Υπήρξε μια εποχή, που το Seattle δεν ήταν η γενέτειρα και «μάνα» περιοχή του grunge. Ήταν μια περιοχή όπου το heavy metal ήκμαζε και κυριαρχούσε, με μπάντες όπως οι QUEENSRYCHE, METAL CHURCE, SANCTUARY, FIFTH ANGEL, Q5, CULPRIT και άλλους θεούς, ημίθεους, τιτάνες και λοιπές μυθικές οντότητες. Μέσα σε αυτούς ήταν και οι HEIR APPARENT, το “Graceful inheritance” των οποίων κυκλοφόρησε τέτοιον καιρό το 1986 και έχει την τιμητική του σε αυτό το “worst to best”.
Πολλοί χαρακτηρισμοί, όλοι τους αποθεωτικοί στον απόλυτο βαθμό, συνοδεύουν τούτο το ντεμπούτο. Εγώ θα σταθώ σε έναν μόνο, που από την πρώτη στιγμή που τον διάβασα, συμφώνησα πως εμπεριέχει ολόκληρη τη μουσική φιλοσοφία του δίσκου: το “Graceful inheritance” είναι «μεγαλειώδες». Και σε μια «συγκριτική» προσέγγιση, που όμως δίνει ακριβώς το ηχητικό στίγμα του, είναι ένα album επιπέδου “The Warning” και “Awaken the Guardian”. Το ίδιο μεγαλοπρεπές, επικό, λυρικό και συναισθηματικά φορτισμένο από μια ποικιλία συναισθημάτων, που μόνο μπάντες σαν τους HEIR APPARENT μπορούσαν να δημιουργήσουν.
Ναι, οι ίδιοι μας έδωσαν ένα από τα καλύτερα albums όλων των εποχών, ανεξαρτήτου είδους και αυτό δεν είναι άλλο από το “One small voice”. Αυτή είναι μια αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα. Ας μην υποβιβάζει όμως το αριστούργημα που προηγήθηκε. Όντως, το “One small voice” μοιάζει σαν να ήρθε από το μέλλον ή από έναν άλλον γαλαξία, ενώ το “Graceful…”, είναι βέρο αμερικανικό power metal, επομένως «διαβάζεται» και «εξηγείται» πιο εύκολα. Αλλά, ακριβώς αυτό το στοιχείο του, ότι δηλαδή είναι από τα πλέον απαστράπτοντα μνημεία ενός είδους, μιας σκηνής που έδωσε αμέτρητα άλλα μνημεία, του χαρίζει το δικό του κεφάλαιο στη «Χρυσή Βίβλο» του heavy metal.
Με όσο γίνεται πιο αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων και προσπαθώντας να περιθωριοποιηθεί όσο είναι δυνατόν το οπαδικό συναίσθημα, θα βάλουμε τα τραγούδια του “Graceful inheritance” σε αξιολογική σειρά, από το «χειρότερο» στο «καλύτερο». Όποια και να είναι όμως η τελική σειρά, δεν θα καταφέρει να αλλάξει την «υπόσταση» του εν λόγω μνημειώδους album. Η ιστορία του έχει γραφτεί και οι ανατριχίλες που είναι ικανό να προκαλέσει, σε κάθε του άκουσμα, ακόμη και μετά από δεκαετίες, παραμένουν ίδιες και απαράλλαχτες.
The “Graceful inheritance” countdown:
- “R.I.P. (live)” (04:59)
Instrumental παιγμένο «ζωντανά» επιτόπου στα Triad Studios του Redmond, όπου και ηχογραφήθηκε το album, την άνοιξη του 1985. Εξαιρετικό δείγμα των τεχνικών δυνατοτήτων της μπάντας, εδώ το ακούμε από μια ζωντανή εμφάνιση των HEIR APPARENT σε μια τηλεοπτική εκπομπή από το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Washington, στις 22 Απριλίου 1985.
- “Running from the thunder” (02:59)
“Running from the thunder, reaching for the sun…”
«Απόψε, αυτοσχεδιάζουμε». Τεχνικό power metal ή πρώιμο progressive; Και οι δύο χαρακτηρισμοί είναι σωστοί, από την στιγμή που τους έχουμε δει να χαρακτηρίζουν αμφότεροι, τη μπάντα. Το “Running…” με την jazzy αισθητική του, μπορεί να μοιάζει σαν ένα διαρκές jamming εξαιρετικά καταρτισμένων μουσικών. Λίγο «ξένο» ίσως, ως προς το ευρύτερο πλαίσιο του album, χρειάζεται να του δώσεις λίγο περισσότερο χρόνο, αλλά ανταμείβει. Πάντως οι HEIR APPARENT είχαν, μέσα στα τόσα χαρίσματά τους, ένα ακόμη: Να συνθέτουν τρίλεπτα τραγούδια, τα οποία να μην σου αφήνουν την παραμικρή αίσθηση πως είναι, τρόπον τινά, ανολοκλήρωτα ή πως θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια. Όπως αυτό εδώ.
- “Nightmare (Faces in the dark)” (02:41)
“Nightmare – faces in the dark surround you/Nightmare – images of Hell around you/Nightmare – nowhere left to hide/Nightmare – haunting you tonight…”
Εδώ αλλάζουν λίγο τα δεδομένα, καθώς αυτό που ακούμε είναι ταχύτατο speed metal a la SAVAGE GRACE, χαρακτηριστικό της εποχής του, με στίχους που δε χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση καθώς το νόημά τους είναι ξεκάθαρο και με το μπάσο σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Σίγουρα από τα τραγούδια εκείνα που τα ευχαριστιέσαι περισσότερο σε συνθήκες συναυλίας… έναν μικρό πανικό, μπορεί να τον δημιουργήσει.
- “Masters of invasion” (05:07)
“Masters of Invasion, take your prey/Masters of Invasion, claim your life and dig your grave…”
Ίδιας φιλοσοφίας με το “Running…”, ειδικά στο refrain, μόνο που δεν είναι τόσο τεχνικό και “out of the box” στο παίξιμο. Αντιπολεμικό άσμα, άκρως εμπνευσμένο-επηρεασμένο από τους QUEENSRYCHE και κατ’ επέκταση τους IRON MAIDEN και BLACK SABBATH (για Dio μιλάμε, αυστηρά), από τις πιο «άμεσες» συνθέσεις του “Graceful…”. Ωραίος, στακάτος ρυθμός με το μπάσο σε πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Peace να παίρνει τα καλύτερα στοιχεία των Steve Harris και Geezer Butler, «οδηγώντας» το κομμάτι.
- “A.N.D…. Dogro lived on” (03:42)
“Face the facts of Life on Earth, the nature of Mankind…”
Progressive εισαγωγή, power metal εξέλιξη, εντελώς classic heavy metal riff κάτω από τα κουπλέ και το refrain, λες και πήραν την σκυτάλη οι ACCEPT (“Midnight mover”), στίχοι γραμμένοι για να αφυπνίσουν συνειδήσεις και να αλλάξουν στάσεις ζωής. Εκεί που πολλές μπάντες διαλέγουν για το τέλος μια μεγάλη, επική, ατμοσφαιρική σύνθεση, οι HEIR APPARENT είναι από αυτούς που κάνουν τη διαφορά και κλείνουν τον δίσκο με έναν ακόμη «κεραυνό».
- “The cloak” (02:34)
“The black night is the cloak I wear, I’m a serpent’s icy gaze…”
Οι HEIR APPARENT βγάζουν το «λευκό κολλάρο» και φορούν το «μπλε» (αν δε ξέρεις τι σημαίνουν οι όροι “white collar power metal” και “blue collar power metal”, διάβασε το αντίστοιχο “worst to best” στο “The Warning”). Άλλο ένα χαρακτηριστικό, εξαιρετικό δείγμα USPM, το οποίο θα μπορούσε να βρίσκεται πανεύκολα τόσο σε δίσκους σαν το “One small voice” των ιδίων, όσο και σε δίσκους σαν το “Ample destruction” των θεών JAG PANZER, με την ανάλογη υφή στην παραγωγή, εννοείται. Μιας και ανέφερα το πρώτο, γενικά μιλώντας, οι HEIR APPARENT του “Graceful inheritance” κάθε άλλο παρά αποκομμένοι και «ξένοι» είναι από τους “One small voice” εαυτούς τους και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς με σχετική ευκολία, αρκεί να προχωρήσει σε μια προσεκτική και όχι επιφανειακή ακρόαση του πρώιμου υλικού τους.
- “Dragon’s Lair” (03:28)
“And the dragon beckons you nearer…”
Το πλέον επιθετικό κομμάτι του album και συνάμα το πιο «πρωτόλειο». Οι επιρροές από τους πρώιμους IRON MAIDEN, τους ANGELWITCH και το NWOBHM είναι παραπάνω από εμφανείς, μόνο που ακριβώς επειδή εδώ είναι Η.Π.Α, όλα είναι πιο τεχνικά, πιο εκρηκτικά, πιο εντυπωσιακά, πιο… πιο. Μου φέρνει στο νου και λίγο MANILLA ROAD, στα ευθύβολα και γρήγορα κομμάτια τους, κάτι που δε θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση, αφού μιλάμε για ομοτράπεζους της Black Dragon Records. Και το μπάσο… πρόσεξε και άκουσε προσεκτικά το μπάσο! Δε γράφω κάτι άλλο.
- “Tear down the walls” (04:34)
“They dwell in a palace of ivory and gold, in beauty and comfort, a fortune untolled…”
Και κάπου εδώ, αφήνουμε πίσω μας τα πολύ καλά κομμάτια, γιατί ξεκινούν οι πραγματικά ΜΕΓΑΛΕΣ συνθέσεις του “Graceful Inheritance”. Οι επόμενες τρεις, είναι λίγο-πολύ ισάξιες σε αυτό το “worst to best” και τοποθετημένες αυστηρά κατά το προσωπικό γούστο του γράφοντος. Το “Tear down…” είναι κομμάτι γραμμένο από την εποχή που ο Derek Peace έπαιζε μπάσο στους HELM’S DEEP. Ακούς την ήρεμη, παραμυθένια εισαγωγή και λες «πάμε για δεύτερο ‘Another candle’». Διαψεύδεσαι όμως, γιατί τελικά ακούς ένα δεύτερο “The servant”, γρήγορο και με έντονο συναυλιακό χαρακτήρα. Αχ, αυτές οι εναλλαγές στη μουσική των HEIR APPARENT… Πόσο χαρακτηριστικές, πόσο υπέροχες! Υπέροχες και οι lead «απαντήσεις» του Gorle σε κάθε “Teeear doown the waaalls!” που τραγουδά ο Davidson. Από τα πολύ αγαπημένα των οπαδών.
- “The servant” (03:25)
“A servant’s life is always short, I never wonder why…”
Με το θεϊκό riff και το εξίσου θεϊκό μπάσιμο με solo από τον Gorle (πολύ υποτιμημένος κιθαρίστας, το δίχως άλλο) στην εισαγωγή, το “The servant” σε έχει κερδίσει από τα πρώτα 25 δευτερόλεπτα. Το καλύτερο γρήγορο κομμάτι του album, με τη μπάντα σε εμπνευσμένο, συνθετικό και εκτελεστικό, παροξυσμό και τον Davidson να ανεβοκατεβάζει τη φωνή του σε μια υπέροχη ερμηνεία. Και εδώ, όπως και στο “Dragon’s Lair”, είναι πολύ έντονο το “IRON MAIDEN feeling”, με τη διαφορά πως τούτη τη φορά έχουμε να κάνουμε με την περίοδο 1982-1988 κι όχι με την εποχή του Paul Di Anno. Κάτι που, εφόσον μιλάμε για USPM, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, όσο δεδομένα ανατέλλει ο Ήλιος από την Ανατολή.
- “Hands of Destiny” (03:27)
“Yet in our abundant wisdom, man can’t tame the sky, the mountains, or the sea…”
Το δεύτερο κομμάτι που έρχεται από το παρελθόν του Derek Peace με τους HELM’S DEEP. Ακόμη μια σύνθεση που ξεκινά με lead intro, πάνω στο ρυθμικό μέρος, το οποίο στην αρχή είναι πιο «απλωτό» και μετά γίνεται πιο στακάτο και «κοφτό». Το πόσο «πλούσιο» είναι το εν λόγω κομμάτι, πίσω από τον απλούστατο ρυθμό του, κάνει πραγματικά πολύ μεγάλη εντύπωση. Άλλα συγκροτήματα θα έμεναν σε αυτόν, ποντάροντας στην αμεσότητα. Οι HEIR APPARENT την πέτυχαν αυτήν την αμεσότητα, όντας ταυτόχρονα άκρως βιρτουόζοι. Εμένα μου θυμίζει αρκετά QUEENSRYCHE και CRIMSON GLORY, χαρακτηριστικό του πως σκέφτονταν τότε τα μεγάλα και ανερχόμενα συγκροτήματα των Η.Π.Α. Πάμε σιγά σιγά για την κορυφαία δυάδα του album…
- “Keeper of the reign” (04:46)
“Raging rivers run for the lucky one, for the Keeper of the Grail…”
Εκεί όπου ο λυρισμός πιάνει δυσθεώρητα ύψη, εκεί που η αφηγηματικότητα ενός τραγουδιού γίνεται η δεύτερη «φύση» του, εκεί που ακούς τη μουσική και ταυτόχρονα πλάθονται μπροστά σου εικόνες μιας εποχής αλλοτινής, εκεί θα υπάρχουν πάντα έπη σαν το “Keeper of the reign”. Η αλλαγή από το ατμοσφαιρικό και αργό πρώτο μέρος στο δεύτερο, είναι ανατριχιαστική και ο Paul Davidson, στην καλύτερή του ερμηνεία στον δίσκο, στέκεται άξιος ερμηνευτής ενός τέτοιου μεγαλείου. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ από το λατρεμένο μου/μας US metal, ισόβαθμο επί της ουσίας με την επόμενη σύνθεση, η οποία δεν είναι άλλη από το…
- “Entrance”/”Another candle” (04:34)
“Another candle burning down, see the flickering light upon the ground…”
Το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου. Ποτέ δεν κατάλαβα, για ποιον λόγο διαδέχεται ένα intro σαν το “Entrance”. Θα ήταν απείρως πιο ταιριαστό, να ανοίγει τον δίσκο το “The servant” (ιδανικά), το “Dragon’ lair” ή έστω το “A.N.D…”. Τέλος πάντων, ψιλά γράμματα, πάμε στην ουσία. Επί προσωπικού, το “Another candle” είναι το πιο χαρακτηριστικό HEIR APPARENT τραγούδι, αυτό που πρέπει να «ανοίγει» όλα τα “best of” του συγκροτήματος και αυτό που μου έρχεται στο νου αμέσως, χωρίς δεύτερη σκέψη, για να το στείλω να το εκπροσωπήσει, σε οποιαδήποτε “best of ‘something’” συλλογή. Πέραν όμως των προσωπικών γούστων του καθενός, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για πολύ μεγάλη σύνθεση, από την εισαγωγή ακόμη. White collar power metal οργασμός, κάπου μεταξύ QUEENSRYCHE και πρώιμων SAVATAGE, με πεσιμιστικούς στίχους που θέλουν να προβληματίσουν τον ακροατή σχετικά με το μέλλον της Ανθρωπότητας και επικολυρικό ύφος. Αριστούργημα.
Δημήτρης Τσέλλος
