“The doomfathers”
Οι SAVIORSKIN είναι ένα doom/death metal συγκρότημα που κυκλοφόρησε το “Invicta mori”, ένα άλμπουμ με ιδιαίτερο ήχο και προσωπικότητα. Ο Σάκης Φράγκος μίλησε με τον ηγέτη του σχήματος, Somnus, που είχε πολλά και ενδιαφέροντα να μας πει.
Πόσο δύσκολο ήταν για έναν τύπο από τις Φιλιππίνες να σχηματίσει ένα doom/death metal συγκρότημα στις ΗΠΑ; Προτιμάς το doom/death ή το death/doom και γιατί;
Έχω πολλές επιρροές όσον αφορά την τέχνη. Μουσικά, προτιμώ το πιο doom στοιχείο στη μουσική μου, μια πιο κυκλοθυμική πλευρά των πραγμάτων. Μου αρέσουν όλα τα σκοτεινά είδη, γιατί είναι μια εξαιρετική διέξοδος για μένα. Σε οποιονδήποτε τύπο τέχνης, είτε πρόκειται για ταινίες ή πίνακες ζωγραφικής είτε όχι. Ερωτεύτηκα το death metal όταν το γνώρισα για πρώτη φορά στα εφηβικά μου χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αρχές της δεκαετίας του ’90. Πριν από αυτό ήμουν πιο κοντά στη gothic και punk μουσική. Φυσικά, ήταν δύσκολο να βρεθούν καλλιτέχνες με την ίδια προσέγγιση στη μουσική με εμένα, όταν τελικά μετακόμισα μόνιμα στις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, είναι ακόμα δύσκολο, 25 χρόνια μετά. Είμαι τυχερός που βρίσκω μουσικούς που τους άρεσε αρκετά η προσέγγισή μου για να ερμηνεύσουν αυτά τα τραγούδια μαζί μου. Αλλά πάντα ψάχνω.
Αν δεν κάνω λάθος, είχες ένα συγκρότημα με το όνομα ICONOCLAST. Είναι το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου ένας φόρος τιμής στο παλιό σου συγκρότημα ή απλώς ένα παλιό τραγούδι; Το “Judaswhore” ήταν επίσης ένα τραγούδι από τους ICONOCLAST. Πώς καταλήξατε να το χρησιμοποιείτε;
Αντιπροσωπεύει συνολικά τη στάση μου απέναντι στα πάντα. Ναι, το ονόμασα όπως η προηγούμενη μπάντα μου εξαιτίας αυτού. Είναι ένα είδος τιμής, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς μια συνέχεια από αυτό που κάνω από το 1991. Είναι σίγουρα ένα νέο τραγούδι και προσπάθησα να το ενσωματώσω. Όλες οι μουσικές ενσαρκώσεις της δουλειάς μου, από το ακατέργαστο death metal μέχρι το doom και το μεγάλο gothic metal ρεφρέν, είναι αποτέλεσμα της αγάπης μου για τον ήχο και τις industrial επιρροές μου. Χρησιμοποιούσα επίσης γυναικεία φωνητικά τα πρώτα χρόνια, τότε που δεν ήταν τόσο διαδεδομένα. Το “Judaswhore” γράφτηκε γύρω στο 2002-04. Όταν προσπάθησα να αναβιώσω το συγκρότημα ICONOCLAST ως σόλο σχήμα. Είναι ένα υπέροχο τραγούδι που έπασχε από κακή παραγωγή, οπότε ήταν λογικό να το ανανεώσω το 2023. Επαναφέρω πολλά, αν όχι όλα τα παλιά τραγούδια των ICONOCLAST, μετατρέποντάς τα σε SAVIORSKIN, για μελλοντικές κυκλοφορίες.
Το εξώφυλλο, ακόμα κι αν απεικονίζει καλόγρια, πάλι μου θυμίζει GHOST. Συμφωνείς με αυτό; Τι ήθελες να πετύχεις με το εξώφυλλο που επέλεξες;
Ταιριάζει στο concept όλου του άλμπουμ. Χρησιμοποιώ πάντα γυναικείες αναφορές στη δουλειά μου. Είναι ο δότης της ζωής, και όλο αυτό το «τροφοδοτεί» το γεγονός ότι πάντα ψάχνω, αλλά δεν βρίσκω ποτέ ουσιαστικές απαντήσεις. Την πρώιμη εκπαίδευσή μου την πέρασα σε Καθολικό σχολείο και δεν είναι κανένα μυστικό ότι περιφρονώ την οργανωμένη θρησκεία και την γελοία επιβολή μίας «ανώτερης υπάρξεως», ειδικά η απειλή που είναι ο χριστιανισμός. Το κρανίο αντιπροσωπεύει την εμμονή ενός θεϊστή με τη νοοτροπία λατρείας του θανάτου και της αυτοκτονίας που επιβάλλει η θρησκεία σε όλους μας, ειδικά στις γυναίκες και τα παιδιά, τα οποία αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Φαίνεσαι πολύ επηρεασμένος από τη σκηνή του doom/death των 90s, ειδικά από την Βρετανική, χωρίς ωστόσο να αφήνεις απ’ έξω μπάντες όπως οι πρώιμοι TIAMAT. Βρίσκεις οτιδήποτε άλλο ενδιαφέρον στη μουσική τα τελευταία 20-25 χρόνια που μπορεί να σε επηρεάσει;
Όχι πραγματικά. Προσπαθώ όμως, τίποτα δεν με «πιάνει» αυτή τη στιγμή. Αν το κάνει, δεν είναι metal. Δεν μου αρέσει κανένα από τα νέα metal στυλ. Djent, Deathcore, οτιδήποτε, με θυμώνει και όχι με θετικό τρόπο. Τα περισσότερα έχουν σχεδιαστεί για να κάνουν το πλήθος να κοπανιέται, και αυτό είναι αρκετά άρρωστο και ηλίθιο. Είμαι καλλιτέχνης, όχι διασκεδαστής. Προτιμώ να εκτονωθώ σε πιο εγκεφαλικό και συναισθηματικό επίπεδο. Μου αρέσουν πράγματα όπως το “She past away” ή το “Drab majesty”. Ξέρεις, περισσότερα πράγματα τύπου post, punk, goth. Το νεότερο industrial, ίσως το ηλεκτρονικό αλλά εγώ δεν μπορώ πραγματικά να τα κατηγοριοποιήσω όλα αυτά, ίσως μόνο τα instrumental και τα soundtrack.
Αν και παίζεις ντραμς, ασχολείσαι με τον προγραμματισμό των τυμπάνων και έχεις άλλον ντράμερ στο συγκρότημα. Το κάνετε αυτό για ζωντανές εμφανίσεις;
Λατρεύω την ηλεκτρονική μουσική, με την έννοια ότι μπορείς να σχεδιάσεις και να δημιουργήσεις τους δικούς σου ήχους. Είναι πιο προκλητικό και δημιουργικό για μένα. Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει καλός στην κιθάρα αν εξασκηθεί ασταμάτητα. Είναι μια δεξιότητα που την μαθαίνεις, αλλά φυσικά υπάρχουν και οι φυσικά ταλαντούχοι άνθρωποι εκεί έξω. Οι καλλιτέχνες γεννιούνται, δεν υπάρχει τίποτα να μάθεις. Δημιουργώ ρυθμούς μέσω προγράμματος και προσπαθώ να χρησιμοποιήσω μη συμβατικούς ήχους. Αυτό παίζεται ζωντανά μέσω ενός μηχανήματος και τονίζεται από το ζωντανά ντραμς. Είμαι ευγνώμων που έχω έναν ντράμερ που είναι σαν μηχανή. Όταν ξεκινήσαμε, παίξαμε μόνο με drum machine ζωντανά. Ήθελα να πιάσω όλο το GODFLESH vibe μιας και είμαι τεράστιος fan. Δεν ήθελα απλώς να προσλάβω κανέναν ντράμερ. Χάρη στον φίλο μου Tony Rich, βρήκα τον Spike, είναι ένα τέρας – ντράμερ που μπορεί να παίξει τα πάντα και να παίξει βαριά. Οι περισσότεροι ντράμερ που ξέρω απλά θέλουν να παίζουν blast beats όσο πιο γρήγορα μπορούν, χωρίς να κάνουν κάτι ξεχωριστό. Ο Spike φέρνει πολλά στις ζωντανές εμφανίσεις μας. Δυστυχώς, δεν είναι ακόμα σε κάποια ηχογράφηση, αλλά θα είναι στον επόμενο δίσκο.
Το “Doomfather” περιλαμβάνει γυναικεία φωνητικά. Ποιος τραγουδάει; Ένιωθες άνετα να προσθέσετε γυναικεία φωνητικά στη μουσική σας ή ήταν απλώς ένα πείραμα;
Προσθέσαμε γυναικεία φωνητικά στις πρώτες μέρες των ICONOCLAST. Δεν είναι ένα απλό κόλπο, η τραγουδίστρια είναι η Jenny Brillo, από τις Φιλιππίνες. Ήταν με τους ICONOCLAST πίσω στη δεκαετία του ’90. Δεν υπάρχει ηχογραφημένη δουλειά μαζί της, αλλά μερικά πρόχειρα demo, έτσι σκέφτηκα θα απέδινα στο ταλέντο της δικαιοσύνη δίνοντάς της ένα τραγούδι με καλή παραγωγή και φυσικά νοσταλγία.
Έχετε μια guest εμφάνιση από τον Marc Grewe (MORGOTH). Στο προηγούμενο σου άλμπουμ είχατε μια guest εμφάνιση από τον Kam Lee (MASSACRE). Πόσο σημαντικό πιστεύεις ότι είναι να έχεις ένα μεγάλο όνομα να συμμετέχει στα άλμπουμ σου;
Όχι απαραίτητα «μεγάλα ονόματα», αλλά αυτοί είναι τραγουδιστές που θαύμαζα από την παιδική μου ηλικία. Είναι υπέροχο να τους ακούς σε τραγούδια που δημιούργησα. Θα ήθελα πολύ να έχω τον Tom Warrior ή τον Angelripper σε μελλοντικές ηχογραφήσεις. Ίσως τον John Tardy. Τον Cronos. Αλλά αυτό είναι κάτι μακρινό. Όχι, δεν είναι επαγγελματική απόφαση. Είναι προσωπικό. Ηχογραφώ για τον εαυτό μου, είναι μουσική που θέλω να ακούω και το κάνω σε τακτική βάση.
Πώς αισθάνεστε για την τρέχουσα κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας και τα πράγματα που θα γίνουν ψηφιακά όλο και περισσότερο;
Το μισώ. Μισώ τα πράγματα που πρέπει να κάνω για να προωθήσω τη δουλειά μου. Μου λείπουν οι παλιές μέρες με τις κασέτες, με σχεδόν καθόλου φωτογραφίες. Η σημερινή κατάσταση έχει χάσει κάθε μυστήριο. Όλα είναι διαδικτυακά, δεν υπάρχει καθόλου μυστήριο. Τα τραγούδια έχουν γίνει μιας χρήσης, τα άλμπουμ βαρετά. Και η αίσθηση που νιώθεις κοιτάζοντας τα εξώφυλλα, διαβάζοντας τους στίχους, διαβάζοντας τις λίστες ευχαριστιών, συσκευασίες, σχεδόν όλα έχουν φύγει. Προσπαθώ να κρατήσω αυτό το πνεύμα ζωντανό, προτιμώντας φυσικές μορφές δίσκων. Δεν θέλω να βλέπω μέλη του συγκροτήματος να κάνουν μπάρμπεκιου στις διακοπές ή να ποζάρουν σε φωτογραφίες με τα άσχημα παιδιά τους. Αλλά είμαι καλλιτέχνης και έχω αυτή την ανάγκη να δημιουργώ. Και πρέπει να «συμβαδίζουμε με την εποχή», ας πούμε έτσι. Μισώ τον συμβιβασμό.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Προσπαθώ να μην πεθάνω μέχρι να ολοκληρώσω τον κύκλο των επτά άλμπουμ που σχεδιάζω για τους SAVIORSKIN. Προσπαθώ να βρω μια μεγαλύτερη εταιρία, ώστε να έχουμε περισσότερη προώθηση, επειδή οι άνθρωποι είναι ανόητοι και δεν ξέρουν τι θέλουν. Όταν βγάζεις μουσική, θα κυκλοφορεί για πάντα, αυτή θα ήταν η κληρονομιά μου, μαζί με τα δικά μου παιδιά.
Μη διστάσεις να προσθέσετε οτιδήποτε θέλεις.
Ακούστε το νέο μας δίσκο, “Invicta Mori” από την HPGD Productions. Είναι υπέροχος δίσκος που δεν μοιάζει καθόλου με τις τρέχουσες τάσεις στο metal. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας. Μην είσαι μαλ**ας. Δεν είσαι ιδιαίτερος.
Σάκης Φράγκος
Μετάφραση: Φανούρης Εξηνταβελόνης
