Retro αναβιώσεως συνέχεια, με ένα σχήμα που, πραγματικά, έχει πολλά να μας πει. Δεν είναι όμως σαν όλους αυτούς που έβαλαν παντελόνι «καμπάνα» και φαρδιά χίππικη πουκαμίσα τα τελευταία 15 χρόνια.
Για να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, θα πρέπει να πάμε 25, περίπου, χρόνια πίσω. Τότε ξεκινούσαν οι Ronny Eriksson (μπάσο, φωνή), Niklas Bergsland (τύμπανα) και Jonas Andersson (κιθάρα) το ταξίδι τους, και τούτη εδώ, είναι η έβδομη στάση τους. Ένα ταξίδι που φέρνει στο σήμερα όλους εκείνους τους ήχους του ’60 και του ’70. Το αγνό, ατόφιο rock. Χωρίς νεωτερισμούς και λοιπά μπιχλιμπίδια. Με ζεστό, αναλογικό ήχο, riffs, riffs, riffs και «τσαχπίνικο» rhythm section. Τρία χρόνια μετά το πολύ καλό “På djupt vatten”, ένα νέο μικρό διαμαντάκι μας χτυπάει την πόρτα.
“Ta tjuren vid hornen”. “Πιάσε τον ταύρο από τα κέρατα”, σουηδιστί. Τι γίνεται; Μεγαλώνει το κίνημα που θέλει τους Σουηδούς να τραγουδούν στην μητρική τους γλώσσα; Το τι θα απογίνουμε εμείς βέβαια, που θα θέλουμε να τραγουδάμε τα κομμάτια τους και θα ακουγόμαστε σαν τον Tom τον μάγειρα των Muppets, δεν τους νοιάζει. Ο ιδρυτής της μπάντας, Ronny Eriksson επιχειρηματολογεί: «Όταν η μητρική σου γλώσσα είναι τα Σουηδικά, οι σκέψεις σου ‘μιλάνε’ στα Σουηδικά και τα συναισθήματα σου ‘πλάθονται’ σε μία χώρα σαν τη Σουηδία, πως θα μπορούσα να εκφραστώ σε άλλη γλώσσα;». Φίλτατε Ronny, δε μπορώ να σου φέρω αντίρρηση σε αυτό, και δεν θέλω η αλήθεια είναι. Ξέρεις πως αυτό θα αποτελέσει τροχοπέδη για το group, παρόλα ταύτα, είσαι σταθερός στην άποψή σου και μπράβο σου. Οπότε, άσε με εμένα να τραγουδώ σαν τον Tom. Για να καταλάβω δε το νόημα των στίχων, απευθύνθηκα στην καλή μου φίλη και συνάδελφο Ελένη Λιβεράκου, η οποία τα μιλά φαρσί τα Σουηδικά και το ρεζουμέ είναι πως εδώ ο Eriksson προσπαθεί να χαρίσει μία ψυχική ανάταση στον (Σουηδό) ακροατή. Από εκεί και ο τίτλος. “Πιάσε τον ταύρο από τα κέρατα”, συνώνυμο του “Carpe diem” δηλαδή. Πάρε την κατάσταση στα χέρια σου. Ζήσε.
Πάμε όμως στην μουσική, η οποία όπως ΠΑΝΤΑ είναι το Α και το Ω σε ένα δίσκο. Οι MAGNOLIA, είπαμε στην αρχή πως ανήκουν στο vintage – retro rock κίνημα. Ήχος δηλαδή που έλκει τις βάσεις και τις ρίζες του στα blues, στο 60s rock, στο progressive rock, και στο hard rock με επέκταση ως το proto-metal/proto-doom παρακλάδι. MOUNTAIN, CREAM, LED ZEPPELIN, NOVEMBER, BLACK SABBATH, THIN LIZZY και DEEP PURPLE όταν αναφερόμαστε στο παρελθόν, TRETTIOARIGA KRIGET, ABRAMIS BRAMA και γιατί όχι GRAVEYARD όταν αναφερόμαστε στο παρόν. Έχουν επίσης και ένα μεγάλο ατού: μπορεί το παιδευμένο αυτί να συλλαμβάνει τους ήχους και να τους ξεδιαλύνει, μα σαν ολότητα, η μουσική των MAGNOLIA είναι δική τους. Με σφραγίδα γνησιότητας και ποιότητας.
Rhythm section που «προσκυνά» τους Bruce/Baker, bluesy rock κιθάρα, το αιώνιο, αειθαλές hammond, ό,τι αγαπήσαμε και αγαπάμε από τη μουσική του… προχθές, είναι εδώ. Με σύγχρονο, καινούργιο «κοστούμι» όμως, για να μη δείχνει παρωχημένη. Με πολύ καλά κομμάτια και με κάποια μικρά αριστουργήματα, σαν το “Sandslott”, το “Mystik”, το καθάριο proto-doom “Dimridaer” (με τη συμμετοχή της συντρόφου του κιθαρίστα, Nina Rajalammi, στα φωνητικά και τη σύνθεση) και το super ομότιτλο καταληκτικό «διαμάντι». Μην πτοείστε από την μη χρήση Αγγλικών. Όσοι λατρεύετε το rock, ακούστε το άλμπουμ αυτό. Θα έχετε να λέτε για μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς στο είδος αυτό. Τόσο απλά.
8/10
Δημήτρης Τσέλλος
