ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: FLOTSAM AND JETSAM – “No Place for Disgrace”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1988
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Bill Metoyer, FLOTSAM AND JETSAM
ΕΤΑΙΡΙΑ: Roadrunner
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Kelly David-Smith – ντραμς
Edward Carlson – κιθάρες
Eric A.K. – φωνητικά
Troy Gregory – μπάσο
Michael Gilbert – κιθάρες
Οι FLOTSAM AND JETSAM είναι μια σχετικά αδικημένη μπάντα και αυτό διότι ο περισσότερος κόσμος τους έμαθε μετά τη μετακόμιση του Jason Newsted, ιδρυτικού τους μέλους και συνθέτη, στους METALLICA, για να αντικαταστήσει τον εκλιπόντα Cliff Burton. Το καταπληκτικό τους ντεμπούτο, το “Doomsday For The Deceiver” θεωρείται και είναι από τα καλύτερα album του thrash metal, όντας ο έτερος λόγος για τον οποίο έγιναν επίσης γνωστοί κι όχι άδικα. Αυτό που κάπως με στενοχωρεί και το βρίσκω άδικο είναι να αγνοεί πολύς κόσμος το “No Place for Disgrace”, το δίσκο που διαδέχτηκε το ντεμπούτο τους κι ενδεχομένως τον καλύτερο που κυκλοφόρησε το συγκρότημα.
Το “No Place for Disgrace” έσκασε μύτη σε μια σημαντική χρονιά για το thrash, όταν και κυκλοφόρησαν albums σαν τα “South of Heaven”, “…And Justice For All” ή “So Far… So Good… So What?” και έκανε αμέσως ξεκάθαρο πως οι JETSAM ήταν μια μπάντα ικανή να παίξει μπάλα σε υψηλό επίπεδο. Ο Newsted αντικαταστάθηκε από τον Troy Gregory, αλλά πριν αποχωρήσει από το συγκρότημα είχε προλάβει να συνεισφέρει στη σύνθεση 3 κομματιών τα οποία και περιέχονται στο 2ο δίσκο των Αμερικανών, στον οποίον τη μερίδα του λέοντος στο συνθετικό κομμάτι πλέον είχε αναλάβει το Michael Gilbert. Η διαφοροποίηση σε σχέση με το “Doomsday…” είναι εμφανής, με τα κομμάτια να είναι πιο επιθετικά και πιο κοντά στον thrash ήχο, παρά στον speed, χωρίς να λείπουν βέβαια οι πιο μελωδικές, αλλά και “κλασικομεταλλάδικες” στιγμές. Γρήγορα riffs, καταιγιστικοί πολλές φορές ρυθμοί, groovy και heavy breaks, όμορφες μελωδίες, άριστα και τεχνικά solos/ leads, καλοδουλεμένα εν γένει κομμάτια και ένας εκπληκτικός Eric A.K., συνθέτουν την εικόνα ενός σχεδόν κλασικού δίσκου για το είδος του. Οι ατέλειες δεν έλειπαν, με την παραγωγή να είναι λίγο ξερή και το “The Jones”, το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, να είναι λίγο υποδεέστερο σε σχέση με τα υπόλοιπα, στοιχεία όμως που δεν είναι αρκετά για να χαλάσουν τη γενικότερη εικόνα του δίσκου. Στα συν του δίσκου μετρείστε και την πολύ καλή διασκευή στο “Saturday Night Is Alright for Fighting” του Elton John.
Το 2014 και 26 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ο δίσκος επανηχογραφήθηκε, μετά από δυσκολίες στο να αποκτήσει η μπάντα τα master tapes της ηχογράφησης και να τον επανακυκλοφορήσει και κατόπιν απαίτησης πολλών σκληροπυρηνικών οπαδών της μπάντας για επαναμιξαριστεί. Το αποτέλεσμα δεν ήταν πολύ καλό, αλλά το αυθεντικό “No Place for Disgrace” θα είναι το “real thing” και θα στέκει πάντα ψηλά σαν ένας μεγάλος thrash δίσκος, που δυστυχώς όμως δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε…
Did you know that:
Ο δίσκος ήταν αρχικά να ονομαστεί “Blessing in disguise”, από ένα τραγούδι που υπήρχε στα demo του άλμπουμ, τελικά όμως κατέληξαν στο “No place for disgrace”. Το “Blessing in disguise” πάντως, δεν πήγε χαμένος ως τίτλος, αφού τον χρησιμοποίησαν οι ομόσταυλοί τους, METAL CHURCH (στην Αμερική, ανήκαν και τα δύο γκρουπ στην Elektra).
Θανάσης Μπόγρης
