a
Τα λόγια είναι περιττά όταν μιλάμε για έναν καλλιτέχνη όπως ο Jason Becker. Αυτό το παιδί-θαύμα, που χτυπήθηκε τόσο βάναυσα από τη μοίρα, σε ηλικία μόλις 20 χρονών, το 1990 κι ενώ ήταν έτοιμος για το μεγάλο άλμα στην καριέρα του, έχοντας μπει στην μπάντα του David Lee Roth, διεγνώσθη με ALS, χάνοντας όχι απλά τη δυνατότητα να παίζει κιθάρα, αλλά να είναι καθηλωμένος σε αμαξίδιο, χωρίς καν να μπορεί να αναπνεύσει δίχως βοήθεια, χωρίς να μιλά κι επικοινωνεί μέσω ενός συστήματος που ανακάλυψε ο πατέρας του. Η αγάπη του για τη μουσική και τη ζωή γενικότερα, τον οδήγησε να έχει έτοιμο για κυκλοφορία, στις 7 Δεκεμβρίου, το άλμπουμ “Triumphant hearts”. Ένα άλμπουμ γραμμένο από εκείνον, όπου παίζει η αφρόκρεμα των κιθαριστών της rock σκηνής… Το Band of the week, είναι αφιερωμένο στον εκπληκτικό αυτόν κιθαρίστα, με μία ιδιαιτερότητα. Αντί να ψηφίσετε τον αγαπημένο σας δίσκο, θεωρούμε ότι το link για το pre-order του “Triumphant hearts”, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία…
http://smarturl.it/JasonBecker
Τις σκέψεις μου για τον Jason Becker, τις έχω γράψει στην ανάλυση της ταινίας για τη ζωή του, “Not dead yet”. Προσωπικά τον έχω ΠΑΡΑ πολύ ψηλά στη λίστα με τους αγαπημένους μου κιθαρίστες και το “Perpetual burn” μέσα στα Top-3 instrumental άλμπουμ όλων των εποχών. Ξέρετε ποιο είναι το εκπληκτικό με αυτόν τον άνθρωπο; Το πάθος του για τη μουσική και τη ζωή, είναι τόσο ασίγαστο, που παρότι σχεδόν 30 χρόνια καθηλωμένος, δεν έχασε ποτέ το κουράγιο του. Η είδηση για το “Triumphant hearts”με ώθησε να το προ-παραγγείλω σχεδόν εδώ και δύο χρόνια. Και θα μπορούσα να περιμένω πολύ περισσότερο για την κυκλοφορία του. Επειδή δεν είναι απλά ένας δίσκος, είναι ένας θρίαμβος της ζωής. Δεν θέλω να βάλω στο μυαλό μου τι αριστουργήματα θα είχαμε ακούσει από τον Jason Becker αν ήταν υγιής, στα σχεδόν 30 χρόνια που μεσολάβησαν από την ασθένειά του. Απλά απολαμβάνω το νέο του άλμπουμ δίχως τελειωμό…
Σάκης Φράγκος
Τι σου είναι η δύναμη της ψυχής… Ένας άνθρωπος που οι γιατροί του έδιναν τρία έως πέντε χρόνια ζωής, καταφέρνει να ζει μέχρι και σήμερα. Ένας μουσικός εγκέφαλος, που όμοιός του δεν έχει εμφανιστεί στον πλανήτη δεκαετίες τώρα. Ένας άνθρωπος που η αρρώστια του δεν του επιτρέπει να μιλάει, να κινείται και να κάνει αυτό για το οποίο ο Θεός τον μπόλιασε με άπλετο ταλέντο. Να ερωτοτροπεί πάνω στη εξάχορδη αγαπημένη του. Συνεχίζει και «μιλάει», «γράφει» μουσική με ένα σύστημα υπολογιστή το οποίο και έφερε εις πέρας ο πατέρας του. «Έχει παγιδευτεί το σώμα μου και η ομιλία μου, όχι και το μυαλό μου», είχε δηλώσει το 1997, με την κατάσταση της υγείας του να παραμένει στάσιμη από τότε. Μην περιμένετε να μιλήσω για μουσική αυτή την εβδομάδα. Δεν μπορώ. Μόνο σεβασμός, δέος και άπλετη συγκίνηση για έναν άνθρωπο που παλεύει τα πάντα μόνος του ενάντια σε όλα. Είπαμε… ΔΕΟΣ!
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Επειδή ο χρόνος μας βοηθά στο να ξεχνάμε, είναι καλό που μας δίνονται αφορμές να ανατρέχουμε στο παρελθόν και να γράφουμε για καλλιτέχνες όπως ο Jason Becker. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια περισσότερο αναφερόμαστε στον Αμερικάνο βιρτουόζο, λόγω της ασθένειας που τον έχει καθηλώσει, παρά για την μουσική του. Με την κυκλοφορία του “Triumphant hearts” όμως, μας δίνει την διατυμπανίσουμε ότι πρόκειται για έναν από τους πιο ταλαντούχους κιθαρίστες που έχουν κοσμήσει τον μεταλλικό χώρο. Επιδραστικός ακόμα και με ελάχιστες κυκλοφορίες στην ταλαιπωρημένη καριέρα του. Πολύχρωμος σε ήχους και πολυποίκιλος στο μουσικό του ύφος, ο Becker ανήκει στην ελίτ μαζί με τους συνοδοιπόρους του Joe Satriani, Steve Vai, Richie Kotzen, Tony MacAlpine, Paul Gilbert, Greg Howe, Vinnie Moore και βέβαια τον παιδικό του φίλο Marty Friedman με τον οποίο ξεκίνησε στους CACOPHONY. Οφείλουμε πολλά στον Mike Varney που μέσω της δικής του Shrapnel, ρίσκαρε με πολλούς αντίστοιχούς καλλιτέχνες και ανέδειξε πολλούς που άλλοι δεν τολμούσαν να χρηματοδοτήσουν. Στο επερχόμενό του άλμπουμ, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε πολλούς φίλους του Becker να συμμετέχουν με το δικό τους ύφος σε νέες, δικές του συνθέσεις, για να μας πέσουν τα σαγόνια όχι μόνο λόγω ταχύτητας στο shredding αλλά και έμπνευσης, μελωδίας και συναισθήματος. Στοιχεία τα οποία ο Jason Becker διέθετε από μικρός. Άλλωστε στο ντεμπούτο των CACOPHONY ήταν μόλις 18 ετών, ενώ στο πρώτο του πραγματικό σόλο άλμπουμ, το κλασικό “Perpetual burn” ήταν 19! Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μας είχε δώσει μουσικά ο Becker αν του το επέτρεπε το σώμα του. Με τα φώτα του David Lee Roth στα 20 του χρόνια και τα πρώτα του βραβεία να έρχονται, όσο ο μουσικός κόσμος αποθέωνε το παίξιμό του, ενώ παράλληλα ο κολλητός του έμπαινε στους MEGADETH, πιστεύω πως μόνο ο ουρανός ήταν το ταβάνι του. Δεν είναι πολλοί οι κιθαρίστες που κυκλοφορούν δουλειές και μπορώ να τις απολαύσω, όσο αυτές του Becker, οπότε μέσα στην στενοχώρια μου για την σωματική κατάστασή του, μόνο χαρά μπορώ να νιώσω περιμένοντας το “Triumphant heart.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Το αγαπώ και το παραδέχομαι απεριόριστα το παιδί αυτό. Και δεν το κάνω από οίκτο, αλλά από αμέριστη παραδοχή. Χαμηλώνω το κεφάλι και τον σέβομαι τα μέγιστα. Ο Jason πάσχει από τη νόσο Lou Gehrig. Στη κατάστασή του άλλοι δεν μπορούν να ζήσουν καλά – καλά, αντ’ αυτού ο υπερ-ταλαντούχος αυτός μουσικός δεν έχει σταματήσει να συνθέτει μουσική και μάλιστα ιδιαιτέρως ποιοτική. Έστω και καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Το ταλέντο του, πολυπρόσωπο. Έγινε γνωστός όταν στο πανεπιστήμιό του κέρδισε το πρώτο βραβείο για τη διασκευή του στο τιτάνιο “Black star” του μεγάλου Yngwie Malmsteen, έπαιξε hard rock, κλασσικό heavy, power metal, neoclassical, συνεργάστηκε με μουσικούς μεγάλης αξίας, έδειξε πως και στα rhythm ‘n’ blues ήταν στο στοιχείο του… στα 20 του αντικατέστησε τον Steve Vai στη μπάντα του David Lee Roth σαν να ήταν μεσήλικας, φτασμένος μουσικός, σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Είχε θράσος, θάρρος, πίστη στις ικανότητές του και εμπιστοσύνη στο τεράστιο ταλέντο του. Τύχη δεν είχε στη ζωή του. Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και μάθετέ τον. Α! Και εκτός από τη δισκογραφία του (προσωπικές κυκλοφορίες και συνεργασίες) ακούστε και τα δύο tribute albums που κυκλοφόρησαν, τα “Warmth in the wilderness (A tribute to Jason Becker)”. Θα διαπιστώσετε πως πολλές φορές, κάποια πράγματα είναι πολύ πιο σημαντικά, απ’ όσο ήδη φαίνονται και πως κάποιοι καλλιτέχνες, απλά δεν αγγίζονται… Παικταρά μου, κουράγιο και δύναμη!
Δημήτρης Τσέλλος
Στο σκληρό ήχο, πολλοί μουσικοί παρά τις ασθένειές τους, συνεχίζουν να μην τα παρατάνε, παίρνοντας δύναμη από αυτό που τόσο αγαπάνε, εμπνέοντας μας στο έπακρο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού, τόσο ο Glenn Tipton (JUDAS PRIEST, διαγνωσμένος με Parkinson από το 2008 που αποσύρθηκε μόλις φέτος από τις συναυλίες), όσο και ο Jeff Beccera (POSSESSED, καθηλωμένος σε καροτσάκι από όταν πυροβολήθηκε στη πλάτη, κι όμως, συνεχίζει να είναι στις επάλξεις).
Ο Jason Becker όμως, με την ευλογία του εξωπραγματικού ταλέντου του στη κιθάρα και την κατάρα της ασθένειας ALS, συγκινεί όσο κανένας μουσικός. Και αυτό, διότι ενσαρκώνει το ψυχικό μεγαλείο του μουσικού που νιώθει ζωντανός γράφοντας νότες, μουσικά θέματα και τραγούδια, ακόμα κι όταν η κατάσταση του σώματος του το καθιστά αυτό φαινομενικά αδύνατο (θυμίζω, επικοινωνεί και συνθέτει μουσική μόνο με τα μάτια του ουσιαστικά).
Από το διπλό κιθαριστικό όργιο των CACOPHONY στα “Speed Metal Symphony” (1987) και “Go Off!” (1988), με τον πολύ Marty Friedman, και την απαρχή της προσωπικής του καριέρας με το “Perpetual Burn” (1988) (η πρώτη μου επαφή με το μεγαλείο του) ως και τις μέρες μας, ο BECKER καθηλώνει με την αντίληψη της μελωδίας, σύνθεσης και το αίσθημα ροής που βγάζουν οι δίσκοι του συνολικά και καθένα από τα τραγούδια του ξεχωριστά. Και αυτό εν τέλει, είναι που ξεχωρίζει τους μουσικούς, από τους αθλητές ταχύτητας shredders του κόσμου. Αγαπημένο μου κομμάτι; Το έμπα του ντεμπούτου του με το “Altitudes” γιατί είναι το τέλειο παράδειγμα όσων είπα παραπάνω. Αυτό που στο χωριό μου λέμε “second to none”.
Γιάννης Σαββίδης
Τον Jason Becker τον μάθαμε πρώτα ως το alter ego του Marty Friedman στους φοβερούς και τρομερούς CACOPHONY και αργότερα με εκείνο το καταπληκτικό “Perpetual burn” του 1988. Ηχογράφησε ένα άλμπουμ με τον David Lee Roth και η πορεία του φαινόταν κυριολεκτικά ασταμάτητη. Δυστυχώς όμως, η άτιμη ασθένεια του Lou Gehrig έβαλε τέλος σε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα. Έβαλε τέλος, είπα; Γράψτε λάθος. O Becker ακόμα και αυτή τη στιγμή, συνθέτει αδιάκοπα μουσική και κυκλοφορεί καινούργια δουλειά. Και προσέξτε, μιλάμε για έναν άνθρωπο που πλέον δεν κινείται, δεν μιλάει και επικοινωνεί με το περιβάλλον του με τα μάτια, με τη βοήθεια ενός συστήματος που επινόησε ο πατέρας του. Αλήθεια, καθήστε ένα λεπτό και αναλογιστείτε, πόση δύναμη ψυχής κρύβει κάτι τέτοιο… Και βέβαια δεν ήταν δυνατόν να μην με χαροποιήσει η είδηση ότι ο Becker κυκλοφορεί νέο δίσκο. Κάθε δίσκος από αυτόν τον άνθρωπο, είναι μια απόδειξη ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι ακατόρθωτο. Και για μένα ο Becker δείχνει μια απίστευτη θέληση για ζωή και δεν μπορώ παρά να κλίνω το γόνυ μπροστά του με περίσσιο σεβασμό…
Θοδωρής Κλώνης
Jason Becker: ένα όνομα που όσοι ασχολούνται έστω και λίγο πιο ενεργά με τον metal χώρο, τον ξέρουν σίγουρα. Ένα μεγάλο ταλέντο που πάνω στην καίρια στιγμή παίρνει μεταγραφή στην μπάντα του David Lee Roth και φαίνεται έτοιμος να μπει στα μεγάλα σαλόνια.
Μια εβδομάδα αργότερα θα διαγνωσθεί με την ασθένεια του Lou Gehrig κι ενώ καταφέρνει να ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις, δεν μπορεί να είναι παρών στην περιοδεία.
Μια τραγωδία σε μια στιγμή που η τύχη φαίνεται να χαμογελά. Τι ειρωνεία;
Η ιστορία του Jason Becker έχει γίνει ταινία με τίτλο “Not dead yet” . Θυμάμαι πως την είχαμε δει στις νύχτες πρεμιέρας και μετά το τέλος είχαμε μείνει μουδιασμένοι και αποσβολωμένοι από την γενναιότητα , το θάρρος και την αγάπη για την ζωή αλλά και την μουσική που έδειχνε ο Jason Becker.
Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί πως μπορεί να είναι η ζωή καθηλωμένος σε ένα καρότσι να μπορείς να κουνάς μόνο τα μάτια σου. Δεν υπάρχουν λόγια, και μόνο που το βλέπεις ανατριχιάζεις. Ποια δύναμη βρίσκει και τι σθένος δείχνει 22 χρόνια τώρα αυτός ο άνθρωπος -μουσικός ώστε να μπορεί να συνθέτει ακόμα μουσική με το μυαλό του και να μας την παρουσιάζει;
Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί το νέο του album “Τriumphant hearts”. Δεν θα γράψουν γι΄ αυτό τα μεγάλα sites, ούτε τα διάσημα περιοδικά. Θα τον ακούσουν όμως αυτοί που μπορούν να εκτιμήσουν την προσπάθεια ενός ανθρώπου να μπορεί να εκφραστεί, όταν όλα τα υπόλοιπα έχουν χαθεί. Jason Becker: Not dead yet στα σίγουρα.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Δεν θα γράψω εδώ για το ψυχικό σθένος και το μεγαλείο του Jason Becker. Πιστεύω πως ό,τι μπορεί να ειπωθεί για το πώς έχει χειριστεί το ALS και το πόσο μεγάλη πηγή έμπνευσης αποτελεί έχουν ήδη γραφτεί. Εγώ απλά θέλω να σταθώ στο πόσο μοναδικός μουσικός ήταν και παραμένει παρ’ όλες τις αντιξοότητες. Το παίξιμό του είναι πραγματικά τόσο μοναδικό και ιδιότροπο, που λογικό ήταν που συνταίριαξε με τον επίσης τιτάνα και ιδιότροπο Marty Friedman και έφτιαξαν τους CACOPHONY που άφησαν εποχή άσχετα του ότι δεν κράτησαν πολύ. Ως σόλο καλλιτέχνης μεγαλούργησε και πολύ γρήγορα και σε επίσης νεαρή ηλικία ανέβηκε ψηλά στην ιεραρχία των ιερών τεράτων της εξάχορδης, αφήνοντας ακόμα και καταξιωμένους μουσικούς με κατεβασμένο σαγόνι με την τεχνική, δεξιοτεχνία και μοναδική αίσθηση μελωδίας που διακατείχε το παίξιμο του. Αν δεν σου σηκώνονται οι τρίχες κάγκελο με τις μελωδίες και το απύθμενο συναίσθημα του “Altitudes” κάτι μάλλον δεν πάει καλά διότι αυτό που κάνει ο Becker είναι από άλλο πλανήτη… Είναι βαθυστόχαστη ποίηση που σου αγγίζει τα εσώψυχα. Δε με πιστεύετε; ακούστε παρακάτω για να καταλάβετε. Το ίδιο νιώθω όταν ακούω και το καινούργιο κομμάτι “Valley of fire” στο οποίο συμμετέχουν ένα μάτσο κιθαρίστες μέχρι και τον Joe Bonamassa για να τιμήσουν τον σπουδαίο αυτό μουσικό που προσέφερε τα μέγιστα στη μελέτη της ηλεκτρικής κιθάρας όσο και στη Heavy Metal μουσική και σε οπαδούς σαν εμένα.
Φίλιππος Φίλης
Με τον Jason Becker είμαστε συνομήλικοι, σχεδόν. Όμως μια μέρα της ζωής του, δεν συγκρίνεται με ολόκληρη την δική μου κι έχω ζήσει αρκετά. Παιδί-θαύμα, μας έμαθε ότι η shred κιθάρα έχει θέση στο metal, παρέα με τον κολλητό του φίλο και κιθαρίστα Marty Friedman. Δύο άλμπουμ κυκλοφόρησαν οι CACOPHONY και ήταν αρκετά για να παραμιλήσουμε, με αυτό το δίδυμο το ορμώμενο από τις Η.Π.Α. Όμως όσοι είδαν ένα ακόμη shredder στο πρόσωπο του, διαψεύστηκαν, μέσα από τις προσωπικές δουλειές του. Με έμφαση στην κλασική του παιδεία και την μελέτη του Νικολό Παγκανίνι (κοινή αγάπη με τον Σουηδό… ένας είναι ο Σουηδός), ο Becker έδωσε μαθήματα ταχύτητας, μελωδίας και συναισθήματος που φέρνουν αρκετά στο μυαλό, μια μίξη Michael Schenker και Allan Holdsworth, Steve Vai, αναφορικά με τις πιο τζαζ επιρροές του.
Η ώρα που έλαμψε και ήταν ταυτόχρονα η ώρα της δύσης του, είναι η ώρα που έσωσε την σε περιδίνηση καριέρα του David Lee Roth, μ’ ένα άλμπουμ, που εισήγαγε blues, jazz, swing στοιχεία, με ένα τρόπο τόσο άνετο, που μας έκανε να πιστέψουμε ότι ο Roth μπορούσε πραγματικά να τραγουδήσει. Αλλά κάπου εκεί σταματά ο θαυμασμός στον κιθαρίστα και αρχίζει ο ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ στον ΑΝΘΡΩΠΟ. Η διάγνωση του με ALS, στα 20 του χρόνια και ότι όλοι τον ξέγραψαν, δεν τον έκανε να το βάλει κάτω. Με τη βοήθεια της οικογένειάς του, συνέχισε να επικοινωνεί, αλλά και να συνθέτει και η μουσική κοινότητα (προς τιμή της) στάθηκε δίπλα του. Το ντοκιμαντέρ “Not dead yet” άγγιξε και τον πιο σκληρόκαρδο κι έκανε τα προσωπεία να πέσουν. Σήμερα ο Jason Becker καταφέρνει να κυκλοφορήσει ακόμη μια δουλειά. Δείγματα της , έχουμε ήδη ακούσει και αν σκεφτεί κανείς ότι συνθέτει με κινήσεις των βλεφάρων… απλά μένεις άφωνος.
Εγώ προσωπικά, κάθε μέρα που ξυπνώ και γκρινιάζω τον σκέφτομαι, ακούω αν βρω χρόνο λίγη από τη μουσική του και συνεχίζω, γιατί ο Jason Becker πέραν από λαμπρός κιθαρίστας και μουσικός είναι πλέον συνώνυμο της ανθρώπινης δύναμης ένας μουσικός Φειδιππίδης, αν και ελπίζω η ώρα του βιολογικού του τέλους να αργήσει πολύ. Τα λόγια είναι λίγα και αδύναμα να περιγράψουν, το φαινόμενο Becker, μόνο το μουσικό κομμάτι και αυτό δύσκολα. Ας αφήσουμε τις μελωδίες του, να μας ταξιδέψουν…
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Με τις solo δουλειές από κιθαρίστες ποτέ δεν τα πήγαινα καλά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχω πολύ αγαπημένους δίσκους από καλλιτέχνες όπως ο Satriani ή ο Vai. Σε αντίθεση με πολύ κόσμο που ήρθε σε επαφή με την μαγεία του Jason Becker από τους CACOPHONY, εγώ έπεσα επάνω στην μουσική του όταν ένας φίλος μου χάρισε τον δίσκο “Perpetual burn”, που εύκολα είναι μία από τις αγαπημένες μου solo δουλειές ενός κιθαρίστα. Δυστυχώς η περίεργη και σπάνια νόσος που χτύπησε τόσο βάναυσα αυτόν τον άνθρωπο είναι μία τραγωδία. Ακούγοντας όμως τραγούδια όπως το “Valley of fire” που κυκλοφόρησε πρόσφατα, το οποίο έχει γραφτεί, όπως και πολλά άλλα δικά του, μόνο με την δύναμη του μυαλού του, γεμίζεις τόσο πολύ με θαυμασμό προς το πρόσωπο του και για εμένα άνθρωποι σαν τον Becker, μόνο θετικό παράδειγμα μπορούν να είναι για όλους μας.
Δημήτρης Μπούκης
