Η επιστροφή των Νορβηγών με το, προ διετίας, “Pure” ήταν κάτι παραπάνω από απλά αξιοπρεπής για το όνομα που είχαν στα 90s. Δεύτερος δίσκος τους, λοιπόν, με τον Βρετανό James Fogarty πίσω από το μικρόφωνο και οι IN THE WOODS κατάφεραν να εξελίξουν τον ήχο του προκατόχου τους. Τώρα σε ποιο βαθμό είναι το ζήτημα και σίγουρα αυτό είναι ένα ζητούμενο όταν συζητάμε για μπάντες σαν κι αυτούς – σκεφτείτε τι χάος χωρίζει το “Heart of the ages” (1995) και το “Omnio” (1997)!
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση στις δηλώσεις τους για το album ήταν ότι κατά κάποιο τρόπο θα είχαν επιστροφή στο “Heart of the ages”. Όλα τα συγκροτήματα λένε πολλές φορές ότι θα επιστρέψουν στον πρώιμο ήχο τους για να κερδίσουν τους παλιούς οπαδούς τους. Δεν ξέρω αν το ίδιο ισχύει και εδώ, αλλά ως ένα βαθμό είναι ειλικρινείς: Ακούστε μόνο το “Substance vortex”, το οποίο έχει εκτεταμένα ακραία φωνητικά και ύφος που θα σας ταξιδέψει στην πρώτη τους εποχή! Και αυτό ισχύει σε μεγάλο μέρος του album, γεγονός που σε σημεία με ξένισε από τη στιγμή που πιστεύω ότι τα καθαρά φωνητικά του Mr. Fog ταιριάζουν πολύ καλύτερα από ό,τι τα ακραία του. Και εντάξει, όσο grim κι αν θέλει να ακούγεται δεν είναι κάτι ιδιαίτερο τα ακραία φωνητικά του! Ειδικά στα σημεία που γίνεται η εναλλαγή ακραίων/καθαρών φωνητικών σε χρόνο dt, φαίνεται ξεκάθαρα τι τους ταιριάζει περισσότερο! Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι είναι χάλια αυτά τα σημεία, απλώς θαρρώ πως είναι επιτηδευμένα σε μεγάλο βαθμό, μιας και το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου είναι πολύ πιο κοντά στο “Pure”. Ας πούμε στο “Respect my solitude” το ακραίο ξέσπασμα έρχεται ομαλά και εκεί κολλάνε μια χαρά τα φωνητικά, αλλά αυτό δε συμβαίνει σε όλο το δίσκο…
Πέρασα 1,5 μήνα ακούγοντας το επανειλημμένα για να βγάλω συμπέρασμα. Στις πρώτες ακροάσεις θεώρησα ότι ήταν ανέμπνευστο, γιατί δεν έχει την αμεσότητα του “Pure”. Κι όταν λέω αμεσότητα, εννοώ τις μελωδικές γραμμές στα φωνητικά και τις μελωδίες στην κιθάρα που σου κολλάνε με τη μία! Για το δεύτερο βέβαια δεν ξέρω αν ευθύνεται το γεγονός ότι έχουν πλέον σαν δεύτερο κιθαρίστα έναν τύπο που και στην Πορτογαλία και στην Αθήνα κατάφερε να αλλοιώσει την εικόνα τους με το a la Slash στήσιμο του και με την αδυναμία του να παίζει στακάτα τα riffs και τα θεματικά τους solo!
Στην πορεία ακούγοντας το επανειλημμένα, άρχισα να μπαίνω στο πνεύμα τους και κατέληξα πλέον να πιστεύω ότι είναι απλώς ένα σκαλί κάτω από το προηγούμενο τους. Έχει κάποια έντονα prog (“Strike up with the dawn”) ακόμα και σημεία με groove (“Cloud seeder”), τα οποία δε μου φαίνεται να κολλάνε. Όπως και να έχει αυτό που έχω να σας προτείνω είναι να του δώσετε πολλές ευκαιρίες να σας κερδίσει. Δεν είναι ο δίσκος με τις εντυπωσιακές συνθέσεις, φέρνοντας με στο σημείο στην αρχή να πιστεύω ότι παίζουν στα όρια της φόρμας που έχουν σαν μπάντα. Είμαι πεπεισμένος ότι στο τέλος θα σας ικανοποιήσει. Είμαι περίεργος για τον αντίκτυπο που θα προκαλέσει και αν θα έχουμε τη χαρά να τους ξαναδούμε στη χώρα μας και να μη χρειαστεί να τρέχω σε Πορτογαλίες για πάρτη τους!
8/10
Λευτέρης Τσουρέας
