a
Το κύκνειο άσμα των PAGAN ALTAR, έπειτα από αρκετές καθυστερήσεις και τροποποιήσεις, κυκλοφορεί επιτέλους, δύο χρόνια μετά το θάνατο του τραγουδιστή και ιδρυτή του γκρουπ, Terry Jones, μιας από τις πιο χαρακτηριστικές αλλά και συμπαθητικές φιγούρες του underground heavy metal. Έντεκα πλέον χρόνια μετά από το τελευταίο τους full-length, το θεϊκό εκείνο “Mythical & Magical”, το “The Room Of Shadows” έρχεται για να κλείσει τον κύκλο όχι με τρόπο θορυβώδη και άμεσα εντυπωσιακό, μιας και αποτελεί ίσως την λιγότερο έντονη και up tempo στιγμή στην δισκογραφία τους, σαν σε αντιστοιχία με την τότε κατάσταση ενός γκρουπ που βρισκόταν στο τέλος της διαδρομής του, αλλά υπογείως συγκινητικό και σίγουρα αξιοπρεπέστατο, κρατώντας το επίπεδο πολύ ψηλά, όπως μας είχαν συνηθίσει.
Η τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τω Βρετανών αποτελείται από όλα τα επιμέρους στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ήχο τους, από τους occult στίχους υπό την μοναδική ένρινη απόδοση του Terry Jones, μέχρι τις SABBATH-ίλες και τις folk επιρροές και η ατμόσφαιρα είναι άμεσα αναγνωρίσιμη, όπως θα επιθυμούσε ο μέσος PAGAN ALTAR ακροατής/οπαδός. Το αξιοσημείωτο είναι πως συνθετικά, οι πατήρ και υιός Jones, τόσα χρόνια μετά εξακολουθούν να βάζουν τα γυαλιά στην πλειοψηφία των γκρουπ της πιο παραδοσιακής πλευράς του heavy και doom metal ήχου, συνθέτοντας ένα άλμπουμ με τέλεια ροή, διαφορετικές υφές και συναισθηματική δυναμική. Και -με τον κίνδυνο να φανώ γραφικός και μεταλοπατέρας- μάλιστα σε μια εποχή που η ρετρό τάση στο metal εξακολουθεί να είναι ισχυρή, δύσκολα συναντάμε τέτοιας ποιότητας δίσκους, ακόμα και από μπάντες που έχουν επηρεαστεί από αυτούς τους ήχους –που έτσι κι αλλιώς δεν είναι πολλές- με μερικές εξαιρέσεις, όπως πρόσφατα οι WYTCH HAZEL.
Κατορθώνοντας να φτάσει τα επίπεδα που ίσως δεν περιμέναμε όλοι, αλλά σίγουρα ελπίζαμε, όντας ένας από τους πιο πολυαναμενόμενους δίσκους των τελευταίων ετών στις τάξεις της underground “true” metal κοινότητας, το “The Room Of Shadows” όχι μόνο ικανοποιεί, αλλά κλείνει το κεφάλαιο PAGAN ALTAR αφήνοντας μια γεύση περισσότερο γλυκιά παρά πικρή. Και το γεγονός ότι συγκριτικά με τα τρία προηγούμενα, ένα τέτοιο άλμπουμ αποτελεί ίσως το λιγότερο δυνατό στη δισκογραφία τους, λέει πάρα πολλά για την κληρονομιά που αφήνουν πίσω τους.
8.5 / 10
Νίκος Χασούρας
