Οι KAMELOT έχουν μια σταθερότητα τόσο στον ήχο τους, όσο και στην ποιότητα των συνθέσεών τους, που τους συνοδεύει εδώ και χρόνια. Βαρυφορτωμένο συμφωνικό power metal, που άλλοτε φέρνει και νεοκλασικές φόρμες κι άλλοτε στηρίζεται σε ριφ. Αναλλοίωτο συνθετικό παραμένουν οι μελωδίες τους, που έχουν μια μελαγχολία, κυρίως λόγω τραγουδιστή, είτε αυτός ήταν παλαιότερα ο Khan είτε τελευταία ο Karevik. Στις σταθερές πρέπει να αναφέρουμε και τον Sascha Paeth, ο οποίος καταφέρνει να βρίσκει την ισορροπία στον ήχο τους, αλλά και να τους βοηθά να εξελιχθούν ηχητικά κάνοντας παραγωγή σε όλες τους τις κυκλοφορίες εδώ και 20 χρόνια!!!
Δίχως κάποια μεγάλη έκπληξη κυλά το “The shadow theory”, που εμπεριέχει όλα τα γνωστά χαρακτηριστικά της μπάντας. Υπάρχουν αρκετά γρήγορα τραγούδια, με τον νεοεισερχόμενο Johan Nunez (FIREWIND, NIGHTRAGE) στα τύμπανα, να ξεσκίζεται στο “Phanton divine” που ανοίγει το άλμπουμ, ή λίγο παρακάτω στο εξαιρετικό “Vespertine”, ενώ έτσι κι αλλιώς θα χύσει πολύ ιδρώτα σε κάθε σχεδόν τραγούδι. Βλέπετε, ο παλαίμαχος Casey Grillo, ηχογράφησε αυτό, ως το κύκνειο άσμα του με το συγκρότημα, στο οποίο έπαιζε από το 1997. Αν και το παραπάνω τραγούδι ανοίγει τον δίσκο δυναμικά, δεν βρίσκω πως προσθέτει κάτι ιδιαίτερο στην καριέρα του Thomas Youngblood. Αντιθέτως το “Amnesiac” είναι πιο ενδιαφέρον με αλλαγές σε ρυθμό και ατμόσφαιρα. Βέβαια, όταν αυτές οι αλλαγές παραγίνονται (βλέπε “Burns to embrace”), δεν είναι πάντα πετυχημένες. Απαραίτητες και οι συμμετοχές τραγουδιστριών, με τις νεαρές, όμορφες και ταλαντούχες Jennifer Haben (BEYOND THE BLACK) και Lauren Hart (ONCE HUMAN). Ο βαθμός επιτυχίας είναι συζητήσιμος, όσο κι αν δεν χρήζουν πλέον πρωτοτυπίας.
Το ατού των (που λέει ο λόγος) Αμερικάνων, είναι βέβαια τα ρεφραίν και απ’ αυτά βρίσκουμε αρκετά στο “The shadow theory”. Έχουν καταφέρει να το επαναλάβουν αρκετές φορές, έστω κι αν δεν είναι πάντα περίτεχνα ή καινοτόμα, αλλά σε κερδίζουν γρήγορα. Συχνά-πυκνά ο Youngblood με την κιθάρα του και ο Palotai με τα πλήκτρα του κοντράρονται σολάροντας, ιντριγκάροντας τον ακροατή, αλλά το σήμα κατατεθέν των KAMELOT είναι όταν ο δεύτερος χτίζει την ατμόσφαιρα πάνω στην οποία ο πρώτος ριφάρει, όπως στο “Mindfall remedy” για παράδειγμα. Το συγκεκριμένο κομμάτι, μαζί με το “RavenLight” που φαντάζομαι πως έχετε ήδη ακούσει, είναι από τα αγαπημένα μου. Μέσα σε αυτά τα δύο εσωκλείονται όλα τα στοιχεία που αγαπώ στους KAMELOT.
Είναι αλήθεια πως δύσκολα θα μας ξετρελάνει μια νέα κυκλοφορία από την παρέα του Youngblood, όσο στηρίζονται στην γνωστή τους συνταγή. Όμως, εξίσου δύσκολα θα μας απογοητεύσουν, λόγω της εμπειρίας και του ταλέντου τους, μαζί με τον επαγγελματισμό και την αφοσίωση που δείχνουν. Μια μικρή ένσταση από μέρος μου μόνο. Το γεγονός ότι δεν αφήνουν τον Karevik να ξελαρυγγιαστεί και να οργιάσει. Το πάθος και η ένταση της φωνής του, θα μπορούσε να εκτινάξει κάποια τραγούδια. Μου φαίνεται σχεδόν περιορισμένος στο να ξετυλίξει το ταλέντο του. Κάτι τέτοιο θα τον βοηθούσε να λάμψει, αλλά και να απογειώσει κάποια τραγούδια. Έτσι όπως το κάνει στο δεύτερο μέρος του “The proud and the broken” για παράδειγμα.
Πάντως το “The shadow theory” θα σας αρέσει, πιστεύω. Ακούγεται ευχάριστα, έχει αρκετές καλές ιδέες και προστίθεται περήφανα στην δισκογραφία των KAMELOT. Δεν θα λάμψει ως ένα από τα κορυφαία τους, αλλά σίγουρα στέκεται σε υψηλό επίπεδο.
7,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Υ.Γ.: Δεν ξέρω αν το “The last day of sunlight” που έγραψαν με τον Bob Katsionis (FIREWIND) μπορούσε να χωρέσει στο εξαιρετικό προσωπικό του άλμπουμ που κυκλοφόρησε φέτος, πάντως οι KAMELOT το ανάγουν σε συμφωνικό αριστούργημα, που δυστυχώς υπάρχει μόνο στην ειδική έκδοση του “The shadow theory”.
