Η Ελληνική heavy metal σκηνή ήταν πάντα σε έξαρση και παραμένει μέχρι και σήμερα μια από τις καλύτερες του κόσμου κατά την γνώμη μου σε εύρος σχημάτων, μουσικών ειδών και κυκλοφοριών. Το μόνο άσχημο που έχει είναι ο επί χρόνων διαρκής εμφύλιος για το ποιος είναι «ισχυρότερος» του άλλου σε πολλά «Κατινίστικα» επίπεδα. Ο σημερινός μεταλλάς όμως νομίζω ότι λόγω της πληθώρας συγκροτημάτων, μπορεί και επιλεγεί πια κάθε σχήμα αφού αν δεν του «κάνει» θα ακούσει κάποιο άλλο. Ίσως αυτός ο ανταγωνισμός έχει κάνει όλα τα groups να καλυτερεύουν την προσφερόμενη ποιότητα στον οπαδό με όσα μέσα έχουν αλλά φυσικά και budget. Χωρίς χρήμα δυστυχώς δύσκολα πια ξεπερνάς τα σύνορα της χώρας σου και παράλληλα να έχει προσφέρει και ένα καλό δίσκο.
Οι POWER CRUE είναι ένα από τα εγχώρια μουσικά σχήματα που έχει μια συνεχιζόμενα καλή πορεία εδώ και 25 χρόνια στην σκηνή, παρόλο που δεν δισκογραφεί συχνά. Σίγουρα δεν έχει φτάσει τα εμπορικά επίπεδα άλλων groups είναι όμως μια μπάντα που όταν λες «Ελληνικό heavy metal» πάντα θα σου έρθει στο μυαλό ως γνήσιος αντιπρόσωπος του είδους. Η φετινή χρονιά τους βρίσκει να κυκλοφορούν την πέμπτη δουλειά τους, η οποία βάση αποτελέσματος απλά θα επιβεβαιώσει τα παραπάνω. Η πολυετής εμπειρία όλων των μουσικών, τους έχει δώσει την δυνατότητα να κάνουν ότι ξέρουν καλύτερα, να παίζουν heavy metal τραγούδια καλής ποιότητας, πολύ πιο εύκολα. Στο “Excileosis” τα τραγούδια που ακούει ο ακροατής είναι πολύ καλά δομημένα με αρχή, μέση και τέλος. Όπως θα λέγαμε και ποδοσφαιρικά αναφερόμενοι: Οι συνθέσεις είναι «δουλευμένες καλά από την προπόνηση».
Οι POWER CRUE δεν ανακάλυψαν ένα νέο τροχό και δεν έχουν γράψει πρωτοποριακά τραγούδια. Δημιούργησαν όμως συνθέσεις με πολύ τσαγανό, που από το πρώτο δευτερόλεπτο καταλαβαίνεις ότι έχουν προκύψει με πολύ μεράκι. Το album είναι θεματικό έχοντας τον Ιούδα σαν κεντρικό «αφηγητή» να εξιστορεί γεγονότα της εποχής που έζησε ο Χριστός, αλλά και μετέπειτα μετενσαρκωμένος αρκετές φορές, ως τιμωρία για την προδοσία του στον Κύριο, ψάχνοντας την δική του εξιλέωση. Παρόλο που το στιχουργικό θέμα του δίσκου είναι κάπως επικίνδυνο, μια και όταν αναφέρεσαι σε θρησκεία υπάρχει μια τρομερά λεπτή γραμμή παρανόησης/παρεξηγησης κλπ γεγονότων, το group το έχει «πιάσει» καλά. Όπως λένε και οι πρώτοι στίχοι που ακούγονται στο album στη διάρκεια του ακουστικού intro και της «Ανάστασης» του Ιούδα «Αυτή είναι η άγνωστη ιστορία μιας μεγάλης φιλίας, αφοσίωσης και προδοσίας».
Το album έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν μια δουλειά να ξεφεύγει από τον σορό των μέτριων κυκλοφοριών και να ακουστεί αρκετές φορές με ευχάριστη διάθεση. Βαριά, στακάτα ριφ με ωραία breaks, πολλά διάσπαρτα μελωδικά σημεία που «γεμίζουν» ακόμα περισσότερο τις συνθέσεις, επιβλητικά τύμπανα, τραγούδια που έχουν είτε αργό είτε πιο γρήγορο ξεσηκωτικό tempo με καλοπαιγμένα solos ενδιάμεσα, και όμορφα ρεφρέν με αντίστοιχα ωραίες φωνητικές μελωδίες, αποτελούν τον βασικό σκελετό της νέας δουλειάς. Ειδικά στο θέμα απόδοσης των τραγουδιών πολύ σημαντικό ρόλο έχει παίξει ο Κώστας Τόκας, που αναλαμβάνει τα φωνητικά για δεύτερη συνεχόμενη δουλειά στο group, όντας ο πραγματικός πρωταγωνιστής/αφηγητής σε όλο το δίσκο, αναδεικνύοντας τα σε μεγάλο βαθμό με την θεατρικότητα που έχει όλη του η ερμηνεία. Χωρίς να είναι ο σούπερ χαρισματικός τραγουδιστής που σαν και αυτόν δεν υπάρχει άλλος, κάνει αυτό που πρέπει πολύ καλά, χαρίζοντας πόντους στην κυκλοφορία.
Το σχήμα έχει προσέξει κάθε λεπτομέρεια στη νέα του δουλειά έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι επιτυχές, και νομίζω ότι το κατάφεραν εύκολα. Μόνο αρνητικό σημείο της κυκλοφορίας αποτελεί η μεγάλη διάρκεια του δίσκου σε πλήθος τραγουδιών, γιατί ίσως κάποιους τους κουράσει ελαφρώς. Θέλει πολλές ακροάσεις το album για να κατασταλάξεις στα τραγούδια που θα σου κάνουν «το κλικ» παραπάνω. Ευτυχώς το “Excileosis” έχει σίγουρα πολλά καλοπαιγμένα heavy metal τραγούδια που θα αγαπηθούν.
Οι POWER CRUE είναι από αυτούς που υπήρξαν πάντα «αγνοί» και επιβεβαιώνουν ότι διανύουν περίοδο μεγάλης φόρμας. Το καινούργιο άλμπουμ τους είναι άλλη μια ποιοτική πιστοποίηση διαρκής ανόδου των Ελληνικών συγκροτημάτων. Αγαπούν αυτό που κάνουν και για μένα είναι κρίμα, όπως και άλλα εγχώρια σχήματα, που δεν έχουν τόσο μεγάλη απήχηση εκτός συνόρων. Το παρήγορο είναι ότι δημιούργησαν ένα album που αξίζει να ακουστεί πολύ για την άπλετη ωριμότητα που το κατακλύζει. Αυτό είναι το πιο σημαντικό στο τέλος της ημέρας. Βάλτε στο repeat την εισαγωγή του “Born Again”. Υπάρχει και Ελληνικό «Cremation», έστω και αν διαρκεί περίπου 40 δευτερόλεπτα!
7,5 / 10
Θοδωρής Μηνιάτης
