SLAYER – “Christ illusion” – Worst to best

Σήμερα κλείνουν 17 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του δέκατου άλμπουμ των SLAYER, του τρομερού “Christ illusion”.  Ένας πάρα πολύ σημαντικός δίσκος καθώς σηματοδότησε και επίσημα την δισκογραφική επιστροφή του Dave Lombardo και ήταν ο πρώτος δίσκος με το κλασικό line-up των Σφαγέων μετά το “Seasons in the abyss” του 1990. Είχε προηγηθεί ο σοβαρός τραυματισμός του Paul Bostaph στον αγκώνα που τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει τη μπάντα λίγο πριν το 2001, οπότε η προσέγγιση στον Lombardo ήταν μονόδρομος, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί η περιοδεία της μπάντας. Τα πράγματα κύλησαν απρόσμενα καλά, ο Lombardo επέστρεψε ως μόνιμο μέλος πίσω από το drum kit (δυστυχώς όχι για πολύ, όπως όλοι γνωρίζουμε) και μάλιστα το 2004 κυκλοφόρησαν το ασύλληπτο DVD “Still reigning” όπου, μεταξύ άλλων, παίζουν ολόκληρο το “Reign in blood”, με το θρυλικό, πλέον, λουτρό αίματος στο “Raining blood”.  Το “Christ illusion” ήταν ένας δίσκος που πολλοί περίμεναν με ανυπομονησία και εκτιμώ ότι κάλυψε σε μεγάλο βαθμό τις απαιτήσεις του.  Προκλητικός, από το  φοβερό εξώφυλλο, για μια ακόμη φορά του Larry Carroll, μέχρι και τους στίχους του, έγινε το άλμπουμ που έφτασε μέχρι την θέση νούμερο 5 παρακαλώ, στο Billboard, την υψηλότερη που έφτασε ποτέ δίσκος των SLAYER.  Πολλά είπαμε όμως, και πάμε να δούμε μαζί τα τραγούδια ενός πολύ αγαπημένου μου δίσκου, πάντα με κριτήρια υποκειμενικά και ολίγον….  οπαδικά!

The “Christ illusion” countdown

10. “Eyes of the insane” (3.22)

Από τις ελάχιστες αργές συνθέσεις του άλμπουμ, το “Eyes of the insane” στιχουργικά ασχολείται με τις μετατραυματικές εμπειρίες ενός στρατιώτη, ύστερα από όσα βίωσε στο πεδίο της μάχης. Χωρίς να είναι κακό κομμάτι, έχω την εντύπωση ότι στερείται ενέργειας σε σύγκριση νε τα υπόλοιπα και ίσως θα έπρεπε να έχει δουλευτεί λίγο περισσότερο. Φυσικά αυτό ουδόλως πτόησε τους SLAYER που γύρισαν και video clip για αυτό και μάλιστα πήραν και το βραβείο στην κατηγορία Best Metal Performance στα 49^α Grammy.

9. “Skeleton Christ” (4.22)

Αν έψαχνα μία μόνο λέξη να χαρακτηρίσω το συγκεκριμένο τραγούδι, νομίζω ότι αυτή θα ήταν “μοχθηρό”. Κολασμένα, διεστραμμένα riffs, με τρομερές εναλλαγές στο ρυθμό του όπου λάμπει το αστέρι του Lombardo, όπως σε όλο τον δίσκο άλλωστε. Σαφέστατα θα μπορούσε να βρίσκεται και υψηλότερα αλλά το γεγονός ότι μπαίνει στην ένατη θέση καταδεικνύει την ποιότητα αυτού του άλμπουμ.

8. “Black serenade” (3.15)

Από τα πιο ιδιαίτερα τραγούδια του δίσκου. Ξεκινά με έναν υποτονικό, σχεδόν υπνωτιστικό ρυθμό που θυμίζει αρκετά την ατμόσφαιρα του “Dead skin mask” , μέχρι που ανεβάζει σταδιακά ρυθμούς και απογειώνεται. Τα αρρωστημένα solos κλέβουν την παράσταση εδώ.

7. “Catatonic” (4.53)

Οι SLAYER έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι δεν χρειάζεται να παίζουν γρήγορα για να ακουστούν μοχθηροί (να τη πάλι αυτή η έκφραση!) και το “Catatonic” είναι άλλο ένα τρανό παράδειγμα. Αργόσυρτο και βαρύ όσο δεν πάει, βγάζει αμυδρά μια αύρα από το ομώνυμο τραγούδι του “South of heaven”. Ξεχωρίζει για την τραχύτητα του και τα κοφτά, εφιαλτικά riffs του από τη μέση και μετά. Πολύ δυνατή σύνθεση.

6. “Supremist” (3.51)

Μπαίνουμε σιγά σιγά στην τελική εξάδα και κάπου εδώ κρίνω σκόπιμο να ξεκαθαρίσω ότι τα υπόλοιπα κομμάτια τα θεωρώ σχεδόν ισάξια και η αξιολόγηση γίνεται για τυπικούς λόγους. Ξεκινάμε με το “Supremist” που θεωρώ ότι είναι το κρυμμένο διαμαντάκι του δίσκου. Ξεκινά με ένα κλασικό SLAYER riff που θα μπορούσε να είναι leftover από τις ηχογραφήσεις του “Reign in blood” και ακολουθεί ο κακός χαμός. Εδώ θα ακούσετε μέχρι και blastbeats από τον Lombardo αλλά και ένα απίστευτο, πορωτικό κόψιμο στο μέσον του. Ο ιδανικότερος επίλογος για τον δίσκο αυτό.

5. “Cult” (4.39)

Το ένα από τα δύο πιο συζητημένα κομμάτια του δίσκου είναι ετούτο εδώ. Στιχουργικά το “Cult” ασχολείται με ένα… αγαπημένο θέμα των SLAYER, που δεν είναι άλλο από τη θρησκεία. Ξεκάθαρα οι SLAYER  παίρνουν θέση ενάντια σε κάθε μορφή της και μάλιστα με τον Araya να στέλνει όλους τους θρησκόληπτους για εγκεφαλικά φωνάζοντας στο ρεφραίν “I’ve made my choice, 666!” Προφανώς και κάποιοι δεν το πήραν πολύ καλά το συγκεκριμένο καθώς και σε συνδυασμό με το εξώφυλλο, οι αντιδράσεις από θρησκευτικές οργανώσεις ήταν έντονες. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός στην Ινδία όπου φανατικοί έσπασαν τις κόπιες του δίσκου και υπό τον φόβο ταραχών η δισκογραφική εταιρία θεώρησε καλό να μην επανακυκλοφορήσει το άλμπουμ εκεί. Σιγά όμως μην ίδρωνε το αυτί των SLAYER από κάτι τέτοια. Συνθετικά το “Cult” είναι μια κλασική SLAYER κομματάρα που ξεκινά αργόσυρτα για ένα λεπτό περίπου μέχρι να ανεβάσει απότομα στροφές και να αρχίσει το μακελειό. Και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, το “Cult”  ήταν το πρώτο single του δίσκου και κυκλοφόρησε στο “Eternal pyre” στις… 06/06/2006 !

4. “Jihad” (3.30)

Και αυτό είναι το δεύτερο κομμάτι που προκάλεσε πολύ μεγάλες αντιδράσεις καθώς το “Jihad” ασχολείται με ένα πολύ ευαίσθητο θέμα για πολύ κόσμο και δεν είναι άλλο από το τρομοκρατικό χτύπημα της 11^ης Σεπτεμβρίου, από την οπτική σκοπιά όμως των τρομοκρατών. Φυσικά υπήρξαν πολλοί που τους κατηγόρησαν για φιλοτρομοκρατικά αισθήματα, όπως ακριβώς είχε συμβεί στο παρελθόν με το “Angel of death” που πήγαν να τους κολλήσουν τη ρετσινιά των ναζιστών. Η απάντηση της μπάντας δια στόματος Araya ήταν λιτή. “Είναι απλά SLAYER”.  Πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση, με μυστήρια εισαγωγή και κρυφές ανατολίτικες μελωδίες με υπέροχες εναλλαγές στην εξέλιξη του, Το σημείο στο τέλος όπου ο Araya απλά μιλάει είναι ανατριχιαστικό και προσωπικά μου θύμισε το αντίστοιχο σημείο του “Mandatory suicide”. Εξαίσιο.

3. “Catalyst” (3.07)

Σφυροκόπημα από την αρχή μέχρι το τέλος, με μια ελαφριά punk χροιά, το “Catalyst” δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης. Εξαιρετική thrash σύνθεση με ένα βαρύ, mid tempo break, είναι αναμφίβολα χαρακτηριστικό SLAYER. Πολύ καλή η δουλειά που έχει γίνει (και) εδώ από τους κ.κ. King / Hanneman, δείχνοντας ότι οι SLAYER τους έχουν όλους για την πλάκα τους, όποτε και όταν γουστάρουν. Από τα πολύ αγαπημένα κομμάτια των οπαδών .

2. “Consfearacy” (3.06)

Σφαγή, μακελειό, όλεθρος. Όλα σε ένα. Μια κομματάρα που θα μπορούσε να είναι άνετα σε κάποιο δίσκο των SLAYER μέχρι και το “Seasons…”. Απίστευτα διεστραμμένο riff από τον King, από αυτά που στροβιλίζονται στο μυαλό σου και δεν ξεκολλούν με τίποτα.  Στιχουργικά εδώ οι Σφαγείς βάζουν στο στόχο τους τις κυβερνήσεις και τις θεωρίες συνωμοσίας, κάτι που φαίνεται και με το πολύ έξυπνο λογοπαίγνιο στον τίτλο του δίσκου. Θα μπορούσε άνετα να είναι στην πρώτη θέση αλλά την χάνει στα σημεία από το επόμενο, που δεν είναι άλλο από το….

1. “Flesh storm” (4.14)

Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!  Το τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο, είναι αυτό που δείχνει ότι οι SLAYER αφήνουν πίσω τους πειραματισμούς του “God hates us all” και επιστρέφουν αποφασισμένοι να κόψουν την γλώσσα στους αλλόθρησκους που τόλμησαν να τους ξεγράψουν. Φανταστικό κομμάτι, θα μπορούσε άνετα να είναι το δίδυμο αδερφάκι του “War ensemble”. Κολασμένο solo από τον Hanneman και τον King, ο Lombardo ασύλληπτος, και ο Araya να σοκάρει για μια ακόμη φορά ουρλιάζοντας “Violence is our way of life”. Οι SLAYER είναι εδώ, έτοιμοι να πάρουν κεφάλια. Και το καταφέρνουν άνετα. Όπως πάντα.

Εκτός λίστας “Final Six” (bonus track)

Κομμάτι που δεν βρισκόταν στην κανονική έκδοση του άλμπουμ αλλά κυκλοφόρησε σαν bonus στην επανακυκλοφορία του ένα χρόνο αργότερα. Αιτία, ένα πρόβλημα υγείας του Araya που τον εμπόδισε να ολοκληρώσει την ηχογράφηση των φωνητικών εγκαίρως ώστε να συμπεριληφθεί στο άλμπουμ. Κατά βάση mid tempo τραγούδι, με μια μονόλεπτη εισαγωγή που παραπέμπει ατμοσφαιρικά στο “Seasons in the abyss” έχει όλα τα κλασικά SLAYER ξεσπάσματα και τα σημεία όπου η ταχύτητα εκτροχιάζεται. Αξίζει να σημειωθεί ότι το εν λόγω τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας Punisher : War Zone το 2008.

https://www.youtube.com/watch?v=6jPv2dp3DLU

Αυτά τα ολίγα από εμένα. Μέχρι την επόμενη φορά, καλό καλοκαίρι σε όλους! Και, για να μην ξεχνιόμαστε….

SLAYER TILL DEATH

Θοδωρής Κλώνης