Ωραίο όνομα έχει διαλέξει τούτη δω η μπάντα. Σου «γεννά» την επιθυμία να ακούσεις τη μουσική τους. Όπως τότε, στην εποχή της «ολίγης από ενημέρωση» (πως λέμε «ολίγη από γιουβέτσι»), που ένας δίσκος ή ένα συγκρότημα σε κέρδιζε από το όνομα, τους τίτλους των τραγουδιών και το εξώφυλλο. «Το συγκρότημα των μαύρων Stratocasters” λοιπόν. Stratocaster… Οι ρίζες του σκληρού ήχου, τα ένδοξα 70’s… Από Clapton σε Gilmour και Blackmore και πίσω… Κοίτα τώρα που νοσταλγώ εποχές που δεν έζησα!
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε σαφέστατα θετική εντύπωση, είναι το πόσο προσεγμένο είναι το όλο artwork του “Absence”. Μου θύμισε κάτι από εκείνες τις μνημειώδεις μέρες των BLACK SABBATH, RAINBOW, PINK FLOYD, τόσο στο σχέδιο, όσο και στα χρώματα… Πραγματικά, άψογη δουλειά. Το δεύτερο ήταν καθαρά ηχητικό. Η παραγωγή είναι υποδειγματική. «Ζεστή», όπως πρέπει να είναι εκείνες οι παραγωγές που θέλουν να βγάλουν προς τα έξω το συναίσθημα των 70’s. Όλα τα όργανα ακούγονται ισορροπημένα. Ποτέ δεν θα μείνει πίσω το μπάσο για παράδειγμα, όταν πρέπει να σολάρει η κιθάρα. Το τρίτο αφορά μεν πάλι το ηχητικό κομμάτι, αλλά η αναφορά εδώ έχει να κάνει στη μουσική αυτή καθαυτή. Είναι λοιπόν σαν να αποφάσισαν να φτιάξουν μια μπάντα μέλη των PINK FLOYD, ELOY, LED ZEPPELIN (στο εισαγωγικό “Nostalgia” ακούς τον Page ουρανοκατέβατο), RAINBOW και EARTH BAND, και δημιούργησαν τον δίσκο αυτόν. Μελαγχολικό και «ταξιδιάρικο» το μουσικό περιεχόμενο του “Absence”, όπου δίπλα στη Stratocaster και το «μουρμουρητό» μπάσο θα ακούσεις λατρεμένους ήχους από Hammond B3 και Mini Moog… Καταλαβαίνετε τώρα όλοι οι φίλοι της «ζεστασιάς» που μας χάριζε απλόχερα ο Jon Lord, ο Rick Wakeman και ο Manfred Mann, τι συμβαίνει εδώ…
Το μόνο σημείο που θεωρώ πως «κόβει» από το τελικό αποτέλεσμα, είναι τα φωνητικά. Στο συγκρότημα, πλην του μπασίστα Βασίλη Κοσκινά, τραγουδούν όλοι. Ο κιθαρίστας Νίκος Σελλάς, ο πληκτράς Αλέξης Σωτηριανός και ο drummer Κώστας Σουέρεφ. Πόσο θα ήθελα ώρες – ώρες μια μεστή, bluesy φωνή να τραγουδά αυτά τα τόσο όμορφα κομμάτια… από την άλλη όμως, με την υπάρχουσα «οπτική», η μπάντα προσεγγίζει τη νοοτροπία των PINK FLOYD και CAMEL (άλλη μια μεγάλη τους επιρροή), που θέλει τον τραγουδιστή χαμηλών τόνων να αφήνει τον πρώτο λόγο στα όργανα… και αυτό σβήνει τις όποιες αδυναμίες.
Πανέμορφο άλμπουμ. Ιδανικό για τις πολύ «μεγάλες» ώρες, ή τις πολύ «μικρές». Ιδανικό επίσης για να χαλαρώσετε με ένα ποτήρι κρασί, αγκαλιά με το ταίρι σας. Χωρίς εξάρσεις, χωρίς εντάσεις… η πεμπτουσία του προοδευτικού rock, σε πενήντα λεπτά της ώρας… Μπράβο, πολλά μπράβο στα παιδιά από τη Κέρκυρα. Γνωρίστε τους THE BLACK STRAT BAND εδώ:
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
