Από όσες μέρες είδα στο Release φέτος, αυτή εδώ, ήταν ξεκάθαρα η αγαπημένη μου. Όχι μόνο επειδή ήταν η πιο ακραία κατ’ ανάγκη, αλλά επειδή, θα έβλεπα δύο μπάντες που δεν τις είχα δει ποτέ (HEAVEN SHALL BURN, BLEED FROM WITHIN) και δύο μπάντες που ανεβάζω διαρκώς τον αριθμό φορών που τους βλέπω (AMON AMARTH, KREATOR). Κατηφορίζοντας τη τελευταία Τετάρτη του Ιουνίου στο γνωστό χώρο της Πλατείας Νερού, βλέπω μπόλικο κόσμο, που πάντα με χαροποιεί, ειδικά όταν είναι από νωρίς.
Πρώτοι στο σανίδι οι Σκωτσέζοι επιβήτορες BLEED FROM WITHIN με το εκρηκτικό τους metalcore ύφος. Τιμώντας και με το παραπάνω το τελευταίο τους άλμπουμ “Shrine” και το προηγούμενο “Fracture”, δεν άφησαν στιγμή να περάσει χωρίς να μας αποδεικνύουν γιατί είναι εκεί που είναι, ενώ ο ήχος ήταν με το μέρος τους και εκείνοι σε μεγάλα κέφια. Τους αγάπησα κάργα με το “Fracture” και πέρα, χάρηκα πολύ που το τίμησαν, το ίδιο και το μπόλικο κοινό που βρέθηκε από τις 18:00 εκεί, μια και δειλά-δειλά άνοιξαν τα πρώτα mosh pits!
“Να πίνετε νερό και να προσέχετε ο ένας τον άλλο” είπε ο τραγουδιστής Scott Kennedy και μας έκανε λίγο αλοιφή ακόμα δεν είχαμε “ζεσταθεί”! Το συγχρονισμένο headbanging τους σε συνδυασμό με την φοβερή απόδοση, είναι χάρμα ιδέσθαι. Οι τύποι πάνε για μεγάλα πράγματα μελλοντικά, να μου το θυμηθείτε. Το δε κοινό, ξαναμμένο με όλες τις πιθανές ερμηνείες, έδωσε πίσω τα πάντα όλα! Τόσο, που η μπάντα είπε ότι σύντομα θα ξαναγυρίσει “I am damnation” και “The end of all we know” για φινάλε και έχουμε ήδη ζεσταθεί για τα καλά.
Προσωπικά, θέλω να τους ξαναδώ πιο “οικογενειακά” να γίνει το σώσε!
Γιάννης Σαββίδης
Καλοκαιρινό φεστιβάλ μεσοβδόμαδα, σημαίνει σχεδόν πάντα ότι θα είσαι στο τρέξιμο και το άγχος να προλάβεις να δεις τα συγκροτήματα που ανοίγουν την ημέρα. Ειδικά όταν αυτά σε ενδιαφέρουν, κάθε λεπτό που περνάει όταν είσαι στο αυτοκίνητο καθοδόν για τον συναυλιακό χώρο, νιώθεις ότι κυλάει σαν νεράκι. Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα για εμένα εχθές, όταν έτρεχα να προλάβω τους HEAVEN SHALL BURN, ένα συγκρότημα που έχει κάνει το δικό του όνομα στον metalcore κυρίως ήχο, έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του εδώ και χρόνια, μία πολύ ωραία προσθήκη στο line up της συγκεκριμένης ημέρας του Release και για όσους δεν τους είχαν δει ξανά, μέσα σε αυτούς και εγώ, ήταν η ιδανική ευκαιρία.
Φτάνοντας ένα τέταρτο πριν την εμφάνιση των HEAVEN SHALL BURN, διαπίστωσα πως δεν ήμουν ο μοναδικός τελικά που έκανε αγώνα δρόμου για να φτάσει στην ώρα του, καθώς το κοινό που είχε συγκεντρωθεί μέχρι εκείνη την στιγμή κάτω από το λιοπύρι δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα δύο χιλιάδες άτομα, όμως κατά τη διάρκεια του set των Γερμανών, ο κόσμος αυξανόταν σταδιακά σε κάθε λεπτό.
Ας πάμε όμως στην εμφάνιση των HEAVEN SHALL BURN οι οποίοι έχοντας τον ήλιο αντίπαλο, με το να τους χτυπάει κατακούτελα, πάτησαν το σανίδι και έδωσαν μία μεστή, γεμάτη δύναμη και θράσος, εμφάνιση. Ξεκίνησαν υπό τους ήχους του “Hunters will be hunted”, με τρομερό τσαμπουκά, παρασέρνοντας στον ρυθμό τους το λιγοστό κοινό που ήταν συγκεντρωμένο εκείνη την στιγμή. Ο τραγουδιστής Marcus Bischoff ήταν σε μεγάλα κέφια, με το γνωστό κόκκινο πουκάμισο που φοράει συνήθως στις ζωντανές εμφανίσεις τους και ανανεωμένος με μακριά μαλλιά, με κίνηση σε όλο το μήκος και πλάτος της σκηνής, συνεχόμενο headbanging, κάνοντας και το κοινό να ζει την κάθε στιγμή μαζί του.
Το μοναδικό ψεγάδι που θα μπορούσα να αναφέρω ήταν ότι ο ήχος τους στην αρχή ήταν περισσότερο βρώμικος από ότι έπρεπε, με τα leads να είναι πιο χαμηλά από τις ρυθμικές κιθάρες. Διορθώθηκε όμως σε έναν μεγάλο βαθμό στην πορεία και μας επέτρεψε να χαρούμε τη συνέχεια η οποία περιλάμβανε αρκετά τραγούδια από το “Of truth and sacrifice” του 2020, από το οποίο, προς μεγάλη μου χαρά, έπαιξαν το αλά στιλ IN FLAMES “The protector”, το “Ubermacht” και το αγαπημένο μου από αυτόν τον δίσκο, “My heart and the ocean”. Η μεγάλη έκπληξη όμως ήταν όταν έπαιξαν προς το τέλος του set, μπροστά σε πολύ περισσότερο κόσμο, τη διασκευή “Black tears” των EDGE OF SANITY που δημιούργησε με καταπληκτική ατμόσφαιρα. Όλα τα λεφτά πάντως ήταν το κλείσιμο που ήρθε φυσικά με το “Endzeit”, ένα τραγούδι που αν είσαι οπαδός τους περιμένεις πάντα να το ακούσεις.
Όσοι πρόλαβαν να δουν τους HEAVEN SHALL BURN, πέρασαν σίγουρα πολύ καλά και φάνηκε ότι και το ίδιο το συγκρότημα το χάρηκε, με κερασάκι στη τούρτα το stage diving του Marcus κατά την αποχώρηση τους.
Δημήτρης Μπούκης
Και μετά από τη περιγραφή του Μητσάρα του Μπούκη για το ολοκαύτωμα των HEAVEN SHALL BURN (μα διασκευή EDGE OF SANITY για το φινάλε ρε τσόγλανοι;!), πάμε στους συμπατριώτες τους και καμιά 10αρία χρόνια παλαιότερους, KREATOR. Η Γερμανική μπάντα της καρδιάς μου, με τη δισκάρα “Hate uber alles” στις αποσκευές της, ξεκινάει κατά τα ειωθότα με την εισαγωγή “Sergio Corbucci is dead”. Εκεί, επειδή θα ήταν η 5η συνολικά φορά που βλέπω τους Γερμανούς θεούς της βίας, είπα το μεγαλύτερο ψέμα στον εαυτό μου μετά το “δεν θα φάω πολύ”: “εντάξει, θα είμαι πιο ήρεμος αυτή τη φορά, θα κάτσω να το απολαύσω”.
Μπαίνει το ομώνυμο….και μέχρι να φτάσουμε στη μέση του κομματιού, έχω μπει στο μεγάλο κύκλο της ζωής και του θανάτου και μοιράζω ξανάστροφες σαν τον Παπαγιαννόπουλο στο “Το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο”! Και εκεί που τελειώνει το κομμάτι…τσίμπα και ένα “People of the lie” να στρώσεις χαρακτήρα! ΆΝΤΕ ΓΕΙΑ ΛΕΜΕ! Ο κύκλος δεν σταματάει, μεγαλώνει και εκεί ξεκινάει ο Mille “THE KREATOR HAS RETURNED”. Ο κοντός έχει κέφια, ενώ ο Jurgen Reil πίσω από το kit είναι καταστροφέας…και εκκίνησε την καταστροφή με το πρώτο wall of death. “Awakening of the Gods” (έστω η εισαγωγή μερικών λεπτών του κομματιού), δένοντας με το μοντέρνο κλασσικό “Enemy of God”.
ΡΕ ΙΣΩΜΑ ΟΛΑ! “Θέλω έναν old school κύκλο εδώ, το κομμάτι λέγεται “Betrayer””…η νύχτα μέρα, με καπνογόνα, εντός κι εκτός pit! Το pit είναι πλέον πεδίο μάχης, ο σώζων εαυτόν σωθείτο, ε και κάπου στο φινάλε, κουμπώνει το “Phobia” ε και είμαστε όλοι σε μια κατάσταση “άνθρωπος εναντίον ανθρώπου”. Μη σταματάς, μη σταματάς να τους γλεντάς! Χαλάρωση για λίγο, για “Satan is real”/”Hail to the hordes” να πάρουμε ανάσες και να τραγουδήσουμε για εμάς…και θαυμάζω την υπερπαραγωγή επί σκηνής, με τον δαίμονα στο πίσω μέρος ως άγαλμα πάνω από το kit και τα δύο πτώματα καρφωμένα πάνω σε κοντάρια δεξιά κι αριστερά. Χώρια οι φωτιές επί σκηνής.
“Είμαστε οι KREATOR και εσείς, είστε οι ορδές του χάους”. “Hordes of chaos (a necrologue for the elite)”. Μανούλα μου, τα ούλα μου! Συγκίνηση έξτρα, με μνήμες από την πρώτη μου περιοδεία KREATOR (Chaos Over Europe). Ακολουθεί ένα κομμάτι που έγραψαν όταν έπεσε η καραντίνα και βγήκε μεμονωμένο single. Ένα κομμάτι που δεν ήξερα πόσο ωραία λειτουργεί επί σκηνής μέχρι που το είδα. “666 – world divided”. Σαν σύνθεση, δε με είχε τρελάνει, ακουγόταν σαν απομεινάρι του “Gods of violence” άρα για τα υψηλά standards των KREATOR, “μια από τα ίδια”. Ωστόσο, μεγάλωσε μέσα μου, όσο το άκουγα και κέρδισε το στοίχημα!
“Phantom antichrist”, “Strongest of the strong” για τη συνέχεια, δείχνοντας πόσα άτομα αγκάλιασαν την ύστερη περίοδο της μπάντας. Ε και κάπου εκεί, σταματάει ο χρόνος βαριά στο ’89. Αρχίζει να μιλάει ο Mille για την ιστορία του “Betrayer” video clip. Εγώ υποψιασμένος, λέω “κάνε κανένα αστείο…” από μέσα μου. “Το άλμπουμ για το οποίο περιοδεύαμε τότε λέγεται….EEEEEXTREEEEEEEEEMEEEE….AAAAAAAGGRESSIOOOOOOON”. ΤΟ ΔΩΣΕ, ΤΟ ΕΔΩΣΕ ΚΥΡΙΟΙ ΕΝΟΡΚΟΙ, ΚΥΡΙΕ ΔΙΚΑΣΤΑ. “Extreme aggressions” και εταίρα άπαντα! Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Φτάνουμε στο κλασσικό “society, bring you to your knees” σημείο, όπου παραδοσιακά οι KREATOR το κουμπώνουν με κάτι άλλο στο σετ.
Σταματάει η μπάντα για λίγο…για λίγο όμως, κρατώντας τη τελευταία νότα. Εκεί ακούμε μια γνώριμη εισαγωγή τυμπάνων, που μας ταξιδεύει στο 1987. Λέω “αποκλείεται”….”Terrible certainty” ΚΑΙ ΤΑ ΣΕΡΝΩ ΜΕ ΚΟΤΣΑΔΟΡΟ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΓΕΡΟΔΙΑΟΛΟΣ! Τι μας έκανες εκεί βρε κοντέ αλεπού;!;! Ο σβέρκος οριακά κάνει “κρακ” από το ξεβίδωμα….”now, you will all feel…the ENDLESS…PAAAAAAAAAIN”. ΑΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Σφαγή αμάχων, με το Release να γίνεται βομβαρδισμένο τοπίο! Διάλειμμα με το επίσης μοντέρνο κλασσικό ύμνο “Violent revolution” για τις απαραίτητες ανάσες, άλλο που ο κόσμος δε σταμάτησε να τραγουδάει.
Βγαίνει η σημαία του μίσους τώρα….η καθιερωμένη στιγμή που περιμένουμε σε κάθε live….”IT’S TIME TO RAISE THE FLAG OF HATE”. “Flag of hate” και όλα δείχνουν να τελειώνουν…η ζωή…οι αντοχές του σβέρκου, τα πάντα παιδί μου! Και εκεί ακούς μια άλλη καθιερωμένη φράση για φινάλε συναυλίας των KREATOR “ARE YOU READY TO KIIIIIIIILL?”. Ε βέβαια! Αλίμονο! “Pleasure to kill” και το μεγαλύτερο pit της βραδιάς ήταν γεγονός, αίμα και άμμος, πέφτουν κορμιά και άλλες τέτοιες εκφράσεις γλαφυρότητος προκειμένου να σας επικοινωνήσουμε τι στο διάολο έγινε εκείνη τη στιγμή στη Πλατεία Νερού.
Τέλος, αυτό ήταν, σπίτια μας όλοι! Οι Γερμανοί θρύλοι, απέδειξαν γιατί θεωρούνται αυτοί που ηγούνται του thrash στη χώρα. Και τώρα Δημήτρη, πες εσύ για την αρσενικότατη εμφάνιση των AMON AMARTH, εγώ πάω να την αράξω να συνέλθω. Πωπω μάνα μου…
Γιάννης Σαββίδης
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όταν τελείωσαν οι KREATOR σκέφτηκα πως θα μπορέσουν να βγουν οι AMON AMARTH μετά τους θρύλους του Γερμανικού thrash. Και δεν το αναφέρω λόγω του headlining, αυτά τα έχουμε πει πολλές φορές, ότι στα billing των συναυλιών δεν παίζουν ρόλο η ιστορικότητα ενός συγκροτήματος, αλλά η εμπορικότητα και πολλές φορές οι αριθμοί. Εδώ το αναφέρω γιατί η παρουσία των KREATOR σε setlist, ήχο και απόδοση ήταν αψεγάδιαστη. Παρόλα αυτά, αυτό που ακολούθησε από τους Σουηδούς Viking ήρθε να δικαιολογήσει τον λόγο για τον οποίο βρίσκονται εκεί που είναι.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όταν μετά τους διαστημικούς KREATOR, ανέβηκε η μαύρη κουρτίνα που κάλυπτε το τι συνέβαινε πίσω από την σκηνή, κάτι που μας έκανε να σκεφτούμε ότι θα δούμε πολλά πράγματα στημένα επάνω της. Την ώρα που έπαιζε το “Thunderstruck” και έβλεπα τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί, μπορώ να πω ότι ένιωθα και συγκινημένος. Όταν γνώρισα μουσικά τους AMON AMARTH, έπαιζαν στο Gagarin μπροστά σε 400 και 500 άτομα και τώρα, ως δηλωμένος οπαδός τους τουλάχιστον 17 χρόνια, να τους βλέπω headliners σε φεστιβάλ με 8.000 με 10.000 κόσμο, με έκανε να αισθανθώ πολύ ωραία που τους έχω ακολουθήσει σε όλη αυτή την διαδρομή.
Οι σκέψεις μου όμως ήρθαν να διακοπούν όταν ξεκίνησε να παίζει η εισαγωγή που τους συντροφεύει πάντα (για όποιον ενδιαφέρεται, η εισαγωγή αυτή είναι μία μελοποιημένη έκδοση από ένα σημείο του τραγουδιού τους “Amon amarth”). Η μαύρη κουρτίνα πέφτει και το συγκρότημα είναι ήδη επάνω στη σκηνή, μπαίνει απευθείας με το “Guardians of Asgaard”, σε ένα σκηνικό με δύο αγάλματα να δεσπόζουν δεξιά και αριστερά από τα ντραμς, τα οποία ήταν τοποθετημένα επάνω σε ένα κράνος viking. Ο κόσμος έχει ξεκινήσει να τραγουδά από το πρώτο λεπτό και το συγκρότημα φανερά ικανοποιημένο από την συμμετοχή, γκαζώνει με το “Raven’s flight” από το άλμπουμ “Berzerker” και συνεχίζει με το “The great heathen army”, από το τελευταίο ομώνυμο άλμπουμ τους.
Το συγκρότημα τρομερά δεμένο, με τους Olavi Mikkonen, Johan Soderberg και Ted Lundstrom εξαιρετικούς στις κιθάρες και στο μπάσο (και ας είχαν φορτώσει μερικά κιλάκια παραπάνω), με μεγάλη δύναμη το βουνό που ακούει στο όνομα Jocke Wallgren, πίσω από τα ντραμς και φυσικά αυτόν τον πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο, τον Johan Hegg, o οποίος σαν frontman μόνο η παρουσία του αρκεί για να σε ξεσηκώσει, χωρίς να χρειαστεί να κάνει πολλά. Η φωνή του, το χαμόγελο του, η δύναμη που βγάζει στις ερμηνείες του, είναι ικανά να σε παρασύρουν στο άψε σβήσε. Σε συνδυασμό με τον καταπληκτικό ήχο που είχαν σε όλη την διάρκεια της εμφάνισης τους, πραγματικά εξαιρετικός ο ήχος (και στους KREATOR), απολαύσαμε ένα show που περιλάμβανε Vikings επάνω στην σκηνή να παλεύουν μεταξύ τους και Σκανδιναβικούς Θεούς να απειλούν τους κοινούς θνητούς.
Το σερί με τα “Death in fire”, “The pursuit of Vikings” και “Deceiver of the Gods” ήταν καταιγιστικό, με την πλατεία νερού να δίνει τρομερό παλμό με την συμμετοχή του κόσμου της, με συνεχόμενο χοροπηδητό και ξελαρύγγιασμα σε κάθε στίχο, με highlight την πρόκληση που αποδεχτήκαμε από το συγκρότημα, κάνοντας το μεγαλύτερο κουπί, τουλάχιστον επί ελληνικού εδάφους, στο “Put your back into the oar”. Καταπληκτική στιγμή αν θέλετε την άποψη μου αλλά όπως και να το κάνουμε, εγώ αυτό που περιμένω πάντα σε ένα live των AMON AMARTH είναι όταν θα σβήσουν τα φώτα, θα ακουστούν οι βροντές από τα μεγάφωνα και θα εμφανιστεί ο Johan κρατώντας το Mjolnir. Το “Twilight of the thunder God” ήρθε να κλείσει το show των Σουηδών, σε ένα σκηνικό όπου το θαλάσσιο ερπετό Jormungandr είχε απλωθεί επιβλητικά επάνω στη σκηνή, χαρίζοντας μας ένα show που λίγα συγκροτήματα το προσφέρουν με τέτοιο τρόπο.
Αν θα ήθελα κάτι διαφορετικό από την εμφάνιση των AMON AMARTH θα ήταν ένα διαφορετικό τραγούδι στην θέση του “The berserker at Stamford bridge”, όπου στο τραγούδι αυτό θεωρώ ότι έγινε μία μικρή κοιλιά στην ροή του setlist. Τραγούδια στο στυλ αυτό οι AMON AMARTH έχουν πολλές κλάσεις καλύτερα. Για παράδειγμα το “Under the northern star” από το “With Oden on our side” (από το οποίο δεν ακούσαμε τίποτα!!!! Ούτε το “Cry of the black birds” και το “Runes to my memory” ρε παίδες;). Αλλά αυτό έχει να κάνει καθαρά με τις δικές μου προτιμήσεις. Κατά γενική ομολογία όμως, στο Release festival, για ακόμα μία βραδιά ζήσαμε μία γιορτή. Η πεμπτουσία της αγαπημένης μας μουσικής, έρχεται την στιγμή που απολαμβάνουμε από κοντά τα αγαπημένα μας συγκροτήματα και αυτή την βραδιά, τόσο οι KREATOR όσο και οι AMON AMARTH, παρουσίασαν δύο άκρως επαγγελματικά και μερακλίδικα show, με τρομερή διάθεση, εξαιρετική επικοινωνία με το κοινό, εξαιρετικό ήχο και φανταστική απόδοση. Αλήθεια, τι άλλο να ζητήσει κανείς από μία συναυλία; Και του χρόνου με υγεία θα πω εγώ και ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις εικόνες αυτές που θα κουβαλάμε μια ζωή.
Setlist:
“Guardians of Asgaard”
“Ravens flight”
“The great heathen army”
“War of the Gods”
“Heidrun”
“Death in fire”
“The pursuit of Vikings”
“Deceiver of the Gods”
“Find a way or make one”
“Put your back into the oar”
“Destroyer of the universe”
“The way of Vikings”
“The berserker at Stamford bridge”
“First kill”
“Shield wall”
“Raise your horns”
“Twilight of the thunder God”
Δημήτρης Μπούκης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
