Όταν έλαβα στα χέρια μου το promo για το “Out Of The Silence II” των DARE, η αλήθεια είναι ότι ψάρωσα, από την άποψη ότι νόμιζα πως θα είναι η συνέχεια εκείνου του μυθικού δίσκου που κυκλοφόρησε πριν από 30 χρόνια. Την πάτησα όμως, καθώς η συγκεκριμένη κυκλοφορία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία επαναηχογράφηση εκείνου του δίσκου. Ο λόγος που οδήγησε στην συγκεκριμένη κυκλοφορία ήταν για να αποκτήσει το συγκρότημα όλα τα δικαιώματα των τραγουδιών, καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό άνηκε στην εταιρεία που κυκλοφόρησε το δίσκο το 1988.
Αν το λάβεις καθαρά μουσικά, ο δίσκος είναι πέραν οποιασδήποτε κριτικής. Δεν υπάρχουν και πολλά λόγια για να καλύψουν το μεγαλείο της συγκεκριμένης κυκλοφορίας. Από την αρχή του δίσκου, που ακούς τα πλήκτρα του “Abandon”, μέχρι και το κλείσιμο του “Don’t let go”, είσαι σε μία δική σου διάσταση καθώς η αρτιότητα των τραγουδιών δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ούτε από τον ίδιο τον Θεό. Είναι δίσκος της κατηγορίας “No filler, all killer” που έλεγαν και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Τα φωνητικά του Darren κινούνται σε υψηλές πτήσεις, χωρίς να προκαλούν προβληματισμό, και εκεί αντιλαμβάνεται ο καθένας πως η ακρόαση θα κυλήσει εξαιρετικά. Δε γίνεται διαφορετικά με έναν τέτοιο δίσκο που έχει μόνο μνημεία. Ειλικρινά, δεν ξέρεις από που να το πιάσεις το άλμπουμ. Αιώνιες τραγουδάρες όπως το “Abandon”, το ανεπανάληπτο “Runaway”, το «αφιέρωμα» στον Θεό Phil Lynott στο “King Of Spades”, όπου και το outro στις κιθάρες προέρχεται απευθείας μέσα από το “Black Rose” των THIN LIZZY, ακόμα και το “The Raindance” με τις κέλτικες μελωδίες, είναι τραγούδια που ανάγουν την ακρόαση του δίσκου σε ιεροτελεστία. Track by track ανάλυση δεν πρόκειται να κάνω για ένα τέτοιο μνημείο καθώς δε το χρειάζεται. Τα λόγια μου είναι περιττά σε τέτοιες καταστάσεις και δεν πιάνουν χώρο.
Πολύς λόγος γίνεται για αυτές τις επαναηχογραφήσεις όταν και όποτε γίνονται. Πρόχειρα, μπορώ να θυμηθώ αυτές των MANOWAR, W.A.S.P. και FM. Η γνώμη μου είναι πως ο καλλιτέχνης μπορεί να κάνει ότι θέλει το υλικό που ο ίδιος έχει γράψει. Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να αναγράφει πως επειδή ένας δίσκος κυκλοφόρησε πριν από 30 χρόνια δε γίνεται να τον αγγίξεις. Αν το αποτέλεσμα είναι σαν των FM ή των DARE γιατί όχι, λέω εγώ με το φτωχό μου μυαλό. Προσωπικά, ποτέ δε με ενοχλούσε να ακούω κλασσικά άλμπουμ με καλύτερο ήχο και καλύτερη παραγωγή. Αν πάλι είστε από τους ανθρώπους που δεν αντέχουν τον σύγχρονο ήχο και προτιμάτε την κανονική κυκλοφορία δε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας. Και εκείνο έχει τρομερό ήχο! Όπως και να έχει το άλμπουμ θα μίλαγε ακόμα και αν ήταν ηχογραφημένο σε τετρακάναλο. Ατόφιο χρυσάφι!
10/10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
