Πέντε χρόνια πέρασαν από το προηγούμενο album τους και οι Αθηναίοι πρωτοπόροι του τεχνικού death/thrash επιστρέφoυν με τον τρίτο τους δίσκο. Σε αυτό το δίσκο δεν έχει ηχογραφήσει τα τύμπανα ο μέγιστος Γιώργος Κόλλιας (NILE), αλλά ο «πιο καλός μαθητής» του. Πραγματικά ο Δευκαλίων Δήμος έχει δώσει έναν διαφορετικό προσανατολισμό στο rhythm section μαζί με τον Γιώργο Σκάλκο (DEAD CONGREGATION) στο μπάσο. Μαζί έχουν πετύχει να δημιουργήσουν το κατάλληλο υπόβαθρο για να αναδειχτούν οι συνθέσεις του τρομερού δίδυμου Δημήτρη Τούρα και Μιχάλη Παπαδόπουλου.
Στα δύο πρώτα albums ο Γιώργος Κόλλιας έδωσε με το παίξιμο του ένα εξαιρετικά πολύπλοκο rhythm section, το οποίο ήταν αναμενόμενο να πρωταγωνιστεί. Σε αυτό το album τα τύμπανα πλαισιώνουν τις συνθέσεις και ακολουθούν σε ρυθμούς τις κιθάρες. Σε ανάλογο πλαίσιο κινείται και το μπάσο, το οποίο επεκτείνει τον ήχο τους, προσδίδοντας βάθος και όγκο στο rhythm section. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το “Memory hoax”, στο οποίο μπάσο και τύμπανα ακολουθούν κατά πόδας τις κιθάρες, που είτε παίζουν ρυθμικά, είτε σολάρουν, είτε επιδίδονται σε lead παροξυσμό.
Ένα ακόμα στοιχείο που χαρακτηρίζει το “Iridium” είναι οι φωνητικές γραμμές, που αναδεικνύουν τις συνθέσεις σε μεγάλο βαθμό. Ο βραχύρυθμος του Δημήτρη Τούρα δένει αρμονικά με τα drop down των ρυθμών τους, φτάνοντας στο σημείο να θέλετε να τραγουδήσετε με μένος μαζί του τα φωνητικά μέρη του “A face unknown”. Πραγματικά αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα και στο “Astral oblivion”.
Αλλά οι CEREBRUM είναι το κιθαριστικό δίδυμο τους και εδώ κάνουν κυριολεκτικά όργια, φτάνοντας στα επίπεδα του Chuck Schuldiner των “Individual thought patterns” και “Symbolic”. Ακούστε το “Euphoric control” και ίσως αναφωνήσετε μαζί μου για το πόσο πιο κοντά στους DEATH μπορεί να ακουστεί ένα συγκρότημα στις μέρες μας. Προσοχή! Οι CEREBRUM έχουν επιρροές και όχι αναφορές, οπότε μην περιμένετε να ακούσετε ένα album στο ύφος των DEATH. Αντίθετα θα θαυμάσετε τα διαρκώς εμβόλιμα lead κιθαριστικά θέματα, τα οποία μεγενθύνονται από το τρομερό rhythm section. Η δομή των κομματιών είναι επίσης διαφορετική από κομμάτι σε κομμάτι! Αξιοθαύμαστο στοιχείο είναι το πόσο συμπυκνωμένα ακούγονται τα μέρη του δίσκου, τα οποία δεν ξεπερνάνε τα 4 λεπτά και λίγα δευτερόλεπτα, γεγονός που θα σας προτρέψει να ακούσετε ολοκληρωμένες και όχι ξεχειλωμένες συνθέσεις – ακόμα και το instrumental ακολουθεί αυτή τη λογική, ξεπερνώντας κατά 3 δευτερόλεπτα το 1 λεπτό διάρκειας! Για εμένα αυτή είναι και η μεγαλύτερη αρετή του “Iridium”: Σε αναγκάζει να το ακούσεις ξανά και ξανά για να αντιληφθείς τις συνεχείς και εμπνευσμένες εναλλαγές των ρυθμών, τις καίριες παύσεις, την riff after riff μεθοδολογία τους και την έφεση τους να εισάγουν φωνητικές γραμμές εκεί που άλλες μπάντες δεν θα μπορούσαν καν να σκεφτούν να βάλουν ανάλογες!
Για τον ήχο του δε χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω από το γεγονός ότι οι ίδιοι ανέλαβαν τα πάντα, διαμορφώνοντας έναν ήχο που βάζει τα γυαλιά σε όλα τα αντίστοιχα σχήματα της εποχής μας. Εκπληκτικός διαχωρισμός οργάνων και φοβερή ενέργεια λες και ακούς εκείνη τη στιγμή να παίζουν μπροστά σου!
Το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο πολύς Costin Chioreanu!
Ε τι άλλο να πω; Αντίθετα από εκείνους το ξεχείλωσα και δεν πρέπει να πω παραπάνω για έναν δίσκο-κόσμημα στην ιστορία του ευρύτερου τεχνικού extreme metal! Ακούστε τον ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!
9,5/10
Λευτέρης Τσουρέας
