ONOMA ΑΛΜΠΟΥΜ: “Bent out of shape” – RAINBOW
ETOΣ KYKΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1983
ΕΤΑΙΡΙΑ: Polydor
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Roger Glover
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Joe Lynn Turner
Κιθάρες – Ritchie Blackmore
Mπάσο – Roger Glover
Τύμπανα – Chuck Burgi
Πλήκτρα – David Rosenthal
Το κύκνειο άσμα της μπάντας του Ritchie Blackmore, με τον Joe Lynn Turner στην θέση του frontman, έμελλε να είναι και το καλύτερο άλμπουμ από τα τρία στα οποία συνεργάστηκαν. Κατά την προσωπική μου άποψη, είναι και ένα από τα τρία κορυφαία της μπάντας, αλλά αυτό είναι πάντα μια υποκειμενική θέση. Η άποψη των Blackmore και Glover ότι δεν είναι κακό την μουσική σου να την ακούει μεγάλο κοινό, (ο Hendrix έλεγε: «Δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο να μπαίνεις σε ένα μπαρ και το jukebox να παίζει τραγούδια σου»), εδώ εδραιώνεται με έναν αναμφισβήτητο τρόπο σε μια πολυεπίπεδη μουσική φόρμα και ένα κράμα γνήσιου hard rock, μελωδίας και προσεχτικής, αλλά φανερής, προσέγγισης του Αμερικάνικου FM rock. Κατά το παρελθόν έχω δηλώσει πως θεωρώ το “Bent out of shape” ως state of the art, και όσο περνά ο χρόνος, εξακολουθώ να το υποστηρίζω. Είναι η πιστότητα των συνθέσεων, η απόδοσή τους, όσο και η παραγωγή του Glover η οποία επιτρέπει με έναν μυστήριο τρόπο το ύφος της μπάντας να είναι αρκετά heavy, αλλά και αρκούντως hard, τόσο όσο να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στο ύφος της μπάντας και στην προοπτική – προσδοκία των Αμερικάνικων charts. Μελωδικοί όσο οι JOURNEY, πιο heavy από τους FOREIGNER, πιο τραχείς από τους BOSTON και τόσο κλασσικοί και συνάμα δυναμικοί όσο οι PURPLE, το μίγμα της μουσικής των RAINBOW υπάρχουν στιγμές που μοιάζει μοναδικό και πολύ ιδιαίτερο.
Βέβαια θα πω άλλη για ακόμα μια φορά, πως το κιθαριστικοκεντρικό στυλ των Βρετανών και Ευρωπαίων γενικά, ήταν πολύ δύσκολο να αντιγράψει το πετυχημένο στυλ των JOURNEY ή REO SPEEWAGON, STYX για παράδειγμα, γιατί η φιλοσοφία της σύνθεσης και της μουσικής προσέγγισης ήταν ενστικτωδώς διαφορετικές. Παρόλα αυτά οι RAINBOW αφήνοντας πίσω τους το heavy rock των seventies, προσέγγισαν με τον δικό τους τρόπο το Αμερικάνικο ακροατήριο αλλά δεδομένο ήταν ότι DEF LEPPARD δεν θα μπορούσαν να γίνουν ποτέ. Βεβαίως όσοι επικρίνουν ακόμα αυτή την κίνηση της μπάντας, ας υπολογίσουν ότι σχεδόν όλες οι μεγάλες μπάντες της Βρετανίας που ήταν ενεργές εκείνα τα χρόνια, έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Από τους QUEEN στους BAD COMPANY, από τους JUDAS PRIEST στους WHITESNAKE και στον OZZY ο κατάλογος είναι μεγάλος. Τουλάχιστον ο Blackmore, ούτε τα μαύρα ρούχα του απαρνήθηκε, ούτε ρόμπες φόρεσε, ούτε βαψομαλλιάς ξανθομπούμπουρας έγινε (σ. Σάκη Φράγκου: Ω, τι του είπε;;;;;)! Οπότε όταν λέτε τα διάφορα ωραία, να σκέφτεστε μετρημένα πρώτα.
Το παρασκήνιο του “Bent out of shape”, δεν είναι συναρπαστικό ή έχει κάποιες ιδιαίτερες ιστορίες άξιες αναφοράς. Ο Bobby Rondinelli θα φύγει, και στη θέση των drums, κατόπιν συστάσεων του Turner, κάθεται ο πολύ τεχνικός Chuck Burgi (BRAND X, Al Di Meola, BALANCE και άλλους), ο οποίος μετά από μια audition και αναμονή κανενός εξαμήνου, τελικά θα μπει στο σχήμα, κατόπιν πιέσεων των Turner και Glover (στον οποίο άρεσε τόσο πολύ το παίξιμο του Burgi, ώστε τον χρησιμοποίησε και στο προσωπικό του άλμπουμ “Mask”), οι οποίοι δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένοι από τον drummer που είχαν οι RAINBOW μετά την απόλυση του Rondinelli του οποίου το όνομα ήταν Chris, αλλά ποτέ δεν αποκάλυψαν το επίθετο του. Τελικά ο Burgi, έδεσε τόσα καλά με τον Blackmore,, ειδικά στα live, ώστε ο τελευταίος τον ξανακάλεσε στους RAINBOW για την περιοδεία του “Strangers in us all” το 1995. Σήμερα, εδώ και δύο δεκαετίες, αφού έπαιξε με πολλούς διάσημους μουσικούς όπως οι BLUE OYSTER CULT, Darry Hall & John Oates κλπ, o Chuck Burgi είναι ο ακριβοπληρωμένος και μόνιμος drummer του Billy Joel, κάνοντας μαζί του πολλές παγκόσμιες περιοδείες και ηχογραφήσεις.
Πάμε πίσω στο άλμπουμ όμως, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται δυο από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν συνθέσει οι RAINBOW, τα “Can’t let you go””και “Street of dreams” τα οποία είναι ακαταμάχητα σε στυλ, ύφος, εκτέλεση και απόδοση. Εν συνεχεία τα “Stranded”, “Desperate heart” (σε πιο Αμερικάνικο στυλ), “Fool for the night” κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους και με το παραπάνω θα έλεγα, το “Firedance” είναι εξαιρετικό και θα μπορούσε άνετα να είναι στο “Rising” ή “Long live rock n roll”, ενώ το “Drinking with the devil” εκπλήσσει με την AC/DC αισθητική του, την τραχύτητα αλλά και την ταχύτητά του. Τα δύο instrumental “Snowman”, “Anybody there” (το οποίο κέρδισε και το βραβείο Grammy για το καλύτερο instrumental του 1983) δείχνουν για ακόμα μια φορά την κλάση και το εκτελεστικό επίπεδο της μπάντας αλλά και του ίδιου του Man in black φυσικά, ενώ μένει το μόνο αδιάφορο τραγούδι, κατά την άποψή μου, το “Make your move” που αν και αρκετά σκληρό, δεν έχει ομολογουμένως τίποτα το ιδιαίτερο. Γενικότερα, δεν έχω να γράψω κάτι άλλο γι’ αυτό άλμπουμ και είναι πραγματικά κρίμα μερίδα του κοινού ακόμα και σήμερα να το σνομπάρει.
Δημήτρης Σειρηνάκης
