Ο παράλυτος μαύρος φοίνικας επέστρεψε, με το γνωστό στραβό του περπάτημα, που δεν ξέρεις πια αν προέρχεται από τον πόνο και το βάρος του τραυματισμού, ή από την συνήθεια να βαδίζει στραβά και γκροτέσκα. Ανεξάρτητα όμως από την αιτία που προκαλεί αυτή την παθογένεια, οι CBP νιώθουν βαθιά μέσα τους ότι πρόκειται για μια συνήθεια που έγινε λατρεία. Μια ανάγκη να παρουσιάσουν την απόκλιση για να αποδείξουν την πεπατημένη. Η εσχατολογική post-apocalyptic χροιά, μαζί με τις έντονες αυτοαναφορικές μελαγχολικές εικόνες, αποτελούν ένα γόνιμο έδαφος έμπνευσης, σχεδόν ανεξάντλητο για τον Justin Greaves και τους όμοιούς του. Είναι όμως μόνο αυτό που μετράει; Το μόνο μονοπάτι που οφείλουμε να βαδίσουμε;
Η ιστορία των CBP είναι γνωστή. Η δέουσα βαρύτητα των στίχων, με την δεικτική γραφή εν είδει μανιφέστου, σε συνδυασμό με τις περίτεχνες porg rock συνθέσεις που φθάνουν έως τις αρχετυπικές Floydιδικές απαρχές του είδους, έχουν δημιουργήσει μια τέτοια μουσική υφή που, αν μη τι άλλο, ξεχωρίζει μεταξύ πολλών σημαντικών ονομάτων του χώρου. Ο Greaves έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι συγκαταλέγεται στους συνθέτες που απλά δεν σταματούν να γράφουν μουσική. Το “Great Escape” έχει διάρκεια 74 λεπτά, και έρχεται ένα χρόνο μετά από το Ep “Horrific Honorifics” που σε διάρκεια αγγίζει αυτή μιας κανονικής κυκλοφορίας. Ήδη από την εποχή του “(Mankind) The Crafty Ape” (2012), επισημαίνουμε ότι η διάρκεια των δίσκων αποτελεί ένα αντίβαρο για την απογείωσή τους. Βέβαια για να μην έχουμε παράπονο, η διάρκεια των δίσκων πάει μαζί με την διάρκεια των συναυλιών, που σχεδόν πάντα ξεπερνούν τις δύο ώρες. Από την άλλη, σε αντίθεση με τις συναυλίες, ένα δίσκος δεν χρειάζεται να είναι πάντα τόσο μεγάλος σε διάρκεια. Η τελειομανία του Greaves μπορεί να επιβάλει κάτι τέτοιο, όμως θεωρώ ότι υπάρχουν πλέον σημεία μέσα στο εκάστοτε έργο του, που ακούγονται φλύαρα (αν και ευχάριστα).
Το “Great Escape” έχει δύο πολύ μεγάλες στιγμές, με τα “To You I Give” και “Times, They Are A ‘Raging” να ξεχωρίζουν κυρίως για την δυναμικότητά τους, είτε στην ένταση, είτε στον κόσμο των συνασθημάτων. Από εκεί και πέρα ο υπόλοιπος δίσκος έχει αρκετές διακυμάνσεις, που ποτέ δεν σε αφήνουν να εφησυχάσεις, αλλά και που ποτέ δεν σε διεγείρουν τόσο όσο στα προηγούμενα δύο κομμάτια. Ειδικά το κλείσιμο του δίσκου με τα δύο μέρη του ομότιτλου κομματιού θα έλεγα ότι περισσεύουν. Από εκεί και πέρα η συμμετοχή της Belinda Kordic αποτελεί την συνήθη ύποπτο που φροντίζει σε κάθε κυκλοφορία του συγκροτήματος να εκτοξεύει τα επίπεδα την ερωτικής μελαγχολίας στα ύψη.
Θα έλεγα ότι από τις τελευταίες κυκλοφορίες της μπάντας, ο εν λόγω δίσκος θα μνημονεύεται για την εξαιρετική του ενορχήστρωση και για τον μονόκερω στο εξώφυλλο. Πραγματικά, ποιος βάζει έναν μονόκερω που ίπταται στο εξώφυλλο; Όσοι γνωρίζουν (και λατρεύουν) τους CBP ο δίσκος αποτελεί ιδανικό άκουσμα, ξεφεύγοντας έτσι από την (σχετικά) κακή παράδοση των τελευταίων δύο κυκλοφοριών μετά το “White Light Generator” (2014), ενώ οι υπόλοιποι θα πρέπει να γυρίσετε τα ρολόγια σας δέκα χρόνια πίσω.
7.5/10
Νίκος Ζέρης
