Πέντε χρόνια μετά το αρκετά καλό “Omniscient”, οι Αμερικανοί βετεράνοι επιστρέφουν με νέο δίσκο και ανανεωμένη σύνθεση. Νέος δίσκος που ονομάζεται “The God machine”, και νέα σύνθεση η οποία είναι το λιγότερο ενδιαφέρουσα! Ο λόγος, ή μάλλον, οι λόγοι; Πρώτον και κυριότερον, το μικρόφωνο πια κρατάει ο συμπατριώτης μας Δημήτρης Λιαπάκης, γνωστός από τους MYSTIC PROPHECY, VALLEY’S EVE και DEVIL’S TRAIN. Δεύτερον, επιστρέφουν στο συγκρότημα και τυπικά οι John Tarascio (τύμπανα) και Jon Paget (κιθάρα), αναβιώνοντας τις ημέρες του “Inner ascendance” και του “The Goddess principle”. Η αλήθεια είναι πως όταν έμαθα την αλλαγή στη θέση του τραγουδιστή, ήμουν πολύ περίεργος να δω πως θα ταιριάξει ο Λιαπάκης με τους STEEL PROPHET. Βλέπεις, η μπάντα από το L.A είχε συγκεκριμένο μουσικό προσανατολισμό και έναν εξαιρετικό τραγουδιστή, τα οποία της είχαν δώσει έναν trademark ήχο και ένα πολύ καλό status όλα αυτά τα χρόνια…
Ως οπαδός του group, οφείλω εδώ να κάνω μια μικρή αναδρομή, για να καταλάβετε καλύτερα την πορεία του. Οι STEEL PROPHET ξεκίνησαν ως ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα σχήματα στον χώρο του αμερικανικού power metal. Από το “Inner ascendance” demo κυρίως ως και το έπος του “Dark hallucinations”, με ενδιάμεσες στάσεις στα “The Goddess principle” και “Into the void”, οι Καλιφορνέζοι κατέθεσαν μια σειρά δίσκων που το μουσικό τους στίγμα ξεκινούσε από τους FATES WARNING της John Arch περιόδου, περνούσε μέσα από μια διαδρομή την οποία είχαν προηγουμένως τρέξει οι METAL CHURCH και οι SANCTUARY και έφταναν σε μια ηρωική doom γραμμή τερματισμού, όπου τους περίμεναν μπάντες σαν τους SOLITUDE AETURNUS. Όλα αυτά με έναν τρομερό τραγουδιστή, τον θεό Rick Mythiasin. Από το “Messiah” και μετά, οι ετερόκλητες επιρροές έδωσαν χώρο στις ξεκάθαρες US power αναφορές και ο ήχος έγινε πιο βατός, πιο απλός, πιο speed-άτος, αλλά εξίσου ποιοτικός. Με sci-fi θεματολογία, διπλές κιθάρες που προσκυνούσαν τους IRON MAIDEN και σταθερά τον Mythiasin στα φωνητικά να παραδίδει ερμηνευτικά μαθήματα, εκτός του “Beware” όπου και τραγούδησε ο Nadir D’Priest, οι STEEL PROPHET μπορούν να υπερηφανεύονται για την μουσική τους αλλά και να μην μακαρίζουν ιδιαίτερα την τύχη τους, αφού τους έφερε να ντεμπουτάρουν το 1995 αντί του 1985. Είναι σίγουρο πως αν το “The Goddess principle” είχε κυκλοφορήσει το 1985, θα μιλούσαμε επί διαφορετικής βάσης δεδομένων τώρα.
Αλλά ας αφήσουμε την ρετροσπεκτίβα και ας επικεντρωθούμε στο 2019, όπου οι Αμερικανοί κάνουν μια γενναία «στροφή». Ξεχνάμε τον μέχρι προσφάτως χαρακτηριστικότατο ήχο τους και ακούμε μια εντελώς νέα προσέγγιση. Οι σύγχρονοι STEEL PROPHET χρωστούν πολλά στον Λιαπάκη. Τελεία και παύλα. Ο αρχηγός Steve Kachinsky το έπιασε το νόημα. Ο Δημήτρης και φωνάρα έχει, και εξαιρετικός παραγωγός είναι, οπότε πως τον εκμεταλλεύεται κανείς; Μα φυσικά αναθέτοντάς του τον ήχο και όσον αφορά το καθαρά μουσικό κομμάτι, αλλάζοντας το στυλ της μπάντας του. Τολμώ να πω πως εδώ έχουμε μια αλλαγή όπως αυτή που έκανε ο Weikath όταν πήρε τον Deris. Ακούγοντας λοιπόν το “The God machine”, κάποιος που έχει ακούσει έναν (1) δίσκο του Ατσαλένιου Προφήτη και έναν (1) των MYSTIC PROPHECY, κατανοεί αμέσως πόσο η δεύτερη μπάντα επηρέασε την πρώτη. Το US power υποχωρεί και δίνει άπλετο χώρο στο κλασσικό heavy, το υπέρβαρο, με τα ογκωδέστατα riffs και τα μεγάλα hooks. Κάπου εκεί θα κάνει αισθητή την παρουσία του όπου αυτό επιβάλλεται, όπου το επιτάσσει η εκάστοτε σύνθεση. Επιπροσθέτως, η έλευση του Λιαπάκη θα φέρει κάτι και από τους DEVIL’S TRAIN, καθώς η μπάντα τολμά να μπολιάσει την μουσική της και με hard rock «μπόλια», απολύτως επιτυχημένα θα έλεγα.
Ο δίσκος ξεκινά «τραίνο», με το ομώνυμο και τα “Crucify” και “Thrashed relentlessly” να αποτελούν ιδανικό πολιορκητικό κριό ώστε να κάμψουν γρήγορα τις άμυνές μας. Το “Dark mask (Between love and hate)” είναι καρφί σύγχρονοι SAXON και TYGERS OF PAN TANG, δυναμικό, «αεράτο», με χαρακτηριστικότατο NWOBHM riff, ενώ η πραγματική αποκάλυψη είναι το “Damnation calling”. Το καλύτερο BLACK SABBATH κομμάτι που δεν έγραψε ο Iommi από το “Cross purposes” και μετά, ένας mid tempo επικός ύμνος με μεγαλοπρεπές refrain και πελώριο χαρακτήρα, βγαλμένος από το “Headless Cross”. Κατά προσωπική άποψη, το καλύτερο του δίσκου. Το US metal επιστρέφει απαστράπτον στο “Soulhunter”, το “Buried and broken” μου θύμισε τα λυρικά κομμάτια των PRIMAL FEAR, ο Bruce και ο Rob πολύ θα ήθελαν να είχε συμπεριληφθεί το “Lucifer – The Devil inside” σε κάποια από τις προσωπικές τους κυκλοφορίες. Από την άλλη το “Fight, kill” καίτοι καλό δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ενώ το “Life = Love = God machine” θέλει λίγο χρόνο να το δεχτείς. Hard rock κομμάτι, με heavy παραγωγή και ένα ωραίο riff που μου θυμίζει το “Narita” των RIOT, δεν έχει και ιδιαίτερη σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο η αλήθεια είναι και αυτό ίσως το αφήσει λίγο πίσω σε σχέση με τα υπόλοιπα τραγούδια.
Επίλογος.
Σας τα ξαναλέω για να μην λέτε πως δεν σας τα είπα: όποιος θεωρεί πως οι STEEL PROPHET έπρεπε να κυκλοφορήσουν ένα ακόμη “The Goddess principle” (ΕΠΟΣ) και να συνθέτουν τραγούδια αυστηρά σαν το “Sleep or despair” (ΥΜΝΟΣ), λυπάμαι, πιθανότατα και να απογοητευτεί. Όποιος όμως από σας αναζητά την ποιότητα απ’ όπου και αν προέρχεται και κυρίως, σε όποιον αρέσουν οι αλλαγές, αυτός ο δίσκος θα αποτελέσει ιδανική παρέα για πολλές ακροάσεις. Για τους οπαδούς των MYSTIC PROPHECY και γενικά του heavy metal πολλών οκτανίων, ορίστε το νέο σας φετίχ. Φέρτε μου τώρα μια λεκάνη με νερό, να νίψω τας χείρας μου και να βάλω ένα ωραιότατο
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
Αγοράστε το άλμπουμ από το Music Megastore
