Αυλαία και για το φετινό Release festival με τον αέρα να αλλοιώνει αισθητά τον ήχο όλων των συγκροτημάτων. Τα τρία ελληνικά groups τα πήγανε περίφημα και το κοινό είχε συρρεύσει από νωρίς το απόγευμα για να τα δει και να τα χειροκροτήσει. Οι ANTHRAX επιβεβαίωσαν τη φήμη τους ως live μπάντα που σκοτώνει όταν έχει τον drummer και mastermind της, ενώ οι DISTURBED ήταν οι headliners της βραδιάς με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε όλα τα επίπεδα, καταφέρνοντας να ικανοποιήσουν τους πολυάριθμους οπαδούς τους. Οι, περίπου, 8.000 fans του σκληρού ήχου σίγουρα θα έχουν πολλά να θυμούνται από αυτή τη βραδιά.
Οι BREATH AFTER COMA είχαν τον άχαρο ρόλο να ζεστάνουν – μεταφορικά γιατί ο ήλιος έκαιγε κυριολεκτικά στις 17:30 που βγήκαν – το κοινό που ήταν αρκετό αναλογικά για την ώρα! Τα πήγανε περίφημα και είχαν σύμμαχο τους και τον καλό ήχο, ο οποίος τους βοήθησε να αναδείξουν τις αρετές του heavy rock υλικού τους. Στο μισάωρο που είχαν στη διάθεσή τους παρουσίασαν κομμάτια από τις δύο κυκλοφορίες τους (“Breath after coma” EP, “Leaders”) με τον frontman τους, Ορέστη, να κερδίζει το χειροκρότημα του κόσμου για την ενέργεια που είχε! Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας απέδιδαν τα μέρη τους με σχετική άνεση, συμβάλλοντας σε ένα τελικό αποτέλεσμα που μόνο θετικές εντυπώσεις είχε να δώσει σε όσους ήταν εκεί. Όσοι είστε fan του alternative heavy rock ήχου αξίζει τον κόπο να τους ψάξετε αν δεν τους γνωρίζετε.
Λευτέρης Τσουρέας
Μετά τους BREATHE AFTER COMA κι ενώ ο ήλιος έκαιγε ακόμα, με καπελάκι και γυαλιά ηλίου, τραβήχτηκα μπροστά να δω τους αγαπημένους μου, NEED. Άσχετα αν –προσωπικά- θεωρώ ότι θα έπρεπε να παίξουν λίγο αργότερα, αυτό δεν έχει καμία σημασία, διότι πολύ απλά η απόδοσή τους ήταν καταπληκτική. Το πρώτο που παρατήρησα ήταν τα μπλουζάκια “Rise Evolve” που φορούσαν κάποια μέλη του σχήματος και παρέπεμπαν ευθέως στους MOTHER OF MILLIONS και τον αδικοχαμένο Μάκη Τσαμκόσογλου, με αυτό όμως θα ασχοληθούμε λίγο παρακάτω…
Στη συνέχεια, αυτό που παρατήρησα ήταν ότι ο κόσμος ήταν αισθητά περισσότερος απ’ ότι είναι συνήθως τέτοιες ώρες σε καλοκαιρινά φεστιβάλ και πάρα πολλοί από τους παρευρισκόμενους ήταν μπροστά από την σκηνή και δεν έψαχναν για σκιά, κάτι που δείχνει τη διεισδυτικότητα του σχήματος και της μουσικής του στον κόσμο. Άνετα πάνω από 1000 άτομα παρακολουθούσαν τους NEED να κάνουν μία σεμιναριακή εμφάνιση, χωρίς να κουράσουν κανέναν, παρότι το setlist τους αποτελούνταν από 5 τραγούδια και είχε διάρκεια 40 λεπτά (do the math για τον μέσο όρο διάρκειας των κομματιών).
Σούπερ προβαρισμένοι, το ίδιο καλοί με την τελευταία φορά που τους είδα με τους PAIN OF SALVATION (τι σύμπτωση, πάλι με τους MOTHER OF MILLIONS ήταν), με τον τραγουδιστή τους, Γιάννη Βογιαντζή, να αποδίδει τέλεια τα τραγούδια και να είναι αεικίνητος, όπως πάντα, επί σκηνής, με τρομερό αέρα. Στα συν, επίσης και η τρομερή διάθεση του κιθαρίστα, Γιώργου Τζαβάρα, που κέρδισε τις εντυπώσεις με τις συνεχείς γκριμάτσες του (με μοναδικό «φάουλ» 1-2 φορές που μιλούσε «πάνω» στις ατάκες του τραγουδιστή!!!).
Νομίζω ότι το highlight της συναυλίας, ήταν η αφιέρωση του “Mother madness” στον πολύ καλό φίλο του σχήματος, τον Μάκη Τσαμκόσογλου, μ’ ένα καταπληκτικό tribute video που εμφανίστηκε στα video wall… Απορώ πως μπόρεσε το συγκρότημα να αποδώσει το συγκεκριμένο κομμάτι με τέτοια συναισθηματική φόρτιση. Οι NEED είναι σχήμα παγκοσμίου βεληνεκούς. Τα έχουμε πει και θα τα ξαναλέμε και περιμένω την επόμενη φορά που θα τους ξαναδώ (ή μήπως να βγάλουν νέο δίσκο;)
Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ για να εμφανιστούν οι SiXforNine στη σκηνή. 19.45 νταν, εφόρμησαν και η περιέργειά μου ήταν κυρίως στο να δω πως θα διαχειριζόταν τον ρόλο του ως frontman, ο Fotis Benardo, ο οποίος για πολλά χρόνια ήταν συνηθισμένος στην «άνεση» που του έδινε το drum kit των SEPTICFLESH, αφού ήταν «αποκλεισμένος» εκεί πίσω, χωρίς πολλά περιθώρια να δείχνει τον εαυτό του… Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ… Από πλευράς κίνησης, ήταν αποστομωτικός. Ξέρετε, όταν παίζεις κάποιο όργανο και δεν κρατάς μόνο ένα μικρόφωνο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις τι θα κάνεις και βασικά πως θα κουνάς τα χέρια σου επί σκηνής (ρωτήστε και τον Hansi Kursch των BLIND GUARDIAN πόσα χρόνια του πήρε να βρει τη λύση στο ερώτημα αυτό, απ’ όταν άφησε το μπάσο!!!).
Κοιτάζοντάς τον από μακριά, νόμιζα ότι είχαμε μπροστά μας τον Sebastian Bach (ex-SKID ROW). Ψηλός, με ξανθό μακρύ μαλλί και αδύνατος, δεν ήθελε και πολύ να κάνεις τον συνειρμό. Πολύ δυναμικό το εναρκτήριο “Every cloud has a silver lining”, που ανοίγει τον επερχόμενο δίσκο τους, “Parallel universe”, νομίζω όμως ότι έφτανε τη φωνή του Φώτη στα όριά της και χρειαζόταν λίγο περισσότερο ζέσταμα, χωρίς να είναι μέτριος πάντως.
Οι μουσικοί των SiXforNine, έχουν χρόνια εμπειρίας στο σανίδι και δεν άφησαν την ευκαιρία τους να πάει ανεκμετάλλευτη. Έχοντας στις αποσκευές τους έναν από τους καλύτερους δίσκους για το 2019, που κυκλοφορεί τον άλλο μήνα, ταίριαζαν κουτί με τους DISTURBED, όμως –προς έκπληξή μου- έκαναν ένα πολύ ευχάριστο tribute στους ANTHRAX, παίζοντας ένα μικρό μέρος του “Got the time”, προκαλώντας έναν ψιλοπανικό!!!
Δεν έχουμε πολλά γκρουπ σαν τους SiXforNine. Συνδυάζουν τους STONE SOUR και το αμερικάνικο rock, ακόμα και με prog στοιχεία και μπορούν να αποδώσουν την μουσική τους πολύ καλά και σε live περιβάλλον. Κάπως έτσι έκλεισε μία εξαιρετική τριάδα ελληνικών σχημάτων, προτού περάσουμε στο κυρίως πιάτο του φεστιβάλ και τους ANTHRAX που παραμόνευαν να μας πάρουν τα σκαλπ…
Σάκης Φράγκος
Μετά από τρείς μεστές και διόλου ευκαταφρόνητες ποσοτικά εμφανίσεις των δικών μας συγκροτημάτων –όπου οι NEED απέδειξαν ότι εκτός από μεγάλοι παιχταράδες είναι ακόμα μεγαλύτεροι άνθρωποι, όσοι ήσασταν εκεί ξέρετε γιατί- είχε έρθει η ώρα της ατραξιόν όλου του Release Athens όπως αποδείχτηκε περίτρανα. Όχι δεν ήμουν παρών σε όλες τις ημέρες, αλλά όποιος προσπαθήσει να με πείσει ότι είτε οι CLUTCH είτε οι MANOWAR έκαναν εμφάνιση ανάλογη μ’ αυτή των ANTHRAX, μάλλον έχω πολλά ισχυρά τεκμήρια να μην τον πιστέψω. Ξεκάθαρα τα πράγματα σε όσους γνωρίζουν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις στην 36ετή δισκογραφική τους παρουσία. Μπάντα που έχει δώσει πάνω από 2.000 και βάλε συναυλίες, με κάθε της εμφάνιση να είναι ορισμός της αδρεναλίνης. 4η φορά στη χώρα μας, 5η για μένα προσωπικά καθώς τους πέτυχα κανα-δυο φορές και στο εξωτερικό (και πάντα με άλλη σύνθεση), κάθε φορά όμως μοιάζει σαν την πρώτη φορά, εκείνη την ιερή πρώτη φορά το 2005 στη Μαλακάσα που ξερίζωσαν τα παρτέρια και αναποδογύρισαν το τρισκατάρατο για πολλούς χωράφι της περιοχής. Η ώρα είναι ήδη 9, με χαλί το “The number of the beast” των IRON MAIDEN, οι πιο αγαπητοί Νεοϋορκέζοι του μεταλλικού κοινού εφορμούν στη σκηνή παίζοντας την εισαγωγή του θρυλικού “Cowboys from hell” των PANTERA.
Το κοινό που παραδόξως είναι πολύ περισσότερο για τους μεγάλους Αμερικάνους απ’ όσο αρκετοί πιστεύαμε αρχίζει να ξεφεύγει, μπαίνει το riff του “Caught in a mosh”, αρχίζουν οι αθλοπαιδίες και καταλαβαίνω ότι θα είναι όμορφη νύχτα στο σωστό μέρος από το γεγονός ότι ένα παλικάρι μπροστά μου την έφαγε τόσο γεμάτα που η μύτη του στάζει αίμα σαν βρύση. Ανοίγουν άμεσα κύκλοι –όπως πρέπει δηλαδή- ο Charlie Benante στα τύμπανα δίνει το σύνθημα και αποδεικνύεται όλο το βράδυ ηγέτης πίσω από τα δέρματα. Αρκετοί κωλοτούμπες που τον κράξανε προ μηνών επειδή θρασάρει τίμια το κοράσιο των BUTCHER BABIES –που όλοι θα θέλατε να είστε στη θέση του και βγάλατε φθόνο τύπου «πουρόκερ» και τέτοια-παίρνουν τα λόγια τους πίσω και ξαφνικά ανακαλύπτουν το πόσο «παιχταράς» είναι ο ανέκαθεν κύριος συνθέτης της μπάντας (να του το πείτε να μη σας ξεφύγει, γιατί εσάς και την αποψάρα σας περιμένει ούτως ή άλλως). Τα μάτια μου άμεσα πέφτουν και χτενίζουν καθ’ όλη τη διάρκεια της πλήρους 90λεπτης επίδειξης δύναμης τους τον «νέο» κιθαρίστα Jonathan Donais, καθώς ήξερα ότι είναι πράγματι πολύ καλός και ταιριαστός, αλλά μία επανάληψη δε βλάπτει και πλέον έχει περάσει το τεστ με άριστα, ενώ μπουστάρει με την ενέργεια του και τους υπόλοιπους.
Ο Scott Ian κλασσικά αρχηγάρα, δεν θα διστάσει να χορέψει και να προτρέψει και το κοινό όταν χρειάστηκε να κάνει το ίδιο, και η μπάντα με έναν αειθαλή Joey Belladonna που στα πατημένα 60 –και 61 τον Οκτώβρη παρακαλώ- ακούγεται σε σημεία σαν ούτε 30άρης, ενώ αποδεικνύεται επικοινωνιακότατος για άλλη μία φορά και ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΓΚΑΣ που ξέρει που να φρενάρει τη φωνή του για να αντέξει και να μην παραδώσει πνεύμα και να κρατήσει δυνάμεις ως το τέλος. Και τις τσιρίδες του τις πέταξε όπου χρειάστηκε και κάμερα φωτογράφου να απαθανατίσει το σκηνικό πήρε (έβγαλε και σέλφι άμα λάχει), και το κοινό ξεσήκωσε με ένα σήκωμα των χεριών και γενικά ήταν μπροστάρης σε μία Α-Ψ-Ο-Γ-Η εμφάνιση, την οποία ο Ian χαρακτήρισε την καλύτερη που έχουν κάνει ποτέ στη χώρα μας. Αν και η πρώτη φορά του 2005 ήταν πιο ξεχωριστή και το ξύλο που έπεσε φτάνει από τη Μαλακάσα μέχρι το Νιού Τζέρσεϊ, όντως αυτή ήταν η πληρέστερη και ίσως διασκεδαστικότερη όλων, ενώ με πολύ χαρακτηριστική άνεση κέρδισαν ένα κοινό –αυτό των DISTURBED- που εν πολλοίς τους αγνοούσε, αλλά τους έβγαλε το καπέλο κι ότι άλλο είχε, παραδεχόμενο την συντριπτική τους ανωτερότητα έναντι των –πολύ καλών και άκρως αξιοπρεπών- headliners της βραδιάς.
13 κομμάτια ακούσαμε μέσα στη βραδιά, σιγουράκια πάντα οι διασκευές στα “Got the time” και “Antisocial”, ιδιαίτερο ευπρόσδεκτό βάρος στο “Spreading the disease” με τα “Madhouse”, “Medusa”, “A.I.R” (ΑΕΡΑ ΠΑΤΕΡΑ ΣΑΣ ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟ ΠΙΤ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ), το «καινούργιο» “Breathing lightning” από το φοβερό “For all kings” και το «εναλλακτικό» “In the end” από το “Worship music” (επίσης σούπερ), με “Be all, end all” να πυροδοτεί πυρσούς τους οποίους εξήρε καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας (γελούσε και η καράφλα του) και με την μεγαλύτερη ίσως έκπληξη που έχει παίξει ποτέ ΤΕΡΑΣΤΙΑ μπάντα στη χώρα μας, το “Now it’s dark”. Η συναυλία τέλειωσε όπως ξεκίνησε, με ύμνο Αγία Ράβδου μέσα από το καλύτερο άλμπουμ τους, “Among the living”, από το οποίο ενδιάμεσα είχαμε ακούσει τα ιερά “I am the law” (DROKK IT) και “Efilnikufesin (N.F.L.)” (χορεύοντας στους τάφους της μιζέριας και του ωχαδερφισμού καθ’ όλη τη διάρκεια του). Έτσι το “Indians” τέλειωσε την εμφάνιση τους με μία επική εκτέλεση, με τον Ian να παροτρύνει τον κόσμο να διαλύσει το μέρος (όπως και έγινε) την ώρα που φωνάζει “WAR DANCE” (χάρμα ιδέσθαι πιτ και κύκλοι, έτσι ήταν γραφτό και σωστό να γίνεται πάντα από την αρχή της ύπαρξης) και με τρομερό ενσταντανέ κατά τη διάρκεια του κομματιού.
Είτε το πιστεύετε είτε όχι, ενώ το κομμάτι έφτανε προς το τέλος του, ακριβώς από πίσω βλέπουμε πυροτεχνήματα στο άσχετο (σ. Σάκη Φράγκου: ήταν από το Summer Nostos Festival που γινόταν ακριβώς από πίσω, στο Ίδρυμα Νιάρχος, το οποίο έριχνε κι αυτό την αυλαία του), αλλά έκατσε τόσο καλά πάνω στο όλο σκηνικό που θριαμβευτικότερο κλείσιμο δεν το είχαν ονειρευτεί οι πέντε άπλες. Ένα κοινό εκστασιασμένο που μετά τους ANTHRAX όσο και να’θελε να δώσει πόνο στους DISTURBED, παρέδωσε πνεύμα, μία νύχτα που έγινε μέρα από τους πυρσούς, ένας κύκλος που τετραγωνίστηκε σε διάφορα σημεία της Πλατείας Νερού και μία ακόμα απτή απόδειξη/παραδοχή ότι οι ANTHRAX όχι απλά είναι ΑΞΙΑ μέλος του Big 4, αλλά και ότι όσοι θέλουν να σταθούν δίπλα τους επί σκηνής πρέπει να φάνε πολλά καρβέλια (πολλά κιλά @@ οι DISTURBED που βγήκαν μετά από ΑΥΤΟ το ολοκαύτωμα, συγκινητικός κι ο Draiman στο λόγο του, αλλά αν παίζανε από κάτω τους θα είχαν καλύτερη τελική γεύση, μετά από τον τυφώνα Κατρίνα που σήκωσαν οι ημίτρελοι, δεν μπλέκεις). Νομίζω δεν υπάρχει ούτε ένας σώφρων που δε θα παραδεχτεί με το χέρι στην καρδιά ότι πραγματικοί headliners ήταν οι ANTHRAX (όπως τις προάλλες οι FU MANCHU) και μιλάμε για βραδιά που μακάρι να μπορούσαμε να τη ζούμε και κάθε μέρα αν χρειαζόταν. Ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ σε αυτό το συγκρότημα και ένα μεγαλύτερο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που συνεχίζουν να αναπνέουν ανάμεσα μας!
Υ.Γ.: Το αφήνω για το τέλος καθώς ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ειδική αναφορά σε αυτό το θαύμα της φύσης, την χαρά της ζωής, τον ορισμό της αδρεναλίνης και οργώματος της σκηνής, το άσβεστο χαμόγελο, το Άγιο ξεβίδωμα, τον γητευτή των υπόγειων συχνοτήτων, του καλύτερου μπασίστα –μαζί με τον D.D. Verni των OVERKILL- στο είδος. ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Frank Bello, μεγαλύτερος και σημαντικότερος από την ύπαρξη, ευχή δίνω σε όλους και όλες εκεί έξω, να φτάσουμε στην ηλικία του και να έχουμε το 0.001% της ενέργειας του και εν γένει Γ@Μ@ΤΟΣΥΝΗΣ του!
Άγγελος Κατσούρας
Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά συγκροτήματα που θα μπορούσαν να παίξουν μετά από μία ισοπεδωτική εμφάνιση των ANTHRAX και να είναι καλύτερα. Οι άνθρακες είναι αλήθεια ότι πήραν κεφάλια και αυτό το live θα το θυμόμαστε για χρόνια με τις πιο ωραίες αναμνήσεις. Οι headliners όμως της χθεσινοβραδινής συναυλίας που έκλεισαν το φετινό Release festival ήταν οι DISTURBED, στη παρθενική τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, και είχαν το δύσκολο έργο να παίξουν μετά από μία επιβλητικότατη εμφάνιση των ANTHRAX.
Αν δυσκολεύτηκαν; Καθόλου είναι η απάντηση. Οι λόγοι; Ένας και απλός. Οι DISTURBED φανέρωσαν εχθές πως είναι για πολλά γούστα. Στους 7 με 8.000 που συγκεντρώθηκαν φάνηκε πως υπήρχε κοινό πολλών και διαφορετικών προτιμήσεων, σε μία γκάμα που εκτεινόταν από Metal μέχρι alternative και mainstream ιδιώματα. Άρα με κόσμο από κάτω, που δεν είναι αμιγώς metalheads (που δεν τους αγαπάμε και πολύ τους DISTURBED σαν ελληνικό metal κοινό για να είμαστε ειλικρινείς), δεν φάνηκε να υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα από την απήχηση που είχαν προς τον κόσμο που έσπευσε να τους παρακολουθήσει.
Ένα κοινό που μόλις ξεκίνησε να παίζει το εισαγωγικό video wall, άρχισε να απομακρύνεται από τα hot dog-άδικα και τις μπύρες και να συγκεντρώνεται όσο πιο κοντά μπορούσε στη σκηνή. Με το κλείσιμο του εισαγωγικού video οι DISTURBED έκαναν την εμφάνιση τους με το “Are you ready” από τον τελευταίο τους δίσκο “Evolution”, έχοντας τα ίδια προβλήματα ήχου που είχαν και όλες οι προηγούμενες μπάντες. Αυτό το ολίγον τι μπούκωμα και το πήγαινε έλα στον ήχο (να έφταιγε ο αέρας;) ήταν ένα πρόβλημα που δεν μπόρεσε να αντιμετωπιστεί και κατά την διάρκεια του set κάποιες φορές τα πράγματα ήταν καλύτερα και κάποιες άλλες όχι. Χωρίς όμως να δημιουργεί πολύ σημαντικό πρόβλημα, το συγκρότημα από την πρώτη στιγμή φάνηκε πως είχε τη διάθεση να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα.
Και αυτό δεν είναι άλλο από το να παίζει μουσική και να ψυχαγωγεί τους οπαδούς του. Κάτι το οποίο το κατάφεραν μια χαρά με ένα setlist πάρα πολύ καλό, με εξαιρετική απόδοση από τους Mike Wengren και John Moyer σε ντραμς και μπάσο αντίστοιχα και με έναν David Draiman που ήταν σωστός, λίγο υποτονικός θα έλεγα, αλλά με καλή απόδοση. Ίσως στα ψιλά γράμματα να έβαζα πως ορισμένες στιγμές φάνηκε πως του έλειπαν ανάσες, αλλά κατά τα άλλα πολύ τίμιος, εκφραστικός και σε ορισμένα τραγούδια με εξαιρετικές ερμηνείες.
Η συνέχεια με τα τραγούδια “Prayer”, “Liberate”, “The vengeful one”, “Stupify” και “Voices” ήταν στα ίδια επίπεδα, προκαλώντας μου μεγάλη εντύπωση η συμμετοχή του κοινού στο να τραγουδά τους στίχους. Προσωπικά όμως ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο τα δύο κομμάτια που ακολούθησαν. Το πρώτο ήταν το “Land of confusion”, κατά τη διάρκεια του οποίου στο video wall προβαλλόταν το video clip του τραγουδιού, και το δεύτερο το “Ten thousand fists” από την ομώνυμη δισκάρα. Στα καπάκια έσκασε το “The game” που κράτησε τον κόσμο ζεστό και μετά το “No more” ήρθε η στιγμή να ηρεμήσουν τα πράγματα με τις μπαλάντες “A reason to fight” και “Hold on to memories”. Δύο τραγούδια με εξαιρετικές ερμηνείες και πολύ συγκινητικά τα λόγια που είπε ο Draiman και στα δύο τραγούδια. Πιο συγκεκριμένα το “A reason to fight” αφιερώθηκε στους ανθρώπους που παλεύουν με τους δαίμονες των καταχρήσεων και της κατάθλιψης και το “Hold on to memories” σε όλους τους αγαπημένους ανθρώπους που τους λείπουν, ορισμένοι από αυτούς μάλιστα που έχουν φύγει από την ζωή. Μάλιστα, στο video wall προβάλλονταν φωτογραφίες από μέλη της μπάντας που ήταν με τις οικογένειες τους, με φίλους αλλά και με γνωστούς μουσικούς όπως οι Ozzy, Slash, James Hetfield, Vinnie Paul, Chester Bennington και Dimebag Darrell (ένα δάκρυ εκεί κύλησε).
Αν κάτι με χάλασε στα παραπάνω είναι οι δύο μπαλάντες που παίχτηκαν κολλητά, δημιουργώντας στο πρόγραμμα τους μία κοιλιά. Όμως τα “Indestructible” και “Inside the fire” που ακολούθησαν μας ξεσήκωσαν αρκετά, με το “Sound of silence” να έρχεται για να μας ηρεμήσει ξανά. Η συνέχεια άνηκε στο “The light”, με το κοινό να ανάβει τους φακούς από τα κινητά του μόνο κάθε φορά που υποδείκνυε ο Draiman (ίσως η μοναδική φορά που μπορώ να χωνέψω ένα κινητό σηκωμένο μπροστά μου), φωτίζοντας πραγματικά υπέροχα τον χώρο, για να φτάσουμε στο φινάλε με τα “Stricken” και “Down with the sickness”.
Και με τις ιαχές “We are disturbed” που ακολούθησαν, έκλεισε αυτή η συναυλία, με τις υποσχέσεις ότι θα ξαναέρθουν. Στον επίλογο θέλω να προσθέσω πως δεν μπορούν να αρέσουν τα ίδια σε όλους. Είναι σεβαστό και απολύτως λογικό να μην είναι αρεστή η μουσική των DISTURBED σε όλους τους metalheads. Είναι όμως εξίσου σεβαστό να αρέσει σε άλλους τόσους, όπως είδα να γουστάρουν με τη μουσική τους παιδιά με μπλούζες ROTTING CHRIST και SLAYER. Αυτό όμως που πρέπει να μειώσουμε ένα συγκρότημα επειδή δεν μας αρέσει δεν μπορώ να το καταλάβω. Και μία συναυλία να την βγάλουμε φόλα για τους ίδιους λόγους, πάλι δεν το καταλαβαίνω. Το ζητούμενο είναι πως η πλειοψηφία πέρασε καλά και όλα τα υπόλοιπα είναι να είχαμε να λέγαμε στις μεταξύ μας συζητήσεις και στο facebook.
Δημήτρης Μπούκης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
