a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The warning” – QUEENSRYCHE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1984
ΕΤΑΙΡΙΑ: EMI
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: James Guthrie
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Geoff Tate – φωνητικά
Chris DeGarmo – κιθάρα
Michael Wilton – κιθάρα
Eddie Jackson – μπάσο
Scott Rockenfield – ντραμς
Τι σημαίνει, αλήθεια, πρόοδος στη μουσική; Το να παίζεις τεχνικά, με πάρα πολλές νότες το δευτερόλεπτο; Τσου. Δείτε για παράδειγμα τους πέντε πρώτους δίσκους των QUEENSRYCHE. Είναι όλοι τους τόσο ίδιοι, αλλά και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Κανένα άλμπουμ δεν θα υπήρχε ή τουλάχιστον, δεν θα ήταν έτσι, αν δεν υπήρχε ο προηγούμενος. Αυτό είναι πρόοδος. Να δημιουργείς κάτι (που σε μεγάλο βαθμό δεν υπήρχε πριν από σένα) και μετά να κάνεις κάτι λίγο ως πολύ διαφορετικό.
Είμαι πάρα πολύ τυχερός, διότι στο Rock Hard, υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά, των οποίων τα κείμενα φτάνουν και περισσεύουν για να υπερκαλύψουν κάποιους δίσκους, κάποια θέματα. Κάτι τέτοιο, είχε κάνει και ο Δημήτρης Τσέλλος, ακόμα και σε κείμενο “Worst to best”, δύο χρόνια πριν, για τον συγκεκριμένο δίσκο. Μπορεί το “The warning”, αν βάλω τα άλμπουμ των ‘RYCHE σε αξιολογική σειρά, μάλλον είναι στην 5η θέση (μετά τα τέσσερα επόμενα), αλλά σε γενικές γραμμές, νομίζω ότι δεν υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που να θεωρούν ότι αυτός ο δίσκος δεν αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του Αμερικάνικου power metal, με άφθονα progressive στοιχεία για την εποχή.
Και πως μπορεί να μην είναι τέτοιος ένας δίσκος που βρίσκουμε τον Geoff Tate στο prime της «εποχής της τσιρίδας» που ταίριαζε απόλυτα στο ύφος (διότι ο prime Tate εμφανίζεται στους επόμενους δίσκους, στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του) και το υπόλοιπο γκρουπ, παρότι εμφανώς επηρεασμένο από τους πρόσφατους, τότε, δίσκους των IRON MAIDEN, να δημιουργεί κολοσσιαία τραγούδια, όπως το “Take hold of the flame” ή το “Roads to madness”, το οποίο, μάλιστα, έμελλε να ξεκινήσει ένα απίστευτο σερί με μεγαλειώδη τραγούδια που έκλειναν τους δίσκους τους. Ακόμα και σε δίσκους-παντόφλες, μάλλον το καλύτερο τραγούδι, ήταν αυτό που τους έκλεινε… Τέλος πάντων…
Δεν μπορεί κανείς να κάνει, βέβαια, τα στραβά μάτια μπροστά στο έπος “No sanctuary” (θα το χαρακτήριζα ως το αδερφάκι του “Roads to madness” ή τη συνέχεια του “The lady wore black”, κι όχι μόνο επειδή έχει το σφύριγμα), αλλά και το “NM 156” που υπονοούσε εντέχνως τι θα ακολουθούσε στο “Rage for order”, που παραμένει ο αγαπημένος μου δίσκος από τους QUEENSRYCHE, με αυτή τη βιομηχανική ατμόσφαιρα που έχει.
Φανταστείτε ότι το άλμπουμ αυτό έχει και δύο σημαντικά ελαττώματα, τουλάχιστον για το ίδιο το συγκρότημα (εμάς μας ενοχλούν πολύ λιγότερο). Το πρώτο, είναι ότι το tracklisting υπέστη μία αλλαγή της τελευταίας στιγμής, για την οποία ποτέ δεν ενημερώθηκε το συγκρότημα, αφού το “En Force” επρόκειτο να ανοίξει το δίσκο, αντ’ αυτού όμως, η εταιρία προτίμησε –έτσι επειδή- να βάλει το ομώνυμο.
Το δεύτερο, όμως και ίσως πιο σημαντικό, είναι το γεγονός ότι ανέθεσαν τη μίξη στον Val Garay, δίχως να έχει το γκρουπ καμία εικόνα για το τι επρόκειτο να κάνει στο δίσκο. Εκείνα τα χρόνια, ήταν κλασική η συνταγή, οι πολυεθνικές να δίνουν τους δίσκους heavy metal συγκροτημάτων για μίξη ή ακόμα και παραγωγή, σε ανθρώπους που δεν είχαν την παραμικρή ιδέα από την εν λόγω μουσική, είχαν όμως κάνει επιτυχίες στο mainstream. Για παράδειγμα ο Garay δύο χρόνια πριν, είχε πάρει βραβείο Grammy για τη δουλειά του με την τραγουδίστρια Kim Carnes στο άλμπουμ “Mistaken identity” που περιείχε το “Bette Davis Eyes”, ένα τραγούδι που έκανε τεράστια επιτυχία και ακούγεται ακόμα και σήμερα. Είχε δουλέψει επίσης, με το New Wave σχήμα των THE MOTELS τον James Taylor και τον Kenny Rodgers… Βρείτε μου εσείς ένα κοινό στοιχείο των καλλιτεχνών αυτών με τους QUEENSRYCHE. Αν ρωτήσει κανείς τον Tate, ακόμα και σήμερα για το άλμπουμ αυτό, θα σου πει ότι δεν το έχει ακούσει από τότε που βγήκε, επειδή σιχαίνεται τη μίξη…
Νομίζω όμως ότι υπεραναλύουμε έναν αριστουργηματικό δίσκο. Οι QUEENSRYCHE τότε, ήταν καθαρόαιμα άλογα. Η απόδοσή τους στις συναυλίες, ήταν διαγαλαξιακή κι ευτυχώς, υπάρχουν σ’ ολόκληρο το internet τα πειστήρια από το “Live in Japan” του 1985, που αν δεν το δεις, αδυνατείς να πιστέψεις την απόδοσή τους. Δεν είναι τυχαίο, ότι άνοιξαν –εκτός των άλλων- τις συναυλίες των IRON MAIDEN στη World slavery tour, του Dio στη The last in line tour και των ACCEPT στη Metal heart tour. Καλά που και οι headliners ήταν στο prime τους, γιατί δεν τους έβλεπα καλά!!!
Σάκης Φράγκος
