Οι RAVENSIRE στο τρίτο τους άλμπουμ. Πως περνά ο καιρός… Ξέρετε, είναι κάποιες φορές που, αν και είμαι υπέρ της προόδου και της εξέλιξης, δεν επιθυμώ αυτό να συμβεί. Και δεν το επιθυμώ, διότι δεν είναι «όλοι για όλα». Σε αυτήν την τόσο ιδιαίτερη κατηγορία «εξαιρέσεων», ανήκουν και τούτοι δω οι Πορτογάλοι οι οποίοι συνεχίζουν στο ίδιο και απαράλλαχτο μοτίβο επτά χρόνια τώρα. Και ανήκουν εδώ, διότι πρώτον είναι καλοί σε αυτό που κάνουν, και δεύτερον, αποκλείεται να είναι καλοί σε κάτι άλλο, πέραν αυτού! Τόσο σίγουρος είμαι.
Τα ασπρόμαυρα επικά τους εξώφυλλα, που θυμίζουν τις ένδοξες εποχές του “Conan the Barbarian” με τα σκίτσα του ΘΕΟΥ Ernie Chan και του ΙΣΟΘΕΟΥ John Buscema, σε βάζουν απευθείας στο κλίμα. Να σας πω δε πως στο ντεμπούτο “We march forward” (2013) είχε χρησιμοποιηθεί ατόφιο καρέ του Chan, με τον Conan να οδηγεί τον στρατό της Aquilonia στην ενδοχώρα των Πικτών. Στιχουργικά, καταλαβαίνετε πως η μπάντα ασχολείται με ηρωικά – πολεμικά θέματα, δεν χρειάζεται να έχεις το χάρισμα του μάντη Κάλχα για να το μαντέψεις. Όσον αφορά το μουσικό κομμάτι, από τις κλασσικές αξίες του είδους οι Ίβηρες τιμούν τους OMEN, MANILLA ROAD, RUNNING WILD, STORMWITCH ενώ όταν η συζήτηση φτάνει στο σήμερα, μπαίνουν στο κάδρο οι συμπατριώτες τους IRONSWORD (των οποίων το νέο άλμπουμ το περιμένουμε φέτος), οι δικοί μας BATTLEROAR και WRATHBLADE, οι HYBORIAN STEEL… Αυτό που αποτελεί “trademark” στοιχείο του group, είναι σίγουρα τα φωνητικά. Φωνητικά «τραχιά», «βάρβαρα» και κάποιες φορές κάπως «άκομψα», που κινούνται κάπου μεταξύ του Rolf Kasparek (εποχής “Under Jolly Roger”) και Heinz Mikus (FAITHFUL BREATH εποχής “Gold ‘n’ Glory”). Υμνικά riffs, επιβλητικοί ρυθμοί, απλό, λιτό, σχεδόν απέριττο rhythm section και guest φωνητικά από τον μικρό θεό James Beattie των ΤΙΤΑΝΩΝ της νέας γενιάς του κλασσικού, επικού metal, TERMINUS (τσεκάρετε όλοι, ΟΛΟΙ, το άλμπουμ τους “The Reaper’s spiral”). Νομίζω πως με αυτά τα πολύ standard στοιχεία, κάθε φίλος του ηρωικού ήχου, θα βρει καλή παρέα σε τούτο το δισκάκι. Να σημειωθεί πως το κομμάτι “After the battle” είναι αφιερωμένο στην μνήμη του Mark Shelton, ενώ το άλμπουμ ολόκληρο στον Hartmuth “Barbarian Wrath” Schindler, έναν πολύ καλό φίλο της μπάντας, ο οποίος βρίσκεται δυστυχώς σε κατάσταση «φυτού» και παλεύει να επανέλθει… Μακάρι να τα καταφέρει, το ευχόμαστε ολόψυχα.
Συνοψίζω. Σε περίπτωση που για σένα επικό metal είναι οι RHAPSODY OF FIRE ή οι AMON AMARTH, μην μπεις καν στον κόπο να ακούσεις όχι το άλμπουμ, γενικά τους RAVENSIRE. Αν όμως δηλώνεις θετικά προσκείμενος στις κλασσικές αξίες που αναφέρθηκαν πιο πάνω ή στους σύγχρονους ομόσταυλους της μπάντας, αφιέρωσε χρόνο. Είναι ένα καλό δείγμα επικού μετάλλου, δυστυχώς υποδεέστερο των δύο προκατόχων του, αλλά έχει κάποιες στιγμές ακόμη και για best of epics κασσετούλα. Αν οι BLIND GUARDIAN είναι μια παρέα ταξιδευτών στο δρόμο για τo Rivendell, που τρώνε καλοψημένα κρέατα, φρούτα και τραγουδούν υπέροχα γύρω από μια φωτιά όταν αναπαύονται, οι RAVENSIRE είναι μισθοφόροι από την Vanaheim οι οποίοι μυρίζουν βαρβατίλα, ιδρωτίλα, τρώνε σχεδόν ωμό κρέας, εξασκούνται στο σπαθί και στο τσεκούρι, πίνουν μπύρα άγαρμπα και γκαρίζουν τραγούδια που μιλούν για πολεμικές αρετές και αξίες, σφαγές και πλιάτσικο σε πόλεις και χωριά. Όπως καταλαβαίνετε, ο βαθμός θα είναι διπλός.
6,5 / 10 (για τους «πολλούς»)
7,5 / 10 (για τους «λίγους και γνωστούς»)
Δημήτρης Τσέλλος
