a
Νέα αρχή για τον Michael Dennis Denner, κιθαρίστα και επί σειρά ετών συνεργάτη του King Diamond. Το δίδυμο που συνέθεσε με τον Hank Shermann ακόμη μνημονεύεται ως ένα από τα καλύτερα που είδε ποτέ ο μεταλλικός κόσμος, και η συνεισφορά του σε δίσκους όπως “Melissa”, “Don’t break the oath”, “Fatal portrait”, “Abigail” και “Time” τον έχουν τοποθετήσει για τα καλά στο πάνθεον των μεγάλων axemen. Εδώ ξεκινά ένα νέο project μαζί με τον Bjarne T. Holm (πρώην MERCYFUL FATE και FATE) στα τύμπανα, τον Flemming Muus στο μπάσο και τον Chandler Mogel των OUTLOUD και THEATER OF THE ABSURD στα φωνητικά. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που ακούω πως κάπου θα αναμιχθεί αυτός ο τόσο αγαπημένος κιθαρίστας, ένα συγκεκριμένο «κουμπάκι» μέσα μου πατιέται κατ’ επανάληψη, οπότε και εδώ δεν γινόταν να μην ασχοληθώ με το συγκεκριμένο εγχείρημα.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα. Είναι δεδομένο πως ο Denner δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αποχωριστεί τον ήχο των MERCYFUL FATE/KING DIAMOND. Εννοείται δε, πως δεν θέλουμε αυτό να συμβεί ούτε κατά διάνοια. Μπορεί ο King Diamond να βρίσκεται σε μεγάλες φόρμες, αλλά δεν πιστεύω να «χάλασε» κάποιον μια ακόμη μεγαλύτερη δόση της θεσπέσιας μουσικής του, έστω και από άλλον, ομοτράπεζο (ή και όχι) καλλιτέχνη. Επίσης ένα ακόμη δεδομένο είναι πως ο Δανός μάστορας της εξάχορδης λατρεύει τους JUDAS PRIEST, οπότε τα σάλια μου/μας έπεφταν απροκάλυπτα. Με αυτό το σκεπτικό, ξεκίνησα την ακρόαση του άλμπουμ. Λοιπόν… Το “Matriarch” που το «ανοίγει», μοιάζει να διάβασε την σκέψη μου. Με μια πολύ απλή όσο και καταπληκτική μελωδία στην κιθάρα, που θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σε οποιαδήποτε άλμπουμ των MF/KD, riffs και couples βγαλμένα θαρρείς από το “Stained Class” των JUDAS PRIEST είναι ένα δυνατό opening track. Το “Fountain of grace” που ακολουθεί «ζέχνει» doom-ίλα χωρίς να ξεμακραίνει από το προαναφερθέν ηχητικό τοπίο είναι και αυτό πολύ καλή σύνθεση (και με ωραίο video clip), η συνέχεια των “On and on” και “Sometimes” είναι τελείως Priest-ική και συγκεκριμένα κυμαίνεται κάπου μεταξύ “Rocka rolla”/“Sad wings of destiny” και “Stained class/Killing machine” κρατώντας την ποιότητα σε αξιολογότατα επίπεδα, αλλά μετά δυστυχώς έρχεται η πτώση. Αρχής γενομένης από το “Taxman”, ένα μελωδικό 80’s hard/AOR κομμάτι το οποίο δεν διεκδικεί δάφνες ύμνου, αλλά τουλάχιστον «κάθεται» ευχάριστα στο αυτί. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο όμως από την μπάντα ενός Denner. Όπως δεν είναι και τα μετριότατα “Veins of the night”, “Run for cover” “Pearls on a string” και “Loser” που κινούνται από ντεφορμέ AOR ως τριτοκλασάτα απομεινάρια της 70’s περιόδου των RIOT για παράδειγμα…
Κρίμα λοιπόν γιατί ναι μεν δεν περιμέναμε κάποιο αριστούργημα, αλλά τουλάχιστον ας είχε ολόκληρος ο δίσκος την ποιότητα των τεσσάρων πρώτων συνθέσεων. Επίσης, ναι, καλή φωνή γενικά ο Mogel, αλλά δεν κάνουν όλοι για όλα δυστυχώς και η ερμηνεία του είναι απλά αξιόλογη (ως εκεί όμως) σε ολόκληρη την διάρκεια του άλμπουμ. Σίγουρα χρειαζόταν άλλος τραγουδιστής, με πιο δυναμική και «κοφτερή» φωνή. Με τα παραπάνω δεδομένα, έχουμε έναν δίσκο – Ιανό, που στερείται νεύρου, έντασης και μοιάζει με μια παρέα 50άρηδων που βγήκαν να παίξουν μπάσκετ στο γήπεδο της γειτονιάς τους. Την επόμενη φορά λοιπόν (αν υπάρξει). Ως τότε…
6 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
