Συχνά πυκνά, τα παιδιά της συντακτικής μας ομάδας, μου «τη λένε», ότι τάχα μου τάχα μου, αποφεύγω να βάζω σε αξιολογική σειρά τραγούδια αγαπημένων μου δίσκων και ότι τους βάζω να κάνουν εκείνοι παρόμοια κείμενα, με σαδιστικές τάσεις!!! Μην ξεχνάμε ότι έχω κάνει worst to best, στο “Parallels” των FATES WARNING, που είναι ένας από τους πέντε αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών και πλέον, μετά το Insider με τις πάμπολλες άγνωστες ιστορίες πίσω από το “Images and words” των DREAM THEATER, ήγγικεν η ώρα να κάνω κι εγώ ένα worst to best, για έναν δίσκο που ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν είναι αυτός ή το “Metropolis part 2: Scenes from a memory”, που είναι ο αγαπημένος μου δίσκος όλων των εποχών.
Ναι, μιλάμε για ένα δίσκο, που η τελειότητα, ως λέξη, είναι ελάχιστη για να τον χαρακτηρίσει, αλλά ακόμη και στο τέλειο, υπάρχουν πιο αγαπημένες στιγμές από άλλες. Ναι, όλα τα τραγούδια είναι τέλεια από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά ακόμα και σε τέτοιους δίσκους, δεν ξεχωρίζετε, εύκολα ή δύσκολα, κάποια τραγούδια; Έτσι κι εγώ και γι’ αυτό θα ξεκινήσουμε ευθύς αμέσως, σήμερα που το “Images and words” συμπληρώνει 31 χρόνια ύπαρξης:
The “Images and words” countdown:
8) “Another day” (4.23)
“Better to save the mystery
than surrender to the secret”
Για πάρα πολλά χρόνια, οι DREAM THEATER πίστευαν (λανθασμένα, όπως αποδείχθηκε επανειλημμένως), ότι για να κάνουν εμπορική επιτυχία, να ακουστεί ένα τραγούδι τους στο ραδιόφωνο ή να παιχτεί το video clip τους στην τηλεόραση, έπρεπε να γράψουν κάτι πιο mainstream, κάτι που πολλές φορές να αγγίζει τα όρια της μπαλάντας. Αυτό είχε συμβεί με το “Status seeker” στο ντεμπούτο τους, αυτό συνέβη τώρα με το “Another day”. Μία από τις καλύτερες μπαλάντες τους, εύκολα κιόλας, με το σαξόφωνο του Jay Beckenstein να δίνει μία ιδιαίτερη χροιά. Ο Beckenstein, ήταν και ο ιδιοκτήτης των BearTracks Studios, που ηχογραφήθηκε ο δίσκος. Γυρίστηκε video clip, έπαιζε και το κοριτσάκι του εξωφύλλου, αλλά δεν παίχτηκε ποτέ και από κανένα κανάλι, δυστυχώς. Στιχουργικά το τραγούδι έχει να κάνει με τη διάγνωση του πατέρα του John Petrucci με καρκίνο, με το video clip, μάλιστα, έχει κάποιες αξονικές/μαγνητικές τομογραφίες που δείχνουν κάτι σχετικό. Ο μπαμπάς του κιθαρίστα, πέθανε λίγα χρόνια αργότερα και γράφτηκαν οι στίχοι για το “Take away my pain”…
7) “Wait for sleep” (2.31)
“She shuts the doors and lights
and lays her body on the bed.
Where images and words
are running deep.”
Ή αλλιώς, το τραγούδι, από τους στίχους του οποίου, πήρε τον τίτλο του ο ΤΙΤΑΝΙΟΣ αυτός δίσκος. Σε παρόμοιες περιπτώσεις, ένα τραγούδι δυόμιση λεπτών, πόσο μάλλον από τους DREAM THEATER, με συνοπτικές διαδικασίες, θα ήταν στην κορυφή (στο τέλος δηλαδή, αφού είναι αντίστροφη μέτρηση) της λίστας. Πείτε μου όμως, έχετε ακούσει πολλές πιο γλυκιές μελωδίες στη ζωή σας; Πολλά καλύτερα τραγούδια με πιάνο και φωνητικά; Λειτουργεί ιδανικά και ως εισαγωγή στο κολοσσιαίο “Learning to live”, αλλά και ως «νηνεμία» μετά από τις χιλιάδες νότες που είχαμε ακούσει πιο πριν. Μία ανάσα, που πάντα χρειάζεται λίγο πριν από ένα grand finale, απλά ο LaBrie, μας προσφέρει μία συγκλονιστική ερμηνεία…
6) “Under a glass moon” (7.03)
“Outside the soundness of your mind
bathing your soul in silver tears.
Beneath a blackened summer sky
praying for time to disappear.”
Ξεκινώντας να μιλάω γι’ αυτό το τραγούδι, θα πρέπει να πω ότι τώρα που το σκέφτομαι, πολύ θα γούσταρα να ονομαζόταν “The Battle of Jimmy Cocoa and Fish-Face”, όπως ήταν και η αρχική του ονομασία, αυτό που λέμε working title. Ένα πολύ ωραίο τραγούδι, που όλο το ζουμί του όμως, είναι το instrumental section του, μ’ ένα από τα πιο αδιανόητα σόλο που έχει γράψει ποτέ ο John Petrucci και 2,5 λεπτά απόλυτης μαγείας που πάντα βόλευαν τον LaBrie να ξεκουράζεται στα live! Κάποια στιγμή, μέσα στα πλαίσια της πώρωσης με το συγκρότημα, είχα πάρει ένα κιθαριστικό περιοδικό, όπου ο Petrucci, έδειχνε πώς παίζεται το σόλο του τραγουδιού αυτού και είχε απομονώσει τον ήχο της κιθάρας του. Το έχετε δοκιμάσει; Αν όχι, κάντε το. Αυτά που ακούγονται, απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!
5) “Surrounded” (5.30)
“She whispers words
to clear my mind,
I once could see but now
at last I’m blind.”
Δεν μπορεί να υπάρξει πιο ξεκάθαρο tribute στους MARILLION και τους RUSH από αυτό το τραγούδι. Γλυκιές μελωδίες, με εξαιρετικούς στίχους από τον Kevin Moore, το ταλέντο του οποίου σημάδεψε ολόκληρο το άλμπουμ και άνοιξε νέους ορίζοντες για όσους ασχολούνταν με τα πλήκτρα. Μιας και μιλήσαμε για μελωδίες, όταν ξεκινά να δυναμώνει το τραγούδι… Τι ακούνε τα αυτιά μας από την κιθάρα και τα πλήκτρα. Τον δίσκο τον ακούω συνεχώς και πολύ τακτικά, από τον Ιούνιο του 1992 που βγήκε. 31 ολόκληρα χρόνια. Εκατοντάδες ακροάσεις και σε καμία από αυτές δεν σταμάτησα να μαγεύομαι από τις μελωδίες που αναβλύζουν από αυτό το κομμάτι… Απλά μαθήματα πώς να παίζεις εξαιρετικά τεχνικά, αλλά ταυτόχρονα με μελωδία και συναίσθημα…
4) “Take the time” (8.30)
“It’s time to pick up the pieces
and go back to square one,
I think it’s time for a change.”
Με αρχικό τίτλο το “Grab that feel”, το “Take the time”, μας έχει χαρίσει ίσως την απόλυτη δισολία ανάμεσα σε πλήκτρα και κιθάρα, στο 4.33. Και μόνο αυτό το σημείο να είχε, έμπαινε στο πάνθεον τον σημαντικότερων τραγουδιών στο progressive metal και ήταν ένας από τους λόγους που πολλοί ξεκίνησαν να μαθαίνουν μουσική ή όσοι νόμιζαν ότι έπαιζαν, να μάθουν να παίζουν καλύτερα. Σημεία του, τα ακούσαμε στη δεκαετία του ’90, σχετικά μεταλλαγμένα από πλείστα όσα συγκροτήματα που έσπευσαν να εμπνευστούν από το μνημείο της μουσικής μας, τα περισσότερα όμως με αποτυχία, αφού επρόκειτο για στείρα αντιγραφή. Και αυτό έγινε video clip, σε edit version, με διάρκεια 5.57, ενώ σ’ αυτό το τραγούδι για πρώτη φορά μπήκαν samples από ταινίες ή άλλα τραγούδια, όπως άρεσε πάρα πολύ στον Portnoy.
3) “Pull me under” (8.13)
“This world is spinning inside me,
the whole world is spinning inside of me.
And every day send future to past,
every breath brings me one less to my last.”
Αυτό είναι το ένα και μοναδικό “hit” των DREAM THEATER, που έδωσε τον τίτλο στη μοναδική επίσημη συλλογή τους [“Greatest hit (…and 21 other pretty cool songs)”]. Και αυτό με video clip, η edit version του, ήταν 4.50. Όπως συμβαίνει πολλές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις, το τραγούδι αυτό μπήκε τελευταία στιγμή στο δίσκο, αφού βγήκε το “Don’t look past me”. Ο αρχικός του τίτλος ήταν “Oliver Twist”, που δεν είχε να κάνει με το κλασικό μυθιστόρημα, αλλά με τον A&R τους Derek Oliver που τους ζητούσε να γράψουν περισσότερη μουσική. Θα ήθελα να το άκουγα μαζί με το “Erotomania”, βέβαια, όπως ήταν η αρχική version του. Τώρα για το τραγούδι αυτό, τι να πει κανείς; Αν υπάρχει ένα hit στο progressive metal, τότε είναι το “Pull me under”. Κανείς δεν περίμενε τι θα γινόταν με αυτό το τραγούδι και τι αντίκτυπο θα είχε. Ακόμα και το ίδιο το συγκρότημα, προσπαθώντας να κάνει άλλη επιτυχία, ποτέ δεν μπήκε σε διαδικασία να γράψει κάτι παρόμοιο, γιατί είχαν στο μυαλό τους κάτι πιο mainstream, κάτι που –όπως είπαμε και παραπάνω- αποδείχθηκε λάθος. Έχει παιχτεί live με αρκετούς διαφορετικούς τρόπους και όσο και να θεωρείται «κασέτα», δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο σημαντικό τραγούδι είναι. Ένα μνημείο της αγαπημένης μας μουσικής. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
2) “Learning to live” (11.30)
“The way your heart sounds
makes all the difference.
It’s what decides if you’ll endure
the pain that we all feel.
The way your heart beats
makes all the difference
in learning to live.”
Το μόνο δίλημμά μου στο worst to best του “Images and words”, ήταν οι δύο πρώτες θέσεις, που ουσιαστικά μιλάμε για αιώνια αγαπημένα τραγούδια, τραγούδια που έχουν επηρεάσει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες συγκροτήματα. Το “Learning to live”, κλείνει το άλμπουμ και δεν μπορώ να φανταστώ κάτι καλύτερο για τελείωμα. Η επιτομή του πώς να χτίζεις ένα υπερδεκάλεπτο κομμάτι, με πάμπολλες αλλαγές που όμως έχουν τέτοια ροή που ουσιαστικά δεν καταλαβαίνεις πόσο συγκλονιστικά πράγματα ακούς, μία κλιμάκωση σεμιναριακή κι ερμηνείες απ’ όλους τους μουσικούς που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Να μην ξεχάσω, έχετε ακούσει κομμάτια που διαρκούν πάνω από 10 λεπτά, που να μην υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο μουσικής που να μην έχει ρόλο και σημασία; Ρε μήπως να το έβαζα στην κορυφή;
1) “Metropolis – Part I: The miracle and the sleeper” (9.30)
“Somewhere like a scene from a memory
there’s a picture worth a thousand words.
Eluding stares from faces before me,
it hides away and will never be heard of again.”
Ισχύουν ό,τι ακριβώς και στο “Learning to live”. Τραγούδι-επιτομή του prog metal, αδιανόητα δύσκολο, που για πολλά χρόνια ο Portnoy ομολογούσε ότι έτρεμε στην ιδέα ότι έπρεπε να το παίζουν live. Ο Portnoy το είπε αυτό. Για τραγούδι. Καταλαβαίνετε… Πιάστε σημεία του και βρείτε πόσοι τα έχουν αντιγράψει κατά καιρούς. Κι αυτό το σόλο του Myung… Για όνομα… Αυτό το “Part I” στο μεταξύ, το συμπλήρωσε για πλάκα στο τέλος ο Petrucci και όλος ο κόσμος τους ζητούσε το δεύτερο μέρος, που τελικά ήταν ένας ολόκληρος δίσκος. Δεν έχω άλλα λόγια για ένα τραγούδι, που ανατριχιάζω κάθε φορά που το ακούω. Για ένα τραγούδι που άλλαξε όλη την κοσμοθεωρία μου για τη μουσική…
Οι DREAM THEATER, άλλαξαν τη μουσική όπως τη γνωρίζαμε και σε μία πολύ δύσκολη δεκαετία για το heavy metal, έκανε πολύ κόσμο να ακούσει την αγαπημένη μας μουσική, έκαναν κόσμο να πιάσει μουσικά όργανα και μαζί με τους PARADISE LOST και τους PANTERA ήταν η φρέσκια ανάσα που τόσο είχε ανάγκη ολόκληρη η σκληρή μουσική. Και το άλμπουμ, ήταν το “Images and words”.
Για τον Τάσο που τόσο αγαπούσε αυτόν το δίσκο…
Σάκης Φράγκος
