Παρασκευή βράδυ με καλό καιρό για βόλτα και «εμφύλιο» αιωνίων στην τηλεόραση. Δυο παράγοντες που θα μπορούσαν να είναι λόγοι αποχής του Ελληνικού κοινού στην συναυλία των KAMELOT/SUNBURST, δυο σχημάτων που το καθένα έχει να προσφέρει πολλά στον οπαδό. Παραδόξως και ευτυχώς, το κοινό τίμησε και με το παραπάνω την ζωντανή εμφάνιση και των δυο γεμίζοντας σχεδόν τον χώρο, αποδεικνύοντας ότι μάλλον αγαπάμε πολύ τα power metal συγκροτήματα στην χώρα μας, έστω και αν είναι συγκεκριμένα σε αριθμό.
Πέντε περίπου λεπτά πριν τις 21:00 οι SUNBURST βγήκαν στην σκηνή θέλοντας να δείξουν για ακόμα μια φορά ότι αποτελούν ένα από τα πιο υπολογίσιμα εξαγώγιμα μουσικά groups που έχουμε. Τους έβλεπα για δεύτερη φορά μετά από την σχεδόν ένα χρόνο πριν εμφάνιση τους σαν opening act στους INNERWISH και παρόλο που δεν είμαι τόσο φανατικός οπαδός του progressive power είδους, αδημονούσα να δω για ακόμα μια φορά ένα σχήμα που “ακούγεται” αρκετά στην πιάτσα κυρίως λόγω και του πολύ καλού ντεμπούτου τους στις αρχές του 2016. Η σχεδόν σαραντάλεπτη εμφάνιση τους εκείνο το βράδυ είχε και τα καλά αλλά και τα άσχημα της.
Στα θετικά είναι σαφώς το επίπεδο που έχουν οι μουσικοί που απαρτίζουν το σχήμα με πρωταγωνιστές για μένα τον τραγουδιστή τους Βασίλη Γεωργίου, μια από τις καλύτερες φωνές που έχει η Ελληνική σκηνή, αλλά και τον κιθαρίστα τους Gus Drax έναν μουσικό που ερωτοτροπεί χωρίς αιδώ με το όργανο του προς τέρψη του κοινού. Σαφώς και τα άλλα δυο μέλη είναι πολύ καλοί μουσικοί άλλα για μένα τα «φώτα της δημοσιότητας» κερδίζουν οι δυο τους. Το πολύ σημαντικό είναι ότι και οι τέσσερις έχουν δημιουργήσει ένα πολύ δυναμικό line up που επί σκηνής αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο τις συνθέσεις του, κάτι που φάνηκε και από την ανταπόκριση του κοινού που συμμετείχε ενεργά σχεδόν σε όλα τα τραγούδια τους είτε τα ήξεραν είτε όχι. Δυστυχώς ο ήχος που συνόδευε την μπάντα δεν ήταν και ο καλύτερος δυνατός, και έτσι ήταν πολλές οι στιγμές που είτε ο Γεώργιου δεν ακουγόταν καλά, είτε όλο το σχήμα έβγαζε κάτι σαν βόμβο από τα ηχεία. Ευτυχώς στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής τους τα τραγούδια τους ηχούσαν αξιοπρεπώς άλλα αν κάποιος τα έχει ακούσει στην studio έκδοση τους δεν θα έμενε ικανοποιημένος. Φυσικά το σχήμα έκανε ότι καλύτερο μπορούσε αφού δεν ευθυνόταν αυτό.
Στα «αρνητικά» της εμφάνισης τους είναι κάποιες προσωπικές παρατηρήσεις. Ένα χρόνο μετά την προηγούμενη εμφάνιση τους, δεν είδα κάποια «πρόοδο» στην όλη παρουσίαση του group επί σκηνής. Ήταν αρκετά στατικοί και οι 3 (ο drummer εξαιρείται για προφανείς λόγους). Κατανοώ ότι το group είναι φρέσκο άλλα καλό θα είναι με τόσο καλές συνθέσεις που έχουν να ξεπεράσουν άμεσα το τρακ που τους διακατέχει. Ειδικά ο τραγουδιστής τους καλό θα είναι αφού έχει όλο το “physique” ενός καλού frontman να «έρθει λίγο πιο κοντά» στο κοινό και να μην είναι τόσο «μουδιασμένος» μη ξέροντας τι να κάνει κάποιες στιγμές επί σκηνής. Επίσης για μένα ένα νεοσύστατο, κυρίως, σχήμα πρέπει να προλογίζει τα τραγούδια του με κάποιο τρόπο αφενός γιατί ο οπαδός δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει τους τίτλους αλλά και αφετέρου αν βρει σύνθεση(εις) που τον «άγγιξε(αν)» να την/τις αναζητήσει και την επόμενη μέρα. Δεν ξέρω αν το σχήμα, ή τα μέλη του, όλα ή ατομικά έχουν και άλλες υποχρεώσεις αλλά θα περίμενα να παρουσιάσουν έστω μια καινούργια σύνθεση. Καλό θα είναι τέλος να μην έχουν τόσα προηχογραφημένα μέρη αλλά να προσθέσουν και ένα πληκτρά στην σκηνή, κάτι που νομίζω ότι θα ανέβαζε το σχήμα σε άλλο επίπεδο κερδίζοντας πολλούς πόντους.
Η εμφάνιση τους ήταν κάπως «διεκπεραιωτική» για μένα αλλά με την καλή έννοια του όρου. Η απόδοση τους -αφού είναι όλοι πολύ καλοί μουσικοί- ήταν σε πολύ ψήλο επίπεδο. Αν κυκλοφορήσουν άλλη μια πολύ καλή δουλειά και βελτιώσουν μικρά πράγματα στην εικόνα τους επί σκηνής θα μιλάμε για το next big thing στην Ελληνική σκηνή. Σαφώς το ταλέντο και το know how υπάρχει και φαίνεται, ακόμα και από τις αντιδράσεις του κόσμου που ήταν θερμές με πολύ «ζεστό» χειροκρότημα στο τέλος. Λείπει όμως η «λεπτομέρεια που κάνει τον πρωταθλητή» όπως εύστοχα ανέφερε μια παλιά διαφήμιση. Μακάρι να το κάνουν γιατί το Ελληνικό metal χρειάζεται και άλλους καλούς πρεσβευτές.
Θοδωρής Μηνιάτης
Και αφού οι δικοί μας, SUNBURST, είχαν ήδη ζεστάνει ένα κοινό που φαινόταν ότι έχει έρθει στο Gagarin με πολύ όρεξη για το live, στις 22:15 ξεκινάει το intro της εμφάνισης των KAMELOT, μέσα σε αποθέωση.
Το “Veil of Elysium”, από τα κορυφαία κομμάτια του τελευταίου τους δίσκου, “Haven”, μας καλοσορίζει στη βραδιά και με το «καλημέρα» είναι σα να γνωρίζαμε τι θα ακολουθούσε, τόσο από πλευράς μπάντας, όσο και από κόσμου.
Ο ήχος είναι αρκετά κακός στην αρχή, κάτι που όμως δεν εμποδίζει τον κόσμο να συμμετέχει ενεργά. Το “Ghost opera” δοκιμάζει καλά την ένταση της φωνής του ακροατηρίου και κρατάει την εναρκτήρια ενέργεια της συναυλίας στα ύψη. Ακολουθεί το “The great pandemonium”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του πιο αδύναμου δίσκου της μπάντας τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, για να βουτήξουμε στο λαμπρό παρελθόν με την κομματάρα “Center of the universe”!
Η απόδοση της μπάντας κυμαίνεται στα επίπεδα του «άριστα», με τον Tommy Karevik να είναι φανταστικός τόσο στα φωνητικά του καθήκοντα, όσο και στα επικοινωνιακά του. Σειρά όμως έχει ένα τραγούδι σήμα-κατατεθέν του σχήματος, το διαχρονικά αξεπέραστο “Karma”, που προκαλεί το αναμενόμενο ντελίριο μέσα στο Gagarin και δίνει την ευκαιρία στον Tommy να «παίξει» και με τον κόσμο, ενώ δανείζεται και το κινητό κάποιου από το κοινό για να τραβήξει βίντεο από τη σκηνή, κάτι που θα το έκανε και ξανά λίγο πιο μετά κατά τη διάρκεια του live.
Το “Here’s to the fall”, αδειάζει τη σκηνή και αφήνει πάνω μόνο τους Karevik και Palotai, για να μας ηρεμήσουν, γιατί ακολουθεί το “Rule the world”. Πριν το κομμάτι ο Karevik θα μας εξιστορήσει για το όταν είχε έρθει μικρούλης με τους γονείς του στην Αθήνα και θυμάται μόνο το πως να ζητήσει ένα παγωτό, καταφέρνοντάς τα μια χαρά κιόλας, προκαλώντας γέλια και χειροκροτήματα στο κοινό. Ακολούθως θα «παίξει» πάλι με τον κόσμο, μετρώντας «1-2-3» στα ελληνικά για να μπει το κομμάτι.
Ακολουθεί το “Torn”, συνεχίζουμε να περνάμε εξαιρετικά, ενώ μετά είναι η σειρά του “Insomnia”, όπου μετά από προτροπή του σχήματος, όλο το Gagarin χοροπηδάει κατά τη διάρκεια του intro, αναγκάζοντας τον Youngblood να τραβάει βίντεο. Γενικά οι KAMELOT χρησιμοποιούν φουλ τα βιντεάκια, τραβάνε ότι μπορούνε και στην τελική πολύ καλά κάνουν, απολαμβάνοντας αυτό που κάνουν και έχοντας έτσι ένα τεράστιο απόθεμα αναμνήσεων από τις εμφανίσεις τους.
Η σκηνή αδειάζει για δεύτερη φορά, αυτήν όμως για να απολαύσουμε τον Casey Grillo σε ένα drum solo. Ο Grillo ήταν και παραμένει σπουδαίος παίκτης (δεν είναι τυχαίο που τον επέλεξαν και οι QUEENSRYCHE), όμως αν κάτι μου έλειπε στο συγκεκριμένο live, ήταν τα γνωστά «τσαλιμάκια» του με τις μπακέτες και το σόου που έδινε πίσω από το kit, καθώς ήταν σαφώς πολύ πιο ήρεμος και διεκπεραιωτικός ίσως από άλλες φορές. Όπως και να ‘χει, «μηχανή» είναι ο άνθρωπος.
“Liar liar” για τη συνέχεια, με τη δική μας Ελίνα (Hel Pyre) από τους AFTERBLOOD να ανεβαίνει στη σκηνή και να αναλαμβάνει τα growls της Alissa White-Gluz και να τα καταφέρνει μια χαρά. Εκτός από την Ελίνα όμως, οι KAMELOT είχαν μαζί τους την Kobra Paige (KOBRA AND THE LOTUS) να κάνει δεύτερα αλλά και πρώτα μερικές φορές φωνητικά και να είναι σούπερ, τόσο φωνητικά όσο και εμφανισιακά και σαν frontwoman, με συνεχές headbanging, κίνηση και πολύ πολύ ωραία φωνή. Γενικότερα οι KAMELOT είχαν μία εξαιρετική σκηνική παρουσία, με τα δύο risers στο πίσω μέρος με τον Grillo αριστερά όπως κοιτάμε και τον Palotai δεξιά, με τρία μικρά μπροστά για να ανεβαίνουν πάνω οι Karevik, Youngblood και Tibbetts, συνεχή κίνηση, χοροπηδηχτά, headbanging και φουλ ενέργεια, με πρωτεργάτη τον Karevik που έκανε το κοινό ότι ήθελε και κατάφερε, όσο προκλητικό και αν ακούγεται, να σβήσει σε τεράστιο βαθμό τον Roy Khan από το μυαλό του κόσμου, με την έννοια ότι δεν άκουγες πουθενά παράπονα ή οτιδήποτε άλλο. Έχει καταφέρει να τον έχει αποδεχθεί ο κόσμος απόλυτα, κάτι τόσο δύσκολο αν σκεφτούμε ποιον ΘΕΟ αντικαθιστά.
Η σκηνή ξαναδειάζει και αφήνει τον μαέστρο Palotai να κάνει τα δικά του, για να μας οδηγήσει στο μαγικό και κλασικό πλέον live intro του ΕΠΟΥΣ “Forever” που θα απογειώσει το Gagarin για ακόμη μία φορά, για να κλείσει έτσι το πρώτο μέρος της συναυλίας.
Κλασικά εικονογραφημένα η μπάντα φεύγει για λίγο, για να γυρίσει για το encore με το “Sacrimony” και την Ελίνα να τους συνοδεύει πάλι επί σκηνής, όπως έκανε και στο κομμάτι που μας καληνύχτησε οριστικά, το “March of Mephisto” φυσικά, που ήταν ότι έπρεπε για μία τελευταία παράσταση από το κοινό αυτής της ημέρας.
Πραγματικά, το κοινό, τόσο σε προσέλευση, όσο και σε πάθος πραγματικό για τη μπάντα, ξεπέρασε ότι περίμενα. Ένα γεμάτο Gagarin, με οπαδούς της μπάντας, που τραγουδούσαν τους στίχους, συμμετείχαν μαζικά και ενεργά σε ότι τους προέτρεπε ο Karevik, που ζούσε το κάθε δευτερόλεπτο, όπως πρέπει δηλαδή για να είναι ένα σπουδαίο live. Γιατί όσο «επαγγελματίες» να είναι οι άλλοι πάνω στη σκηνή, που οι KAMELOT είναι στο έπακρο, καθώς ότι είδαμε, ήταν αυτούσιο σχεδόν με ότι έκαναν στις υπόλοιπες πόλεις της περιοδείας, το «πάρε-δώσε» ενέργειας, πάντα δίνει το κάτι παραπάνω. Μεγάλη μπάντα οι άνθρωποι, τι να λέμε. Champions League.
Αυτό το live θα μπορούσε να συγκριθεί με εκείνο το αξεπέραστο του 2005, για την περιοδεία του “Black halo” (αλήθεια, μόνο 1 κομμάτι από εκεί και ούτε καν “The haunting”;), κυρίως σε θέμα vibe και απόδοση μπάντας/συμμετοχή κόσμου, αλλά από τη μία ο μέτριος, άντε απλά καλός στην περισσότερη διάρκειά του ήχος, συν το γεγονός ότι έπαιξαν μόλις 75 λεπτά (μαζί με τα solos κλπ) δεν του δίνει το δικαίωμα. Το setlist ήταν αρκετά τίμιο, καθώς η μπάντα σωστά έδωσε βάση στο νέο της άλμπουμ με 4 κομμάτια από εκεί, ενώ το ότι δεν παίξανε τίποτα από τα 4 πρώτα άλμπουμ, δεν είναι και παράξενο όταν έχουν τόσους δίσκους πλέον και επιλέγουν να παίξουν μόλις 13 τραγούδια.
Εξαιρετική απόδοση σχήματος, ωραία τραγούδια, εκπληκτικό κοινό, ωραία διάθεση από όλους, γνωστοί και φίλοι μέσα στο μαγαζί… Τι άλλο θες για ένα εξαιρετικό βράδυ Παρασκευής; Άντε και σύντομα ξανά κοντά μας.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος
