Επιτέλους, σόλο δίσκος από έναν απ’ τους πιο ταλαντούχους και «ψαγμένους» μουσικούς του σύγχρονου progressive στερεώματος. Δεν σας κρύβω πως περίμενα με ανυπομονησία αλλά και κάποιες επιφυλάξεις το σόλο ντεμπούτο του μπασίστα, συνθέτη και all around μουσικού Bryan Beller. Θα τον γνωρίζετε ίσως ως session μουσικό για τον Joe Satriani και Steve Vai, σταθερό μέλος των THE ARISTOCRATS και ιδρυτικό μέλος του φαινομένου που λέγεται DETHKLOK. Μιλάω για επιφυλάξεις διότι καμιά φορά από υπέρ-δημιουργικούς και ικανούς μουσικούς μπορείς να αναμένεις ένα πολύ φιλόδοξο έργο που απογειώνεται χάρη στις φιλοδοξίες του αλλά συχνά καταρρακώνεται για τους ίδιους λόγους. Κάτι τέτοιο περίπου συμβαίνει με το “Scenes from the flood” του Bryan Beller.
Μιλάμε λοιπόν για έναν κατά κύριο λόγο instrumental δίσκο με μερικές απαγγελίες και διάσπαρτα φωνητικά από τον Beller (ο οποίος δεν έχει θα έλεγα ιδανική φωνή για τραγούδι), που αντανακλά το προσωπικό σύμπαν του Beller και που δύσκολα κατηγοριοποιείται ως progressive rock, metal και άλλα. Άλλος ένας λοιπόν λόγος που χρήζει πολλαπλών ακροάσεων, μετά των οποίων κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα που πρόκυψε μετά και από την πρώτη ακρόαση: πρόκειται για ένα εμπνευσμένο μεν αλλά υπέρ-φιλόδοξο έργο, που στερείται μιας κάποιας μουσικής κατεύθυνσης και συνοχής στα 18 κομμάτια και 88 λεπτά του. Για να το φέρει εις πέρας, ο Beller «φιλοξένησε» 26 μουσικούς από την αριστοκρατία του progressive χώρου και όχι μόνο – Gene Hoglan, Joe Satriani, John Petrucci, Guthrie Govan, Mike Keneally και άλλους. Το αποτέλεσμα είναι δίχως αμφιβολία μεγαλόπνοο και πλούσιο με πολλά όμορφα διάσπαρτα μέρη, κρεσέντο, ατμόσφαιρα, μελωδίες και ρυθμικά περάσματα. Ο δίσκος όμως στην ολότητά του δεν σε κρατάει μέχρι το τέλος χωρίς να κουραστείς κάπως μιας και, όπως προανέφερα, δεν έχει συνοχή, και πρέπει να κάνεις στην άκρη τα κομμάτια-γαρνιτούρα που κρύβουν το κυρίως πιάτο. Το κυρίως πιάτο, τα κομμάτια εκείνα που πραγματικά λειτουργούν στην ολότητα τους, είναι λίγα και συγκεντρωμένα κυρίως προς το τέλος (ειδικά το “World class” είναι συγκλονιστικό) ενώ αρκετά είναι και εκείνα που, ίσως εξαιτίας της βαρύτητας των guest μουσικών, ηχούν περισσότερο σαν να βγήκαν από σόλο δίσκους των Guthrie Govan, Joe Satriani (το εναρκτήριο “The scouring of three and seventeen” με σόλο κιθάρα από τον Satriani, μόνο Bryan Beller δεν είναι). Στο τέλος λοιπόν ο ακροατής έχει βασικά ακούσει ένα πραγματικά κινηματογραφικό και μεγαλεπήβολο αλλά κάπως κουραστικό και δύσπεπτο soundtrack άψογα παιγμένο μεν, μπερδεμένο δε.
7 / 10
Φίλιππος Φίλης
