a
Είναι τρομερά σημαντικό και πλέον κάτι σαν δώρο Θεού να έχεις τη δυνατότητα να ζείς ημέρες που ένα συγκρότημα γίνεται μεγάλο σε κάθε του βήμα και να μπορείς να το δείς και ζωντανά ενώ κάνει τη μετάβαση προς το (υπεράνω) επόμενο επίπεδο. Τρανότατο παράδειγμα οι SOEN, οι οποίοι ενώ στα δύο πρώτα τους άλμπουμ (“Cognitive”/”Tellurian”) είχαν κάνει ένα μικρό γκελ σε λίγους ως μία πολύ καλή ρέπλικα των TOOL (σε συνδυασμό με το κενό που ήταν ήδη μεγάλο μετά το “10.000 days” κι τερμάτισε φέτος μετά από 13 χρόνια), με τα δύο τελευταία τους άλμπουμ βρήκαν χώρο ακόμα και σε δύσκολα αυτιά να κάνουν μόνιμη εγκατάσταση. Κι αν με το “Lykaia” η αποδοχή έγινε αρκετά μεγαλύτερη, με το νέο τους φετινό άλμπουμ “Lotus” ο κόσμος (δίκαια) τρελάθηκε, σε βαθμό ακόμα και οι μεγαλύτεροι κάφροι και κολλημένοι που γνωρίζω, να το θεωρούν δίσκο της χρονιάς. Μάλιστα οπαλιόφιλος MartinLopez μετά το τέλος της συναυλίας, έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο παρά την προφανή του κούραση, τόνισε ότι το “Lotus” τους άνοιξε πολλές πόρτες και μου είπε με μεγάλη βεβαιότητα στο βλέμμα του ότι το επόμενο άλμπουμ θα είναι πολύ καλύτερο, έχουν γράψει το μεγαλύτερο μέρος του αλλά θέλουν να περιοδεύσουν πολύ για το “Lotus” για να «μεγαλώσει» μέσα στους οπαδούς.
Τη βραδιά άνοιξαν οι γείτονες Ιταλοί THE PRICE. Ξεκάθαρο alternative metal συγκρότημα, με έναν τραγουδιστή πολύ καλό τονικά και σαν σκηνική παρουσία, ο οποίος θύμιζε μίξη κοντούλη Mark Osegueda (DEATH ANGEL) και Daniel Gildenlow (PAIN OF SALVATION). Η μπάντα έπαιξε λίγο (περίπου 35-40’) αλλά είχε πάρα πολύ καλό ήχο. Ο κόσμος αρκετά λιγοστός μέσα στο Gagarin την ώρα που παίζανε, η αιώνια μάστιγα του γειώματος της support μπάντας στο Ελλαδιστάν. ΟΚ ήταν καθημερινή και πολλοί είχαν δουλειές, απόλυτα σεβαστό. Αλλά και δουλειές να μην είχαν, δε θα ερχόντουσαν, ξεκάθαρα. Οι μακαρονάδες έχουν το καλό να ξέρουν που πρέπει να γκρουβάρουν στη μουσική τους, που πρέπει να τοποθετηθεί η –σωστή- μελωδία των συνθέσεων τους και που η δύναμη. Ενώ είχαν καλή επικοινωνία με το κοινό, δεν το κούρασαν πολύ με ευχαριστίες και τα λοιπά αλλά κάνανε το κομμάτι τους. Γενικώς ευχάριστη η παρουσία τους, δε νομίζω να τους εκτίμησαν και τρελά οι ήδη παρευρισκόμενοι, αλλά οι λίγοι που πέτυχαν τον τραγουδιστή και του δώσανε το χέρι λέγοντας του ένα μπράβο, διαπίστωσαν την ευγνωμοσύνη του για τα θετικά σχόλια, καθώς ο κοντός frontman έλαμπε ολόκληρος, ενώ δε δίστασε να χαρακτηρίσει τη φιλοξενία μας εξαιρετική.
Επόμενοι στη σκηνή οι Φιλανδοί WHEEL. Ή αλλιώς οι TOOL όπως θα έπρεπε να ακούγονται στο “Fear inoculum”. Αν οι SOEN στα 2 πρώτα άλμπουμ θυμίζουν τους μεγάλους Αμερικάνους μία φορά, οι Φιλανδοί τους θυμίζουν… εκατό! Στεγνό ξεπατίκωμα χωρίς καθόλου προσωπική ταυτότητα. Ε ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ; Μιλάμε για μπάντα που τους έχει μελετήσει τόσο πολύ και ξεκάθαρα τους τιμάει σε κάθε ανάσα, που ο τραγουδιστής είναι ΚΑΡΦΙ Maynard James Keenan στην άρθρωση, ενώ και ο ντράμερ σίγουρα έχει στήσει βωμό στο σπίτι του κάτω από κορνίζα του Danny Carey. Ο τύπος είτε στα tribal σημεία τους είτε εκεί που χρειάζονται γυρίσματα, είναι τρομερός, με φοβερό στυλ και χέρια που φεύγουν δεξιά-αριστερά σαν αστραπή.
Παίξανε κι αυτοί περίπου 40’ ενώ ο κόσμος που ήδη είχε αρχίσει να γεμίζει λίγο περισσότερο το κλαμπ, στεκόταν μεν στην ομοιότητα τους με τους TOOL, αλλά αρκετοί κουνούσαν κεφάλι στο ρυθμό τους. Οι WHEEL ωστόσο έχουν μείνει αυστηρά στην πρώτη δεκαετία θριάμβου των TOOL ηχητικά, δηλαδή μεταξύ “Opiate” και “Lateralus”, με ιδιαίτερη έμφαση στην “Undertow”/”Aenima” περίοδο και με τις κραυγές του τραγουδιστή να είναι φοβερές και να ξυπνάνε μνήμες του ένδοξου Εργαλειακού παρελθόντος. Αξιόλογη παρουσία, με έψησαν κιόλας να τους ψάξω διότι δεν είχα ιδέα κι ευκαιρία για αναπλήρωση όγκου που μου έλειψε από τους TOOL φέτος.
Η διοργάνωση είναι τόσο άψογη όσον αφορά το χρονοδιάγραμμα που το ότι οι SOEN βγαίνουν 5’ μετά το κανονικό δεν ενοχλεί απολύτως κανέναν! Ώρα 22:20 και το κουιντέτο εφορμά στη σκηνή με το κορυφαίο “Covenant”, το βίντεο του οποίου είναι υποψήφιο για το καλύτερο της χρονιάς και το πλέον διδακτικό σίγουρα. Να σταθώ λίγο στο βασικό ατού της βραδιάς πέρα από τις 13 ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ που ακούστηκαν στα επόμενα 89’΄. Ο ΗΧΟΣ ΡΕ ΘΕΕ ΜΟΥ! ΤΙ ΗΧΟΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ! Πληροφορίες από Σαλόνικα την προηγούμενη μέρα με τον κόσμο να έχει λαλήσει παρομοίως μιλούσαν για εκπληκτική συναυλία με φοβερό ήχο και μάλιστα φίλος μου είπε επί λέξει «θα πάρετε αγκαλιά τον ηχολήπτη όλοι σας». ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΗΧΟΛΗΠΤΗ, ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗ ΜΠΑΝΤΑΡΑ, ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑΜΕ. Με πολύ σώας τας φρένας να δηλώσω αρχικά ότι τουλάχιστον τα τελευταία 10-15 χρόνια ΔΕΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ ΗΧΟ ΤΥΜΠΑΝΩΝ όπως χθες από τον Martin Lopez. Το αν και πόσο σεσημασμένος παιχταράς είναι και τι άνοιγμα χεριών και συγχρονισμό με τα πόδια έχει, νομίζω είναι γνωστό από τις AMONAMARTH/OPETH ημέρες του. Αλλά τέτοιο γλυκό ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ ήχο, τέτοιο πιατίνι να σκίζει τον αέρα, τέτοια μπότα οργανική, σπάνια ως ποτέ.
Σαν γνήσιος αρχηγός της μπάντας, μαζί με τον έτερο μπροστάρη Joel Ekelof (Φ-Ω-Ν-Α-Ρ-Α) φροντίζουν από νωρίς να μαγέψουν τον κόσμο και να δείξουν αν, πόσο και γιατί είναι σε εξαιρετική κατάσταση. Σαν φαρμακερά βέλη από φαρέτρα γεμάτη δηλητήριο, οι πέντε παιχταράδες εξαπολύουν κόμματους το ένα μετά το άλλο: “Opal”, “Rival”, “Tabularasa” (το μοναδικό μη μονολεκτικό κομμάτι και μόνο δείγμα του “Tellurian” που ακούστηκε), “Lascivious”, “Jinn” (με το κοινό να παραληρεί τραγουδώντας και μετά το τέλος του κομματιού το σχεδόν οριεντάλ σημείο), “Opponent”, “Lucidity”… ΩΠΑ! ΠΑΥΣΗ! Τι συναίσθημα Θεέ μου! Πόσο εύκολα πήραν το κοινό μαζί τους, πόσο ευχάριστο είναι να βλέπεις συναυλία με κόσμο να νιώθει την κάθε στιγμή χωρίς να χρειάζεται να ξεσβερκωθεί (όχι ότι δεν έπεσε χτυπηματάκι ενδιάμεσα) και πόσο σημασία έχει στο τέλος της ημέρας να μένουν τα πραγματικά υπέροχα τραγούδια… Συνέχεια-χαμός με το “Martyrs”, ενώ το “Slithering” ξυπνάει μνήμες της γνωριμίας μου μαζί τους όταν το 2012 βγήκε το “Cognitive”. Εκεί όμως που τρώω ενδοφλέβια και πάλι από το ντεμπούτο είναι με το “Savia” που με εισήγαγε στον μαγικό τους κόσμο και μπορώ να πω ότι όσες λέξεις και να χρησιμοποιήσω για τη συγκίνηση που ένιωσα εκείνη τη στιγμή…
Τα “Sectarian” και “Lotus” αναλαμβάνουν να κλείσουν μία υπέροχη στο σύνολο της βραδιά και να αποδείξουν γιατί έχουν κάνει τόσο μεγάλο γκελ οι SOEN στον κόσμο. Έχουν όλα τα συστατικά να γίνουν ακόμα μεγαλύτερη ΜΠΑΝΤΑΡΑ απ’όσο ήδη είναι, ξέρουν πολύ καλά να γράφουν τραγούδια που είναι πιασάρικα αλλά όχι απαραίτητα εμπορικά, κρατάνε τις δυναμικές τους χωρίς να μαλακώνουν τον ήχο τους (όταν το ανέφερα αυτό στον Lopez απάντησε το αμίμητο “I was born and will die a metalhead, it’s got to be heavy to the end”, RESPECT) και νομίζω ότι παρότι τους είδαμε στην κορυφαία στιγμή της καριέρας τους, είναι ένα πολύ μικρό δείγμα αυτού που θα δούμε την επόμενη φορά που θα εμφανιστούν ακόμα καλύτεροι.
Τα χαμόγελα στα πρόσωπα τους και ειδικά του Ekelof που έλαμπε ολόκληρος από χαρά όταν το κοινό τραγουδούσε μαζί του ή φώναζε εν χορώ “SOEN-SOEN-SOEN” τα φανέρωσε όλα. Και μόνο για τον άκρατο επαγγελματισμό τους, τον ήχο και το συνολικό θέαμα που μας προσέφεραν και την εξέλιξη τους μέσα στα χρόνια, αξίζει να σταθούμε στο πλευρό τους μέχρι τέλους. Κι όσοι το χάσατε για τον Α ή Β λόγο, είμαι βέβαιος ότι με όσα ακούσετε από τους φίλους σας που βρέθηκαν στη συναυλία, πρώτοι θα σπεύσετε να τους τιμήσετε την επόμενη φορά.
What we are is how we will return…
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
