Είναι πολλές οι στιγμές που πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί κάποια σχήματα μπαίνουν στην διαδικασία ηχογράφησης τραγουδιών/albums που πραγματικά δεν έχουν να προσφέρουν κάτι στον σημερινό οπαδό και εν μέρη ίσως αμαυρώνουν και το μουσικό τους παρελθόν. Ένα από αυτά που μου προκαλεί «τροφή για σκέψεις» είναι και οι AUTOGRAPH, ένα σχήμα που έχει μνημονευτεί σε όλους όσους ακούνε μελωδικό hard rock κυρίως και του all time classic “Turn Up the Radio”. Τα 3 πρώτα albums τους “Sign In Please” (1984), “That’s The Stuff” (1985) και “Loud And Clear”(1987) κατά την γνώμη μου δεν πρέπει να λείπουν από καμία ενημερωμένη δισκοθήκη όσων αγαπούν τον ήχο των KIX, KEEL, SARAYA, SLAUGHTER, BANG TANGO, BLACK’N’BLUE, RATT, MOTLEY CRUE, VIXEN, GIUFFRIA, GREAT WHITE κλπ.
Οι AUTOGRAPH κατάφεραν να συνδυάσουν αρμονικά την 80’s «αλητεία» με την μελωδικότητα που έδιναν συνθέσεις που είχαν κάπως φλύαρο το πλήκτρο. Το 1989 δυστυχώς διαλύονται άλλα μετά από 24 χρόνια, το 2013, τα 3 αυθεντικά μέλη Steve Lynch (κιθάρα), Randy Rand (μπάσο) και Keni Richards (drums) αποφασίζουν να ξανά ενωθούν. Ο τέταρτος της παρέας, Steve Plunkett, τραγουδιστής και βασικός σύνθετης, αποφάσισε να μην τους ακολουθήσει και έτσι το μικρόφωνο ανέλαβε ο Simon Daniels μια φωνή που όταν την ακούσεις σου φέρνει εν μέρη στο μυαλό τον Plunkett. Το 2014 ο Richards αντικαταστάθηκε από τον Mark Wieland και το σχήμα έπαιξε στα φεστιβάλ Monsters of Rock Cruise, M3 Rock Festival, The Moondance Jam, The Halfway Jam, Firefest UK, Rockin the Rivers, The Iowa State Fair μεταξύ άλλων.
Η φετινή χρόνια τους βρίσκει με την νέα σύνθεση να κυκλοφορούν την νέα τους δουλειά “Get Off Your Ass”, μια δισκογραφική κίνηση που ήδη όσοι την έχουν ακούσει μάλλον δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι δεν έχει καμία ηχητική σχέση με το προηγούμενο υλικό του σχήματος, ειδικά με τα 3 πρώτα albums που αγαπηθήκαν από το κοινό. Οι AUTOGRAPH αποφάσισαν –ίσως και σωστά αφού δεν έχουν πια την αυθεντική σύνθεση- να αλλάξουν τον ήχο που τους καθιέρωσε και να εκμοντερνιστούν. Ευτυχώς μουσικό είδος δεν έχουν αλλάξει, αφού ακόμα «καταπιάνονται» με το hard rock. Απλά αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τον συνδυασμό «βρώμικου» ήχου με πλήκτρα και να παίξουν με κάπως πιο πολύ «γκάζι». Οι νέες συνθέσεις μου έφεραν στο μυαλό σε μουσικό ύφος albums όπως η προσωπική πορεία του Hess (HAREM SCAREM), τις τελευταίες δουλείες των HAREM SCAREM,των WARRANT, των SIXX: A.M και των ECLIPSE, τα albums που έχει κυκλοφορήσει ο Jeff Scott Soto με αυτή την ονομασία αλλά και σαν SOTO και όλα τα συναφή σχήματα που αποτελούν την εικόνα του hard rock των τελευταίων ετών με τραγούδια που έχουν δυναμικές, ξεσηκωτικές συνθέσεις, άλλες καλές και άλλες όχι.
Κατά την διάρκεια του album, η αλήθεια είναι ότι δεν περνάς άσχημα αφού οι συνθέσεις δεν είναι τόσο αδιάφορες. Μετά την ακρόαση όμως, επ’ ουδενί δεν θέλεις να πατήσεις το play αφού τα τραγούδια, πλην 2-3 εξαιρέσεων, δεν «σου άφησαν αυτό το κάτι» που χρειάζεσαι για να τα ξανά ακούσεις. Ίσως αυτή είναι και η αδυναμία της καινούργιας δουλειάς τους. Τα κομμάτια ναι μεν είναι up tempo έχοντας πολλά δυναμικά στοιχειά αλλά παράλληλα είναι και αρκετά «εύπεπτα», θυμίζοντας δισκογραφική κίνηση σύγχρονης Αμερικανικής mainstream ροκ μπάντας. Αποκορύφωμα αποτελεί το “Meet Me Half Way” που εύκολα θα μπορούσαν να έχουν γράψει groups όπως οι NICKELBACK. Σε καμία περίπτωση δεν μειώνω ή θέλω να προσβάλλω το έργο των εκάστοτε NICKELBACK, αλλά ένα συγκρότημα κρίνεται από το τελικό αποτέλεσμα που σου δίνει. Οι AUTOGRAPH αποφάσισαν να διαφοροποιήσουν τον ήχο τους και καλώς έπραξαν αφού αυτό τους «εκφράζει» πια. Δυστυχώς όμως η αλλαγή δεν έφερε και συνθέσεις που θα ακουστούν πολύ, αφού οι ίδιες αδικούν το ένδοξο συνθετικό παρελθόν. Τα τραγούδια μοιάζουν άψυχα και ηχούν λες και απλά έπρεπε οπωσδήποτε να κυκλοφορήσουν κάτι μόνο και μόνο για να έχουν «πάτημα» να κάνουν live εμφανίσεις.
Οι AUTOGRAPH μας είχαν συνηθίσει σε τραγούδια που είχαν εμπνευσμένα ριφ, πολύ έντονες μελωδίες, και σου προκαλούσαν ποικιλία συναισθημάτων και τρομερό «κόλλημα» ακούγοντας τα. Η νέα δουλειά δεν δίνει τίποτα παραπάνω στον οπαδό από άλλο ένα album σε ένα βιογραφικό σχήματος. Δεν αντιτάσσομαι στην νέα ηχητική των τραγουδιών απλά προσδοκώ συνθέσεις που να δικαιολογούν το πώς ήταν κάποτε το συγκρότημα. Ο λόγος παραμένει πάντα ένας και απλός: Χρειαζόμαστε καλές μουσικές.
5 / 10 (για album AUTOGRAPH)
6.5 / 10 (αν δεν σκέφτεσαι ποιο είναι το σχήμα που ακούς)
Θοδωρής Μηνιάτης
