Το τι είναι το “Load” (1996) για το αγαπημένο μου συγκρότημα, τα έχω αναλύσει επαρκώς νομίζω στη στήλη The Insider πριν 3 χρόνια τέτοιο καιρό, δεν θα σας κουράσω με αυτά δεύτερη φορά. Θα σας πω ωστόσο τι είναι το “Load” για τη πάρτη μου. Ήταν που λέτε το πρώτο καιρό εκεί το 2004, όπου ο έφηβος Γιάννης, ανακάλυπτε το μεγαλείο των METALLICA. “Ride the lightning”, “Master of puppets” και τα ρέστα. Μου δανείζει συμμαθητής το “Load” (ούτε που θυμάμαι με τι χαρακτηρισμό από δίπλα). Βλέπω άλλο λογότυπο, “ΟΚ” λέω από μέσα μου, βλέπω κουρεμένους τους METALLICA, βλέπω το αστεράκι του ninja με τα M, βλέπω τις τουλάχιστον περίεργες φωτογραφήσεις. “Μυστήρια πράγματα, είναι οι ίδιοι τύποι;” αναρωτιέμαι. Αλλά λέω “κάτσε, μπορεί ο δίσκος να είναι καλός”. Και ήταν ΌΝΤΩΣ, πολύ καλός.
Οι στίχοι μίλησαν στη ψυχούλα μου, μουσικά βρήκε κέντρο, ενώ σαν ροή κάτι φοβερό μου έκανε παρά τα 79 λεπτά διάρκειας. Ένας από τους δίσκους – μαθήματα ανοιχτομυαλιάς από πολύ νωρίς θα πω εγώ. Ναι, μπορεί το “ReLoad” να το θεωρώ άνισο, το “St. Anger” χάλι, ωστόσο η αρχή της πειραματικής περιόδου της απόλυτα αγαπημένης μου μπάντας αποτέλεσε ένα σχολείο για μένα από μόνο του. Στα αυτιά μου, ακουγόταν η φυσική πορεία από κομμάτια τύπου “Wherever I may roam” και “Enter sandman” που είχα ακούσει τότε, αγκαζέ με τα προηγούμενα, υπερκλασσικά άλμπουμ της πρώτης περιόδου. ΧΑΙΡΟΜΑΙ, βαθύτατα όμως, που δεν το απέρριψα λόγω διαφορετικού ύφους, δίνοντας του την ευκαιρία που άξιζε. Τώρα, αν αυτό το ύφος ΔΕΝ σου κάνει, εσένα που το διαβάζεις αυτό το κείμενο, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα. Αν διαφωνείς, λοιπόν, μάλλον είναι περιττό να διαβάζεις περαιτέρω.
Και τώρα που μείναμε όσοι γουστάρουμε το άλμπουμ, πάμε να δούμε τα της κατάταξης:
The “Load” countdown:
14) “Ronnie” (5.18):
Εντάξει τώρα, ειλικρινά, μεταξύ μας είμαστε, δεν είναι όλα τα κομμάτια του δίσκου το ίδιο. Αυτό ας πούμε, καλούλι είναι, αλλά αν έπρεπε να τριμάρουμε το άλμπουμ, θα ήταν το πρώτο που θα έφευγε, εύκολα κιόλας. Τυπική σύνθεση για δεδομένα METALLICA, καλή μεν (έχει και μια αφηγησούλα James, περνάει τη βάση), κυλάει ευχάριστα, χωρίς να είναι κάτι το συγκλονιστικό. Τέτοια, νομίζω συμφωνούμε όλοι πως τα γράφουν για ζέσταμα!
13) “Poor twisted me” (4.00):
Στο ίδιο μήκος κύματος, μόνο που αυτό έχει λίγο παραπάνω μια πιο ωραία σολιστική στιγμή. Πραγματικά, ο μόνος τρόπος που μου έμεινε αυτός ο τίτλος είναι γιατί έτσι ονομάστηκε η περιοδεία του ‘97 “Poor touring me”. Δείγμα χαλαρής διάθεσης στην μετά – “Black album” εποχή, χωρίς την απαραίτητη έμπνευση. Κάτι που θα φαινόταν περισσότερο στο “ReLoad”, λόγω άνισου συνόλου. Ναι, έχει μια τσαχπινιά παραπάνω, αλλά ως εκεί.
12) “Cure” (4.55):
Πιο ορεξάτο, πιο ωραίο riff για να πηγαίνει το κομμάτι τρένο, πιο όμορφο στήσιμο, ο πιο “αφηγηματικός” James να δίνει πόνο στο κουπλέ, ενώ η μπάντα δείχνει παραπάνω νεύρο από ότι στα άλλα δύο κομμάτια που είπαμε. Το καλύτερο από τα 3 ας πούμε fillers του δίσκου. Οποιαδήποτε άλλη μπάντα, θα σκότωνε να τα έχει γράψει.
11) “Mama said” (4.55):
Συγκλονιστικό κομμάτι. Ο James Hetfield σε μια σχεδόν country μπαλάντα, που δένει τόσο μα ΤΟΣΟ με την αισθητική των METALLICA μετά το “Black album”. Στύβοντας τη καρδιά του πάνω από την εξάχορδη, για μια ακόμα φορά στη ζωή του, μιλώντας για όσα του λείπουν από τη μητέρα που τόσο άδικα έχασε από την καταραμένη ασθένεια. Δεν ξέρω για εσάς και τι σχέση είχατε με τη μητέρα σας, πάντως εγώ, ειδικά σε αυτούς τους εναρκτήριους στίχους, με έπιανε ένας κόμπος στο λαιμό. Και με πιάνει μέχρι και σήμερα.
Mama, she has taught me well
Told me when I was young
“Son, your life’s an open book
don’t close it ‘fore its done”
“The brightest flame burns quickest”
That’s what I heard her say
A son’s heart owed to mother
But I must find my way
10) “Hero of the day” (4.32):
Θεωρώ ότι μέχρι σήμερα, οι METALLICA, δεν έχουν αποπειραθεί να γράψουν τέτοιο κομμάτι ξανά. Ορθώς ή όχι, δεν το εξετάζω. Ωστόσο, θεωρώ πως η μοναδικότητά του, είναι που του προσδίδει αυτό τον χαρακτήρα μη αναμενόμενης επιλογής ειδικά τόσο ψηλά στη λίστα μου. Είναι σχεδόν άλλης μπάντας αυτό το riff, άλλο που πέρασε μέσα από το χαρακτήρα των METALLICA. Ένα κομμάτι για εκείνη τη τάση του κόσμου να βρουν τον ήρωα της ημέρας, αυτόν που θα πάρει όλα τα βάρη πάνω του και θα λύσει όλα τα προβλήματα. Τον ρωτάνε όμως, άμα το θέλει ο ίδιος; Αυτό το μελαγχολικά alternative ξέσπασμα και κλείσιμο δε, είναι απίστευτο, ειδικά σε συνδυασμό με τους στίχους που το προλογίζουν.
Don’t want your aid but the fist I made
For years can’t hold or feel
No, I’m not all me
So please excuse me while I tend to how I feel!
9) “2x4” (5.29):
Το μεγάλο ευχαριστώ των METALLICA στους Πατέρες BLACK SABBATH. Ένα riff αρχοντικό, βγαλμένο από τη “μήτρα” του “Hole in the sky”, προλογισμένο από το ωραιότατο γύρισμα του Lars στα τύμπανα, ό,τι πρέπει για να διαδεχθεί το υπέροχο “Ain’t my bitch” που μπήκε με φόρα! Ασίκικο groove, φοβερός James και Kirk, με το κομμάτι να δείχνει πως γίνεται σωστά το χαλαρό παίξιμο με έμπνευση και γούστο.
Yeah! Got some hell to pay ya, I steal your thunder
The joy of violent movement, pulls you under
Uh bite the bullet, well hard
Yeah, but I bite harder, so go too far, too far
8) “Ain’t my bitch” (5.05):
Πόσο το αγαπάω αυτό το μπάσιμο! Πόσο υπέροχα ροκάρει ΔΙΑΟΛΕ! Θες να χορέψεις με το που μπαίνει, τι να λέμε τώρα; Ή να γκαρίζεις σαν τον Jason στο “Cunning stunts” “Hey, hey!” το ίδιο κάνει! Στα του κομματιού, τσαμπουκαλεμένο μπάσιμο, MOTORHEAD-ικής υφής riff, πωρωτικό, γκαζωμένο, τζαμαριστό…ό,τι πρέπει για να παίζεται επί σκηνής. Δεν με πιστεύετε; Άψογα, μου δίνετε τη πάσα να σας ξαναδείξω το πόσο σκοτώνει ακόμα και στην “αμφισβητούμενη” περίοδο της η απόλυτη μπάντα του σύμπαντος. Το δε slide στο solo, ευφυέστατο από τον Kirk!
You arrived, but now it’s time to kiss your ass goodbye…
Dragging me down, why you around?
So useless
It ain’t my fault, it ain’t my call
It ain’t my bitch!
7) “Bleeding me” (8.19):
Ζόρικα τα πράγματα. Πεθαίνω όταν ο Hetfield ανοίγει τη ψυχή του πάνω σε ένα χαρτί. Έχει ένα τρόπο να λέει τις λέξεις και τους στίχους εν γένει. Το βιώνεις κι εσύ μαζί του σχεδόν. Εδώ ας πούμε, έχουμε μια ψυχή που αιμορραγεί με το πέρασμα του χρόνου, από πράγματα που δεν άφησε ποτέ να περάσουν οργανικά, από τραύματα που δεν άφησε να γιατρευτούν ποτέ. Γιατί; Διότι δεν σταμάτησε ποτέ να τους δώσει τη δέουσα προσοχή…μέχρι που απλά είναι λίγο ως πολύ αργά, η ψυχή ξεσπάει, ο άνθρωπος λέει ΦΤΑΝΕΙ, εμείς γινόμαστε αλοιφή για τους κάλους. Και κάπου εκεί, είναι το εκπληκτικό solo του Kirk, ένα από τα καλύτερα του στο δίσκο. Πάμε πάλι:
Caught under wheels roll
I take that leech, I’m bleeding me
Can’t stop to save my soul
I take the leash thats leading me
I’m bleeding me oh, I can’t take it
I can’t take it, I can’t take it
Oh, oh the bleeding of me….
6) “Wasting my hate” (3.58):
Υποτιμημένος mid-tempo οδοστρωτήρας, με ένα φοβερό και τρομερά έξυπνο εισαγωγικό riff που αργότερα χρησιμοποιείται στο ρεφρέν, προτού φας τη μπουνιά με το επόμενο riff. Μασίφ κομμάτι που με χτυπάει στα outsider ένστικτα μου. Είμαι σίγουρος ότι άμα το ακούγανε πολέμιοι αυτού του δίσκου με παραγωγή τύπου “Black album” θα αναρωτιόντουσαν “μα καλά, γιατί δεν το παίζουν live; Αυτό σκοτώνει!”. Αλλά τώρα, επειδή ρίξανε το κούρδισμα, παίξανε πιο χαλαρά και πιο southern και πιο 70s, αρχίζουν και τσινάνε όλοι. Εναλλακτικός τίτλος του ύμνου: “Και τι α κάνς; Α κάειτς α μαλώεις;”
“Good day, how do?” and I send a smile to you
Don’t waste, waste your breath and I won’t waste my hate on you
Waste my hate on you
Think I’ll keep it for myself, yeah! Hate!
5) “Until it sleeps” (4.34):
Η “πέτρα του σκανδάλου” για πολλούς εκεί έξω. Εκεί, πολλοί είπαν “τέλος, δεν ξανασχολούμαι με τους METALLICA”. Μεγάλη η αλλαγή η αλήθεια είναι. Και κούρεμα και άλλος τελείως σκηνοθέτης στο video clip και άλλο στυλ κομματιού από αυτό που είχε συνηθίσει ο πολύς κόσμος. Αυτό εξηγεί κάποιες καταστάσεις, χωρίς να δικαιολογεί στερεότυπα που δημιουργήθηκαν στα μυαλά ορισμένων. Αφήνοντας αυτά ωστόσο στην άκρη, έχουμε να κάνουμε με ένα από τα συγκλονιστικότερα (ειδικά πρώτα) singles που έχουν βγάλει οι METALLICA. Στίχοι αρκετά ποιητικοί, ένας James ο οποίος μιλάει για αυτές τις “γραντζουνιές” (όπως τις περιέγραφε πάντα) στη ψυχή του με τον πλέον πειστικό τρόπο. Εδώ, άλλο ένα κομμάτι που μιλάει για το χαμό της μητέρας του (ίσως εδώ, πιο άμεσα), ή τουλάχιστον έτσι μπορεί να ερμηνευτεί. Ένα βρώμικο alternative/hard rock hit με τον όγκο των METALLICA, που οι τότε μπάντες του χώρου θα ΣΚΟΤΩΝΑΝ να το είχαν γράψει. Όχι άδικα, μια και τα βραβεία του τσέπωσε και αγαπήθηκε από το κόσμο
So, tear me open but beware
There’s things inside without a care
And the dirt still stains me
So wash me till I’m clean
I’ll tear me open, make you gone
No longer will you hurt anyone
And the hate still shapes me
So hold me until it sleeps
4) “The house Jack built” (6.39):
Λιώνω για αυτό το κομμάτι, αλήθεια! Απίστευτα πιασάρικο, groove για μερακλήδες, γέφυρα για αρχόντους και όχι για λινάτσες (τι να μας πει τώρα κι ο κύριος Αυγολέμονος) και ρεφρενάρα από τις καλύτερες αυτής της περιόδου που έγραψαν οι METALLICA. Στοιχειωμένο κομμάτι που αναφέρεται στον μεγαλύτερο δαίμονα του James αλλά και του Kirk: το αλκοόλ. Το Jack στον τίτλο, αναφέρεται στο Jack Daniels! Και αν το καλοσκεφτείτε, είναι σαν ένα μεθύσι αυτό το κομμάτι. Πρώτα ποτά (εισαγωγή και πρώτο riff), νιώθεις υπέροχα, κάνεις “κεφάλι”. Μετά από κάποια ακόμα ποτά, στο κουπλέ, όλα σκοτεινιάζουν, θολώνουν, δεν ξέρεις τι γίνεται γύρω σου (“is that you there; Or just another demon that I meet;”). Και κάπως έτσι, καταλήγεις στη συμπαντική αλήθεια του ρεφρέν:
The higher you are, the farther you fall
The longer the walk, the farther you crawl
My body my temple, this temple it tilts
Step into the house that Jack built
3) “King nothing” (5.15):
Το southern αδερφάκι του “Enter sandman”. Με υπέροχη μπασοεισαγωγή του Jason να προλογίζει το βασικό riff, εδώ έχουμε ένα από τα πλέον συναυλιακά κομμάτια. Ο Βασιλιάς Τίποτα. Όταν ήμουν πιτσιρικάς και το άκουγα, απλά μου άρεσε ο τίτλος (και το κομμάτι φυσικά). Κάτι στίχους έπιανα, αλλά έπρεπε να μεγαλώσω για να καταλάβω ακριβώς ποιος ήταν αυτός ο βασιλιάς για τον οποίο μιλούσαν οι Θεοί. Φυσικά, ήταν ένα δριμύ κατηγορώ για τον κάθε καταραμένο νάρκισσο που έχουμε γνωρίσει στη ζωή μας. Αυτόν, που θα πει έναν ΚΟΥΒΑ ΨΕΜΑΤΑ, προκειμένου να έχει ένα κοινό από αυλοκόλακες να τον αποθεώνουν σαν βασιλιά. Αυτόν που δεν θα διστάσει να γίνει αδίστακτος, ανάλγητος προκειμένου να πετύχει τα παραπάνω. Όταν όμως τα ψέματα αποκαλύπτονται, όταν τα θύματα του βρίσκουν το θάρρος να τον φέρουν προ των λαθών του, όλο το σκηνικό καταρρέει και δεν έχει που να στραφεί, εκεί τα πάντα τελειώνουν. Ή όπως το λέει ο ίδιος ο James:
Careful what you wish
Careful what you say
Careful what you wish you may regret it
Careful what you wish you just might get it
Then it all crashes down
And you break your crown
And you point your finger
But there’s no one around
Just want one thing
Just to play the King
But the castle’s crumbled
And you’re left with just a name
Where’s your crown, King Nothing?
2) “Thorn within” (5.52):
Πολλοί εκπλήσσεστε, ήδη, σας βλέπω! Λοιπόν, αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι υφής “Black album” που δεν μπήκε στο “Black album” και πήρε λίγη από την αύρα του δίσκου στον οποίο βρίσκεται. Στακάτο (τι riff-άρα που να με πάρει ο διάολος!), σκοτεινό (μουσικά και στιχουργικά) και περιπετειώδες στα σχεδόν έξι λεπτά του, μια από τις καλύτερες συνθέσεις όλης αυτής της περιόδου. Οι δε στίχοι, μιλάνε για τη σχέση με τους γονείς. Τι γίνεται όταν ο γονιός σου, σε δείχνει με το δάχτυλο, για τον α ή β λόγο και δη, άδικα; Είναι ένα βάρος που το κουβαλάει για όλη του τη ζωή, σαν ένα αγκάθι στο πλευρό του. Όλοι οι υπέροχοι παραλληλισμοί με την θρησκεία (σαν ένα άλλο “The God that failed”), η εξιστόρηση από τη πλευρά του ατόμου που δέχεται αυτή τη συμπεριφορά που κορυφώνεται σε αυτό εδώ το σημείο:
Forgive me father for I have sinned
Find me guilty when true guilt is from within
So point your fingers
Point right at me
For I am shadows and will follow you
One and the same are we
I am (I am) the secret
I am (I am) the sin
I am (I am) the guilty
And I (and I), I am the thorn within
1) “The outlaw torn” (album version – 9.49) (single version – 10.49):
Το κομμάτι που ήξερα από τη πρώτη στιγμή, ότι θα ήταν το νούμερο ένα. Αυτό που στέκεται αγέρωχο από πλευράς διάρκειας (οριακά κάτω από 10 λεπτά – ή και όχι, πιο πολλά παρακάτω), από πλευράς αρχοντικής γκρούβας, από πλευράς συναισθηματος στην ερμηνεία του James, από πλευράς solo (πως τους πετσόκοψες έτσι ρε Kirk;!)…το άσμα φυσάει, τι να λέμε τώρα! Και τι άσμα ε; Για πιάστε τους στίχους και δείτε το μαζί μου. Η εξομολόγηση ενός αλήτη που έχει ερωτευτεί παράφορα κάποια που περίμενε όλη του τη ζωή. Πέρασε τα πάντα για να βρεθεί δίπλα της, όλα αυτά του έχουν αφήσει σημάδια. Οπότε στην πιο ειλικρινή ερωτική εξομολόγηση που δεν έχει τη λέξη “αγάπη” μέσα ούτε μια φορά, λέγονται τα παρακάτω:
Hear me! And if I close my mind in fear, please pry it open
See me! And if my face becomes sincere, beware yeah
Hold me! And when I start to come undone, stitch me together
Save me! And when you see me strut, remind me of what left this outlaw torn
O γράφων, έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι αυτό θα ήταν το κομμάτι της δικής του εξομολόγησης στο κατάλληλο πρόσωπο. Από εκεί να καταλάβετε! Το κομμάτι κόπηκε σε κάτω του 10λεπτου με fade out γιατί το υλικό ξεπερνούσε το χρόνο του CD. Ωστόσο, στο single του “The memory remains” αυτή η αδικία διορθώθηκε, με το κομμάτι να τελειώνει όπως κανονικά έπρεπε να τελειώσει. Με την riff-άρα/lead/solo του James να παίζει κάμποσες φορές ακόμα σε ένα από τα πιο υπέροχα τζαμαριστά μέρη στην ιστορία Τους. Το γεγονός ότι αυτό το κομμάτι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα ακουγόταν όπως έπρεπε, έστω και σαν b-side σε single, ήταν τουλάχιστον λύτρωση για όσους αναρωτιόντουσαν “μα καλά, που τελειώνει το jam;”. ΕΚΕΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ. Θα ήτο έγκλημα δεύτερη φορά, αν δεν βάζαμε ΑΥΤΗ την εκτέλεση κοινώς. Αυτά.
Time was never on my side, and on I wait my whole lifetime…
Μου αρέσει που είπα “ε ας το κρατήσω λίγο πιο σύντομο αυτό το κείμενο. Άλλωστε, τα έχω γράψει και στο “The Insider” και ο κειμενογράφος πάει να ξεπεράσει τις 2500 λέξεις. Εμ έτσι είναι όταν μιλάς για τον έρωτα, παραληρείς και σε κοιτάζει ο κόσμος λες και είσαι βλαμμένος! Αυτά τα ωραία είχα να πω και για το “Load”, ελπίζω όσοι το αγαπήσατε εξαρχής γι’ αυτό που είναι, να θυμηθήκατε πράγματα (ειδικά όσοι και όσες το ζήσατε σε πραγματικό χρόνο) και το κυριότερο: να το βάλατε να το ακούσετε άλλη μια φορά.
Γιάννης “The Outlaw Torn” Σαββίδης
