Τι έχουμε εδώ; Οι EVERGREY κυκλοφόρησαν δίσκο; Αμέ! Και τι δίσκο!
Ο Ιούνιος δεν είναι ο μήνας τους, αφού δεν έχουν ξανακυκλοφορήσει δίσκο το καλοκαίρι. Όπως και στιχουργικά, ανέκαθεν ασχολούταν με δύσκολα θέματα (παράνοια, θρησκείες, παιδική βία, αυτοκτονία, κλπ.). Εδώ όμως, είναι εμφανέστατη μια αλλαγή στην ατμόσφαιρα των Σουηδών. Δεν είναι τυχαία. Είναι μια πραγματικά ευχάριστη στροφή που οδηγεί τους EVERGREY σε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ο ίδιος δηλώνει ότι έχει ξεπεράσει κι έχει αφήσει πίσω του πολλά από τα ψυχολογικά θέματα που τον ταλαιπωρούσαν. Ακόμα και το εξώφυλλο, είναι απόλυτα διαφορετικό από τα προηγούμενα.
Την τελευταία δεκαετία, από τα πέντε προηγούμενα άλμπουμ, τα τρία ήταν εξαιρετικά και τα δύο, άνω του μετρίου. Και φτάνουμε στο ερώτημα: Πού ανήκει το “Theories of emptiness”; Σίγουρα στην κορυφή. Από τα καλύτερα άλμπουμ ολόκληρης της δισκογραφίας τους. Πολύ μετρημένες συνθέσεις, με περιορισμένη διάρκεια και μια ενδιαφέρουσα αίσθηση αντίθεσης από κομμάτι σε κομμάτι. Τα 50 του λεπτά, είναι ιδανικά για να αποφευχθούν οι παγίδες (βλ. Fillers). Ο Englund, μπορεί να διατηρεί την μελαγχολική φωνή που θα ταίριαζε άνετα σε goth σχήμα, όμως οι συνθέσεις του, δεν είναι τόσο σκοτεινές και εσωστρεφείς όσο παλαιότερα.
Επειδή όλοι οι φίλοι των EVERGREY – και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί – σίγουρα το έχουν ήδη ακούσει, φαντάζομαι πως υπάρχει μια έντονη ευφορία. Δεν είναι μόνο τα single που που ξεσηκώνουν και ξεχωρίζουν. Το κάθε ένα τραγούδι, είναι προσεγμένο. Ανθεμικά ρεφραίν και μελωδίες που σε κερδίζουν άμεσα. Σταθεροί ύμνοι (not for the broken), έτσι που ξέρουν, όπως το “Falling from the sun” “Say” και το πολύ Αμερικάνικο “One heart”, στο οποίο συμμετέχουν με την φωνή τους και πολλοί οπαδοί του συγκροτήματος. Το groove, με τις σκληρές κιθάρες, εξακολουθεί να διαμορφώνει τον ήχο τους, όσο και τα καλοπαιγμένα τύμπανα του Jonas Ekdahl.
Υπάρχουν και πιο ατμοσφαιρικά τραγούδια, όπου τα πλήκτρα προσδίδουν χαρακτήρα. Το “Misfortune” που είναι πιο mid-tempo, όπως και το μοντέρνο, πιο τεχνικό και βαρύ “We are the north”. Ο Rikard Zander, ντύνει (εμένα μου θύμισε MARILLION και OSI σε σημεία) με μια Σκανδιναβική μονοτονία, αρκετά μέρη. Το “Become someone else” είναι ιδανικό παράδειγμα. Αφεθείτε να το ανακαλύψετε και θα σας σαγηνέψει. Το μπαλαντοειδές “Ghost of my hero” είναι από τις πιο υποτονικές στιγμές του “Theories of emptiness” και όντας στην μέση, μοιράζει ομοιόμορφα το άλμπουμ (πόσοι σήμερα ακούν ολόκληρο άλμπουμ, δεν ξέρω, αλλά ελπίζω να είμαστε πολλοί).
Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, κι επειδή δεν υπάρχει και πολύ κόσμος που δεν θα του ρήξει τουλάχιστον ένα άκουσμα, θα σας αφήσω να διαμορφώσετε την δική σας γνώμη. Για μένα όμως, μετά από αρκετά ακούσματα, ξέρω πως είναι από τους καλύτερους δίσκους του πρώτου μισού του 2024 και με δυνατή υποψηφιότητα για δίσκος της χρονιάς. Η καινοτομία για τους EVERGREY στο 14ο άλμπουμ τους, είναι στην διάθεση, η οποία είναι πιο θετική και σε συνδυασμό με την προσεγμένη διάρκεια (των τραγουδιών, αλλά και του άλμπουμ στο σύνολό του), κάνουν το “Theories of emptiness” τόσο ευχάριστο.
8,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Υ.Γ. Με τους Σουηδούς να παίζουν στο Rethymno Rocks! αλλά και αργότερα σε club shows σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα (31/11 – 1/12), είναι καλό να ξεκινήσετε το ζέσταμα… στην δισκογραφία τους.
