Στη καρδιά του συναυλιακού καλοκαιριού, βρεθήκαμε ενώπιον του EJEKT Festival, που έγινε για δεύτερη φορά στον ευρύτερο χώρο του ΟΑΚΑ. Θυμάμαι και προσπάθειες στη Πλατεία Νερού (SCORPIONS το 2016 φερ’ ειπείν), αλλά πλέον μεταφέρθηκε βόρεια. Την πρώτη του μέρα, φιλοξενεί τους προπάτορες του nu metal, KORN, τους ραγδαία ανερχόμενους SPIRITBOX, τους Βρετανούς LOATHE ενώ την ημέρα θα άνοιγαν, οι δικοί μας PLANET OF ZEUS. Ένα άκρως δυνατό πακέτο, σε μια άκρως βολική τοποθεσία, δίπλα από το σταθμό του ηλεκτρικού. Η εύκολη πρόσβαση στο οτιδήποτε χρειαστεί ο θεατής, είναι μείζονος σημασίας σε ένα χώρο με πολύ κόσμο και ειδικά, με υψηλές θερμοκρασίες. Έχοντας δει και εγώ και όλοι μας, κάτω του μετρίου διοργανώσεις, είναι τεράστια χαρά μου όχι μόνο να βελτιώνεται διαρκώς από όλες τις διοργανώσεις.
Στις 6 με το ρολόι, οι PLANET OF ZEUS ανεβαίνουν στο σανίδι. Οι PLANET OF ZEUS είναι εγγύηση από παλιά στο θέμα live. Γεννήθηκαν από την όλη heavy rock/stoner σκηνή, ξεφεύγοντας γρήγορα από τις αγκυλώσεις και τα κλισέ του είδους, παίζοντας συνθετικά άλλη μπάλα. Παίζοντας εντός έδρας μετά από μια μεγάλη Ευρωπαϊκή περιοδεία, τους έδωσε άλλο αέρα.
Ένα σετ με αγαπημένα κομμάτια όπως το “Leftovers”, το “Vigilante”, το “Loyal to the pack” και το “Your song”, αρκούσε ακόμα και μέσα στη ζέστη να δράσει ως ιδανική έναρξη βραδιάς για τους παρευρισκομένους. Όπως πολύ όμορφα είπε ο Μπάμπης από μικροφώνου “το κάνετε ακόμα πιο εύκολο για εμάς”, μια και το κοινό ζεστάθηκε (αν είναι δόκιμο, με τις υψηλές θερμοκρασίες που υπήρχαν εκείνη τη στιγμή) για τα καλά. Όχι ότι με το όνομα που έχουν χτίσει και εν Ελλάδι οι κύριοι χρειαζόταν και ιδιαίτερη προσπάθεια, αλλά είναι πάντα σημαντικό. Είχα καιρό να τους δω, αυτή πρέπει να ήταν η τέταρτη-πέμπτη και χαίρομαι πόσο έχουν μεγαλώσει και το αποδεικνύουν περίτρανα. Εύγε!
Εν συνεχεία, οι LOATHE από Αγγλία, μια μπάντα που οριακά αγνοούσα την ύπαρξη της. Με το που ανέβηκαν στη σκηνή, διαπίστωσα, για ποιο λόγο θα έπρεπε να ασχοληθώ περαιτέρω με τη περίπτωση τους: πολύ ωραίο και ιδιαίτερο metalcore με ακραία στοιχεία και μια καλώς εννοούμενη παράνοια επί σκηνής. Ολόφρεσκια μπάντα, ούτε δεκαετία στα πράγματα, άρα ό,τι πρέπει. Το κοινό τους ήξερε καλά από πριν αν κρίνω από τις αντιδράσεις τους, που ήταν από τις πλέον θερμές για μπάντα που σκάει μύτη πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Συνήθως, ξέρετε, υπάρχει μια “παγωμάρα” στις πρώτες μπάντες ενός festival. Εδώ αυτό δεν υπήρχε, προς έκπληξη και της ίδιας της μπάντας που δια στόματος του λαλίστατου τραγουδιστή τους, δεν σταματούσε να μας ευχαριστεί. Ένας τραγουδιστής που κάπως αδικήθηκε από την χαμηλή μίξη των φωνητικών του, σε βαθμό που έπρεπε να το επισημάνει το κοινό, για να στρώσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το pit μεγάλωσε στην εμφάνιση τους (μέχρι και circle pit είδαμε, προς προσωπική τέρψη του γράφοντος!) και οι ίδιοι κέρδισαν πολλούς εκείνο το απόγευμα. Ο γράφων, εις εξ αυτών.
Και τώρα, το μικρόφωνο περνάει στον Γιώργο τον Κόη για τα αποδέλοιπα. Δικοί σου Γιώργη!
Γιάννης Σαββίδης
Η ροή της πρώτης μέρας του EJEKT Festival συνεχίστηκε ιδανικά με τους Καναδούς SPIRITBOX. Ένα συγκρότημα το οποίο, έχοντας μόλις ένα full length, τέσσερα EPs και εφτά χρόνια ζωής, έχει καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του impact στην ευρύτερη metalcore σκηνή. Εκτός βέβαια από το εξαιρετικό μουσικό τους περιεχόμενο, καθοριστικό ρόλο για την επιτυχία τους έπαιξαν η larger-than-life της frontwoman Courtney LaPlante (ex-Iwrestledabearonce) καθώς και η συμμετοχή του μπασίστα Josh Gilbert (ex- AS I LAY DYING).
Βγαίνοντας ακριβώς στην ώρα τους και με την Courtney απαστράπτουσα, με γυαλί ηλίου αλά Νάνα Μούσχουρη και με “God’s favourite” top, έδωσαν μεγαλύτερη βαρύτητα στο περσινό “The fear of fear” EP τους, κάνοντας βέβαια και τις απαραίτητες βουτιές στο παρελθόν της μικρής δισκογραφίας τους. Ο ήχος τους έστρωσε σχετικά γρήγορα και η σύγχρονη τεχνολογία φάνηκε ότι είναι με το μέρος τους. Όλο αυτό απέδωσε μια αρτιότητα στις εκτελέσεις των τραγουδιών, ώστε το κοινό να το ευχαριστηθεί.
Από το “Cellar door” που ξεκίνησε το set τους, μέχρι και το “Hysteria” με το οποίο μας αποχαιρέτησαν, οι SPIRITBOX απέδειξαν γιατί έχει προκληθεί όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από το όνομά τους, καθώς και για ποιον λόγο έχουν αρχίσει να συλλέγουν σταδιακά διάφορα μουσικά βραβεία. Ισορροπούν πολύ ανάμεσα στο metalcore και στο emocore, η Courtney έχει προφανώς για είδωλό της την Otep Shamaya και δίνουν refrains που δύσκολα ξεχνάς. Όπως δύσκολη θα είναι και η επιστροφή τους στα μέρη μας, μιας και σχετικά σύντομα θα μεγαλώσουν σαν μέγεθος ακόμη πιο πολύ.
Παίρνοντας τις απαραίτητες δόσεις δροσιάς, έβλεπα το πως χτίζονταν η σκηνή για να υποδεχτεί τους KORN. Η τελευταία τους επίσκεψη πριν 19 (ολογράφως δεκαεννέα) χρόνια δεν ήταν και η πιο πετυχημένη από άποψη προσέλευσης και, έχοντας δει τον JD και την παρέα του και στο εξωτερικό, είχα μεγάλη περιέργεια να δω πως θα πήγαινε το πράγμα, κρατώντας μικρό καλάθι. Και όπως συμβαίνει νομοτελειακά, οι μεγαλύτερες φάπες έρχονται όταν δεν τις περιμένεις.
Ακριβώς μπροστά από το συγκρότημα στήθηκε ένα επιπλέον, πλεγμάτινο video wall, το οποίο είτε συμπλήρωνε τα projections στο background όταν σηκώνονταν, είτε εμφάνιζε τους KORN ανάμεσα στα διάφορα γραφιστικά όταν βρίσκονταν στο έδαφος. Κι αυτό συνέβαινε καθ’ όλη τη διάρκεια του set, από το εναρκτήριο “4U” που έδωσε την πάσα στο “Rotting in vain” (εντελώς απρόσμενη έναρξη αν με ρωτάτε). Η όλη φάση με το πλεγμάτινο video wall είναι μια πατέντα των NINE INCH NAILS στις ζωντανές εμφανίσεις τους, αν δεν κάνω κάποιο τραγικό λάθος και οι παρομοιώσεις δεν σταματούν εκεί. Καθώς ο ήχος ήταν ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΣ και ΟΓΚΩΔΗΣ, που παρόμοιό του μαντέψτε σε ποια συναυλία στο Θέατρο Βράχων έχουμε ακούσει στο παρελθόν…
Πέρα από την πανδαισία ήχου και εικόνας, δεν ήταν δυνατό να μην παραβλέψεις τα κέφια στα οποία βρίσκονταν όλοι πάνω στη σκηνή. Από τον JD που τραγουδούσε λες και ήταν στο studio, στον ογκόλιθο Munky που είναι προφανές ότι αυτός είναι η “ψυχή” των KORN, στον μετανοημένο Head που χτυπιόταν σα να μην υπήρχε αύριο κι από εκεί στον “νέο” Luzier με το τεχνικότατο παίξιμο του και τον “προσωρινό” Ra Diaz (SUICIDAL TENDENCIES), ο οποίος γκρούβαρε ασταμάτητα. Ναι, μας λείπει η περσόνα και το μπρίο του Fieldy, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες.
Το setlist ήταν ΟΝΕΙΡΙΚΟ και σε έκανε να ξεχνάς την ηχηρή απουσία του Fieldy. Ο ένας ύμνος διαδέχονταν τον άλλο. Από την προσωπική μου αδυναμία “Here to stay” παίρνεις στα καπάκια ένα “A.D.I.D.A.S.” και δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις, όταν συνδυάζεις σαν εικόνα και τον JD με τη λαμέ φόρμα της ομώνυμης εταιρίας. Να ακούς το “Clown” που έχει στοιχειώσει τα σχολικά σου χρόνια, ή το σερί των “Blind”, “Good God”, “Got the life” και να βλέπεις παντού τριγύρω σου χαμόγελα και ανεπιτήδευτη πώρωση.
Το main set έκλεισε με υψωμένα δάχτυλα στο κοινό να τραγουδούν εν χορώ το “Y all want a single” και μετά από λίγες ανάσες, να παίρνει σειρά η bagpipe του JD στο “Shoots and ladders” το οποίο το μίξαραν αριστοτεχνικά με το “One” των METALLICA (κάτι ανάλογο είχε συμβεί και πιο πριν με τα “Coming undone” και “We will rock you”). Τα έπη “Twist” και “Did my time” έσπειραν τον πανικό, πριν έρθει η κορύφωση του απόλυτου KORN tune, του “Freak on a leash”, όπου σε λίγα δεύτερα βρέθηκα σχεδόν μπροστά στη σκηνή από το πανηγύρι που επικρατούσε. Η αποθέωση κατά τον αποχαιρετισμό στους KORN ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένη, μετά από όσα εκτυλίχθηκαν στα περίπου 75 λεπτά της εμφάνισής τους.
Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα να μη θίξω το ζήτημα της προσέλευσης. Έχω βαρεθεί να διαβάζω ότι έρχονται οι ίδιοι και οι ίδιοι, όταν διοργανώσεις όπως το EJEKT τολμούν και κάνουν μετακλήσεις out of the box. Ένα άκρως ανερχόμενο όνομα (LOATHE), ένα συγκρότημα που συμβαίνει τώρα η απογείωσή του (SPIRITBOX), συν τους KORN που φέτος συμπληρώνουν τριάντα χρόνια ζωής και καθόρισαν μεγάλο μέρος του σκληρού ήχου των mid 90s. Στα λόγια είμαστε όλοι καλοί, αλλά όταν έρχονται οι πράξεις, βρίσκουμε διάφορες δικαιολογίες για την (αναμενόμενη) απουσία μας. Και όταν όλο αυτό συνδυάζεται με πολλές on site παροχές στον χώρο της συναυλίας αναφορικά με την τροφοδοσία μας, τότε θα πρέπει να σκεφτούμε διπλά και τρίδιπλα αν εν τέλει θέλουμε καλοκαιρινά fests στην χώρα μας και τι billing θα πρέπει να έχουν. Ελπίζω στις επόμενες δύο ημέρες του EJEKT, αυτή η κατάσταση να αναστραφεί…
Γιώργος Κόης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
