Οι THE PRIVATEER είναι ένα συγκρότημα από την Γερμανία, με τρία άλμπουμ στο ενεργητικό τους και παίζουν heavy/folk metal. Στην μουσική τους προστίθεται η θεματολογία τους η οποία βασίζεται στους πειρατές αλλά το αποτέλεσμα θεματολογίας και μουσικής προσέγγισης, ουδεμία σχέση έχει με ότι γνωρίζουμε από τους RUNNING WILD, αφενός γιατί οι RUNNING WILD δεν έχουν καθόλου folk στοιχεία και αφετέρου, η συνθετική προσέγγιση των THE PRIVATEER είναι τελείως διαφορετική.
Ακούγοντας το τέταρτο άλμπουμ της εξάδας από το Freiburg, ονόματι “Kingdom of exiles”, αυτό που καταλαβαίνουμε είναι το folk είναι βασικό συστατικό της μουσικής τους. Folk που μερικές φορές παραπέμπει στους SΚYCLAD, όχι φυσικά στο ίδιο επίπεδο, και με τον ήχο του βιολιού να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σχεδόν σε όλα τα τραγούδια τους. Το όμορφο της υπόθεσης είναι ότι σε αυτό το heavy/folk metal τους, υπάρχουν αρκετές φορές όπου τα ντραμς παίζουν σε διαφορετικές ταχύτητες και με κιθάρες που συνοδεύουν με riffs πιο κοντά στο melo-death, όπως το εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ “Madness is king” και το “Ghost light”, κάτι που το βρήκα πάρα πολύ ευχάριστο στο άκουσμα.
Μέχρι εδώ όλα καλά αλλά η μαγιά και η ιδιαίτερη ταυτότητα που προσπαθεί να δημιουργήσει το συγκρότημα έρχεται να κολλήσει στα φωνητικά. Οι THE PRIVATEER χρησιμοποιούν μία μίξη growls και clean φωνητικών και ομολογώ ότι τα growls της συμπαθέστατης Clara Held (που παίζει και βιολί) είναι μια χαρά. Στα καθαρά φωνητικά όμως, όπου όπως λέει και το ενημερωτικό δελτίο τύπου, είναι από χορωδία, εμένα προσωπικά μου αλλοιώνει πολύ το τελικό αποτέλεσμα και τελικά μπερδεύει την μουσική και την ταυτότητα τους. Τουλάχιστον, αν τα χρησιμοποιούσαν μόνο σε κάποια ρεφραίν για να δώσουν ένα βάθος η μία αίσθηση έπους να πω ναι, αλλά υπάρχουν σημεία που ακούμε αντρικά φωνητικά σε κουπλέ τα οποία είναι ερασιτεχνικά.
Από το “Kingdom of exiles” μου δημιουργείται το ερώτημα τι προσπάθησαν τελικά οι THE PRIVATEER να κάνουν. Τίμια τραγούδια έχουν, έχουν αποφασίσει να έχουν μία θεματολογία, τον folk ήχο τον σέβονται και δεν γίνονται τσίρκο. Το μόνο που έπρεπε να έχουν ακόμα είναι μία ξεκάθαρη μουσική ταυτότητα. Το να πάνε σε ένα μονοπάτι όπως αυτό των ELUVEITIE, με ξεκάθαρη προσέγγιση προς το melodeath με folk στοιχεία, θα ήταν γι’ αυτούς ότι το καλύτερο αλλά πιστεύω πως ακόμα και αν έμεναν με τα growl φωνητικά της τραγουδίστριας τους, σε αυτό το μοντέρνο heavy metal-άδικο folk metal, θα ήταν ότι πρέπει για να μην ακούγονται χαμένοι κάπου μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα που προσπαθούν να παντρέψουν.
6,5 / 10
Δημήτρης Μπούκης
