Τρία χρόνια έπειτα από τον τελευταίο δίσκο τους δίσκο “Everyone, everything, everywhere ends”, οι SHINING κυκλοφόρησαν το 10ο studio album τους με τίτλο “Varg utan flock”, σε ελεύθερη μετάφραση «λύκος χωρίς αγέλη». Το DSBM συγκρότημα απο την Σουηδία είναι ακριβώς αυτό που χαρακτηρίζεται, δηλαδή depressive suicidal black metal. O “Varg utan flock”, αποτελεί έναν κλασικό δίσκο SHINING ενώ βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με τον “Halmstad” (2007) και τον “Redefining darkness” (2012) με μια ειδοποιό διαφορά.
Έξι επτάλεπτα κατά προσέγγιση κομμάτια μαζί με διασκευές των: “In the cold light of morning” των PLACEBO και “Cry little sister” του Gerard McMann (G.Tom Mac) συνθέτουν την εικόνα της νέας κυκλοφορίας του συγκροτήματος. Συνεχώς εναλασσόμενα μελωδικά και ρυθμικά αδιέξοδα δημιουργούν την αίσθηση ασφυξίας και απόγνωσης που επιβάλλει το είδος, ενώ η αλλαγή από ατμοσφαιρικό σε groovy σκηνικό, σε κρατά σε εγρήγορση. Το album καταφέρνει να δέσει απίστευτα ενώ η επιθετική ενέργεια, τα έντονα blastbeats, οι αναπάντεχες παύσεις και τα μελωδικά διαλείμματα υπερβαίνουν την λεπτή γραμμή της «φασαρίας». Η βαριά, σκοτεινή ατμόσφαιρα συμπληρώνεται από τα κατά πολύ βελτιωμένα φωνητικά του Kvarforth και τις τεχνικές στα drums απο το νέο μέλος των SHINING, Marcus Hammarström.
Σε γενικές γραμμές, οι SHINING έχουν εξελιχθεί σε αυτό που κάνουν και αυτός ο δίσκος αποτελεί την απόδειξη. Το “Varg utan flock” παρουσιάζει το εξής ενδιαφέρον: καταφέρνει να συνδυάσει καινούρια με παλιά στοιχεία του συγκροτήματος και ως εκ τούτου ακούγεται εύκολα θεωρώ, απο κάποιον που δεν είναι γνώριμος μαζί τους.
Προσωπικά, ξεχωρίζω το “Svart ostoppbar eld” με το χαρακτηριστικό cowbell και το “Jag är din fiende” με το κλασικό σόλο στην κιθάρα απο τον Peter Huss που μοιάζει πραγματικά σαν να προέρχεται απο τον δεύτερο δίσκο τους “Livets ändhållplats”. Συχνά οι SHINING προσθέτουν ένα κομμάτι κλασικής μουσικής με πιάνο στα album τους και εδώ συναντάμε το “Tolvtusenfyrtioett” από τα «Νυχτερινά» του Chopin. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης, το ατμοσφαιρικό “Mot Aokigahara” με τους blues τόνους στην κιθάρα που αναφέρεται στο περιβόητο δάσος αυτοκτονιών Aokigahara στην Ιαπωνία.
Τέλος, όσον αφορά τις δύο διασκευές του δίσκου, οι επιλογές των PLACEBO και του soundtrack της ταινίας “The lost boys” που κυκλοφόρησε το 1987, καθόλου δεν θα πρέπει να μας ξενίσουν αν αναλογιστούμε την ιδιόρρυθμη προσωπικότητα του Niklas Kvarforth. Άλλωστε, ο ίδιος έχει αποδείξει και στο παρελθόν οτι του αρέσει να επανεκδίδει τραγούδια.
7,5 / 10
Σοφία Γεωργούση
