a
Η επιλογή του Christopher Nolan να παρουσιάσει ένα trailer χωρίς ουσιαστικά καμία πληροφορία σχετικά με την ταινία, να αφήσει δηλαδή τον θεατή μετέωρο αλλά και ταυτόχρονα αγκιστρωμένο στην εμπιστοσύνη προς αυτόν τον μεγάλο δημιουργό, είναι κάτι που πολλοί λίγοι σήμερα μπορούν να κάνουν. Κατευθυνόμενος προς την αίθουσα προβολής είχα την ίδια αίσθηση ανυπομονησίας με αυτή που θα έχετε κι εσείς στον δρόμο σας προς τον εκάστοτε κινηματογράφο. Διότι, πρωτίστως πρόκειται για μια ταινία που οφείλει κανείς να παρακολουθήσει στη μεγάλη οθόνη, μιας και τα εισερχόμενα ερεθίσματα δεν περιορίζονται μόνο στα οπτικά.
Στις τρεις περίπου ώρες που διαρκεί το “Interstellar”, ο θεατής θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να βιώσει μια μοναδική εμπειρία που υπερβαίνει τα όρια μια συμβατικής sci-fi ταινίας. Οι ιδέες και τα γεγονότα με τα οποία καταπιάνονται οι αδελφοί Nolan, είναι τόσο θεμελιώδη και προσιτά για τον οποιοδήποτε και ταυτόχρονα τόσο περίπλοκα και επιστημονικά που καταβάλεις προσπάθεια για να τα καταλάβεις. Θα μπεις στην διαδικασία να ορίσεις εκ νέου τον λόγο για τον οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί στην αυτοθυσία, να σκεφτείς (έστω και φευγαλέα) αν όντως υπάρχουν πάνω από τρεις διαστάσεις και πως μπορούμε να τις αγγίξουμε, να αναρωτηθείς αν υπάρχουν όρια στην φυσική ή νοητική ανθρώπινη ικανότητα.
Όσοι γνωρίζουν καλά αυτόν τον σκηνοθέτη, ξέρουν ότι ο Nolan δεν αρκείται στα στερεότυπα των χολιγουντιανών blockbusters. Έτσι λοιπόν, αποφεύγοντας τις απέραντες εκτάσεις green box, τις ξεπερασμένες στιχομυθίες και τους ηθοποιούς-μαϊντανούς, έχτισε ένα τεραστίων διαστάσεων έπος με αρχή μέση και τέλος. Σίγουρα η επιλογή του cast, αλλά και οι δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι τα κύρια συστατικά που δίνουν στη ταινία την επιτυχία που της αρμόζει. Ωστόσο δε θα πρέπει να ξεχνά κανείς ότι όταν οι ηθοποιοί βρίσκονται σε ένα απτό περιβάλλον, με πραγματικά φυσικά στοιχεία, δίνουν το 100% των δυνατοτήτων τους. Αυτό το νούμερο προσπάθησε και τελικά κατάφερε να εκμαιεύσει ο Nolan, που σε συνδυασμό με τον (για άλλη μία φορά) εκπληκτικό Hans Zimmer (ο οποίος συνέθεσε ολόκληρο το soundtrack χωρίς να έχει διαβάσει ούτε ένα κεφάλαιο από το σενάριο) προσφέρουν ίσως ένα από τα πιο δυναμικά film στην ιστορία της επιστημονικής φαντασίας.
Θα τολμήσω να πω ότι έχουμε να κάνουμε με μια νέα Οδύσσεια του Διαστήματος. Σκηνοθετικά αλλά και σεναριακά το “Interstellar” ακολουθεί την ίδια αποστομωτική κλιμάκωση. Ιδεολογικά και φιλοσοφικά αγγίζει τα ίδια εσωστρεφή ερωτήματα. Παραβολικά μέσα από τα αντικείμενα και τις σκηνές της ταινίας ο Stanley Kubrick είναι πανταχού παρών. Αλλά όλα αυτά άπτονται στον εκάστοτε θεατή.
Πριν ξεκινήσω αυτό το κείμενο, ενώ ακόμα παρακολουθούσα την ταινία είχα την εντύπωση πως θα αναφερόμουν στο δίπολο Matthew McConaughey–Anne Hathaway που καταρρίπτει την αστειότητα George Clooney-Sandra Bullock στο “πρόσφατο” Gravity. Ή ότι μέσα από την ταινία οι επιστήμονες (κι ιδιαίτερα ο Kip Thorne) οδηγήθηκαν σε μια νέα ανακάλυψη (αυτή της ευκρινέστερης αποτύπωσης μιας μελανής οπής, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ). Παρόλα αυτά θα επιλέξω να σταθώ στο βαθύτερο (κι όχι μόνο) νόημα της ταινίας, το οποίο περιστρέφεται γύρω από την έννοια της αγάπης (όχι αυτής με την γλυκανάλατη διάσταση) και την ανεξάντλητη βαρυτική δύναμη που αυτή ασκεί σε δύο ή και περισσότερα άτομα.
Νίκος Ζέρης
