a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Bomber”– MOTORHEAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 1979
ΕΤΑΙΡΙΑ – Bronze
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – Jimmie Miller
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά/μπάσο – Ian Kilminster
Κιθάρες – ‘Fast’ Eddie Clarke
Τύμπανα – Phil “Philthy Animal” Taylor
Το πιο δύσκολο πράγμα για ένα καλό άλμπουμ είναι να βρίσκεται ως κυκλοφορία ανάμεσα σε δύο άλμπουμ-ορόσημα για το σχήμα που τα κυκλοφόρησε. Αυτό συνέβη και με το “Bomber” που είχε την ατυχία να βρίσκεται ανάμεσα στα “Overkill” και “Ace of spades”. Γραμμένο στη διάρκεια των ακατάπαυστων περιοδειών στις οποίες επιδίδονταν οι MOTORHEAD την εποχή που σε μάθαιναν στο σανίδι και όχι στο Youtube, το “Bomber” είχε και έχει μερικά κλασικά τραγούδια αλλά κα μια αδυναμία. Την παραγωγή, που ήταν αδύναμη για ένα τέτοιο άλμπουμ. Ο Lemmy την λέει σε όλους και σε όλα. Καταφέρεται ενάντια στην κατάχρηση της εξουσίας από την αστυνομία, στο “Lawman”, τον πατέρα του που τους εγκατέλειψε στο “Poison”, στην ηρωίνη που αποδόμησε τη ζωή του παραγωγού τους στο “Dead men tell no tales”.
Το άλμπουμ αποτελεί την τρανή απόδειξη ότι οι MOTORHEAD στην πράξη παίζουν rock n’ roll, είτε από το εναρκτήριο άσμα, είτε από το “All the aces”, τραγούδι αφιερωμένο στα όρνια της μουσικής βιομηχανίας. Στο “Stay clean”, ο Lemmy υποχρεώνει το “Fast” Eddie να τραγουδήσει, για να μην διαμαρτύρεται ότι του κλέβει την δημοσιότητα και ο “Fast” Eddie , μας παραδίδει ένα μικρό διαμαντάκι μπλουζ προσέγγισης. Το άλμπουμ έχει μερικές κλασικές στιγμές που αποτελούσαν για χρόνια μέρος του ζωντανού ρεπερτορίου, όπως το ομώνυμο και παιζόταν συνοδεία του γνωστού βομβαρδιστικού Heinkel 111 που έκανε και το εξώφυλλο του θρυλικού live ”No sleep till Hammersmith” αλλά και τα “Dead men tell no tales”, “Stone dead forever”. Συνολικά είναι ένα άλμπουμ κλασικό των MOTORHEAD της πρώιμης περιόδου, δηλαδή rockabilly τίγκα στα αναβολικά και την παραμόρφωση και μπάσο παιγμένο για να ισοπεδώνει το Κ.Α.Π.Η της γειτονιάς σας.
Οι MOTORHEAD πήραν ό,τι καλύτερο από το punk και την ψυχεδέλεια το συνδύασαν με το Hard rock των 70’s και αφού το άφησαν στην μπετονιέρα να δέσει, μας το πρόσφεραν την ίδια εποχή που ο κόσμος άκουγε προοδευτικό ροκ, νέο ρομαντική pop και new wave. Πολύ πιο ακραίοι απ’ ότι ακολούθησε, έδειξαν ότι οι ρίζες τους ήταν στον Chuck Berry, Little Richard, Muddy Waters περασμένες από σωρεία κοινωνικών προκαταλήψεων και εχθρότητας από τον μουσικό τύπο και τους συναδέλφους. Όπως και οι AC/DC, δημιούργησαν τον δικό τους ήχο και καθιέρωσαν τους MOTORHEAD ως αξία αξεπέραστη. Ακόμη και τα μικρότερης εμβέλειας τραγούδια τους σαν τα “Sharpshooter”, “Sweet revenge”, είναι άσματα που θα σκότωναν άνθρωπο, άλλα σχήματα για να τα γράψουν.
Σήμερα στον απόηχο του θανάτου του σχήματος και της κλασικής σύνθεσής του, οι μουσικοί αρχαιολόγοι ερευνούν την κληρονομιά του ακούνε με ευχαρίστηση τραγούδια που ολοκληρώνουν μια εποχή. Μια εποχή γεμάτη αμφεταμίνη, ουίσκι με κόλα, παραμόρφωση, δερμάτινα μπουφάν, ζώνες με σφαίρες, αιχμηρούς στίχους και απόλυτη άρνηση να ακολουθήσουν τον συρμό , τη μόδα και τις εταιρίες. Ένα άψογο, «αδύναμο» άλμπουμ, μιας περιόδου, που η παραγωγικότητα της κλασικής σύνθεσης των MOTORHEAD, είχε αγγίξει το ταβάνι. Πόσα Βρετανικά σχήματα ξέρετε, που θα τολμούσαν να έχουν εξώφυλλο Γερμανικό βομβαρδιστικό από αυτά που ισοπέδωσαν το Λονδίνο;
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
