέτοια ζωή, σε αντίθεση με μας. Ήδη μ’ αυτή την περιοδεία θα λείπει 7 μήνες. Εάν συνεχίσει μαζί μας και στην Ασία και στη Βόρεια Αμερική, τότε θα λείπει για συνολικά 13 μήνες, το οποίο θα είναι γι’ αυτόν μία κόλαση. Οπότε μετά, λόγω αυτού, ό,τι και να του προτείνεις θα λάβεις αρνητική απάντηση. Να έχει κάποια τραγούδια που θα συμμετέχει σε επόμενη κυκλοφορία μας ή να έχει βοηθήσει στη σύνθεση, δεν είναι θέμα. Αλλά να είναι 100% ενεργό μέλος των HELLOWEEN, δεν το νομίζω.
Ποια η άποψή για την επικείμενη κυκλοφορία του “Land of the free part 2”;
Υπέροχη ιδέα! Αφού λειτούργησε με μας, γιατί να μην πιάσει και με τους GAMMA RAY; Άλλωστε ο αρχικός δίσκος είναι εξαιρετικός. Ας αφήσουμε τη μουσική να μιλήσει μόνη της. Εάν πιάσει, καλώς. Έχει και καλή περιοδεία, γιατί να μην την εκμεταλλευτεί; Μιλήσαμε για το γρίφο;
Όχι. Θα ήταν η επόμενη ερώτηση. Οπότε σε ακούω.
Είναι ένα παζλ που πρέπει να λυθεί μέσα από το booklet. Πρέπει να βρεις κάποια νούμερα και κάποια γράμματα και για να τα συνδυάσεις όλα αυτά, χρειάζεται να «σπάσεις» τον κωδικό της εισαγωγής. Εφόσον βρεις την απάντηση, τη στέλνεις στην ιστοσελίδα μας κι από εκεί θα βγουν οι νικητές. Οι Ευρωπαίοι κερδίζουν εισιτήρια για να μας δουν στην Αμερική, ενώ οι Ασιάτες και οι Αμερικανοί κερδίζουν εισιτήρια για να μας δουν στην Ευρώπη.
Θα υπάρξουν διαφορετικά στοιχεία σε κάθε έκδοση; Δηλαδή, εάν πάρω την Ασιατική έκδοση, θα έχει διαφορετικά στοιχεία από ό,τι η Ευρωπαϊκή;
Σε αυτό δε μπορώ να απαντήσω. (γέλια) (σ.σ.: άρα μάλλον ναι) Εάν είσαι μεταλλάς πάντως μπορείς να το βρεις σχετικά εύκολα. Δε θα πρέπει να σου πάρει πάνω από 20 λεπτά.
Υπάρχουν τραγούδια που γράψατε αλλά δεν κατέληξαν στο άλμπουμ;
Ξέρεις πως είναι πλέον τα πράγματα στις μέρες μας. Εάν δεν έχεις και bonus κομμάτια, η εταιρία είναι δυσαρεστημένη. Είχαμε γράψει τραγούδια τα οποία προορίζονταν για τον ίδιο το δίσκο, συνολικά 18.
Που πήγαν λοιπόν τα υπόλοιπα 6;
Θα μπούνε σε singles, σε ειδικές εκδόσεις κτλ. Γνωρίζεις όμως ότι τα bonus κομμάτια για την Ιαπωνία καταλήγουν αργότερα σε κάποιο EP ή single ή συλλογή για όλο τον κόσμο. Είναι απλά θέμα χρόνου.
Ποιο θα είναι το πρώτο video clip;
Το “As long as I fall”.
Το δεύτερο; Διότι σίγουρα θα υπάρξει και δεύτερο.
Εάν έπρεπε να επιλέξω κι επειδή θέλουμε να παιχτεί και στην Αμερική, θα έλεγα το “I.M.E.”, διότι θα ήταν το ιδανικό τραγούδι για το κολεγιακό ραδιόφωνο. Υπάρχουν πολλές rock εκπομπές εκεί, αλλά «άγρια» τραγούδια όπως τα “The bells of the even hells”, “Paint a new world” ή “Kill it” δεν πρόκειται να τα παίξουν.
Μέσα στην αναμπουμπούλα της αναχώρησης, με τους συντάκτες από άλλα μέσα ενημέρωσης να τραβάνε αναμνηστικές φωτογραφίες, να παίρνουν αυτόγραφα και να κάνουν επί τροχάδην συζητήσεις, κατάφερα ξέκλεψα λίγα δευτερόλεπτα κι από το Dani Loeble (τύμπανα) για μόλις 2 ερωτήσεις.
Μπήκες στους HELLOWEEN το 2005, όταν κυκλοφόρησαν το “Keeper of the seven keys – The legacy”. Το προηγούμενο συγκρότημά σου ήταν οι RAWHEAD REXX (κάποιοι ίσως να τους είχατε πετύχει όταν είχαν έρθει με ANNIHILATOR, NEVERMORE και SOILWORK το 2001 στο Ρόδον). Πρέπει να ήταν τεράστιο το βήμα που έκανες όταν πήγες από το ένα συγκρότημα στο άλλο. Πως νιώθεις;
Όντως. Είναι δύσκολο να πω. Ένα τέτοιο βήμα σου αλλάζει τη ζωή. Από εκεί που ζεις μία κοινή, κανονική ζωή, ξαφνικά ζεις κοσμοπολίτικα. Ταξιδεύεις συνέχεια σε όλο τον κόσμο, πρέπει να δίνεις το 200% τουλάχιστον σε κάθε σου εμφάνιση. Μου πήρε πολύ χρόνο να συνηθίσω αυτό το πρόγραμμα.
Σκέφτηκες ποτέ ότι ήταν περισσότερο από όσο αντέχεις;
Μόνο στο θέμα του τι βλέπω. Πηγαίνεις σε μία χώρα και επισκέπτεσαι διάφορα αξιοθέατα. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι είδες και τι έγινε, βρίσκεσαι στην επόμενη πόλη και βλέπεις διαφορετικά πράγματα. Όταν τελειώνει η περιοδεία, τότε αποκτάς χρόνο για να τα σκεφτείς. Αλλά μετά από λίγους μήνες ξαναμπαίνεις στο στούντιο και τώρα είμαστε εδώ. (σ.σ.: κάπου εδώ ξαναεπεμβαίνει ο manager του συγκροτήματος και με κόβει εντελώς)
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
HELLOWEEN – “Gambling with the devil” (SPV)
Μεγάλο το στοίχημα που είχαν βάλει οι HELLOWEEN κυκλοφορώντας τη συνέχεια στα θρυλικά τους “Keeper of the seven keys” άλμπουμ πριν δύο χρόνια. Το αποτέλεσμα μίλησε από μόνο του. Σχεδόν πλήρης επιτυχία (υπήρχαν, όπως πάντα, κάποιοι που διαφωνούσαν τόσο με την κίνηση όσο και με τη μουσική), όπως επιβεβαιώθηκε ακόμα περισσότερο και από την κυκλοφορία του σχετικού live CD & DVD. Με αυτή τους την κίνηση ως έναυσμα (για περισσότερα δείτε τη συνέντευξη που φιλοξενείται στο παρόν τεύχος), τιτλοφορούν τη νέα τους δουλειά “Gambling with the devil”. Και είναι ένα ακόμα στοίχημα που διαφαίνεται ότι θα κερδίσουν. Οι HELLOWEEN φαίνεται να περνούν μία δεύτερη περίοδο ακμής (φτου να μην τους ματιάσουμε) η οποία το μόνο σίγουρο είναι ότι μπορεί να βγάλει το power metal από το τέλμα των τελευταίων ετών (αν και σε αυτό βασιζόμαστε εξίσου και στα επερχόμενα AVANTASIA και GAMMA RAY άλμπουμ, τα οποία ακολουθούν κατά πόδας την τακτική του sequel). Χωρίς να παραμένουν στη σίγουρη, και σε κάποιο βαθμό εύκολη, συνταγή των “Keeper…”, κάνουν αυτό που τους βγαίνει φυσικό και κυκλοφορούν ένα δίσκο ο οποίος θα γεμίσει τους ανά την υφήλιο power metalheads με κολοκυθένια χαμόγελα μέχρι τα αφτιά, αν και, όπως είναι φυσιολογικό, υπάρχουν κάποια τραγούδια τα οποία διακατέχονται από το πνεύμα του “Keeper…” συνθετικά. Ελπίζω να είσαι κι εσύ ένας από αυτούς.
8,5 / 10
Κωνσταντίνος Βασιλάκος
HELLOWEEN
An essential guide
Όπως τα περισσότερα σχήματα, έτσι και οι HELLOWEEN είχαν τις καλές και τις κακές στιγμές τους. Σαν συγκρότημα έχουν περάσει από διάφορες φάσεις και σε τούτες τις γραμμές προσπαθούμε να κάνουμε μία ανάλυση μέρους της δισκογραφίας τους και να δούμε λίγο πίσω από τις γραμμές, λαμβάνοντας υπόψη το πλαίσιο που υπήρχε γύρω από την εκάστοτε κυκλοφορία. Επιλέξαμε τέσσερις κατηγορίες: Τα αριστουργήματα (masterpieces), τους πολύ καλούς δίσκους (must have), τους αμφιλεγόμενους (50-50) και τους πραγματικά κακούς που σας συστήνουμε να αποφύγετε (avoid).
MASTERPIECES
“Keeper of the seven keys: part II” (1988)
Είναι ο κανόνας, τα sequel κορυφαίων άλμπουμ, να είναι και κατώτερα από το πρώτο και αυθεντικό. Αυτός ο άγραφος κανόνας καταστρατηγείται εδώ. Το “Keeper… II” στηρίζεται στην υπερ-επιτυχημένη συνταγή του “Keeper… I”, αλλά εδώ το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο μεστό και κυρίως πιο μελωδικό. Με αποκορύφωμα το κλασικό “I want out” (με ένα απίστευτο στιχουργικό περιεχόμενο από τον Kai Hansen που προεξοφλούσε την αποχώρησή του από το σχήμα), οι HELLOWEEN απολάμβαναν υψηλές πωλήσεις, management από τον Rod Smallwood, παρουσία στο σημαντικότερο γεγονός στο metal με τη συναυλία τους στο Monsters of Rock στο Donington το 1988 με τους IRON MAIDEN, KISS, DAVID LEE ROTH, MEGADETH, GUNS N’ ROSES κι έναν τραγουδιστή που περιγραφόταν από τον Τύπο της εποχής ως ένα μείγμα Dickinson, Tate και King Diamond. Καθόλου άσχημα δηλαδή!!! Πάντως το άθλιο συμβόλαιο που είχαν υπογράψει, παρά τις εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις, δεν τους είχε αποφέρει παρά ψίχουλα, αφού όταν δεν έχεις καλό δικηγόρο, οι μεγαλοκαρχαρίες σου παίρνουν τα πάντα… Δυστυχώς η φυγή του Hansen τους στοίχισε ανεπανόρθωτα, καθώς δεν κατάφεραν να γίνουν superstars και η συνέχεια ήταν σε πιο εμπορικά μονοπάτια, με συνέπεια οι οπαδοί τους να τους παρατήσουν σιγά-σιγά. Μιλάμε όμως για το πιο ώριμο άλμπουμ της πρώτης περιόδου των HELLOWEEN κι έναν από τους σημαντικότερους δίσκους στο heavy metal. Δίχως καμία αμφιβολία.
“The dark ride” (1999)
Ίσως ξενίσει κάποιους η επιλογή μου αυτή. Ακούγοντας το δίσκο όμως 8 χρόνια αφότου βγήκε (ναι, πέρασαν κιόλας 8 χρόνια), βρίσκω ότι ανήκει στην κατηγορία των αριστουργημάτων. Των δίσκων που τους ακούς οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, όσος χρόνος κι αν έχει περάσει. Μακράν ο πιο σκοτεινός δίσκος της μπάντας, ένας δίσκος που δεν άρεσε στον Weikath και πολύ κι έγινε η αιτία να αποχωρήσουν ο Uli Kusch και ο Roland Grapow για να σχηματίσουν αργότερα τους MASTERPLAN. Χαρακτηριστικό του “The dark ride” είναι ότι όσο προχωρά η ακρόασή του, παρουσιάζει τεράστια ποικιλία στον ήχο, νέα, ενδιαφέροντα στοιχεία, και κυρίως στοιχεία που δεν είχαμε ξανακούσει στους HELLOWEEN. Τέτοια είναι το “The departed”, το “The dark ride”, το “Immortal” και φυσικά ο ύμνος “If I could fly”. Οι παραγωγοί Roy Z και Charlie Bauerfeind έδωσαν νέα πνοή στις συνθέσεις και μετά από μία μακρά περίοδο που οι Γερμανοί power metallers ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας κυκλοφορώντας δίσκους που έμεναν στην αφάνεια αλλά και άφηναν αδιάφορη τη μάζα των μεταλλάδων, υπό τη σκέπη της Nuclear Blast είχαν την ευκαιρία να αναβιώσουν την καριέρα τους. Love or hate δίσκος. Εγώ απλά ανήκω σε κατηγορία, ένα σκαλοπάτι πάνω από το love…
MUST HAVE
“Walls of Jericho” (1985)
Κάποιοι νεότεροι ίσως να μην μπορούν να αναγνωρίσουν την τεράστια αξία αυτού του δίσκου, επειδή τους ακούγεται παλιομοδίτικο. Η αλήθεια είναι όμως ότι μετά το ομώνυμο EP τους, οι HELLOWEEN δεν μας άφησαν να πάρουμε ανάσα με τους μελωδικούς speed metal ύμνους τους, που έκαναν σύσσωμο τον μεταλλικό Τύπο της εποχής να τους χαρακτηρίσει σαν τους νέους IRON MAIDEN. Μπορεί να φωνητικά του Kai Hansen να είναι εντελώς άτεχνα, αλλά το ίδιο δεν ήταν και στο “Land of the free” για παράδειγμα, που είναι άλλος ένας τεράστιος power metal δίσκος; Εκείνη την εποχή, οι στίχοι του “Heavy metal (is the law)”, αντιπροσώπευαν πολλά περισσότερα απ’ ότι σήμερα, αλλά και τα “Ride the sky” και “How many tears” παραμένουν κλασικά τραγούδια που όλος ο κόσμος θέλει να τα ακούσει σε μία συναυλία του σχήματος, ακόμα και σήμερα… Και να σκεφτείτε ότι εκείνη την περίοδο ο δίσκος είχε πουλήσει στη Γερμανία σχεδόν όσο αυτοί των ACCEPT και σχεδόν αυτοί των SCORPIONS!!!
“Keeper of the seven keys part I” (1987)
Όταν ο δίσκος κυκλοφόρησε, ο πανικός υπήρξε μοναδικός. Με έναν δίσκο, το “Walls of Jericho”, που είχε κάνει τεράστιο breakthrough, όλος ο κόσμος ήταν περίεργος να ακούσει αυτούς τους Γερμανούς, που αποφάσισαν μετά το θόρυβο που έγινε για το όνομά τους, να τολμήσουν να αλλάξουν τραγουδιστή και να εμπιστευτούν στον μόλις 18χρονο Michael Kiske, τα φωνητικά σε έναν από τους πλέον απαιτητικούς δίσκους στο heavy metal. Κι εκείνος φρόντισε να αποστομώσει όλους όσους έσπευσαν να προκαταβάλλουν μία αποτυχία. Ερμηνεύοντας ύμνους του metal όπως το “Future world”, το “Helloween” ή το κολλητικό “A little time”, αλλά και την all-time classic μπαλάντα “A tale that wasn’t right”, οι HELLOWEEN απέδειξαν ότι μπορούσαν να αφήσουν το speed metal στην άκρη και να προσελκύσουν ένα σχετικά διαφορετικό ακροατήριο. Το αρχικό πλάνο ήταν να βγει στη μορφή διπλού δίσκου, αλλά το αφεντικό της Noise είχε αποφασίσει ότι τα υπόλοιπα τραγούδια δεν ήταν αρκετά καλά. Όσα έμειναν απ’ έξω, δουλεύτηκαν εκ νέου και βρήκαν τη θέση τους στο δεύτερο μέρος του “Keeper…”. Ένα αξιοπερίεργο, αλλά συνηθισμένο για την εποχή γεγονός, ήταν το «πετσόκομμα» στο ομώνυμο 13λεπτο κομμάτι, για να κυκλοφορήσει ως single και video clip. Τέτοιου είδους πρακτικές συνηθίζονταν τότε, αλλά σήμερα φαντάζουν εντελώς γελοίες… Το gatefold βινύλιο, με τις φανταστικές καρτουνίστικες μορφές της κολοκύθας, το κέρδισαν με την αξία τους, αφού έπιασαν σε πωλήσεις τους CELTIC FROST και ήταν ένα στοίχημα με τον ιδιοκτήτη της Noise…
50-50
“Pink bubbles go ape” (1991)
Το δίσκο αυτό πρέπει να τον δούμε με πολύ μεγάλη συμπάθεια και για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό, πρέπει να προσπαθήσουμε να μπούμε στην κατάσταση που αντιμετώπιζαν οι HELLOWEEN εκείνη την περίοδο. Ο Kai Hansen είχε φύγει από το σχήμα, έχοντας αφήσει δυσαναπλήρωτο κενό όχι μόνο στη θέση του κιθαρίστα, αλλά κι ενός από τους βασικότερους συνθέτες. Επίσης, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το συμβόλαιό τους με τη Noise ήταν εγκληματικό εναντίον τους κι ενώ είχαν πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο δίσκους με τα δύο “Keepers…” βρίσκονταν με χρέη και δεν είχαν λεφτά ούτε για ταξί. Πηγαίνοντας στην ΕΜΙ, η Noise τους κυνηγούσε συνεχώς δικαστικά και η πολυεθνική τους πίεζε για άμεσες πωλήσεις. Ο Michael Weikath επίσης, δήλωνε κουρασμένος από τους κλασικούς HELLOWEEN speed μελωδικούς ύμνους και ήθελε πάντα κάτι πιο εμπορικό (όταν πεινάει κανείς δοκιμάζει τα πάντα). Αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος που έφυγε κι ο Hansen, ο οποίος διαφωνούσε με αυτή την κατεύθυνση. Επίσης υπήρχε σημαντική διαφωνία όσον αφορά την παρουσία του Chris Tsangarides πίσω από την κονσόλα, ο οποίος είχε άπειρες διαφωνίες με το γκρουπ και δούλευαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Κάτι άλλο εξίσου σημαντικό, είχε να κάνει με το management και τον Rod Smallwood, ο οποίος πίστευε ότι οι HELLOWEEN είχαν πολλά κοινά στοιχεία με τους IRON MAIDEN και προσπάθησε να τους κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Προσπάθησε να «καπελώσει» την αίσθηση του χιούμορ που είχαν και να τους κάνει μία σοβαρή rock μπάντα. Κάτι που στην περίπτωση των Γερμανών ήταν εντελώς αδύνατο. Τραγούδια σαν το “Heavy metal hamsters” ή το “I’m doing fine crazy man” είναι ντροπή να φέρουν τη σφραγίδα τους. Υπάρχουν κάποια πραγματικά σπουδαία τραγούδια, αλλά για κάθε καλό, υπάρχει και μία μπούρδα!!! Ο ορισμός του αμφιλεγόμενου δίσκου!!! Μετά απ’ όλα αυτά που αναφέρθηκαν όμως, δεν πιστεύω να διαφωνείτε ότι ήταν αναμενόμενο… Στα μείον και η έλλειψη από pumpkins στο booklet παρότι το σχήμα είχε την ευκαιρία να δουλέψει με τον πολύ σπουδαίο Storm Thorgenson (PINK FLOYD εκτός των άλλων) κι ο οποίος είχε ένα τελείως διαφορετικό concept (ίσως και καθοδηγούμενο από την εταιρία που ήθελε το γκρουπ να υιοθετήσει ένα πιο σοβαρό προφίλ).
“Master of the rings” (1994)
Αυτή κι αν ήταν δύσκολη περίοδος για τους HELLOWEEN! Είχαν χάσει το συμβόλαιό τους με την ΕΜΙ και ταυτόχρονα την ευκαιρία τους να κάνουν την πολυπόθητη μεγάλη επιτυχία. Ο ντράμερ τους Ingo Schwichtenberg απολύθηκε από το σχήμα μετά από τσακωμό-αποτέλεσμα της κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών, σε μία κρίση από τη σχιζοφρένεια που τον ταλαιπωρούσε, αυτοκτόνησε πέφτοντας μπροστά σε ένα τρένο. Λίγο πριν μπουν στο στούντιο, απολύθηκε και ο Michael Kiske, με τον οποίο τα είχαν όλοι στο σχήμα (ο Weikath είχε πάει στη Νέα Υόρκη για να μη βλέπει τη μούρη του!!!), ενώ και τα υπόλοιπα μέλη σχεδόν δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Και το πιο σημαντικό; Είχαν χάσει όλα τα λεφτά τους μετά το “Chameleon” και είχαν μόνο 15 μέρες για τις πρόβες κι άλλες τόσες για τις ηχογραφήσεις! Αυτό ήταν το πλαίσιο στο οποίο μπήκε στο γκρουπ ο Uli Kusch αλλά κυρίως και ο Andi Deris (ex-PINK CREAM 69), να ηχογραφήσουν ένα δίσκο που ήταν «άβολος» απ’ όλες τις απόψεις. Αρχικά επρόκειτο να είναι το “Keeper of the seven keys part III”, αλλά με τόσο λίγο χρόνο στη διάθεσή τους, κάτι τέτοιο φαινόταν ανέφικτο. Συνθετικά ακροβατεί ανάμεσα στις κλασικές HELLOWEEN συνθέσεις και σε πιο mainstream μονοπάτια, χωρίς να θεωρείται ξεπούλημα. Η παραγωγή του δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, αλλά συνολικά μιλάμε για άλλον ένα αμφιλεγόμενο δίσκο αν κι αυτός αντιμετωπίζεται με συμπάθεια από τους οπαδούς. Δηλαδή το “Secret alibi” είναι σοβαρό κομμάτι;;;
Avoid
“Chameleon” (1993)
Έχουμε πει τόσα πολλά για εκείνη την περίοδο των HELLOWEEN, που ένα άλμπουμ σαν το “Chameleon” πλέον φαντάζει ως η μοναδική διέξοδος που είχαν οι «κολοκύθες» εκείνη την περίοδο. Μία περίοδο με πολλά πλήκτρα, ψυχεδέλια, prog rock, ορχήστρα σε δύο κομμάτι ακόμη κι Elvis Presley (που ήταν η εμμονή του Kiske). Το θέμα ήταν ότι κάπου είχαν απηυδήσει και οι ίδιοι με τη συνεχή απαίτηση του κόσμου να παίζουν ολοένα και πιο γρήγορα και ο Kiske να τραγουδά πιο ψιλά και η αντίδρασή τους δεν ήταν και η πιο φυσιολογική. Στο δίσκο, όλοι όσοι συνέθεταν εκείνη την περίοδο στους HELLOWEEN, έγραψαν από 4 κομμάτια ο καθένας και δεν επέτρεπαν σε κανένα να τους αλλάξει το κομμάτι σε οτιδήποτε. Το δικό μου σχόλιο είναι, ότι αυτό ίσως και να υπαγορευόταν από τα πνευματικά δικαιώματα που θα εισέπραττε ο κάθε συνθέτης από τις πωλήσεις για να μην θεωρείται ριγμένος. Όπως και να έχει, αυτό το σκηνικό, οδήγησε το δίσκο να είναι μία συρραφή ετερόκλητων τραγουδιών, παρά ένας δίσκος HELLOWEEN. Ο Grapow συνέθεσε κάποια από τα χειρότερα κομμάτια του “Crazy cat”, “Step out of hell”, “I don’t wanna cry no more”), ενώ υπήρχαν κάποιες ωραίες ιδέες που όμως κάπου ήταν παρατραβηγμένες όπως στο “Revolution now” ή το “Music”. Ακούγοντάς το χρόνια μετά πάντως, βρήκα σπουδαίες στιγμές όπως το “Giants”, το “I believe” και τις δύο μπαλάντες “Longing” και “Windmill” (που ο Schwichtenberg συνήθιζε να αποκαλεί “Shitmill”). Για δίσκος των HELLOWEEN δεν πιάνει μία. Για ένας δίσκος άλλου σχήματος είναι αρκετά καλύτερος. Παραμένει όμως μαύρη τρύπα στη δισκογραφία τους. Το απαράδεκτο εξώφυλλο κιόλας, που το βάζετε;
“Rabbits don’t come easy” (2003)
Κατά την προσωπικά μου άποψη, πρόκειται μακράν για το χειρότερο δίσκο των HELLOWEEN. Η εξήγηση είναι απλή και δεν χρειάζεται να μακρηγορούμε. Μετά το “The dark ride”, ο Grapow κι ο Kusch έφυγαν για να σχηματίσουν τους MASTERPLAN, διαφωνώντας ανοιχτά με τον Weikath, ο οποίος δε γούσταρε τη σκοτεινή κατεύθυνση του δίσκου εκείνου και ήθελε να κάνει ένα “happy happy HELLOWEEN” άλμπουμ. Αν γνωρίζω καλά, εκείνη την περίοδο κιόλας είχαν κάνει κι ένα συμβόλαιο με τη Nuclear Blast όπου πληρώνονταν με μηνιάτικο κι όχι με δικαιώματα, κάτι που τους έκανε κάπως δημόσιους υπαλλήλους του metal! Ο αντικαταστάτης του Grapow, Sascha Gerstner, είναι καλός παίχτης, αλλά δεν είχε αφομοιωθεί στο σχήμα ακόμη, ενώ τα ντραμς έπαιξε ο Mickey Dee (MOTORHEAD), αφού ο «δικός μας», Mark Cross, λόγω μίας ασθένειας δεν μπόρεσε να παίξει. Οι φιλότιμες προσπάθειες του Deris (μην ξανακούσω για νέο τραγουδιστή των HELLOWEEN, αφού είναι ήδη 13 χρόνια στη μπάντα, ενώ ο Kiske ήταν μόνο 7) δεν είχαν ανταπόκριση. Δεν ξεχωρίζει ΚΑΝΕΝΑ τραγούδι από αυτό το έκτρωμα και το θεωρώ πολύ χειρότερο δίσκο από το “Chameleon” για τον απλούστατο λόγο ότι στο “Chameleon” υπήρχε έντονο το στοιχείο του πειραματισμού, ενώ εδώ όλος ο δίσκος έχει το ίδιο μοτίβο με τη δίκαση τερματισμένη και συνθέσεις τυπικές, copy-paste αλλά κι εντελώς ανούσιες. Ευτυχώς έσωσαν την παρτίδα με το “Keeper III” λίγα χρόνια αργότερα…
Σάκης Φράγκος
