«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: FREEROAD
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Do what you feel!”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Dying Victims Productions
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Ramiro “Ranzig” Mendoza – Κιθάρα
Alejandro Velazco – Κιθάρα, φωνητικά
Eli Arrieta – Μπάσο
Daniel “Fish” Tirado – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
YouTube
Διαβάζω στο Δελτίο Τύπου: «Με καταγωγή από το Monterrey του Μεξικού, οι FREEROAD σχηματίστηκαν το 2018 με μόνο στόχο να κάνουν γνωστή την αγάπη τους για τη μουσική. Διάλεξαν ως όνομά τους το ‘FREEROAD’ για να δείξουν ότι δεν υπάρχουν όρια στη μουσική και πως τα είδη δεν έχουν σημασία, αρκεί να διατηρούν την ουσία του old-school rock ‘n’ roll.». Bingo! Μου αρέσουν αυτού του είδους οι καλλιτέχνες. Αυτοί που είναι πραγματικοί «ερασιτέχνες», δηλαδή αυτό που σημαίνει ο όρος στην πραγματικότητα και δεν είναι άλλο από «εραστές της Τέχνης». Που έχουν μεράκι, λατρεία για αυτό που κάνουν, που γεμίζουν με συναίσθημα κάθε δημιουργία τους και που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τους κακώς εννοούμενους ερασιτέχνες, οι οποίοι, πίσω από αυτήν την ταμπέλα, μας γεμίζουν με απαράδεκτες, τραγικές και φτηνιάρικες ψευτοδουλειές, αλλά είναι… “true”. Γελάω, να ξέρεις.
Καλά τα λόγια, καλή η θεωρία, η πράξη όμως είναι αυτή που μετράει. Ας δούμε λοιπόν, αν οι FREEROAD στο “Do what you feel!” είναι «εραστές της Τέχνης» και όχι γραφικές μετριότητες ή κακές κόπιες των σπουδαίων συγκροτημάτων του παρελθόντος. Τι ακούμε εδώ; Τόσο hard rock, όσο και heavy metal. Τόσο 70s, όσο και 80s. Πρώιμο N.W.O.B.H.M, U.F.O, MOTORHEAD, THIN LIZZY, τέτοια πράγματα. Πέραν των μουσικών επιρροών όμως οι οποίες έτσι κι αλλιώς δε θέλουν και ιδιαίτερο κόπο για να μας «κερδίσουν», αυτό που φαίνεται από το ντεμπούτο των Μεξικανών φίλων μας είναι ακριβώς αυτό: δεν αντιγράφουν, επηρεάζονται! Επηρεάζονται και δημιουργούν μια μουσική ευφάνταστη και προπάντων «ζωντανή», με το «καρδιογράφημά» της να πηγαίνει πάνω – κάτω και να σε κάνει να θες να πιάσεις την air guitar και με extra credit τη φωνή του Alejandro Velazco, που μπορεί να μην είναι κάτι το σπουδαίο, αλλά η χροιά της μου θυμίζει πολύ την αντίστοιχη του Harris των DIAMOND HEAD, οπότε αυτό, μόνο θετικό το βρίσκω.
Δε ξέρω αν τους δούμε ποτέ ζωντανά σε κάποιο live ή σε κάποιο festival, ώστε να διαπιστώσουμε αν και επί σκηνής αποδίδουν το ίδιο καλά. Κακά τα ψέματα, καλοί οι δίσκοι, αλλά η σκηνή είναι το «καθαρτήριο» του rock. Ως τότε, νομίζω πως τούτο το δισκάκι θα το ευχαριστηθούμε πολύ όλοι όσοι νιώθουμε μια ιδιαίτερη έλξη προς κάθε τι vintage. Τώρα για το εξώφυλλό τι να πω… ενδεικτικό του ήχου και της φιλοσοφίας τους, αλλά ελπίζω να μην το λογοκρίνει το διαδίκτυο! Βάζω και μισό βαθμό παραπάνω, γιατί τους συμπάθησα αρκετά μπορώ να πω.
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: IRON VOID
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “IV”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Shadow Kingdom Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jonathan Seale – Φωνητικά, μπάσο
Steve Wilson – Κιθάρα, φωνητικά
Scott Naylor – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Twitter
Instagram
Spotify
YouTube
Ότι η Αγγλία είναι η «μητέρα» του doom metal, το ξέρουμε. Όπως ξέρουμε επίσης πως η σκηνή του βρετανικού doom συνεχίζει την παράδοση που η ίδια δημιούργησε, προσφέροντας τουλάχιστον ένα πολύ καλό σχήμα ανά χρονικά διαστήματα. Μέρος αυτής και οι IRON VOID, με το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του live ντεμπούτου (“Live 2008”), οι IRON VOID του ενός EP (“Spell of ruin”) και των τεσσάρων studio albums, με τελευταίο κατά σειρά το “IV”, όπως μαρτυρά και το όνομά του. Το προηγούμενό τους δισκογραφικό πόνημα, το “Excalibur”, μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση. Πάντοτε ήταν αξιόλογοι οι Βρετανοί, όλες τους οι κυκλοφορίες χαρακτηρίζονται από ποιότητα και το “Excalibur” έδειχνε πως η συνεχής ανοδική τους πορεία σίγουρα δε θα σταματούσε εκεί.
Αυτή τη φορά, δεν υπάρχει μυθολογικό concept πίσω από τους στίχους αλλά αυθεντικά «καταδικαστικό» (doom), o Richard Maw έχει αποχωρήσει και στη θέση του βρίσκουμε τον Scott Naylor και για τους κατέχοντες και γνωρίζοντες τα της μπάντας, το “IV” είναι κάτι το αναμενόμενο. Αλλά και για τους υπόλοιπους, δεν είναι νομίζω δύσκολο να μαντέψουν πως ακούγονται οι IRON VOID, έχοντας διαβάσει την προηγούμενη παράγραφο. Εντελώς Sabbath-ικό άκουσμα, είτε παίρνει τις πρώτες του ύλες απευθείας από την «πηγή» (BLACK SABBATH), είτε από μετέπειτα επεξεργασία (TROUBLE, ST. VITUS, PENTAGRAM, COUNT RAVEN, CATHEDRAL και ORANGE GOBLIN). Το «Κατά τον Iommi Ευαγγέλιον», δηλαδή. Παραγωγή πολύ καθαρή και «ζωντανή», ογκώδης ήχος, occult ψήγματα… Ακριβώς ό,τι θέλει κάθε οπαδός του doom metal και του heavy rock!
Οπότε, αν και εσύ θεωρείς εαυτόν ως τέτοιον, δεν έχεις παρά να στρέψεις το βλέμμα σου σε τούτο το album και εννοείται σε τούτο το συγκρότημα. Θα αποζημιωθείς στο έπακρο για κάθε λεπτό που θα χαρίσεις. Δεν έπεται πως πρέπει να αποτελείται από μεγάλα ονόματα ένα συγκρότημα, με πολλές περγαμηνές, για να ακούσουμε από αυτό καλή μουσική. Μην σου πω πως τις περισσότερες φορές στις μέρες μας, συνήθως μας αποζημιώνει το Underground και όχι το εξόχως προβεβλημένο Mainstream. Ωραία ξεκίνησε η χρονιά, έχω να πω. Για να δούμε πως θα εξελιχθεί.
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: TIDAL WAVE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The Lord knows”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Ripple Music
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Alexander Sundqvist – Φωνητικά
Jesper Sjödin – Κιθάρα
Adam Nordin – Μπάσο
Rasmus Sundberg – Τύμπανα
Πάμε τώρα στην Σουηδία και συγκεκριμένα στο παραθαλάσσιο Sundsvall, που βρέχεται από τα νερά του Βοθνιακού κόλπου, για να βρούμε τους TIDAL WAVE. Καλά, το ότι η συγκεκριμένη χώρα αποτελεί εγγύηση στον χώρο του «σκληρού ήχου», το ξέρουν ακόμη και οι πέτρες. Ένα από τα πρόσφατα εξαγώγιμα μουσικά της προϊόντα λοιπόν είναι και αυτοί εδώ οι τέσσερεις τύποι, οι οποίοι επανέρχονται στο προσκήνιο, μετά το “Blueberry muffin” (2019), με το νέο τους album, “The Lord knows”. Αφού έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση με το πολύ δυνατό ντεμπούτο τους, φιλοδοξούν με το δεύτερό τους album να καθιερωθούν ως μια από τις πλέον ανερχόμενες μπάντες σε μια σκηνή, αυτή του σωστά ονομαζόμενου “heavy rock”, που δεν σταματά να βγάζει καλλιτέχνες και συγκροτήματα και κάθε τόσο μας απασχολεί με κάποια ποιοτική κυκλοφορία.
Έχεις ακούσει ποτέ ξανά τον χαρακτηρισμό «μπαρουτοκαπνισμένος»; Λογικά, ναι. Είναι, στην κυριολεξία, αυτός που έχει επάνω του την κάπνα από το μπαρούτι. Ε λοιπόν, αυτός θεωρώ πως μπορεί να περιγράψει καλύτερα τη μουσική των TIDAL WAVE. «Μπαρουτοκαπνισμένο» heavy rock, εκρηκτικό, που κοιτά προς τα πίσω και δέχεται ερεθίσματα από πολλές και διαφορετικές μεριές. Παρόλο που οι TIDAL WAVE είναι σχετικά νέοι, δείχνουν πως κάθε άλλο παρά κοροϊδεύουν τον ακροατή. Δεν υποκρίνονται αγάπη για το είδος της μουσικής που υπηρετούν, τους βγαίνει αβίαστα, μετά από αμέτρητες ακροάσεις και ώρες μελέτης αγαπημένων, κλασσικών δίσκων και συγκροτημάτων του ιδιώματος.
Οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται ως “stoner rock”. Ποτέ δεν κατάλαβα τον όρο αυτόν και ποτέ δεν τον δέχτηκα. Προσωπικά, θα τους περιέγραφα σαν μια μπάντα που παίρνει πολλά και καλά στοιχεία από συγκροτήματα όπως οι ORANGE GOBLIN, THE HELLACOPTERS, FU MANCHU, BLACK SABBATH, THE QUILL, αλλά έχουν τα «κότσια» να επεκτείνουν τις επιρροές τους μέχρι τους AUDIOSLAVE και τους… NIRVANA. Μου προκάλεσαν τεράστια έκπληξη με το παίξιμό τους, το πάθος που βγάζουν και το πώς έχουν αφομοιώσει όλες αυτές τις επιρροές. Δεν το βρίσκεις αυτό συχνά εκεί έξω…
Σεμινάριο κιθάρας τόσο στα ρυθμικά όσο και στα lead μέρη, τεράστια riffs, μπάσο – γροθιά στο υπογάστριο, αντρίκια φωνητικά και ένας αφηνιασμένος drummer, είναι τα συστατικά που φτιάχνουν τις οκτώ συνθέσεις του “The Lord knows”. Πρόκειται για ένα album γεμάτο ενέργεια, που σίγουρα θα παιχτεί πολύ από τους λάτρεις του είδους. Οι TIDAL WAVE, μόλις στη δεύτερη προσπάθειά τους, δείχνουν πως θα πάνε ψηλά. Αν δουλέψουν και στο μέλλον έτσι, αυτό είναι βέβαιο.
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: WALK IN DARKNESS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Leaves rolling in time”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Beyond The Storm Productions
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Nicoletta Rosellini – Φωνητικά
Shaman – Κιθάρες
Monkey Key – Μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Website
Bandcamp
Facebook
Spotify
YouTube
Momentum: Λατινική λέξη που σημαίνει «ορμή». Μεταφορικά, είναι η ορμή που δίνει η σωστή χρονική στιγμή, για να επιτευχθεί το μέγιστο δυνατό. «Χάθηκε», λέμε, «το momentum». Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με όλα τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν μετά την άνοδο του female fronted συμφωνικού metal, από την περίοδο της αρχής της πτώσης του και μετά. Οι μυστηριώδεις Ιταλοί WALK IN DARKNESS ανήκουν σε αυτά. Το “Leaves rolling in time” είναι ο τέταρτος full length δίσκος τους, μετά το “In the shadows of things” (2017), το “Welcome to the New World” (2018) και το “On the road to Babylon” (2020). Αυτή είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται με κάποια εταιρεία. Ό,τι κυκλοφόρησαν ως τώρα, το κυκλοφόρησαν μόνοι τους. Underground to the core, δηλαδή.
Προσωπική μου εκτίμηση και άποψη λοιπόν, είναι πως το “momentum” για όλα αυτά τα συγκροτήματα, έχει χαθεί μια και καλή. Όπως ήταν αναμενόμενο, τους λίγους και εξαιρετικούς που ξεκίνησαν το όλο κίνημα, τους διαδέχθηκαν αρχικά αξιόλογοι καλλιτέχνες και εν συνεχεία το επίπεδο έπεφτε κατακόρυφα, αφού όποιος ήταν μουσικός άνω του μετρίου και μπορούσε να βρει μια σχετικά εμφανίσιμη κοπέλα με επίσης άνω του μετρίου φωνή, έφτιαχνε και ένα ψευδο-συμφωνικό, ψευδο-γοτθικό συγκρότημα. Έτσι, η σκηνή «βάλτωσε» και ο «βάλτος» παρέσυρε και τους ελάχιστους πραγματικά αξιόλογους που ξεκίνησαν τα πρώτα τους βήματα κατά τη δεύτερη δεκαετία των 00s. Εκεί ανήκουν και οι WALK IN DARKNESS. Αν το “Leaves rolling in time” που ακούω τώρα, είχε κυκλοφορήσει το 2007 για παράδειγμα, θα είχε κάνει σίγουρα περισσότερη αίσθηση, απ’ όση θα κάνει σήμερα.
Ο Shaman ξέρει να συνθέτει τραγούδια. Και ικανός παίκτης είναι. Όπως έχει καλή φωνή και ωραία παρουσία η Nicoletta Rosellini. Χρησιμοποιούν όλες τις τεχνικές και όλα τα κλισέ του είδους, ξεκινούν από τους WITHIN TEMPTATION και τους EPICA και σταματούν στους AFTER FOREVER, ταιριάζουν τα γυναικεία με τα ανδρικά φωνητικά, γενικά, όλα όσα έχεις μάθει από το συμφωνικό female fronted, τα κάνουν. Δυστυχώς, δεν έχουν drummer αλλά Ιάπωνα με πολλά κουμπιά και δε ξέρω μήπως και ο μπασίστας είναι «ο φανταστικός φίλος» του Shaman, δηλαδή ο ίδιος ο κιθαρίστας.
Δεν είναι επουδενί «δώρο προς την Ανθρωπότητα» τούτο το album, όπως γράφει ο Shaman, μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτό, αλλά είναι ένα καλογραμμένο, ποιοτικό τελικό αποτέλεσμα. Αν ακόμη και σήμερα ακούς φανατικά το είδος αυτό, αν η καλύτερη περυσινή συναυλία για σένα ήταν αυτή των EPICA και περιμένεις τη φετινή των NIGHTWISH ως μάννα εξ ουρανού, να το ακούσεις το “Leaves rolling in time”. Θα σου κρατήσει όμορφη συντροφιά.
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
