Χρόνια τώρα στην Ελλάδα, την χώρα των στερεότυπων, σχήματα σαν τους LITTLE CAESAR δεν μπόρεσαν να πείσουν το δύσκολο και με γνώσεις Ελληνικό κοινό για την αυθεντικότητα τους. Ότι είναι από τα λίγα σχήματα μαζί με τους CIRCUS OF POWER που αποδέχονται οι τσοπεράδες, ποτέ δεν έπεισε τον Έλληνα sleazer. Τα τατουάζ και ο σκληρός ήχος τους, δεν πείθουν τον νεόκοπο sleazer που φυλλομετρά τα mp3 των MOTLEY CRUE και POISON και θεωρεί ότι η υποψία μουσικής soul που μπολιάζει τον βρώμικο ήχο των LITTLE CAESAR από την αρχή της καριέρας τους είναι ιός, που χρειάζεται φάρμακο, αλκοόλ κατά προτίμηση. Ο Ron Young και η παρέα του, εδώ και χρόνια δεν περιμένουν πλέον την δόξα. Πέρασε κι έφυγε, όπως τα μακριά μαλλιά και τα χρήματα. Ό,τι είχαν, Ό,τι έχουν το λένε μέσα από γνήσια ροκ τραγούδια που ακουμπάνε στα blues, τη soul και το Hard rock, με τα rock στοιχεία να υπερτερούν, αλλά τα γυρίσματα της φωνής του Young να φέρνουν στο νου, τον μεγάλο Sam Cooke.
Αν έχετε ακόμη αυτιά, για γνήσιο, Hard rock, με μία καλή δόση Καλιφόρνιας αλλά και της ερήμου, του ανοιχτού δρόμου και όχι μόνο του νυχτερινού LA και της κραιπάλης, ακούστε την νέα τους δουλειά. Οι LITTLE CAESAR περιοδεύουν στην Ευρώπη, (δεν περιλαμβάνει την Ελλάδα, δυστυχώς) για να μιλήσουν σε όσους το rock τους το πίνουν με λίγο πάγο, πολύ αίσθημα στην φωνή και υπόκρουση βαριά ηλεκτρικά μπλουζ, που ακουμπάνε στο έδαφος και οργώνουν την άσφαλτο, σαν την εξάτμιση της Harley του Young. Ένα άλμπουμ που είναι επιβλαβές, για όσους νοσταλγούν τα 80’s σαν εποχή της μπαντάνας, του Σγόντζου και του Γκούτη. Ένα άλμπουμ γεμάτο τίμιο, Αμερικάνικο Hard rock, με τσαμπουκά του δρόμου και δίχως φτιασίδια για το MTV, άμεσο, αρρενωπό κι τσαμπουκαλεμένο.
7,5 / 10
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
