Μια από τις μπάντες που το rap/nu/alternative metal γέννησε, αλλά και κατάφεραν να ξεχωρίσουν σε βάθος χρόνου και να ξεφύγουν εν πολλοίς από παγίδες του είδους, ήταν οι DISTURBED από το Chicago των ΗΠΑ. Ιδρυθέντες το ’94, με αξιοζήλευτη δημοτικότητα και δισκογραφία, δικαίως θεωρούνται από τις μεγάλες μπάντες εκείνης της φουρνιάς (οι SLIPKNOT/SYSTEM OF A DOWN δεν εντάσσονται σε αυτό, ως ιδιάζουσες περιπτώσεις). Επ’ αφορμή της εμφάνισης τους στο Release Athens festival με τους BULLET FOR MY VALENTINE, NOVA TWINS και OYD τη Δευτέρα 26 Ιουνίου, αναλαμβάνουμε να κατατάξουμε αξιολογικά τη δισκογραφία τους. Φύγαμε!
The DISTURBED discography countdown:
- “Evolution” (2018)
Δίσκος που μου αφήνει μια ωραία επίγευση, μια και ήταν η πρώτη φορά που τους είδα πάλι στο Release, το 2019, στη προώθηση αυτού του δίσκου. Άσχετα με το ότι οι ANTHRAX που βγήκαν πριν από αυτούς, τους πήγαν πριονοκορδέλα, χωρίς καν να παίζουν στο κοινό τους! Οι κύριοι είναι επαγγελματίες και ξέρουν πως να δίνουν μια σωστή συναυλία. Ως εκ τούτου, έχω μια ιδέα του πόσο καλά λειτουργούν τα κομμάτια του live. Θα πω ότι είναι ένας καλός δίσκος, ενώ βέβαια η μπαλάντα “Hold on to memories” συνοδεύτηκε από πολύ συγκινητικές στιγμές, μια και όλος ο δίσκος είναι αφιερωμένος στη μνήμη των Chester Bennington (LINKIN PARK) και Vinnie Paul Abbott (PANTERA) (στο live, είδαμε φωτογραφίες των DISTURBED μαζί τους). Τώρα, δηλώσεις ότι είναι το δικό τους “Black album” εντάσσονται στη κατηγορία “μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες”. Καλός δίσκος, αλλά άνισος σε σημεία. Το έφαγε το μπαλαντικό και η μειωμένη έμπνευση. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.
Highlight του δίσκου: “Hold onto memories”
Προσωπική αδυναμία: “Stronger on your own”
- “Immortalized” (2015)
5ετές το διάλειμμα των DISTURBED από τη δισκογραφία, με το συγκρότημα να επιστρέφει εμφατικά, δηλώνοντας πόσο χρειαζόταν αυτή την ανάπαυλα. Δεν κάνουν εκπτώσεις στιχουργικά, με το “Legion of monsters” να επιτίθεται σε όσους ειδωλοποιούν δολοφόνους, εμπνέοντας κι άλλους να κάνουν το ίδιο που έκαναν κι εκείνοι, ενώ το “The vengeful one” καταπιάνεται φυσικά με την εκδίκηση. Βέβαια, λόγω του φόνου των Alison Parker και Adam Ward, η Warner αναγκάζεται να αποσύρει το ένα διαφημιστικό για το άλμπουμ, μια και έδειχνε ένα παρόμοιο σκηνικό με αυτόν. Το δε έτερο single “The light” αποτελεί μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές του δίσκου, ενώ λειτουργεί υπέροχα επί σκηνής! Ρίχτε και κομματάρες τύπου “Open your eyes” (προσωπική προτίμηση) ή “What are you waiting for” ή “Save our last goodbye”, βάλτε και κερασάκι στη τούρτα την διασκευή τους στο πασίγνωστο “The sound of silence” των SIMON & GARFUNKEL και όλα κομπλέ!
Highlight του δίσκου: “The light”
Προσωπική αδυναμία: “Open your eyes”
- “Divisive” (2022)
Δεύτερος σερί δίσκος με τον οποίο μας έρχονται, δεύτερη σερί φορά που θα τους δω ζωντανά. Ένας “οργισμένος” δίσκος, σύμφωνα με τους ίδιους, επηρεασμένοι βαθύτατα από την κατάσταση με τον κορωνοϊό τη διετία 2020 – 2022 αλλά και την εν γένει κατάσταση στο κόσμο. Μάλιστα, ένα από τα κομμάτια (“Bad man”) εμπνεύστηκε από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ένας δίσκος που κοίταξε προς τα πίσω, στις πρώτες μέρες της μπάντας, υπό το μοντέρνο της πρίσμα βεβαίως. Κομμάτια όπως το “Unstoppable”, το ομώνυμο και το “Hey you” που ανοίγουν το δίσκο, είναι κλασσικά DISTURBED κομμάτια, που θα δουλέψουν φοβερά επί σκηνής. Εδώ φαίνεται πόσο ωραία δουλειά κάνουν οι διασκευές γενικά για τους DISTURBED με τη μπάντα να έχει καλεσμένη την Ann Wilson (HEART) στο “Don’t tell me”, κατόπιν θετικών σχολίων της ίδιας για τη διασκευή τους στο “The sound of silence”. Μιλάμε για τον μικρότερο δίσκο σε διάρκεια στην ιστορία του συγκροτήματος, στα 37 λεπτά και 55 δευτερόλεπτα και λειτουργεί φοβερά!
Highlight του δίσκου: “Unstoppable”
Προσωπική αδυναμία: “Don’t tell me”
- “The sickness” (2000)
Η αρχή. Όταν παραήταν metal για την alternative σκηνή του Chicago, αλλά παρόλα αυτά πείσμωναν, σφίγγανε τα δόντια και παλεύανε. Ξέρετε, το ντεμπούτο συχνά, ειδικά υπό αντίξοες συνθήκες, σου δίνει και κάτι παραπάνω από το “οι πρώτες συνθέσεις μιας μπάντας”. Σου δίνει το “ήρθαμε, για να αποδείξουμε γιατί πρέπει να μας ακούσετε” συναίσθημα. Και αν το “Stupify” δεν πήγε αρχικά καλά εμπορικά, το “Down with the sickness”, το “Voices” και το τελευταίο single του άλμπουμ “The game”, αναλάμβαναν να αποδείξουν του λόγου το αληθές. Συνοδεύτηκε από μια αρχική λογική “όχι solos” (σημείο των καιρών – θα άλλαζε σταδιακά αυτό), αλλά με ψήγματα αυτού που θα έκανε πραγματικά σπουδαίους τους DISTURBED. Πιασάρικα ρεφρέν και riffs με τη σέσουλα! Riffs που δεν είναι τυπικά του είδους, αλλά κοιτάζουν προς τις ρίζες της μπάντας. Εδώ έχουμε μια διασκευή σε ένα κλασσικό κομμάτι των TEARS FOR FEARS (“Shout”) που ονομάστηκε “Shout 2000”, εκκινώντας τη παράδοση των κυρίων στις διασκευές. Και αυτή, ήταν μόνο η αρχή σε μια σπουδαία πορεία!
Highlight του δίσκου: “Down with the sickness”
Προσωπική αδυναμία: “Violence fetish”
- “Believe” (2002)
Επηρεασμένοι από πρόσφατες τραγωδίες (11η Σεπτεμβρίου), οι DISTURBED εδώ ξεκινούν να δείχνουν τα δόντια τους εμπορικά και συνθετικά ταυτόχρονα. Το πρώτο γιατί ο δίσκος πήγε με τη μια στο νούμερο ένα του Billboard, το δεύτερο γιατί κομματάρες όπως το “Remember” και το “Liberate” θα κέρδιζαν όλο και περισσότερο τα Αμερικάνικα ραδιόφωνα. Ακόμα και το φερώνυμο, απέκτησε airplay! Χώρια λοιπές κομματάρες όπως “Devour”, “Mistress” και ούτω καθεξής, που γινόντουσαν άνετα singles. Γενικότερο θέμα του δίσκου, η πνευματικότητα, η πίστη στην ανθρωπότητα, μέσω συμβόλων πίστης που είναι συνδυασμένα στο εξώφυλλο. Το “Prayer” ως πρώτο single, είχε το εξής θέμα: αρνούνταν ορισμένοι να παιχτεί το video clip του λόγω 11ης Σεπτεμβρίου, μια και περιείχε ένα αποκαλυπτικό τοπίο μιας κατεστραμμένης πόλης. Οι ίδιοι σκέφτηκαν να το σουλουπώσουν, αλλά εν τέλει επέλεξαν να μη το κάνουν. Ιδανικό κλείσιμο – σβήσιμο του δίσκου παρατηρούμε με το “Darkness” μια υπέροχη ακουστική μπαλάντα. Η διασκευή της περιόδου, είναι σε live περιβάλλον, στο “Fade to black” (METALLICA).
Highlight του δίσκου: “Prayer”
Προσωπική αδυναμία: “Darkness”
- “Asylum” (2010)
Μετά το πάταγο του “Indestructible” οι DISTURBED ούτε που σταμάτησαν, μετά από 2 χρόνια ήρθε το “Asylum”. Πιο σκοτεινό από τον προκάτοχό του, με κομμάτια όπως το γκαζωμένο “Never again” (γραμμένο για το Ολοκαύτωμα – ο Draiman, για όποιον δεν το γνωρίζει, είναι Εβραίος), το “Another way to die” (γραμμένο για τη κλιματική αλλαγή), με τα “Warrior”, “The infection” και ομώνυμο, να μαρτυρούν ότι έχουμε ένα “αδελφάκι” του προκατόχου του ποιοτικά. Χώρια που αμφότεροι, ήταν σε παραγωγή της ίδιας της μπάντας. Ο δίσκος στο φινάλε του, έχει μια έκπληξη: 1,5 λεπτό περίπου μετά το “Innocence”, έχουμε άλλη μια διασκευή για τους Αμερικανούς, στο “I still haven’t found what I’m looking for” των U2, γραμμένο με τα αρχικά “Ishfwilf”. Αν μη τι άλλο ποικιλία στις επιλογές τους οι κύριοι! Από εκεί και έπειτα, αυτός ο δίσκος σημαδεύτηκε ως ο τελευταίος προ μιας μεγάλης ανάπαυλας για τους DISTURBED, οι οποίοι θα έκαναν πέντε χρόνια να κυκλοφορήσουν νέο υλικό.
Highlight του δίσκου: “Another way to die”
Προσωπική αδυναμία: “Never again”
- “Ten thousand fists” (2005)
Εδώ εμφανίζεται για πρώτη φορά η “μασκότ” των DISTURBED. Τρίτος και φαρμακερός δίσκος με την Reprise, μια και τρίτη φορά σύμπτωση, παύει να είναι σύμπτωση, αλλά πραγματικότητα. Το “Stricken” με τη riff-άρα ως πρώτο single, έδειξε μια μπάντα που είναι σίγουρη για τον εαυτό της, εξελίσσεται και κοιτάει μόνο μπροστά με δύναμη από 10,000 γροθιές (που αν σκεφτούμε την ολοένα και αυξανόμενη δημοτικότητα, δείχνει να χαρακτηρίζει και το κοινό τους πλέον). Τα φωνητικά του David Draiman ξεχώριζαν από τον μέσο nu/alternative τραγουδιστή της εποχής. Εκεί που άλλοι έσκιζαν το λαρύγγι τους, εκείνος είχε μια μελωδικότητα που πήγαζε από hard rock/heavy metal φόρμες. Στο “Forgiven” είδαμε και πρώτη φορά solo! Αυτό, σε συνδυασμό με την υπέροχη γκρούβα, συνθέτει τον ήχο και τη ταυτότητα της, στον τρίτο, πλέον κρίσιμο όλων δίσκο της καριέρας τους. Το σερί συνεχίζεται με την εμπορική επιτυχία, ενώ η μπάντα είναι από πλευράς δυναμικής σε φάση “το όριο είναι ο ουρανός”! Διασκευών συνέχεια, με τους GENESIS αυτή τη φορά και το πασίγνωστο “Land of confusion”.
Highlight του δίσκου: “Stricken”
Προσωπική αδυναμία: “Ten thousand fists”
- “Indestructible” (2008)
Έχω πολύ όμορφη ανάμνηση από αυτό το δίσκο. Γιατί ενώ άκουγα DISTURBED τριγύρω μου από όσους ήταν οπαδοί τέτοιων μοντέρνων μπαντών, δεν είχα πάρει γραμμή προς τι ο ντόρος. Άντε, όπως όλος ο κόσμος, να είχε πέσει στο αυτί μου, το “Down with the sickness” μια και τόσο συχνά έπαιζε στο ραδιόφωνο ή και σε σχετικές εκπομπές. Μέχρι που σκάει το video clip του “Inside the fire”….αυτό ήταν! Γύρισα και κοίταξα αυτούς τους τύπους με πραγματική προσοχή. Από το θέμα του κομματιού (αυτοκτονία της κοπέλας του Draiman όταν ήταν 16 χρονών – θίγεται και με σχετικό μήνυμα στην αρχή του), στα υπέροχα τύμπανα, στα φοβερά riffs και solos, όλα ήρθαν και έδεσαν. Και απλά ήταν ένα δείγμα του πόσο πιασάρικος ήταν ο δίσκος, του πόσο τα στερεότυπα του nu metal μένουν πίσω, ενώ το χθες του metal παντρεύεται με το σήμερα, σε ένα εκρηκτικό μείγμα με ύμνους τύπου “The night”, “Perfect insanity”, “Haunted” ή το γκαζωμένο “Deceiver”, που κολακεύονται από την ογκώδη παραγωγή τους. Διασκευή ετούτη τη φορά, είχαμε στο “Midlife crisis” των FAITH NO MORE. Μερακλήδες!
Highlight του δίσκου: “Inside the fire”
Προσωπική αδυναμία: “Deceiver”
Κάπως έτσι, φτάσαμε στο τέλος της άτυπης κατάταξης. Ραντεβού στη Πλατεία Νερού, όπου θα τους απολαύσουμε για δεύτερη φορά ζωντανά. Όσοι ήταν τη προηγούμενη φορά, ξέρουν τι θα πρέπει να κάνουν.
Γιάννης Σαββίδης
