a
Το τελευταίο καιρό φαίνεται σαν να έχουν γίνει μόδα οι επανασυνδέσεις συγκροτημάτων με παλιότερα μέλη όπως η τρέχουσα farewell περιοδεία των RHAPSODY OF FIRE ή το reunion των GUNS N’ ROSES. Σε αρκετές περιπτώσεις, σαν την τελευταία, μιλάμε για μια έκθεση γερασμένων rock stars και την ευκαιρία να ακούσουμε (ξανά) τα κλασσικά κομμάτια που αγαπήσαμε. Εδώ και έναν χρόνο σχεδόν, οι DREAM THEATER τρέχουν την Images word and beyond περιοδεία όπου έχεις την ευκαιρία να ακούσεις ζωντανά όλη τη δισκάρα μόνο που… είμαστε στο σήμερα και όχι στο τότε και δεν ακούγονται όλα ίδια. Ζούμε πραγματικά στην εποχή του “make (κενό) great again” και της πλήρους απουσίας καινοτομίας. Ή μήπως υπάρχουν νέες μπάντες αλλά για κάποιο λόγο έχουμε συλλογικά κολλήσει στο παρελθόν; Τροφή για σκέψη.
Στη περίπτωση όμως της περιοδείας “Pumpkins united” περίμενα κάτι αλλιώτικο και ομολογώ πως ανταμείφθηκα. Το λέω αυτό διότι εδώ μιλάμε για μια επανένωση, ένα family reunion που έχει ως στόχο να γιορτάσει το φαινόμενο HELLOWEEN από τότε μέχρι και σήμερα και να έρθουν μαζί τρεις κιθαρίστες και τραγουδιστές για ένα μεγάλο πάρτι, μια πραγματική γιορτή του χθες και του σήμερα και όχι μόνο του δοξασμένου παρελθόντος– και αυτό ήταν που κρατάω από τη συναυλία των HELLOWEEN “Pumpkins united” στο Zenith του Παρισιού.
Ας ξεκινήσω από το τρίωρο setlist που άνοιγε με το “Halloween” και εφτά άτομα στη σκηνή και εμένα από κάτω να μη μπορώ να πω «μόνο Kiske» ή «μόνο Hansen» και άλλα τέτοια φαιδρά. Όλοι οι παρευρισκόμενοι ήταν στις τρεις εκείνες μαγικές ώρες οι HELLOWEEN άσχετα αν κάποιοι δεν το θέλανε και τόσο (θα έρθω σ’ αυτό σε λίγο). Τι να πρώτο πω; Ένα όνειρο ζωής εκπληρώθηκε που επιτέλους είδα από κοντά έναν από τους εφηβικούς μου ήρωες, τον Kai Hansen διότι όσα και να λέμε για τους HELLOWEEN, προσωπικά έμαθα το power metal ακούγοντας τα “Land of the free”, “Sigh no more”, και “Heading for tomorrow” των GAMMA RAY. Ο Hansen ήταν σε εξαιρετική φόρμα το βράδυ της 15ης Νοεμβρίου και στο medley Starlight/Ride the sky/Judas/Heavy metal is the law τραγούδησε άψογα χωρίς κορώνες και το μεγαλείο του παρελθόντος αλλά το μεγαλείο του σήμερα! Ρίγος, συγκίνηση και έκσταση. Είναι πλέον γνωστό πως τέτοια μεγαλεία δεν θα ζήσουμε, επομένως μάζευε και ας είναι medley.
Και ναι, στη συνέχεια ακούσαμε όλα τα αγαπημένα κλασσικά από τα “Keeper of the seven keys I & II” – “Dr. Stein”, “I’m Alive”, “A little time” “Eagle fly free” – και φυσικά το ομώνυμο έπος όπου τα λόγια λιγοστεύουν. Αυτό όμως που για έμενα πραγματικά μέτρησε ήταν ότι ο Deris και ο Kiske τραγουδούσαν παρέα και πολύ συχνά έδινε και ο Hansen τη πινελιά του. Σωστή γιορτή και όχι μόνο ο καθένας στην εποχή του και τα αντίστοιχα κομμάτια του. Το ίδιο με τους κιθαρίστες – εδώ βλέπαμε τον Hansen ναι παίζει στο “Are you metal”! Έτσι λοιπόν ο Deris και ο Kiske τραγουδούσαν εναλλάξ και μαζί στα μεγάλα έπη αλλά και στα “Kids of the century”, “Perfect gentleman”, “Why”, “I can”, “Power”, “Waiting for the thunder”. Το setlist όντως κάλυπτε όλη τη φάση από το “Helloween” EP μέχρι και το “Straight out of hell”. Εδώ βέβαια είχα τη πρώτη μου ένσταση, στο γεγονός δηλαδή ότι από την μετά – Kiske εποχή παίζουν τα εύκολα χιτάκια τύπου “If I could fly” και όχι τα πιο ατόφια power τραγούδια που υπάρχουν σε αφθονία στο “Dark ride”, “Time of the oath”, “Better than raw”. Εδώ, απ όσο ξέρω, μπαίνει το ζήτημα της ιεραρχίας και ο Michael Weikath πατάει πόδι μάλλον με το ίδιο δυσκοίλιο κακομούτσουνο ύφος που κουβαλούσε και στη συναυλία. Ομολογουμένως πάντως, το πνεύμα γιορτής ήταν στα ύψη και σε αυτά τα πιο κεφάτα κομμάτια. Προσωπικά χάρηκα πολύ στα “Sole survivor” και στην ακαταμάχητη μπαλάντα “Forever and one” με τον Deris να γλυκοκοιτάει τον Kiske. Ψυχάρα ο Deris, μετριόφρων, πλακατζής και φωνάρα ακόμα και στα γεράματα. Σε αντίθεση ευτυχώς με τον Weikath, οι υπόλοιποι έσπαγαν πλάκα – σε σημείο μάλιστα που ο Kiske δε σταμάταγε να γελάει κατά τη διάρκεια του “A tale that wasn’ t right” – και φαινόταν πως είχαν όρεξη. Ακόμα και ο βαρύς και ασήκωτος πλέον Kiske χαμογελούσε και φαινόταν να γουστάρει παρόλο που είναι εμφανώς too old for this shit που λένε.
Ας έρθουμε λοιπόν στο κομμάτι Kiske και στις φημολογίες και θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν ευρέως στην εποχή των social media. Ναι, ο άνθρωπος ήταν κουρασμένος, δεν έχει πλέον τα πνευμόνια που είχε παλιότερα και ναι, δυστυχώς, σε αρκετές φάσεις οι χαμηλότερες κορώνες του συνοδευόντουσαν από τον αντίλαλο μιας ψηλής κορώνας που, αν έχεις ακούσει τα “Keeper…” εκατοντάδες χιλιάδες φορές, ξέρεις πως είναι από το δίσκο. Εκτός αν είναι εγγαστρίμυθος. Αυτό ομολογώ πως μου έβγαλε τον τελειομανή που τα υπέρ-αναλύει όλα και λίγο στενοχωρήθηκα. Γιατί λέω, εντάξει δεν το έχει πλέον, λογικό αφού έχει γεράσει. Δεν είμαστε όλοι Hansi Kursch. Ε, λοιπόν ας τραγουδήσει όπως του βγαίνει ή ας συνδράμει περισσότερο ο Deris που απέδειξε πως είναι όχι μόνο άξιος ακόλουθος αλλά, πλέον, πολύ καλύτερος από τον τιτάνα προκάτοχο του. Όπως και να έχει όμως, μαγκιά του που ήρθε και μεγάλη μας χαρά που ακούσαμε τη χροιά του στα παλιά καλά.
Όλα αυτά όμως ξεχνιούνται όταν από τα ηχεία ακούς τα πρώτα δευτερόλεπτα του ύμνου “How many tears” και απλά αφήνεσαι. Άψογη, άψογη εκτέλεση με τους τρεις στα φωνητικά και τον Hansen φυσικά να παίρνει όλα τα εύσημα γιατί τραγούδησε σωστά χωρίς να γκαρίζει μιας και αυτός επίσης έχει γεράσει. Τρεις κορυφαίοι κιθαρίστες να εκτελούν με ευκρίνεια στον ήχο τις δισολίες και τις μελωδίες. Μάλλον η καλύτερη στιγμή της βραδιάς. Πρέπει όμως εδώ να τα βάλω με το γαλλικό κοινό που ήταν σαν να βρίσκεται σε κηδεία αντί γιορτής. Εντάξει, μερικά χέρια προτεταμένα υπήρχαν και λιγοστοί που ξέρανε τα λόγια αλλά κατά τα άλλα δεν ένιωσα ενέργεια παλμό και χαρά – το αντίθετο. Δεν πτοούμεθα όμως και συνεχίζουμε να είμαστε γραφικοί μέσα στη τρέλα μας. Κάτι μου λέει πάντως πως στην Αθήνα θα γινόταν Fight club.
Μετά, drum solo και φυσικά tribute στον αδικοχαμένο τεράστιο Ingo Schwichtenberg χωρίς ολογράμματα και αηδίες. Στο video wall επίσης έπαιζαν ένα σωρό animation χαρακτηριστικά της εικονογραφίας και του χιούμορ της μπάντας.
Μετά από σχεδόν τρεις ώρες ήρθε η ώρα του απόλυτου πάρτη με τι άλλο φυσικά, “Future world” με τα κλασικά crowd chants και το κοινό επιτέλους να ανταποκρίνεται και για το κλείσιμο “I want out” με τεράστια μπαλόνια κολοκύθες και χαρτοπόλεμο. Από δω και μπρος, σε κάθε πάρτι, κάθε γιορτή και πανηγύρι, πρέπει να ακούγεται το “I want out” γιατί είναι πραγματικά το πιο ξεσηκωτικό και εμψυχωτικό κομμάτι που έχω ακούσει ζωντανά. Πάλι βέβαια χόρευα μόνος μου, αλλά χαλάλι. Μετά από τρεις ώρες ένιωσα πως έβγαινα από το HELLOWEEN μουσείο. Όταν τελειώσει η περιοδεία αυτή ίσως νιώσουν πιο κοντά στις ρίζες τους και μπουν στο στούντιο για ένα blast from the past αλλά όπως και να χει, περιμένω πως και πως την επόμενη κυκλοφορία τους γιατί είμαι πλέον σε ένα μόνιμο HELLOWEEN mood.
Κείμενο – Φωτογραφίες: Φίλιππος Φίλης
