Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε το συγκεκριμένο γεγονός καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Για έναν οπαδό του Bruce Dickinson, σαν και του λόγου μου, ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να δω από κοντά ένα από τα μουσικά μου ινδάλματα να μιλάει για τη ζωή του και για σημαντικά γεγονότα, όπως τα κατέγραψε στην βιογραφία του. Πως θα γινόταν να μην είμαι εκεί; Απλά δεν γινόταν.
Έφτασα στο θέατρο Παλλάς λίγη ώρα πριν από την έναρξη της ομιλίας λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Ο περισσότερος κόσμος είχε ήδη μπει στην αίθουσα. Έκατσα να κάνω ένα τσιγαράκι να ξαποστάσω και λίγο πριν τις εννέα η ταξιθέτρια με οδήγησε στην θέση μου για να μπορέσω να απολαύσω τον Bruce Dickinson. Στις εννέα ακριβώς τα φώτα έσβησαν και η πρώτη ανατριχίλα έκανε την εμφάνισή της στο σώμα μου. Φωτογραφίες από όλη την καριέρα του τραγουδιστή των IRON MAIDEN στο video wall και σαν μουσικό χαλί το “Gangland” έμοιαζε ιδανικό. Και τσουπ! Ο Bruce Dickinson βρίσκεται μπροστά μας σε απόσταση αναπνοής και για λίγα δευτερόλεπτα το «οε οε οε οε MAIDEN, MAIDEN» ταρακουνάει την αίθουσα.
Ο Bruce Dickinson είναι απλά ντυμένος, με μία φόρμα και ένα T-Shirt και με το μαλλί του λυτό και ανέμελο (πόσο πιο τυπάς είσαι ρε μύθε με τη μαλλούρα). Η σκηνή «γεμίζει» αυτόματα. Είναι τέτοιο το μέγεθος της προσωπικότητάς του που δεν χρειάζεται κανέναν και τίποτα δίπλα του. Αρχίζει να μας μιλάει για τα παιδικά του χρόνια, τις δυσκολίες, τους γονείς του, τη μουσική, τους IRON MAIDEN. Όλα αυτά με τεράστια δόση χιούμορ, με απόλυτα στοχευόμενα σχόλια, με το κοινό να κρέμεται στην κυριολεξία από τα χείλη του. Το διάλλειμα για να ξεκουραστεί έφτασε, βγήκαμε να πάρουμε λίγο αέρα και μετά θα ακολουθούσαν οι ερωτήσεις του κοινού. Ο Bruce Dickinson ξαναβγήκε στην σκηνή του Παλλάς και άρχισε να διαβάζει τις ερωτήσεις. Όπως αντιλαμβάνεστε, οι μισές από αυτές αφορούσαν το “Alexander the Great” και αν θα το παίξουν ποτέ στην χώρα μας. Ο τραγουδιστής απάντησε με ένα απλό “MAYBE” χαχαχαχαχα!
Ωραία αυτή η αλληλουχία των ερωτήσεων, από τις οποίες μάθαμε πως ετοιμάζει προσωπικό δίσκο και περιοδεία, μας ανέφερε πως γνωρίζει τι θα γίνει με τους IRON MAIDEN αλλά δεν μας το λέει και πως αν θα ήθελε να είναι κάποιος άλλος μουσικός θα ήθελε να ήταν ο Ritchie Blackmore και να είχε γράψει ο ίδιος το “Rising”. Κάτι ξέρει. Μετά από 2.30 ώρες, αρχίζει και μας λέει για το πόσο πολύ του αρέσουν οι JETHRO TULL, τόσο στον ίδιο όσο και στον Steve Harris. Κάπου εκεί αρχίζει και τραγουδάει α καπέλα την πρώτη στροφή από το “Revelations”. Η αίθουσα απλά έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Και αφού τελείωσε τον στίχο με ένα απλό “Thank you very much Greece” αποχώρησε για να λάβει το καθολικό χειροκρότημα από το ακροατήριο!
Μου άρεσε πάρα πολύ όλο αυτό το σκηνικό που είχε στηθεί από τον Bruce Dickinson. Μάθαμε αρκετά πράγματα, όπως για την κακοποίηση από τους καθηγητές τους στο ιδιωτικό σχολείο που τον έστειλαν οι γονείς του. Βρήκα πολύ σημαντικές και ενδιαφέρουσες τις πληροφορίες για τους SAMSON. Για ποιο λόγο δεν έκαναν επιτυχία. Ο τραγουδιστής ανέφερε πως «Νομίζαμε πως επειδή ήμασταν σε εταιρία και είχαμε δισκογραφικό συμβόλαιο πως μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε. Αφήναμε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα στον μάνατζέρ μας που έγραφε πως απολύεται. Αυτό μας κόστισε διότι δεν μπορούσαμε όχι μόνο να πάρουμε αμοιβή αλλά και να έχουμε τον εξοπλισμό μας». Πιστεύει κανείς πως δεν έκαναν το ίδιο και άλλες μπάντες; Επίσης, ακόμα μία ωραία στιγμή ήταν σε ερώτηση από το κοινό που έλεγε τι θα έκανε αν έχανε τη φωνή του με τον Dickinson να απαντάει «Θα ζούσα, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την ίδια τη ζωή».
Ένας Bruce Dickinson που ήξερε πως θα σε κάνει να γελάσεις, να χειροκροτήσεις, να αναρωτηθείς, να ανατριχιάσεις, τα πάντα! Επίσης, αν και η ώρες που είχαν αναγγελθεί μας είχαν προϊδεάσει μόνο για μιάμιση ώρα, ο αγαπημένος τραγουδιστής μας αφιέρωσε σχεδόν τρεις ώρες για να τον απολαύσουμε στον μέγιστο βαθμό. Εύχομαι να ήταν παραπάνω οι ώρες. Πέρασαν πολύ γρήγορα! Ακόμα και ένα πεντάωρο να ήμασταν εκεί ακόμα, κανένας δεν θα είχε το παραμικρό παράπονο. Είναι τόσο χαρισματική η φύση του συγκεκριμένου ανθρώπου που δεν γίνεται να βαρεθείς!
Ο Bruce Dickinson είναι η ζωντανή ιστορία αυτής της μουσικής, τοτέμ, μύθος, ίσως ο απόλυτος rockstar αλλά και ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Έτσι μας συστήθηκε στην σκηνή του Παλλάς. Και για κάθε ένα δευτερόλεπτο από την τρίωρη, σχεδόν, ομιλία του, νιώθω πολύ ευλογημένος που ήμουν εκεί!
Long live the king Bruce!
Ντίνος Γανίτης
Φωτογραφίες: Γιάννης Δόλας (rockpages.gr)
