ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “House of gold & bones – part 1” – STONE SOUR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2012
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: David Bottrill
ΣΥΝΘΕΣΗ ΓΚΡΟΥΠ:
Corey Taylor – φωνητικά
James Root – κιθάρα
Josh Rand – κιθάρα
Roy Mayorga – drums
Μπορεί οι STONE SOUR να ήταν σε ένα βαθμό οι SLIPKNOT πριν το καταλάβουν οι ίδιοι οι Taylor και Root, μπορεί να ήταν η αρχή αυτού του τόσο πετυχημένου μουσικού διδύμου, όμως στα μάτια των περισσοτέρων, ήταν μία side μπάντα των μασκοφόρων. Και όχι άδικα, αφού η επιτυχία των SLIPKNOT ήταν σε τέτοια επίπεδα, που δεν ακουμπιόταν. Και μπορεί οι Taylor-Root να έβγαζαν δίσκους με τους STONE SOUR σε κάθε κενό των SLIPKNOT, όμως άλλο το μεγάλο το καράβι, άλλο το μικρότερο. Αυτό βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα των δίσκων αυτής της μπάντας, ούτε τη μειώνει στο ελάχιστο και τρανότερη απόδειξη αυτού, η διλογία “House of gold & bones”.
Το πρώτο μέρος της πρώτης concept προσπάθειας αυτού του διδύμου, κυκλοφόρησε το 2012. Ήταν μία εποχή, που η side μπάντα είχε γίνει main στην ουσία, αφού μετά το “All hope is gone” (2008), οι SLIPKNOT μπήκαν σε αυτό το περίεργο κατηφορικό τρυπάκι που όλοι ξέρουμε και που είχε και τις γνωστές, τραγικές απώλειες. Φυσικό και επόμενο λοιπόν για δύο εξαίρετους και αχόρταγους (με την καλή έννοια) συνθέτες όπως οι Taylor και Root, να δώσουν βάση στους STONE SOUR. To “Audio secrecy” είχε κυκλοφορήσει το 2010 και η λογική που ξέραμε ως τότε, επέβαλε δίσκο SLIPKNOT πρώτα και μετά STONE SOUR. Όμως, η λογική είχε πάρει περίπατο εκείνη την περίοδο και οι STONE SOUR βγήκαν μπροστά και μάλιστα με κρότο. Δύο χρόνια λοιπόν μετά το “Audio secrecy”, μας έρχεται το πρώτο μέρος της διλογίας “House of gold & bones” και με το “καλησπέρα σας και καλή βραδιά”, δηλαδή με το διπλό single “Gone sovereign / Absolute zero”, μας δείχνει ότι η μπάντα δεν αστειεύεται.
Ο Corey Taylor είχε δηλώσει τότε σχετικά με τον ήχο αυτού του δίσκου, πως στο “House of gold & bones part I”, το “The wall” των PINK FLOYD συναντάει το “Dirt” των ALICE IN CHAINS. Τότε, δεν κατάλαβα τι έλεγε και που το άκουγε αυτό. Τώρα, εξακολουθώ να μην το “ακούω” 100%, όμως αν το πάρουμε σε ένα πολύ-πολύ γενικότερο πλαίσιο, έχει μία λογική. Πιο ραδιοφωνικά τραγούδια και φτιαγμένα να γίνουν hits, καθώς και δίσκος που πίστευαν σαν breakthrough για το σχήμα, ενώ από την άλλη, concept δίσκος, διπλός, για πρώτη φορά στην καριέρα τους. Επομένως, όχι τόσο μουσικά, αλλά σε ένα πολύ ευρύ και γενικότερο πλαίσιο, έχει point. Όπως και να έχει, μιλάμε για εξαιρετική δουλειά. Έχει βασικά 3 από τα 5 (θέλετε κάτι παραπάνω όπως 7 πχ, γιατί δεν δίνω άλλο) κορυφαία κομμάτια της δισκογραφίας της μπάντας και δεν είναι τυχαίο ότι και τα 3 ήταν singles και videos. “Gone sovereign”, “Absolute zero” και φυσικά το σκαλωτικό “Tired”, αυτό το υπέροχο άσμα. Έχει “Taciturn”, μία εξαιρετική μπαλάντα, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά (κάτι όχι ασυνήθιστο για Corey Taylor), έχει “RU486”, τη “θρασίλα” του άλμπουμ. Επομένως, τα μισά κομμάτια του άλμπουμ σου είναι κομματάρες. Με τα άλλα 6 να είναι όλα καλά και πολύ καλά, ε κάτι έχεις κάνει ιδανικά νομίζω.
Το δεύτερο μέρος του δίσκου, μπορεί να μην είχε τις χιτάρες του πρώτου, αλλά είναι εξίσου σπουδαίος δίσκος και ίσως ακόμη πιο ισορροπημένος μεταξύ των τραγουδιών. Πάντα είχα πότε το “Part 1” και πότε το “Part 2” σαν καλύτερο, ανάλογα τη διάθεση κιόλας (το “2” είναι πιο σκοτεινός δίσκος). Ακόμα και αυτό όμως, αναδεικνύει την τρομερή συνθετική κατάσταση που ήταν τότε η μπάντα, αφού έβγαλε δύο σχεδόν ισάξιους δίσκους, μέσα σε έναν κυκεώνα συναισθημάτων ελέω της κατάστασης των SLIPKNOT. Και ακόμα παραπάνω, και λόγω της κατάστασης εντός του σχήματος, αφού τα “House of gold & bones” είναι και οι τελευταίοι δίσκοι του James Root με το σχήμα.
Από τους δίσκους που έχω λιώσει κυριολεκτικά, τόσο αυτός, όσο και το “αδερφάκι” του. Και προσωπικά τουλάχιστον, από τους κορυφαίους alternative metal δίσκους της δεκαετίας των 10s.
Did you know that:
- Το “House of gold & bones – part 1”, είναι το πρώτο άλμπουμ χωρίς τον μπασίστα Shawn Economaki, “αυθεντικό” στέλεχος της μπάντας και κολλητό του Corey. Και μπορεί στις ηχογραφήσεις να έγραψε ο Rachel Bolan (SKID ROW), όμως στα live και τα videos είναι ο Johny Chow, touring τότε κιθαρίστας του σχήματος, ενώ και μόνιμο μέλος από το 2017 και το “Hydrograd” ως και την παύση δραστηριοτήτων τους, το 2020.
- Η φανταστική παραγωγή του δίσκου, ανήκει στον ΤΙΤΑΝΙΟ David Bottrill, τον άνθρωπο που ότι ακουμπούσε από τα mid 90s ως και σήμερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ήταν δισκάρες. TOOL, GODSMACK, MUSE, MUDVAYNE, SILVERCHAIR, STAIND, COHEED AND CAMBRIA, PLACEBO, BETWEEN THE BURIED AND ME, THE TEA PARTY, SOEN, MASTODON και και και. Υπέροχος παραγωγός!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
