ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Orama” – ON THORNS I LAY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1997
ΕΤΑΙΡΙΑ: Holy Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: ON THORNS I LAY
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Μπάσο, φωνητικά – Στέφανος Κιντζόγλου
Κιθάρα – Χρήστος Δραγμεστιανός
Πλήκτρα, φωνητικά – Ρούλα Μάμαλη
Τύμπανα – Φώτης Χονδρουδάκης
Επίθετα του τύπου «αιθέρια» και «μυσταγωγική» (μουσική, μελωδία) και κατηγορίες όπως «ατμοσφαιρική μουσική» έχουν γίνει κοινός τόπος στη metal μουσική και πλέον έχουν χάσει το αρχικό τους νόημα και την αξία τους. Ίσως πρέπει κανείς να ανατρέξει είκοσι χρόνια πίσω στο δεύτερο δίσκο των Ελλήνων ON THORNS I LAY των οποίων μόνο ο τίτλος φτάνει για να επικαλεστεί εικόνες και συναισθήματα από το κιτάπι του ατμοσφαιρικού death metal.
Το “Orama” λοιπόν κυκλοφόρησε πριν 20 χρόνια όταν εγώ ήμουν ένα νεογνό μέταλλο και η ελληνική atmospheric death/black σκηνή ήταν στα πάνω της με κυκλοφορίες από NIGHTFALL, SEPTIC FLESH, EXHUMATION, ROTTING CHRIST. Και εδώ πρέπει να ομολογήσω πως δεν ήμουν ποτέ ορκισμένος οπαδός αυτών των συγκροτημάτων ή του είδους αλλά οι ON THORNS I LAY και το “Orama”με την εξωφυλλάρα του και τις θετικές κριτικές στα διάφορα έντυπα, με κέρδισε – και στην προ-internet εποχή αυτά έφταναν για να ρισκάρεις να αγοράσεις έναν δίσκο που πιθανώς να μην σου άρεσε. Έτσι ξεκίνησα εγώ τουλάχιστον να μαζεύω δίσκους και το “Orama” είναι πλέον ένα κειμήλιο στη δισκοθήκη μου σε μορφή digipack χωρίς πολλές ευτυχώς ζημιές στο χαρτόνι!
Ξεκίνησα γράφοντας για αιθέρια ατμόσφαιρα. Το εξώφυλλο του “Orama” από μόνο του σε μπάζει σ’ έναν τέτοιο κόσμο. Καταπράσινο με μια απόχρωση του μπλε και στο βάθος να αχνοφαίνεται ένα οχυρό που καλύπτεται όμως από το πλούσιο χρώμα και μια θολούρα λες και η εικόνα είναι όντως ένα όραμα – εικόνα του χαμένου παρελθόντος; όνειρο; Η σύνθεση εδώ είναι απόλυτα αρμόζουσα στο μουσικό κομμάτι του δίσκου και στο στιχουργικό concept το οποίο αφορά τη χαμένη Ατλαντίδα που στο εξώφυλλο φαίνεται σαν ένα υποθαλάσσιο όραμα μόνο που το υγρό στοιχείο προσδίδεται από τα θολά χρώματα. Ήδη από το εξώφυλλο, οι ON THORNS I LAY μας έχουν μπάσει σε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που αγγίζει μυθολογία και αρχαιολογία μέσω μιας μυσταγωγικής εικόνας.
Στο μουσικό κομμάτι διακρίνεται περισσότερο ο δημιουργικός οίστρος του κυριότερου συνθέτη της μπάντας Στέφανου Κιντζόγλου (μπάσο/φωνή). Συγκεκριμένα, ο δίσκος ολάκερος χτίστηκε πάνω σε μια Μι μινόρε. Απλά, βαριά και κοφτά ριφ με ευθύτητα, τραχύτητα και το κλασσικό metal overdrive ήχο του Boss πεταλιού που μας έμαθε να παίζουμε κιθάρα χαρακτηρίζουν τις κιθάρες που συνοδεύονται από τα πλατύ ορχηστρικά πλήκτρα. Αν είσαι κιθαρίστας με λίγη εμπειρία, άνετα «βγάζεις» τις ριφάρες του “Oceans” “If I could fly” και “Atlantis I” όπως και τις τόσο απλές μα τόσο όμορφες μελωδίες που θα σφηνωθούν στο κεφάλι σου. Σαν άλλος Steve Harris λοιπόν που ξέρει πώς να εκμεταλλεύεται μια διαδεδομένη και απλή φόρμα για να φτιάχνει τραγουδάρες, οι Κιντζόγλου και Χρήστος Δραγμεστιανός (κιθάρα) κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν γεμάτο δίσκο και να επικαλεστούν την καταστροφή της Ατλαντίδας, χαμένη κάτω από το νερό και ένα πέπλο μυστηρίου και θλίψης. Και ναι, με μια Μι μινόρε μόνο η μπάντα, με την αρωγή των πλήκτρων, επικαλούνται το χαμό ενός πολιτισμού και το υγρό στοιχείο, το νερό και τη θάλασσα που ρέουν νωχελικά σαν σε όνειρο ή όραμα μέσα σε όνειρο. Με μέσω τη μουσική, νιώθεις λες και βλέπεις το παρελθόν και κάτι ανεξίτηλα χαμένο μέσα από ένα βέλο.
Δεν φτάνει όμως μόνο αυτή η κλασσική Μι μινόρε. Την κλίμακα βαστάει μια μοναδική – ναι άλλη μια λέξη που έχει καταχραστεί αλλά αρμόζει εδώ – ατμόσφαιρα την οποία οφείλουμε στην “ενάλια” παραγωγή, τα death και γυναικεία φωνητικά και τον υπόγειο σχεδόν ρευστό ήχο γενικότερα που συνδράμουν στη σύνθεση ενός μυστηρίου χαμένη στα βάθη της Μεσογείου.
Δεν ξέρω αν η παραγωγή ήταν σκόπιμα τόσο μουντή και εν γένει μπάσα. Ασχέτως όμως, προσδίδει στην υποχθόνια και θρηνητική ατμόσφαιρα. Τα growls του Κιντζόγλου ακούγονται σαν να έρχονται όντως από το βυθό όπως και τα τύμπανα που είναι επίσης τόσο μουντά που στα λίγα blastbeats του δίσκου νιώθεις λες και ακούς τα τείχη και τα θεμέλια της Ατλαντίδας που καταρρέουν στη θάλασσα. Εν ολίγοις, το “Orama” ακούγεται λες και ηχογραφήθηκε σε ένα υποθαλάσσιο στούντιο!
Όταν λοιπόν κάτσετε και ακούσετε το δίσκο, αν σας κακοφαίνεται ο ήχος και η παραγωγή, σκεφτείτε τι σκοπό εξυπηρετεί, δηλαδή μια γενικότερη ατμόσφαιρα, μια εντύπωση της Ατλαντίδας και ένα concept που χτίζεται στο στιχουργικό όσο και στο μουσικό κομμάτι.
Μετά το “Orama” οι ON THORNS I LAY κάνανε μια αρκετά έντονη στροφή στον ήχο και το ύφος τους στα πλαίσια ενός πιο mainstream gothic είδους με το πολύ καλό “Crystal Tears” όπου πρωταγωνιστούν τα γυναικεία φωνητικά που εναλλάσσονται με καθαρά αντρικά. Και εδώ πάλι υπήρχε μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα και σίγουρα πιο κρυστάλλινη παραγωγή που όμως δεν καταφέρνει να προσδώσει τα ίδια συναισθήματα με τον προκάτοχο. Ξαναλέω, για κάποιον που δεν είναι ορκισμένος οπαδός του είδους, το “Orama” ήταν και παραμένει ένα διαμάντι του ατμοσφαιρικού death metal που ισορροπεί άψογα μελωδία και αιθέρια ατμόσφαιρα με τραχύτητα και σκοτάδι.
Φίλιππος Φίλης
Did you know that:
– Η μπάντα έχει διασκευάσει το “True belief” των PARADISE LOST για την tribute συλλογή “As we die for…Paradise Lost”.
– Η μπάντα έκανε τα πρώτα της βήματα το 1992 ως PARALYSIS και από το 1993-1995 ως PHLEBOTOMY προτού μετονομαστούν σε ON THORNS I LAY.
– Σύμφωνα με τον Στέφανο Κιντζόγλου, το “Orama” ηχογραφήθηκε το καυτό καλοκαίρι του 1996 και γι’ αυτό ο δίσκος μιλάει για θάλασσες, νερό και την Ατλαντίδα.
– Ο τίτλος on thorns I lay προέρχεται από τον Άμλετ του Σαίξπηρ.
– Όταν ακόμα λεγόντουσαν PHLEBOTOMY, ο Ευθύμης Καραδήμας των NIGHTFALL πρότεινε στον Κιντζόγλου να μετονομαστεί η μπάντα σε ON THORNS I LAY.
– Ο Κιντζόγλου αρχικά έπαιζε τύμπανα προτού το γυρίσει στο μπάσο.
